Van Woord naar leven

Simons schoonmoeder had hoge koorts, en ze vroegen Jezus om haar te helpen. Hij boog zich over haar heen en sprak de koorts bestraffend toe. Die verliet haar, en meteen stond ze op. Wie geraakt wordt door de Heer, wie door Hem genezen wordt, staat op. Bij de schoonmoeder van Petrus letterlijk, maar ook in het hart. Zij mocht bij wijze van spreken al even proeven van de genade van Jezus' opstanding die korte tijd later zou plaatsvinden. Maar dan die mooie woorden die volgen op haar ‘opstaan’: … en ze begon voor hen te zorgen. Lieve mensen, moge dat de vrucht zijn van Jezus’ aanraking aan ieder van ons: zorgend in het leven staan, gericht naar de ander. In de hele kleine dingen, met het hart, diep gemeend, in de liefde van de Heer. Dat is christen-zijn: vanuit Gods inwoning in Christus, liefdevol in het leven staan; zorgend voor allen die je zijn toevertrouwd; biddend en/of handelend. Kan het eenvoudiger? Laat je aanraken, en bemin; blij en dankbaar. kris

Lieve mensen, vanuit het evangelie van vandaag zou ik een warme oproep willen doen om onze wereld, die dikwijls getekend is door kwaad, met Gods liefde te omarmen. Zowel doorheen ons gebed als doorheen onze daden, onze woorden, onze blik. Als christenen zijn we geroepen dit te doen vanuit onze verinniging met de Heer; de Heer in ons, met ons, door ons. We zijn geroepen instrumenten te zijn van zijn genezing in deze wereld. Als penselen in zijn hand. Laten we dit doen als Paasmensen, in de vreugde en de eenvoud van Christus' opstanding. kris

Jezus rolde de boekrol op, gaf hem terug aan de dienaar en ging weer zitten; de ogen van alle aanwezigen in de synagoge waren op Hem gericht. Hij zei tegen hen: ‘Vandaag hebben jullie deze schrifttekst in vervulling horen gaan.’ Jezus is verleden, heden en toekomst. Hij heeft historisch gezien hier op aarde rond gelopen, Hij is vandaag aanwezig in en onder ons, en Hij zal komen bij zijn wederkomst. De woorden ‘Vandaag hebben jullie deze schrifttekst in vervulling horen gaan.’ gaan terug op de tijd dat Hij lijfelijk onder ons was, ze gaan ook over de dagen van zijn wederkomst, maar ze gaan ook over de dag van vandaag. Dat is het mooie aan het evangelie: het is elke dag nieuw, actueel en fris. Daarom lezen we al eeuwen de evangelies, elke dag opnieuw, omdat het woorden zijn die dagelijks door de Heer tot ons worden uitgesproken. ‘Vandaag hebben jullie deze schrifttekst in vervulling horen gaan.’ Inderdaad, vandaag, maandag, 30 augustus 2021. Deze schrifttekst gaat over de aloude pr

De overweging van deze zondag is van de hand van Frans Mistiaen, sj De Schriftgeleerden en joodse priesters hadden de joodse godsdienst helemaal verschraald tot formalisme. Dat wil zeggen dat het volgens hen bij de godsdienstbeleving op de allereerste plaats van belang was de vele kleine wetten, voorschriften en geboden zo letterlijk mogelijk te onderhouden. Zulk een formalistische opvatting van de godsdienst heeft altijd tot gevolg dat de mensen gaan leven met een gevoel van verplichting, schuld en schrik tegenover een eisende, dreigende en straffende God. Zij gaan dan proberen de zgn. "Almachtige" gunstig te stemmen bv. door offers op te dragen, gebedsformules te herhalen of streng te vasten. Toch krijgen die mensen daarbij altijd de indruk dat zij onder de maat blijven. De “Almachtige” schijnt hen dan regelmatig te straffen met ongeluk en tegenspoed, opdat zij zich zouden bekeren tot nog grotere onderdanigheid. Wij kunnen niet genoeg beseffen dat Jezus ons wel degelijk e

