Van Woord naar leven

Een ander zei: ‘Ik zal U volgen, Heer, maar sta me toe dat ik eerst afscheid neem van mijn huisgenoten.’ Jezus zei tegen hem: ‘Wie de hand aan de ploeg slaat en achterom blijft kijken, is niet geschikt voor het koninkrijk van God.’ De man achter de ploeg mag niet achterom kijken. Wanneer hij dit wel doet is de kans groot dat hij zijn os niet onder controle heeft en de ploeg afwijkt van de rechte lijn. Hij moet vooruit kijken, gericht naar wat voor hem ligt. Met dit krachtig beeld maakt Jezus een levenshouding duidelijk die zo nodig is om volgeling van Hem te zijn. Lieve mensen, laten we eens naar, of in, onszelf kijken. Hoeveel zaken dragen wij in onze rugzak mee die ons 'zijn' vandaag bepalen? Dat kan gaan over foute keuzes die we hebben gemaakt, dingen die ons zijn aangedaan, opgelopen trauma's, zaken die gebeurd zijn en die heel onze persoon van nu tekenen,... Allemaal dragen we, willens nillens, onze levensrugzak mee. De ene heeft er al meer last van dan de andere. He

Engelen spreken niet hun eigen woorden, ze houden niet aan de mensen voor wat ze zelf te zeggen hebben. Engelen zeggen alleen wat God hen voorzegt. Zo horen en brengen over, in de meest pure vorm; ze brengen Gods Woord. In die zin zijn zij als het ware het verlengde van Gods arm, spreekbuizen van de hemel, helpers van God en mens. Laten we oor en hart hebben voor Gods Woord rondom ons. Engelen zijn ons meer nabij dan we doorgaans denken. En laten we ook engelen zijn voor elkaar; helpers van God. Door te horen, door over te brengen. Graag in z’n meest pure vorm. Hoe? Door de oproep van de Heer ernstig te nemen: ‘Kom, en volg me’. Door ons te hechten aan Hem. Door Hem de spirit te laten zijn van je levenswandel. Door je levenskracht te zoeken en te vinden in Hem.

Johannes sprak tot Jezus: ‘Meester, we hebben iemand gezien die in uw naam demonen uitdreef en we hebben geprobeerd hem dat te beletten, omdat hij U niet samen met ons volgt.’ Jezus zei tegen hem: ‘Verhinder het niet! Want wie niet tegen jullie is, is voor jullie.’ Je zou kunnen denken dat het heel mooi zou zijn dat iedereen op deze wereldbol bewust in Jezus' naam zou leven, keuzes zou maken, werken van liefdadigheid zou doen,... Maar dat is niet zo. Heel wat mensen leven een mooi en zinvol leven zonder zich bewust aan Christus te schenken. Ik denk dan aan anders-gelovigen, maar ook aan niet-gelovigen. Belet hen niet het goede te doen, waarschuwt Jezus ons vandaag. Integendeel. Het goede moeten we ondersteunen, bevorderen en beschermen, uit welke hoek het ook komt. Het 'goede' is immers universeel. Ieder mens draagt het goede en heeft dus het potentieel in zich een goed mens te zijn. Wat de buitenkant betreft verschilt in dat opzicht een christen met geen ander mens. De

Zoals zo dikwijls vertelt Jezus een parabel, en zoals altijd moeten wij ons afvragen waar wij staan in dat verhaal over die zonen die ja zeggen tegen hun vader, maar nee doen, of nee zeggen en toch ja doen. Want zeg nu zelf: ja zeggen en nee doen, daar zijn we dikwijls heel sterk in. En het blijft daar niet bij, want even dikwijls zijn we ook heel goed in veel beloven en weinig geven. Het lijkt wel of de beide spreuken ons op het lijf geschreven zijn. Zoals bij die beide zonen. Waarom zegt de ene zoon ja en doet hij nee? En waarom zegt de andere zoon nee en doet hij ja? Mochten ze vandaag leven, dan zouden we wellicht het antwoord kennen: ze zitten op Facebook, ze surfen op het internet, ze spelen met hun smartphone of met een andere dingetje, ze hebben geen zin om iets anders te doen dan die dingen. Maar wat zouden we antwoorden als het over onszelf gaat? Wat bezielt ons om ja te zeggen en nee te doen? Om veel te beloven en weinig te geven?   Het antwoord daarop vinden we in ons eig

