Van Woord naar leven

‘Het Woord is mens geworden en heeft bij ons gewoond, vol van goedheid en waarheid’, zo lezen we vandaag in het evangelie. Lieve mensen, het is vandaag de laatste dag van het jaar. Een iets of wat speciale dag, zeker naar de latere uren toe. Sommigen dansen het jaar feestend uit, weer anderen genieten van een intiem samen-zijn met familie of vrienden, sommigen bidden van oud naar nieuw; op zich mooi. Ik zou u willen uitnodigen, de woorden uit het Johannes-evangelie hierboven aanhalend, dit jaar in diepe dankbaarheid af te sluiten. Dankbaarheid op de eerste plaats om God die bij ons is in Jezus Christus. Mensen, dat is zo’n groot geschenk voor de mensheid! We kunnen daar ons niet genoeg bewust van zijn. Jezus is àltijd bij ons, zowel op momenten dat wij bij Hem zijn alsook op momenten dat wij niet bij Hem zijn. Hij is trouw, ook al zijn wij wel eens ontrouw. En steeds opnieuw staat God in zijn Zoon op ons te wachten om ons weer in zijn armen te sluiten, ons omhelzend met zijn barmharti

Vandaag hoorden we hoe Hanna dag en nacht in de tempel verbleef en daar al biddend en vastend God diende. Hanna doet ons denken aan de talloze monialen wereldwijd die, dag en nacht, biddend en vastend, God dienen. Deze mensen, die in de stilte van hun abdijen, verborgen achter kloostermuren, hun leven volledig toewijden aan God, zijn van kapitaal belang voor de Kerk en de mensheid in haar geheel. Zij houden in alle verborgenheid een vlam brandend die in de samenleving dikwijls tot een klein pitje is geworden. Niemand ziet hen bezig, weinigen kennen ze, maar door hun wijze van leven geven ze leven aan de Kerk. Doorheen gebed, vasten en offer schenken zij immers de gehele mensheid aan God als een gebed zonder ophouden. En ook al klinkt het dezer dagen misschien niet echt populair; gebed geeft leven, méér dan we vermoeden. En juist daarom zijn deze mensen van kapitaal belang. Maar dat geldt ook voor ieder die thuis in alle verborgenheid z'n dagelijks gebed verricht. Als wierook stijgt

Vandaag, op de eerste zondag na kerstmis, vieren we traditiegetrouw het gezin 'Jezus, Maria en Jozef', de 'heilige' familie, zoals men dat dan plechtig noemt. Wat dit gezin zo heilig maakt lezen we misschien wel bij Paulus vandaag, waar hij de gemeenschap van Kolosse oproept zich in de liefde te kleden. Dat is de band - zo schrijft hij - die hen tot volmaakte eenheid zal maken. Dat kan zeker gezegd worden van Maria, Jozef en Jezus: zij hebben zich gekleed in Gods liefde, en dat maakte hen één; één in de liefde voor elkaar, vanuit de liefde van en voor God die zij in zich droegen. Dat maakte hen tot een hecht gezin; een familie die tot doel had te leven in Gods plan, daar er alles voor te doen en te geven, tot hun eigen leven toe. Dat deed ieder op de plaats waar God hem of haar bracht. Jozef moest dit doen als Jozef, Maria als Maria, en Jezus als Jezus. Zij verlangden niet van elkaar te zijn zoals zijzelf waren. Dat zou zonde geweest zijn... Nee, hun eenheid van liefde

Vandaag moeten we het jammer genoeg hebben over onschuldige kinderen die in naam van wereldse tirannie worden afgeslacht... Vreselijk!! Het is goed om stil te staan bij deze historische gebeurtenis. Dit gegeven is namelijk ook evangelie. Het gaat hier over vergoten onschuldig bloed, een voorafbeelding van wat er binnen een kleine dertig jaar staat te gebeuren op Calvarie. Het zijn de eerste martelaren nog voor hun Heer zelf als martelaar zal lijden en sterven op een kruis. Laten we eens kijken naar ons eigen hart. Is daar iets te bespeuren van een soortgelijke tirannie? En dan gaat het er niet om dat we kindermoordenaars zouden zijn (laat ons hopen dat niemand dat van ons is), maar dan gaat het om het niet kunnen verdragen dat God met iets bezig is rondom ons. Zoals bij Herodes die het niet kon kroppen dat er een nieuwe 'Koning' zou geboren zijn. Hij wist niet wat hij deed... de arme ziel. Rondom is God soms meer bezig dan we denken. Blindheid, jaloezie, onverschilligheid,... z

We hoorden hoe Johannes en Petrus snel naar het graf van Jezus liepen om te zien of het inderdaad waar was dat het graf - zoals Maria Magdalena hen zei - leeg was. Beiden liepen snel, doch Johannes was sneller, hij rende vooruit. Hij kwam dan ook als eerste bij het graf aan. Hij keek in het graf, zag, stelde vast, maar ging niet binnen. Ondertussen kwam Petrus aan, en deze ging het graf wél binnen. Waarna ook Johannes het graf betrad. Dit is een prachtig beeld van de Kerk; meer bepaald van de liefde in de Kerk. De liefde, hier belichaamd door Johannes (de evangelist van de liefde!), is sneller dan Petrus die het ambt (het pausambt) belichaamt. De Kerk is altijd iets trager, iets logger. Maar dat doet niets af aan de liefde binnen de Kerk die altijd fris is, en snel. Neem bijvoorbeeld Lourdes. De verschijningen aan Bernadette deden in de streek zeer snel de ronde. En op enkele dagen tijd kwamen er duizenden mensen afgezakt naar de grot aan de Gave. Deze mensen belichaamden de liefde die