Laten we, om deze parabel goed te verstaan, vertrekken van het woord talent. Dit woord roept iets op dat je gegeven wordt. Een talent kan je niet kopen in een grootwarenhuis. Er bestaat nergens een firma waar talenten gemaakt worden. Niemand in heel de wereld heeft er een patent op. Talenten zijn aangeboren. Wat uit de parabel nog het duidelijkst naar voor komt, is dat ieder mens talenten van God meekrijgt. God gaat, wat dit betreft, aan niemand helemaal voorbij. Van onszelf durven we niet zo vlug zeggen dat we talenten hebben. God zegt: ieder mens heeft er. Wat meer is: het komt er niet zozeer op aan of je vijf of twee of maar één talent hebt. De beloning is voor ieder dezelfde, zolang je de gekregen talent(en) maar niet oppot of begraaft als dood kapitaal. Omdat we van God allemaal talenten ontvingen, mogen we ons allemaal ook als een bevoorrecht kind van God zien. Een tweede les is de volgende: God vertrouwt de mensen. Hij vertrouwt alles van zichzelf, zijn rijkdom, zijn genade, zi

Deze parabel wordt – zeer terecht overigens – gewoonlijk gelezen in het licht van onze ontmoeting met de Heer aan de grens van de aardse tijd met deze van de eeuwigheid. Daar zullen we Hem ontmoeten als verlosser, als rechter, als God die – wanneer we ja zeggen – ons met open armen zal ontvangen, en welkom heten. Maar we mogen deze parabel ook lezen in het licht van de Heer die dagelijks tot ons komt en bij ons is. Jezus is immers niet enkel toekomst, Hij is ook heden en hier. En het is goed waakzaam te zijn voor Jezus’ dagelijks komen tot ons, waakzaam voor zijn aanwezigheid in ons. In alles, en doorheen alles, nodigt God uit lief te hebben. Zijn Zoon, die Hij met al zijn liefde in onze ziel heeft gebaard, kan en zal ons de genade schenken ‘ja’ te zeggen op die goddelijke uitnodiging zijn liefde te zijn. Maar, nederig als Hij is, wacht Jezus. Hij wacht op onze overgave, aan ons toevertrouwen aan Hem. Ja, Jezus wacht. In die zin is Hij zelf het beeld bij uitstek van evangelische waa

Vandaag horen we de psalmist zingen: Vervul ons in de morgen met uw liefde. Oh mensen, wat een genade is het in alle vroegte op te staan om God aanbiddend en dankend de dag van Hem te ontvangen. Los van alles, alleen met Hem. Ok, het vraagt wat om uit je warm bed op te staan terwijl het niet echt ‘moet’. Maar geloof me, de vroege morgen is een prachtige tijd om te treden voor Gods Aangezicht. Gewoon daar zitten, je handen open, met of zonder woorden, je hart in het Zijne, in Hem biddend, van Hem ontvangend. En natuurlijk zullen we niet altijd die gelukzalige gevoelens hebben Hem aanwezig te weten. Integendeel. Een gebedsweg die trouw gegaan wordt is doorgaans getekend door dorst, woestijn, verlangen naar. De ene periode al meer dan de andere. In het gebed gaat het er ook niet om Hem te voelen of niet. Gelovig weten dat Hij er is zou moeten volstaan. Wie dit laatste klaarspeelt is volwassen geworden in het geloof; een geloof dat puur is, omwille van God, los van gevoelens, franjes, sf

'Wee jullie, schriftgeleerden en Farizeeën, huichelaars, jullie lijken op witgepleisterde graven, die er vanbuiten wel fraai uitzien, maar vol liggen met doodsbeenderen en andere onreinheden. Zo lijken ook jullie voor de mensen uiterlijk op rechtvaardigen, terwijl jullie innerlijk vol huichelarij en wetsverachting zijn.' De schriftgeleerden en Farizeeën, maar ook al de anderen die in hun spoor volgen, wij ook soms, zijn experts in camouflagetechnieken. De zorg om de schone schijn te redden, om de ware realiteit te verbergen, maakt mensen buitenmate vindingrijk. Als formalisme het in ons leven dreigt te halen op oprechtheid, als uiterlijke vroomheid veraf staat van innerlijke bewogenheid, als geloof en leven, woorden en werken, niet meer overeen komen, dan opent het witgekalkte graf ook bij ons zijn gapende muil. Laten we echt zijn, oprecht, zodat we God, onszelf en de naaste recht in de ogen kunnen kijken; in blijdschap en dankbaarheid.