Lucht en leegte, alles is leegte. Zo lezen we vandaag bij Prediker. Leegte is een woord dat bij Prediker zeer dikwijls voorkomt. Wat hij daarmee wil zeggen is dat wanneer je een leven leidt los van God, dat alles leegte is, lucht, niets. Het leven krijgt maar werkelijk zin wanneer we bewust leven voor Gods aanschijn, wetend dat we gezonden zijn, dat we een roeping in dragen, dat we dienen een antwoord te geven op Gods vraag Hem te belichamen. Wie los van dit alles leeft, is in leven, maar leeft niet, zou je kunnen zeggen. Hij werkt, geniet, voedt zich, heeft allerhande relaties,... maar hij mist waar het in het leven om gaat, namelijk een leven leiden voor en in God. Prediker waarschuwt voor een leeg leven. Als we onze harten op God richten, als we zijn liefde belichamen in ons dagelijks leven, krijgt ons leven betekenis, en is het absoluut niet leeg, integendeel. God zelf zal in Christus onze volheid zijn; leven voor ieder. kris

Hij zei tegen hen: ‘En wie ben Ik volgens jullie?’  Petrus antwoordde: ‘De door God gezonden messias.’ Nadat Jezus aan de leerlingen vroeg wat de mensen zeggen wie of wat Hij voor hen was, stelde Hij deze vraag nu heel persoonlijk aan hen, waarop dan Petrus antwoordde: ‘De door God gezonden messias’. Bij Matteüs zegt Jezus er dan nog bij: 'Gelukkig ben je, want dit is je niet door mensen van vlees en bloed geopenbaard, maar door mijn Vader in de hemel.’ (Mt. 16, 17) Dit laatste, namelijk het geopenbaard zijn door de Vader, is van groot belang. Immers ook aan ons vraagt Jezus wie Hij voor ons is. En als we al antwoorden is het van belang dat we dit doen vanuit een innerlijke openbaring. We zouden namelijk ook kunnen antwoorden vanuit ons allerindividueelste ikje, los van God. Antwoorden als ‘Jezus is voor mij enkel een voorbeeld, Hij komt mij interessant over, Hij is voor mij een soort licht, zijn boodschap heeft nog enige betekenis, Hij is een meester onder de vele meesters, Hij

Vandaag horen we de psalmist zingen: ‘Vervul ons in de morgen met uw liefde …’ Geliefde mensen, uit het diepste putteke van mijn hart hoop, wens en bid ik dat je deze morgen bent opgestaan met je hele wezen gericht naar, en geopend voor, de Heer; voor zijn liefde. Dat je hele zijn zich iedere morgen moge openvouwen voor Gods licht, zoals een bloem zich uitrekt naar de eerste stralen van de ochtendzon. Ja, moge God het eerste zijn in je dag. Moge de eerste tijd van wakker zijn, voor Hem zijn. Moge je eerste blik naar Hem gericht zijn. Moge je eerste gave voor Hem de gave zijn van jezelf. En moge uw zelfgave aan Hem, en Gods zelfgave in Christus aan u, elkaar ontmoeten in een innige godskus; uw ochtendgebed. En moge deze kus u doorheen de dag staande houden in het feest van de liefde; Gods leven waartoe je gezonden wordt om het te ontvangen, te dragen en te baren. Een gezegende dag voor u allen. kris

Jezus riep de twaalf bij zich en gaf hun macht en gezag over alle demonen, en de kracht om ziekten te genezen. Daarna zond Hij hen uit om het Koninkrijk van God te verkondigen en zieken te genezen. Hij zei tegen hen: ‘Neem niets mee voor onderweg, geen stok, geen reistas, geen brood en geen geld, en ook geen extra kleren.’  Opvallend aan dit stuk evangelie is dat de evangelist meer aandacht besteedt aan het feit dat Jezus zijn leerlingen macht, gezag en kracht verleent in plaats van het over de inhoud van de verkondiging te hebben. Dat zal niet zonder reden zijn. Hij wil er de aandacht op vestigen dat de leerlingen geen macht uit zichzelf moesten hebben. Nee, Jezus zal hen die verlenen. Het is de kracht van God, het is Godskracht, Geestkracht, de kracht van de Allerhoogste, de heilige Geest. Macht, gezag, kracht. Het Griekse woord waarmee in het evangelie wonderen worden aangeduid, is meestal 'dynamis', dat betekent kracht. Niet zomaar de kracht van een sterk staaltje menselijk