Het kerstverhaal, zoals we dat gisteren hoorden, en vierden, is een mooi en zeer diepgaand gebeuren. Het gevaar bestaat er echter in dat we ons gevoelsmatig laten meeslepen in romantische beelden, of sferen die we zelf scheppen. Denkend aan mooie kerststalletjes, allerhande lichtjes in dennegroen, kaarsjes her en der. Op zich is daar uiteraard niets verkeerd aan, maar we moeten goed weten dat de werkelijkheid van zo’n bevalling in een grot waar herders en schapen komen schuilen verre van romantiek moet zijn geweest. Maar als gisteren de romantiek ons dichter bij het Kind heeft bracht… ach, dan is dat zo erg nog niet. Het feest dat we vandaag vieren, namelijk de ‘marteldood’ van Stefanus, zet ons in elks geval weer met onze beiden voeten op de grond. Niet voor niets plaatst de Kerk de gedachtenis aan Stefanus, onmiddellijk na Kerst. Wat Stefanus namelijk meemaakt, is de uiterste consequentie van de navolging van het Kind in de kribbe. Niet dat we met z’n allen nu de marteldood moeten ga

De herders gingen terug, terwijl ze God loofden en prezen om alles wat ze gehoord en gezien hadden… Zo lezen we vandaag in het evangelie. Persoonlijk heb ik een boontje voor de herders in het kerstverhaal. Zij leefden in de realiteit van het gewone leven: het waren arbeidslui, leefden niet in paleizen, leefden met de seizoenen der natuur. Hun leven was ver van romantiek, dikwijls hard en ruw, zoals het leven voor velen van ons is. Het waren mensen met haken en ogen, zoals u en ik. Mooi toch hoe deze groep van mensen de eer kreeg om als eersten, uiteraard na Maria en Jozef (en de dieren), het Kind te mogen zien, te mogen aanbidden. Geen keizers en koningen, geen vooraanstaande religieuze mensen, maar gewone eenvoudige lieden mochten als eersten het Kind bewonderen. We lezen, toen ze terug gingen, dat ze God lof brachten en prezen om alles wat ze gezien en gehoord hadden. Wat een vreugde moet hun hart gekend hebben. Lieve mensen, u die op een of andere wijze tijdens de voorbije nacht, of

'Dankzij de liefdevolle barmhartigheid van onze God zal het stralende licht uit de hemel over ons opgaan en verschijnen aan allen die leven in duisternis en verkeren in de schaduw van de dood, zodat we onze voeten kunnen zetten op de weg van de vrede.' Prachtige woorden uit de profetie van Zacharias. Het zijn woorden die juist en lichtend weergeven waar het om gaat met Kerstmis. Voor hen die vanavond kalkoen eten: laat het van harte smaken. Maar laat de kalkoen niet het centrum zijn van de komende nacht. Moge dat de kerststal zijn, of beter gezegd: de kleine Jezus. Hij zal vragen bij Hem in de stal te komen. Hij zal ons wenken naar zichzelf waar we onze hele zijn bij Hem mogen neerleggen. Laten we vanavond neerknielen bij de kleine Jezus; God in Christus aanbiddend, Hem alles gevend, opdat Hij onze Vrede mag worden, en opdat er Vrede mag zijn in de wereld onder alle mensen. Moge de komende nacht een heilige nacht zijn, vervuld van diep ontzag en grote dankbaarheid jegens

Vandaag horen we over de geboorte van Johannes de Doper, neef en voorloper van Jezus. Een wat merkwaardig figuur die meer thuishoort bij de strenge oordelende profeten dan bij de tedere barmhartigheid die Jezus van Godswege kwam brengen. Maar in zijn zogenaamde hardheid was hij duidelijk en klaar: bereid de weg van de Heer (in jezelf), laat de zonde achter, laat je dopen als voorbereiding op de Komende.  Johannes was een vreemd figuur, maar we moeten hem echt serieus nemen; zowel in persoon als in wat hij zei (en in zekere zin 'zegt'). Er is maar één manier om je op het komen van God in het Christuskind goed voor te bereiden, en dat is afstand nemen van je zonden, je nee-woorden, je slechte gewoonten, je laksheid, en zo meer. Het is met een proper hart en met de juiste intenties je openen voor Hem die je zal vullen met zichzelf, opdat Hij je leven kan worden ten bate van de mensheid. Lieve mensen, laten we beslissen; kiezen voor de weg waartoe Johannes uitnodigt. Het zal ons go

Stel: je bent verliefd, meer: je bent verloofd. En ineens komt je geliefde naar je toe met de mededeling dat ze in verwachting is. ‘Oh schat, niet boos zijn, het is niet wat je denkt. Ik ben in verwachting door de heilige Geest’. Hoe zou je reageren? Jozef, een welopgevoed en rechtschapen man, wilde het proper oplossen, en in stilte van haar scheiden; haar dus niet openlijk in opspraak brengen. Wat hem ten diepste sierde. Ik denk dat God even in zijn wijze haren moet gekrabd hebben… Wat nu? Hij kwam op het lumineuze idee Jozef een droom te schenken waarin hij, hopelijk dan toch, de waarheid zou aannemen. Wat Jozef ook deed. En hij nam, zo lazen we, Maria tot zijn vrouw. Oef… Het goddelijk plan kon doorgaan. Ik vermoed dat na dit gebeuren tussen Maria en Jozef geen enkele vrouw meer schoorvoetend naar haar lief is moeten stappen met de woorden dat ze in verwachting is geraakt door de heilige Geest. En toch… Er gebeuren zaken rondom ons die wel degelijk het gevolg zijn van het waaien van