Nathanaël zat onder de vijgenboom. Wellicht in Kana waar hij woonde. Jezus zei: 'Ik had je al gezien vóórdat Filippus je riep, toen je onder de vijgenboom zat'. Voor de vrome Jood is onder een vijgenboom zitten een gebruikelijke plaats om zich bezig te houden met de dingen van God. Met zijn laag neerhangende takken kon en kan je er ongestoord en ongezien je wijden aan de studie van de Schrift. Het is een plek van vrede. Ongetwijfeld heeft Nathanaël daar onder de vijgenboom zijn verlangen naar de Komende gevoed. Hij hield deze verwachting levend. In zijn vroomheid was dit verlangen een bede zonder ophouden; een bede om de komst van de Messias. En dan…  ja dan wordt hij geroepen om de Messias te zien en te ontmoeten. Wat een ervaring voor de man! Het is goed voor ieder van ons om zo'n vijgenboom te hebben. Om een plek van rust te hebben, een plek van overdenking en gebed. Een plek waar je her-innerd wordt aan de vrede met God en waar je die vrede kunt oefenen. Een plek ook w

'Wee jullie.' Wat Jezus ten diepste aanklaagt is de huichalarij en het formalisme als doel. De huichelarij die zegt God te dienen maar eigenlijk zichzelf dient, die zegt God te zoeken maar zichzelf achterna loopt. Het gaat hier over een formalisme dat mensen slaaf maakt van praktijken zonder inhoud, een soort gewetenssusserij dat mensen in het gedacht brengt en houdt goed en vroom bezig te zijn, maar in werkelijkheid zijn ze slaaf van wat ze de wet noemen, maar wat weinig met God te maken heeft. Bij Jezus gaat het om Gods-ontmoeting. Hij heeft het gebed niet afgeschaft maar wilt dat er met het hart wordt gebeden. Niet slaafs, niet louter formalistisch, maar van harte, oprecht, van Aangezicht tot aangezicht, in volle ontmoeting met de Vader, gericht op een liefdevol leven. Deze weg gebeurt doorgaans in stilte, zonder al te veel op te vallen, gewoonlijk ook zonder al te luid alleluia. Dikwijls is het zelfs een weg van droogte, van innerlijk roepen, van dorst naar de Levende.

Jezus vroeg nu aan de twaalf: ‘Willen jullie soms ook weggaan?’ Jezus heeft tijdens zijn aards bestaan veel volgelingen gekend. Duizenden, of meer. Mensen uit alle rangen en standen, ieder met zijn of haar verleden, geloof of godsbeeld,… Op een of andere manier werden ze geraakt door Jezus’ woorden, door de wonderen die Hij deed, door zijn wijze van zijn. Ze voelden aan dat Hij een boodschap bracht die met Waarheid te maken had. En dat raakt een mens. Dat brengt een mens in beweging, tot verandering, tot engagement. Oh ja, velen heeft Jezus geraakt. Maar velen zijn in de loop der jaren ook afgehaakt. Om allerlei redenen. Misschien was de oproep voor hen te hoog gegrepen, werden ze zelf niet fysiek genezen, wilden ze hun ikje niet achterlaten omwille van het Rijk Gods. Het moet Jezus beslist veel verdriet hebben gedaan vast te stellen dat zijn woorden geen échte ingang vonden bij vele mensen. Oppervlakkig en in eerste instantie misschien wel, maar niet in de diepte. En ja, dan haakt m

Vandaag zegt Jezus: ‘De belangrijkste onder jullie zal jullie dienaar zijn.' Net voor het instellen van de eucharistie heeft Jezus getoond wat eucharistisch leven betekent. Hij (als Zoon van God!) knielde voor zijn leerlingen neer om hen de voeten te wassen. Hij, de belangrijkste, werd dienaar van zijn leerlingen. Na de voetwassing zei Hij: 'Ik heb een voorbeeld gegeven; wat Ik voor jullie heb gedaan, moeten jullie ook doen.' Christen zijn is dus dienaar zijn. Niet enkel voor hen die ons liggen, maar ook voor hen die ons niet liggen. In de dienstbaarheid ligt een stille genade verborgen die mensen ten diepste raakt. Doorheen de dienstbaarheid is het immers Jezus die aanraakt, bemint en schenkt. Daarom is het goed om tijdens de dienstbaarheid je ziel te leggen in de Heer, opdat Hij door je heen werkzaam kan zijn. Heerlijk deze innigheid, en zo helend voor de wereld. kris