‘Mijn moeder en mijn broers zijn degenen die naar het woord van God luisteren en ernaar handelen.’ Jezus vraagt ons om ons onder zijn Woord te plaatsen, het Woord van Vader. Eigenlijk vraagt Hij om dàt te kiezen als het centrum van ons bestaan en al het andere van daaruit te beleven. Je onder Gods Woord plaatsen betekent God kiezen als het allerhoogste in je leven, als dé Allerhoogste. Het betekent voortdurend knielen voor zijn grootsheid, zijn majesteit. Hij is immers God: maker, gever, volheid en zin van alle leven. Je onder zijn Woord plaatsen betekent Hem welkom heten in je hart met al wat Hij geeft. Zijn Woord is immers zoveel meer dan 'woorden'; het is àlles wat Hij geeft en àl wat Hij doet. Je onder Gods Woord plaatsen is je hele zijn schenken aan Christus; Hij, het mensgeworden Woord van de Vader. Op deze wijze mogen we moeder, broeder en zuster zijn van elkaar; wij allen die bewoond zijn door Jezus. We mogen moeder zijn van elkaar door elkaar te brengen naar het hart v

Jezus komt voorbij het douanekantoor. Iedereen kent de tollenaar die er is, hij was een uitgestotene, inde belastingen voor de bezetter. En juist naar deze man gaat Jezus, praat met hem, en ja, Hij nodigt hem uit tot navolging.  Dat de farizeeën tot in het diepste van hun ziel gechoqueerd waren, is goed te verstaan. Zulk gedrag was verraad. Schijnbaar durfden ze zelf niet met Jezus te spreken want ze gaan naar zijn leerlingen en vragen hen: 'Waarom eet uw meester met tollenaars en zondaars?' Maar Jezus zelf staat hun te woord. Juist zulke mensen als de tollenaars hebben een warm hart nodig. Je leest toch in de Schrift: 'Barmhartigheid wil Ik, geen offers'. Door die woorden en door heel zijn houding wil Jezus Gods manier van “zijn” duidelijk maken. Zo is God. Zijn hart is groter dan dat van alle mensen. God maakt geen onderscheid tussen de mensen. Hij zorgt voor iedereen, voor rijken en armen, voor gelukkigen en ongelukkigen, voor goeden en slechten, voor gezonden en zie

"Zet het kwaad bloed dat ik goed ben?” , vraagt Jezus. Natuurlijk niet! Maar wij blijven toch met een wrevel zitten, omdat wij menen dat God hier onrechtvaardig handelt. De Heer heeft weliswaar het afgesloten contract correct nageleefd. Maar toch stoot ons hier iets tegen de borst: wij verwachten namelijk dat hij evenredig beloont. Wij zeggen: "gelijk loon voor gelijk werk, voor verschillend werk, dus verschillend loon." Is dat geen elementaire sociale rechtvaardigheid is? Zeker! Doet God dat dan niet? Het antwoord is "neen!" Neen, want God betaalt ons geen loon uit! Dit fijne verhaal wil ons juist duidelijk maken dat de relatie tussen God en de mens heel anders is dan de relatie tussen een patroon en een loonarbeider. God is geen baas die loon naar werk geeft, die rekent en cijfert om te betalen naar verdienste. Neen! God geeft ons veel meer! Dat wil de parabel ons juist doen aanvoelen. Zie maar hoe de Heer nog verschillende keren naar het marktplein loopt, z

Iemand ging eens naar zijn land om te zaaien... God is de zaaier, zijn zaad is het Woord, ons hart is het land waarvan het de bedoeling is dat het goede aarde is, een gunstige bodem, waar het zaad welkom is, waar het in liefde kan gedijen en kan opschieten tot een rijke oogst. Jezus waarschuwt ons vandaag dat dit geen vanzelfsprekend gebeuren is. Want wanneer we ons hart niet verzorgen kan het zijn dat het zaad z'n kracht verliest en weinig of geen vrucht voortbrengt. Of erger nog, dat het zaad zelfs helemaal geen wortel schiet. Dus zorg besteden aan ons hart is van fundamenteel belang willen we christelijke vruchten voortbrengen in ons dagelijks leven. De realiteit leert ons dat we doorgaans niet zo’n goede boeren zijn wat betreft het zorg dragen van de aarde van ons hart. En God weet dat. Hij weet dat we vanuit ons allerindividueelste ikje tot weinig in staat zijn. Hij weet dat, en het is goed dat we dat zelf ook weten. God heeft ons een Helper gegeven om de aarde van ons land te

Het evangelie van vandaag is een echte parel. En we mogen gerust ook zeggen dat het een soort lofzang is op een al te vaak vergeten groep. Vaak hebben we de indruk dat het evangelie een zaak van mannen is. Vrouwen komen er nauwelijks of slechts terloops aan te pas. Een zieke vrouw wordt wel eens genezen. Een vrouw wast de voeten van Jezus. Vrouwen volgen Hem en zijn vrienden en zorgen voor hen uit eigen middelen. Vrouwen staan onder het kruis. Ze staan overal achter of onder, maar zelden of nooit op het voorplan. Grote rollen worden door mannen bezet. Apostelen en schriftgeleerden, een honderdman, een barmhartige Samaritaan of een goede herder. Dat Annas en Kàjafas, Herodes, Judas of Pilatus ook mannen waren, is hier helemaal geen troost. Maar zo ziet Jezus het niet. Op geen enkel moment. Want het evangelie is geen 'Guiness-book of records', waarin het om de grootste, de sterkste of de beste gaat, waarbij alleen prestatie of kwantiteit telt. Het is een levensboek waar geloof e

Nu het in onze dagen heel rustig en kalm geworden is rond de biechtstoel, kan het verfrissend zijn even terug te kijken naar de eerste biechtvader uit onze geschiedenis, naar de Enige die gemachtigd was om aan mensen te zeggen: 'Uw zonden zijn u vergeven'. Want wellicht denken wij te vaak dat wij met onze zonden bij de biecht de hoofdrol of de zwaarste rol moeten spelen. Een rol die wij daarom zo goed mogelijk moeten kennen, van de grootste tot de kleinste zonde toe. Een rol die ons plankenkoorts bezorgt, omdat we de indruk krijgen voor een rechter te moeten verschijnen of voor een tribunaal te moeten komen, waar alles nauwkeurig wordt onderzocht, waar het vonnis en de strafmaat wordt bepaald. Jezus laat hier duidelijk zien dat het niet in de eerste plaats om straf, maar om vergeving, niet om veroordeling maar om barmhartigheid gaat. Als verloren zonen en dochters, met onze waslijst van zonden en fouten, spelen niet wij de hoofdrol. Die ligt bij God en zijn barmhartigheid. He

Het is eigen aan alle tijden dat mensen (zowel gelovigen als anders- en niet-gelovigen) een beeld van Jezus proberen te schetsen. Dat is goed en nodig. Maar het is ook riskant en soms zelfs gevaarlijk. Dikwijls gebeurt dit namelijk op zo'n wijze dat dat beeld netjes in het hoofd past van degene die het beeld schetst; geboetseerd op eigen mensenmaat, maar ver verwijderd van wat is. En als men dit beeld dan nog gaat verkondigen... tja...  We moeten er uiterst voorzichtig en met veel liefde mee omgaan. Niet dat een mens zelf niet mag nadenken over wie Jezus was. Er mag en moet over nagedacht en gestudeerd worden. Ja hoor, ook met kritische blik. Geen enkel probleem. Van belang is te luisteren naar wat de Bijbel over Jezus zegt: Het Woord dat vlees is geworden, Gods welbeminde Zoon in wie Hij welbehagen heeft, beeld van de Vader, belichaming van het ‘ja’ en van de liefde. Wie de evangelies biddend leest komt gelovig te weten wie Jezus was, wat zijn zending was, hoe Hij onder ons aanw