Jezus antwoordde: ‘ Heb de Heer, uw God, lief met heel uw hart en met heel uw ziel en met heel uw verstand. Dat is het grootste en eerste gebod. Het tweede is daaraan gelijk: heb uw naaste lief als uzelf. Deze twee geboden zijn de grondslag van alles wat er in de Wet en de Profeten staat.’ Wanneer men de Bijbel in enkele bewoordingen zou moeten samenvatten, zou men dit antwoord van Jezus – hierboven geciteerd - kunnen aanhalen. Terecht zegt Jezus dan ook: 'Deze twee geboden zijn de grondslag van alles wat er in de Wet en de Profeten staat.' Doch mogen we niet vergeten welke weg Jezus hiervoor zelf gegaan is: de weg van het kruis, voor Hem heel letterlijk. Wanneer Jezus spreekt over 'liefhebben', bedoelt Hij dat niet goedkoop. Hij heeft het over een liefhebben tot het uiterste, met een trouw om U tegen te zeggen, een beminnen zonder grenzen, een zich geven aan de ander, zonder voorkeur.  Een weg van totale geweldloosheid, de andere wang aanbiedend terwijl men op de ene

In de parabel die we vandaag te horen krijgen richten we ons even op dat ene feit van die man die wel naar het bruiloftsfeest gekomen was, maar er zich niet op had gekleed. Waarop de koning de man liet buitenzetten, in ‘de uiterste duisternis’, zoals er staat. Wanneer wij ’s morgens opstaan kiezen wij die kleding om aan te trekken waar we ons goed in voelen, of die we nodig hebben in de opdracht die we die dag te vervullen hebben. Het is een dagelijks ritueel dat we spontaan doen, en waar we ons verder geen vragen bij stellen. Een christen zou met dezelfde vanzelfsprekendheid zich ieder morgen moeten kleden met de liefde van Christus; met Christus zelf. Om in alles wat hij doet en laat deelnemer te zijn aan Gods feestmaal: het leven u gegeven. Deelnemen aan Gods feestmaal, of christelijk gesproken: je leven omarmen, vraagt als christen een welbepaald engagement: namelijk leven vanuit je verbondenheid met Christus, je kledend in zijn liefde, ieder en alles beminnend. Wanneer je je b

Het evangelie van vandaag gaat over de werkers van het laatste uur die evenveel uitbetaald worden dan zij die heel de dag gewerkt hebben. Niet eerlijk? Voor God wel. Ik ben werkzaam in een woonzorgcentrum en beroepshalve praat ik als pastoraal werker veel met onze bewoners. Het is voor mij een ware eer om dikwijls een hele inkijk te mogen krijgen in hun levensloop. Het is mijn ervaring dat nogal wat van onze bewoners op een later tijdstip in hun leven – en soms is dat zelfs nog maar enkele maanden – vrede hebben gevonden bij en in God. Ik wil daarmee het volgende zeggen: het gebeurt dat ze in hun leven dingen hebben gedaan, of keuzen hebben gemaakt, waar ze achteraf diep spijt van hadden. Niet zozeer om de zaken zoals ze gegaan zijn, maar vooral om de wijze waarop men met deze dingen vroeger is omgegaan, en daardoor bepaalde keuzen heeft gemaakt. Ik denk aan een crisis binnen een huwelijk met scheiding tot gevolg, of een uittrede als kloosterling midden een periode van twijfel, of ee

Vaak zijn mensen zo bezeten van hun bezit dat ze de eigenlijke waarden van het leven niet meer zien; zij gaan aan het echte leven en aan God voorbij. De beroemde Russische schrijver Tolstoi vertelt over een arme boer die denkt geluk te hebben. Want een rijke landeigenaar belooft hem zoveel grond te geven als hij binnen een dag al lopend kan afleggen. Op één voorwaarde: hij moet voor de zon ondergaat, terug zijn aan het beginpunt. De boer gaat vol goede moed op weg. Hoe harder hij loopt, des te meer land zal hij hebben. Dromend over zijn nieuwe rijkdom stapt hij steeds sneller, en voortdurend kijkt hij naar de stand van de zon, want hij moet terug zijn voordat die ondergaat. De kring die hij loopt, wordt steeds groter: hier nog dit stuk land, daar nog om dat water heen, en ginds dat bos nog. Wanneer het avond wordt, is hij bekaf, en hij moet rennen om op tijd terug te zijn. Het lukt hem. Zwetend over zijn hele lijf, totaal uitgeput en denkend hoe rijk hij nu is, valt hij neer en sterft