Vandaag gedenkt de Kerk Maria als Onze-Lieve-Vrouw van Smarten. Men noemt haar ook wel eens Onze-Lieve-Vrouw van de Zeven Weeën, wat ik persoonlijk rijker vindt. Weeën, zoals een barende vrouw die kent, doen pijn, maar het is een pijn die onlosmakelijk verbonden is met het nieuwe leven dat weldra uit de moederschoot zal komen. Het lijden dat Maria gekend had had niet het laatste woord, zoals dat ook niet bij haar Zoon was, en zoals dat ook niet in de Kerk is. Christelijk lijden, verbonden met de Heer, betekent nooit een eindpunt, maar veeleer een weg van nieuw leven; hetzij voor jezelf, hetzij voor anderen, hetzij voor komende generaties. Naar Maria mogen we kijken als onze Moeder. Het evangelie van vandaag verhaalt hoe Jezus vanop het kruis zijn eigen moeder schenkt als moeder aan Johannes. En we lezen dat Johannes haar bij zich in huis neemt. Ook aan ons schenkt Jezus zijn moeder als onze moeder, en net zoals Johannes mogen wij haar bij ons in huis nemen. Dat betekent: we mogen Mari

Lieve mensen, laten we, vandaag op deze feestdag van de Kruisverheffing, het kruis ten diepste aanschouwen. Enkele gedachten daarbij. Vooreerst zien we een ongelofelijke trouw van Jezus aan zijn Vader. Hij had kunnen weglopen. Maar Hij nam de volle consequentie op zich wat het volbrengen betrof van zijn opdracht: het verkondigen van zijn Zoon-schap en daarmee de Blijde Boodschap. Gevolg: kruisiging. Wat een trouw! Om stil van te worden. Wat we ook zien is een ongelofelijke liefde voor de zondaar; niet voor de zonde, wél voor de zondaar. Tientallen gebeurtenissen en parabels vertellen ons in de evangelies over Jezus’ liefde voor de zondaar, en zijn verlangen tot genezing van ieder zondig hart. Hij ging de zondige mens opzoeken, voerde met hem het goede gesprek, wilde bij/in hem te gast zijn en deed er alles aan dat de zondaar zich zou keren tot God, vanuit het nieuwe leven dat Hij gaf aan, en was voor, de zondaar. Op het kruis is Jezus afgedaald tot in de meest donkere krochten van i

Zonder onderlinge vergeving valt elke relatie, elke gemeenschap na een tijd uiteen. Alleen de beslissende stap van "elkaar te willen vergiffenis schenken" kan een verdieping brengen in de liefdes- of vriendschapsband. Vergeven is echter moeilijk. Altijd vergeven,  zoals het evangelie van vandaag ons vraagt, lijkt gewoon onmogelijk. En Jezus nodigt ons uit te vergeven zonder moeite, graag en blij. Hoe kan dat? Als ik alleen oppervlakkig kijk - louter menselijk - dan vergelijk ik mijzelf spontaan met anderen en dan kom ik steeds weer tot de conclusie dat het gelijk evident langs mijn kant ligt. Dan komen gedachten bij mij op in de aard van: "Wat denkt die andere wel? Hij is mij nog veel meer verschuldigd dan ik hem!" of : "Eigenlijk zou zij míj dankbaar moeten zijn. Weet ge wel wat ik allemaal voor haar doe?" Maar de parabel van vandaag wil er ons toe brengen dieper te kijken, niet alleen naar de louter menselijke relaties, maar aandacht te hebben voor de re

' Elke boom kun je aan zijn vruchten kennen' , zegt Jezus ons vandaag. Eigenlijk zou men aan ons, christenen, moeten kunnen zien dat God bestaat, en dat de mensheid verlost is in Jezus Christus. Men zou het moeten kunnen zien aan onze wijze van leven, aan de keuzen die we maken, aan onze intensiteit van liefhebben, aan onze nederigheid, aan onze trouw. Niet dat we met de naam 'christen' te koop moeten lopen, zo van 'Hallo, hier zijn we, heeft iedereen ons gezien?'. Nee, daar gaat het niet om. Maar onze wijze van leven zou een afspiegeling moeten zijn van het Pasen van de Heer.  Men herkent de boom aan de vruchten, zegt Jezus. Maar dat betekent dat de vruchten en de boom verbonden moeten blijven, want anders verdorren de vruchten. De boom is Christus, diep geworteld in God. En wij zijn de vruchten van de liefde tussen de wortels en de boom; vruchten dus van de liefde tussen God en de Zoon. Want zoals we weten stopt de liefde niet tussen de Vader en de Zoon. De Zo