Het evangelie van vandaag is een oproep om arm door het leven te gaan. Niet die armoede waar een mens ziek van wordt, ondervoed, waar ouders geen eten hebben voor hun kinderen, ... Nee, het gaat hier om een soberheid, een wijze van leven waar je enkel die dingen tot bezit hebt die je nodig hebt. Al wat je niet echt nodig hebt kan je beter van de hand doen, liefst nog op zo'n manier dat de armen er baat aan hebben. Het is een lastig evangelie voor ons, in de meeste gevallen, rijke mensen; rijk toch in vergelijking met vele mensen in deze wereld die écht arm zijn, gezinnen die 's morgens niet weten of ze 's avonds eten zullen hebben voor hun kinderen. Wat die levensstijl betreft, slaan we hier in het westen nogal dikwijls de evangelische bal mis, denk ik; zowel thuis als in de Kerk. Eigenlijk is dat jammer. Als je in de Handelingen leest hoe eenvoudig de eerste christenen leefden, hoe zij alles deelden met de armen... mooi is dat toch. Hier in het westen hebben we wel eens

Bij de begroeting tussen deze twee grote vrouwen sprak Elisabet tot Maria: ‘Gelukkig is zij die geloofd heeft dat de woorden van de Heer in vervulling zullen gaan.’ Oh ja, Maria heeft geloofd, ten diepste. Zij geloofde in de zin dat zij zich ten volle toevertrouwde aan de Allerhoogste; aan zijn tegenwoordigheid, aan wat Hij doorheen de engel aan haar vroeg, aan haar zending als moeder van Jezus, en later als moeder van ieder mensenkind. Ja, zij geloofde. Wilt dat zeggen dat zij nooit getwijfeld heeft, dat zij geen dorheid gekend heeft in haar omgaan met God, dat zij zich nooit heeft afgevraagd of het Gods wil was dat Jezus zou gekruisigd worden? Natuurlijk heeft zij met deze dingen geworsteld. Het is niet omdat je gelooft dat je geen twijfels zou kennen, of gebedsdorheid, of vragen naar Gods wil. Maar in dit alles heeft zij zich wel altijd ten diepste toevertrouwd aan God. Aan Hem heeft zij haar leven gegeven. God was het centrum van haar bestaan, goed wetend dat dit in de diepte gel

Vandaag zegt Jezus: 'Belet de kinderen niet bij Mij te komen.' Kinderen zijn de toekomst van Kerk en wereld. En daar dragen wij, volwassenen, een grote verantwoordelijkheid in. Wanneer onze kinderen het ouderlijk huis verlaten, kennen ze dan Jezus? Gaan ze die wegen waar ze Hem steeds dieper kunnen leren kennen? Hebben ze zijn Woord mogen horen in hun jonge jaren in kerk en huiskring? Hebben ze mogen proeven van christelijk gemeenschapsleven? Hebben ze voorbeelden gezien van evangelisch engagement? Hebben ze leren onderscheid maken tussen goed en kwaad in het licht van het evangelie? Hebben ze het verschil leren zien tussen Kerk met een grote K en kerk met een kleine k? Hebben ze leren bidden, alléén en met anderen? Hebben ze geleerd te leven in het licht van de eeuwigheid? Bijzonder de ouders, maar in wezen allen die hoe dan ook met kinderen en hun opvoeding te maken hebben, dragen wat dit betreft een immense verantwoordelijkheid. Eigenlijk is het een soort ‘heilige’ plicht

Jezus sprak: ‘Daarom zal een man zijn vader en moeder verlaten en zich hechten aan zijn vrouw, en die twee zullen één worden; ze zijn dan niet langer twee, maar één. Wat God heeft verbonden, mag een mens niet scheiden.’ Wanneer twee mensen verliefd worden kan het ervan komen dat ze kiezen om te trouwen. Zij kiezen, zij geven zich aan elkaar, zij beloven trouw, maar wat er gebeurt bij het altaar is in wezen niet van hen. Huwelijk is gave; gave voor de gehuwden, voor de Kerk, voor de samenleving. Het is een gave waarin God zichzelf geeft, waarin Hij werkzaam is, waarin Hij zijn liefde en trouw toont. Huwelijk is in die zin een teken van Gods aanwezigheid. Bedoeling is dat de twee geliefden dagelijks putten uit dit sacrament. Elk sacrament is een bron van levend water dat niet ophoudt genade te schenken. Vandaar het belang bij deze bron te blijven, in goede en kwade dagen. Dit laatste is niet vanzelfsprekend, een hele opdracht. Liefde is gave, maar tevens opgave, waar dagelijks aan gew

Petrus kwam bij Jezus staan en vroeg: ‘Heer, als mijn broeder of zuster tegen mij zondigt, hoe vaak moet ik dan vergeving schenken? Tot zevenmaal toe?’  Jezus antwoordde: ‘Niet tot zevenmaal toe, zeg Ik je, maar tot zeventig maal zeven.’ Vergeven heeft in wezen te maken met barmhartigheid. Barmhartigheid is een goddelijke eigenschap, het houdt in dat je de boosaardige mens opneemt in je schoot en hem daar lankmoedig en geduldig laat groeien, met liefde blijft omringen, zodat je liefde zelf het geneesmiddel wordt voor zijn boosheid. Zo gaat God met de boosaardigen om, met de zondige mens, met ieder van ons. Laten we verenigd met Christus elkaar van harte vergeven; altijd. Het zal onze kleine omgeving, onze gezins- en familiebanden, de sfeer op de werkvloer, maar ook de grotere wereld ten diepste genezen. kris

We hebben dikwijls de neiging wanneer we mensen iets verkeerds zien doen, dit al snel te gaan bespreken met anderen. Het zij uit onhandigheid (niet weten hoe eraan te beginnen) of hetzij (en dat is erg) uit behoefte om eens goed te roddelen. Jezus roept vandaag op naar de persoon in kwestie toe te stappen. Niet om hem eens goed rond de oren te slaan, maar om hem vanuit een diepe liefde aan te spreken op zijn daden of woorden die fout waren. Niet vanuit oordeel, maar vanuit vaststelling en diepe welgemeende bezorgdheid. Dikwijls zijn we blind geworden voor de waarheid, of zijn we het kwade goed gaan noemen, en doen daardoor dingen die echt niet kunnen. We hebben het amper door. Iemand die dan de moed heeft om naar ons te komen om ons de ogen te openen, ons hart te openen voor wat het leven in werkelijkheid is, wel, zo'n iemand mag je een vriend noemen in de diepste zin van het woord. Ok, het kan even lastig zijn, maar wat die vriend komt doen is wel van wezensbelang. Jezus roept o

Als een graankorrel niet in de aarde valt en sterft, blijft het één graankorrel, maar wanneer hij sterft draagt hij veel vrucht. Een kerkgemeenschap heeft drie voorname taken: God lof en eer brengen, het geloof verkondigen, en zorg dragen voor armen, zieken en noodlijdenden. In de vroege kerk werd elk van deze drie taken ook in het bijzonder toevertrouwd aan bisschoppen, priesters en diakens, en dit tot op heden. De diakens hebben al van in de tijd van de apostelen de bijzondere taak zorg te dragen voor armen en zieken. “Diakonie” is in de kerkelijke vaktaal dé term voor naastenzorg. Laurentius – die we vandaag gedenken en vieren, nam deze verantwoordelijkheid heel ernstig. Hij is voor ons een voorbeeld: ook wij zijn geroepen diaconaal in het leven te staan om alzo onze christelijke verantwoordelijkheid op te nemen.  Ook wij zijn vandaag geroepen te getuigen van ons geloof; in daad en woord. Wellicht zullen we er hier in onze streken ons leven niet voor op het spel moeten zetten, ma