Waarom kijk je naar de splinter in het oog van je broeder of zuster, terwijl je de balk in je eigen oog niet opmerkt? Hoe kun je tegen hen zeggen: “Laat mij de splinter in je oog verwijderen”, terwijl je de balk in je eigen oog niet ziet? Huichelaar, verwijder eerst de balk uit je eigen oog, pas dan zul je scherp genoeg zien om de splinter in het oog van je broeder of zuster te verwijderen.' De splinter en de balk. Als zoon van een timmerman was Jezus er van jongsaf mee vertrouwd, er van huis uit mee opgegroeid. Splinters heeft Hij in zijn handen gevoeld. Balken heeft Hij gesjouwd op zijn schouders. Geen timmerman of schrijnwerker kan daaraan voorbij. De splinter en de balk. Als gezondene van zijn Vader tussen de mensen van Israël heeft Hij ze gezien in het oog en in het hart van veel mensen. Splinters van vooringenomenheid en balken van vooroordeel. Splinters en balken die het gezicht vertekenden, die de goede kijk op anderen vervormden, die mensen blind maakten voor het goede en

  Heb je vijanden lief, wees goed voor wie jullie haten, zegen wie jullie vervloeken, bid voor wie jullie slecht behandelen. Als iemand je op de wang slaat, bied hem dan ook de andere wang aan.’   Zo horen we Jezus vandaag zeggen. In de islam mag je geen geweld gebruiken; de koran is daar duidelijk over. Doch in één geval is een zeker geweld wél toegelaten, namelijk wanneer je je als moslim levensbedreigend voelt inzake je geloof. Het christendom gaat nog een stap verder, en (onder andere) daarin onderscheidt het zich in wezen van de islam. Het christendom, met name Jezus, roept op je linkerwang aan te bieden wanneer men je op de rechterwang slaat, Hij roept op je vijanden lief te hebben, hen te zegenen, voor hen te bidden. Jezus heeft het hier over een absolute geweldloosheid, zelfs al zal het je leven kosten. Hijzelf is, zoals we weten, deze weg gegaan. Maar het gaat bij Jezus om veel meer dan zomaar een humane geweldloosheid. Het is de vraag van God zelf, een oproep van zijnentwege

Vandaag lezen we bij Paulus: Laat daarom ieder die een vrouw heeft zo leven dat het hem niet in beslag neemt, ieder die verdriet heeft zo dat hij er niet door wordt beheerst, ieder die vreugde voelt zo dat hij er niet in opgaat, ieder die bezit verwerft alsof het niet zijn eigendom is, ieder die in deze wereld leeft alsof ze voor hem niet meer van belang is. Want de wereld die wij kennen gaat ten onder. Ging Paulus ervan uit dat Christus weldra ging terugkomen? Of dacht hij dat het 'einde der tijden' in zicht was? In de loop der geschiedenis hebben heel wat exegeten en theologen zich over deze vraag gebogen. Wat er ook van zij, de woorden hierboven aangehaald hebben een diepe en rijke betekenis; beslist voor de mensen van toen, maar ook voor ons vandaag. Van belang is dat we ons niet laten opslorpen, of niet ten onder gaan, aan mensen, dingen, of gemoedsstemmingen. Hoe waar het ook is dat deze zaken wezenlijk bij ons leven horen, en bij onze persoon, we moeten er verstandig mee