De overweging van vandaag is van de hand van Frans Wiertz, voormalig bisschop van Roermond, n.a.v. de 10e verjaardag van de heiligverklaring van Edith Stein op 12 okt. 2008 te Echt. Er is al heel veel over Edith Stein geschreven en gepubliceerd. Maar wat waarschijnlijk maar weinig mensen weten, is dat zij een bijnaam had. Ik bedoel niet een kloosternaam, maar een echte bijnaam. Misschien heeft ze het ook zelf nooit geweten, maar zij werd (in het Duits) ‘Die Matutina' genoemd. Matutin dat is de Duitse naam voor het Nachtofficie, het Nachtgebed uit het getijdengebed van de Kerk. In het Nederlands noemen we dit gebed de Metten. Vooral in contemplatieve kloosters wordt dit ook echt 's nachts of 's ochtends heel vroeg gebeden. Matuta betekent letterlijk: ochtendrood. In de jaren vóórdat Edith Stein intrad bij de Karmel in Keulen, ging ze regelmatig op retraite bij de Benedictijner monniken in Beuron, een klein dorp in het dal van de Donau in het Schwarzwald. De abt van die ab

De overweging van vandaag is van de hand van Frans Mistiaen, sj De Joodse voorvaderen hadden, tijdens hun tocht door de woestijn manna gevonden en zij hadden dit beschouwd als een geschenk "van boven", "uit de hemel". Manna was voor hen een duidelijk teken geworden van de reddende nabijheid van hun onzichtbare God. Als Jezus zichzelf nu vergelijkt met "manna uit de hemel", dan verstonden zijn Joodse toehoorders heel goed dat Hij hiermee wilde zeggen dat Hij de zichtbare Gezondene was van die onzichtbare God. Maar dat konden zij niet aanvaarden. Vandaar hun morrende reactie: "Dat kan niet, want Hij is maar een gewone sterveling van bij ons". Zij zagen de mens Jezus, maar zij konden niet in Hem de Gezondene van God erkennen. Dit is nochtans het geloof waartoe zij - en ook wij nu - uitgenodigd worden: doorheen het zichtbare het onzichtbare zien, doorheen het onzichtbare de Onzichtbare ervaren. En dit blijkt een moeilijke opgave voor de mensen van to

Luister, Israël: de Heer, onze God, de Heer is de enige! Heb daarom de Heer, uw God, lief met hart en ziel en met inzet van al uw krachten. Zo horen we vandaag. ‘Luister’. Zo staat er. Er staat niet: 'spreek' of 'denk' of 'discuteer' of 'overleg', of wat dan ook. Er staat: 'luister'. Luisteren doe je naar iets dat van buitenaf komt. Of van binnenuit, maar dan nog is het een beluisteren van Iets dat in je is gelegd. Bijbels luisteren vraagt een zeker stilvallen van jezelf, het vraagt leeg worden, innerlijk arm, beschikbaar; juist om te kunnen luisteren, om te kunnen horen, om te kunnen ontvangen. Wie voortdurend spreekt en vol is van zichzelf kan moeilijk luisteren, laat staat beschikbaar. Zwijgen is de boodschap! Het gaat om een zwijgen in en uit liefde. Niet uit dwang, niet omdat het moet, maar een zwijgen vervuld van liefde. Het gaat over een zwijgen in de Geest. Het gaat om liefde voor Degene die spreekt, voor Hem die komt en is, voor Hem

Ze gingen de berg op waar ze helemaal alleen waren . Dat is in de Bijbel altijd: alléén met God. Dat betekent dat alle andere blikvangers, afleidende stemmen zwijgen en hun boeiende kracht opgeven. Alléén met God. Daar gebeurt dan ook iets wat God alleen kan. Zijn kleren gingen helder wit glanzen, zo wit als geen enkele wolwasser op aarde voor elkaar zou kunnen krijgen. Zijn kleed werd wit, en niet gewoon wit, zonder kleuren, maar hemels wit, de witheid van God, stralend. Wit, de kleur van de verrijzenis. Twee mannen, Elia en Mozes, verschenen hun samen. Waarom nu juist deze twee? Omdat Jezus beneden in de vlakte aan zijn leerlingen voorspeld had dat Hij door de huidige leiders van het volk verworpen zou worden. Daarom is het nodig dat Hij in het gelijk wordt gesteld door díe leiders van het Godsvolk waaraan de huidige leiders hun gezag ontlenen, Elia, de grootste der profeten en Mozes, de afkondiger van de Wet. Kortom: Wet en profeten. Het is een gebeuren zo onuitsprekelijk, zo bo