Het feest van Maria geboorte heeft een familiaire klank. Christen zijn is plechtige liturgie, het is theologie in gedachte en leven, maar meer nog is het de viering van de 'familia Dei', de viering van de familiaire verbondenheid. God is onze Vader, zijn Zoon Christus onze Broer en Heer, Maria onze moeder, wij onder elkaar broeders en zusters. De liturgische feesten zijn familiefeesten.  In Maria brengt God het menselijk geslacht tot een nieuwe eenheid, een nieuwe schepping. Zij is de nieuwe Eva, de nieuwe moeder van alle levenden. Daarom is Maria anders dan alle andere heiligen. Maria is voor alle gelovigen van centrale betekenis. Je kunt als gelovige niet om Maria heen. Zoals een mensenkind niet om zijn moeder heen kan. Zolang hij leeft, heeft hij een persoonlijke band met haar. Laten we ons geven aan Maria, opdat zij vanuit de hemel, vanuit ons hart, kan doen wat zij zo graag wilt doen: ons brengen in de genade van Jezus, in de wil van de Vader, in de liefde van de heilige G

Jezus zei tegen de man met de verschrompelde hand: ‘Sta op en kom in het midden staan.’ Wat een innerlijke warme deugd moeten deze woorden van Jezus aan deze man hebben gedaan: ‘Sta op, kom in het midden staan’. Hoeveel mensen lopen er vandaag niet rond met verschrompelde handen, verschrompelde harten, verschrompelde gewetens, verschrompelde relaties,… Zoveel! Als christen komt het erop aan de gekwetste mens te willen zien. Je kan er namelijk ook voor kiezen hem niet te willen zien. Da's niet moeilijk. Het is gewoon de andere kant opkijken. Maar dan gaan we voorbij aan onze roeping. Of anders gezegd: dan gaat de Kerk voorbij aan haar zending. We mogen namelijk nooit vergeten dat de Kerk gezonden is in de wereld te leven, te werken, met haar gemeenschap te vormen. En het heeft geen enkele zin als christen blind in de wereld aanwezig te zijn. Nee, we moeten aanwezig zijn met geopende ogen, ziende, niet wegkijkend. En dan je hart laten spreken, vanuit Christus die in je woont. Je zal

'De wet vindt zijn vervulling in de liefde' , zo horen we bij Paulus vandaag in zijn brief aan de Romeinen. Ik hoor van heel wat mensen dat zij in hun leven een zekere zingeving missen. Men verveelt zich, men ervaart negatieve leegte, men is eenzaam,... Terwijl onze wereld, onze samenleving, hunkert naar sociaal engagement. Persoonlijk ben ik er van overtuigd wanneer mensen de stap kunnen zetten naar een liefdevol engagement in de samenleving, dat hun dorst naar zingeving gelest wordt. Een win-win-situatie, want als mens worden zij rijker en gaan zich in de diepte meer gelukkig voelen, maar ook de ander waarnaar zij zich engageren wordt er beter van. Je kan je aansluiten bij een of andere (al dan niet christelijke) organisatie, maar heel eenvoudige daden van liefde stellen in je eigen buurt is ook sociaal engagement. Het regelmatig bezoeken van (dikwijls eenzame) bejaarden in de buurt, met hen een vriendschap aangaan, luisteren naar hun verhalen, hun wijsheden, gewoon met hen s

Vanuit het evangelie van vandaag kunnen we ons de vraag stellen of wij ons geloofsleven beperken tot een nauwkeurig afgebakend terrein, omzoomd met paaltjes van wetten, voorschriften en geboden? Is onze godsdienstbeleving verworven tot een parcours van regels, praktijken en verplichtingen waar me met een zekere geloofsroutine of schriftgeleerdheid na een tijd moeiteloos doorheen slalommen? Of is het meer dan dat? Is ons leven een op weg gaan met Jezus door de velden van ons leven met slechts dit ene gebod om handen ‘Bemin God, jezelf, je naaste’? De liefde dus... altijd de liefde. En wel de liefde van ons Heer, de liefde waarmee Hij ons bewoont, de liefde waarin Hij ons zendt, de liefde waartoe wij geroepen zijn haar te belichamen in het concrete leven ons gegeven.  Wetten, regels, afspraken,... die zijn er. Waar mensen samen leven, waar gemeenschap gevormd wordt, moeten er afspraken zijn, da's duidelijk. Maar laten we nooit slaaf zijn van de wet, maar altijd dienaars zijn van de l

In de tussenzang, uit psalm 37, lezen we in vers 27:  ‘Mijd het kwade en doe het goede, en je zult voor eeuwig wonen in het land’. Ik wil graag samen met u wat verder mijmeren over dit psalmvers. Het kwade mijden en het goede doen. Heel duidelijke taal. Elke normaaldenkende mens zal dit ook beamen. Het is de weg bij uitstek voor het creëren van een samenleving waar het goed is om leven, en wel voor ieder. Christen, jood, moslim, en zelfs de ongelovige, zal zich vinden in deze woorden. Een christen-gelovige leest de woorden ‘doe het goede’ echter zeer specifiek. Het ‘goede doen’ heeft, zoals je weet, te maken met het volbrengen van Gods wil, met het leven ‘in God’, met liefhebben zoals God liefheeft in Christus. Het is je geven aan Jezus’ tegenwoordigheid diep in jezelf, in de ander, in de Kerk, in de schepping, in het lijden. Het is je toevertrouwen aan Christus’ leven, aan zijn liefde. Het is je beschikbaar stellen voor zijn roep die uw roeping zal zijn, bereid een antwoord te geven;

Geloven kunnen we moeilijk wanneer we ons laten drijven op de wind van onze lust, op de stroming van genot en eigenzin, door onze zeilen gewoon naar de wind te zetten. We hebben iemand nodig die ons zegt: ‘Vaar naar diep water’. Durf je netten daar uit te werpen. Gooi het met je leven over een andere boeg. We hebben een gids nodig, een loods, een kompas waar we gelovig op aansturen: Jezus. Jezus koos als zijn eerste leerlingen mensen van de zee en van het strand, mensen zoals wij, met haken en ogen, met stormschade en met breekbare netten. Hij roept ons om te luisteren naar zijn Woord, om zijn Boodschap te beminnen, om ons te schenken aan Hem. Laten we deze roep vol van genade niet missen. Jezus bezoekt meermaals per dag ons persoonlijk haventje om te zeilen naar het diepe van God. Hoor, koester, en vaar. Hij is met je. kris

Simons schoonmoeder, zo lezen we, begon nadat ze opstond 'voor hen te zorgen'. Het is een klein detail in het evangelieverhaal dat we vandaag horen, maar zo mooi, én waardevol. Wanneer we een terugblik doen op ons leven kunnen we heel zeker momenten aanwijzen waarvan we kunnen zeggen: Toen heeft de Heer ook mij aangeraakt, mij aangesproken, mij geroepen, heeft Hij zich getoond,... Op welke wijze het ook gebeurde, telkens zat er die uitnodiging in om, net als de schoonmoeder van Simon, 'op te staan'. Wel, geliefde mensen, laten we dan niet enkel gewoon opstaan en zomaar wat rondkijken. Maar laten we, net als de schoonmoeder van Simon, zorgend leven; met zorg voor onszelf en voor elkaar: thuis, in de gemeenschap, op school, op het werk, in de buurt, naar de armen toe, naar hen die geen licht meer zien,… Laat ons opstaan en Paasmensen worden en vanuit Gods vrede zorg dragen voor de samenleving. kris

  Allen waren verbijsterd. Ze bespraken het voorval met elkaar en zeiden: ‘Wat zijn dat voor dingen die Hij zegt? Hoe komt het dat Hij het gezag en de macht heeft om onreine geesten zijn bevelen te geven zodat zij de mensen verlaten?’ Inderdaad, Jezus had de macht en het gezag onreine geesten te verdrijven. Hij was dan ook Gods Zoon die op vele wijzen toonde hoe God er naar verlangde dat de mensen zouden leven bevrijd van het kwaad, zich gevend aan de liefde. Het verdrijven van boze geesten door Jezus was een van die tekenen die dat verlangen van God weerspiegelden. Wij allen vechten met het kwaad. De ene periode misschien al meer dan de andere, maar diep in onszelf woedt er steeds een soort strijd tussen goed en kwaad. Zoals het goede lokt, lokt ook het kwade. Dikwijls ervaren we de sterke uitnodiging van God om in zijn liefde te staan, maar even dikwijls ervaren we hoe het kwaad macht heeft over ons en raar maar waar… hoe we schijnbaar bijna vanzelfsprekend toegeven aan dat kwaad. De