Vanaf die tijd begon Jezus zijn leerlingen duidelijk te maken dat Hij naar Jeruzalem moest gaan en veel zou moeten lijden door toedoen van de oudsten, de hogepriesters en de schriftgeleerden, en dat Hij gedood zou worden, maar op de derde dag uit de dood zou worden opgewekt. Petrus nam Hem ter zijde en begon Hem fel terecht te wijzen: ‘God verhoede het, Heer! Dat zal U zeker niet gebeuren!’ Maar Jezus keerde hem de rug toe met de woorden: ‘Ga terug, achter mij, Satan! Je zou me nog van de goede weg afbrengen. Je denkt niet aan wat God wil, maar alleen aan wat de mensen willen.’ Hoewel Petrus het beslist goed bedoelde zat hij er totaal naast. Het is dan ook niet altijd eenvoudig om te weten te komen wat God wil, en wat niet. Wat zijn onze diepste drijfveren wanneer we beslissingen nemen? Niet altijd evident. Lang geleden las ik een boekje (zowel auteur als titel weet ik niet meer) dat sprak over de twee ikken die iedere mens in zich draagt, met de vraagstelling: door welk ik laat ik m

Wat de Kanaänitische vrouw ons onder andere vandaag leert is hoe we moeten bidden: namelijk nederig, volhardend en vol vertrouwen. De dochter van deze vrouw was bezeten. Maar ook zijzelf was bezeten. De dochter door een kwade geest, zij echter door de heilige Geest. En dit laatste wil Jezus duidelijk maken wanneer Hij in eerste instantie (ook in tweede instantie) de vrouw afwijst. Echt gebed houdt niet op wanneer men schijnbaar niet verhoord wordt. Echt gebed (het bidden in de Geest) houdt vol, blijft voortduren, ook al zie je niet onmiddellijk vruchten. Wanneer wij een smeekgebed verrichten, en de heilige Geest heeft ermee te maken, houden wij dat dikwijls niet vol en doven op die wijze de werkzaamheid van de Geest. Wat jammer is! God neemt zijn tijd (en Hij weet waarom) en laat de Geest zijn werk doen. Deze werkzaamheid is belangrijk voor onze persoonlijke groei die doorgaans in het verborgene gebeurt. Bidden, blijven bidden, het smeken volhouden, vormt ons meer dan we zelf vermoed

Jezus laat een situatie ontstaan die gelovigen in heel de tijd van de geschiedenis na Hem steeds weer zullen meemaken. Hij trekt zich terug. Hij maakt zich onzichtbaar. Hij gaat weg. Hij ging de berg op om er in afzondering te bidden , nadat Hij, na de broodvermenigvuldiging, de leerlingen gedwongen had in de boot te gaan en alvast naar de overkant te varen. Hij deed dat omdat ze dan niet zouden blijven hangen in dat feest van herkenning en van God-menselijk samenzijn bij de wonderbare broodvermenigvuldiging en het eten tot verzadiging toe. Wat was dat heerlijk! Het kon ze niet lang genoeg blijven duren. Toch moest Jezus een einde maken aan dat samenzijn, want het is niet de eindtijd, het is een vooruitgrijpen op de eindtijd. Het komt en het gaat, zoals in de eucharistie. Dan zijn ze uiteen. Jezus boven op de berg, dat wil zeggen: bij God, om te doen wat mensen bij God doen, namelijk: in afzondering bidden, en de leerlingen beneden op het meer, vele stadiën uit de kust; evenveel stadi

Nadat Jezus de mensen opdracht had gegeven op het gras te gaan zitten, nam Hij de vijf broden en de twee vissen, keek omhoog naar de hemel, sprak het zegengebed uit en brak de broden; Hij gaf ze aan de leerlingen, en de leerlingen gaven ze door aan de mensen. Iedereen at en werd verzadigd. 'Geven jullie hun maar te eten...' , zegt Jezus. Hij geeft zijn leerlingen de opdracht de mensen van voedsel te voorzien. Doch, het is wel degelijk Hij die het zegengebed uitspreekt, het wonder volbrengt, om dan de broden aan de leerlingen te geven om ze door hen te laten uit te delen. Zo is God. Hij geeft de opdracht aan ieder van ons. 'Geeft gij de wereld maar te eten'. Dit mogen we gerust letterlijk aanhoren, maar zeker ook spiritueel. Feit is, en daar gaat het hier om: God is de opdrachtgever. Doch kunnen wij de opdracht nooit tot voltooiing brengen wanneer we de werkzaamheid van Jezus niet zouden toelaten. God geeft de opdracht, maar tegelijkertijd geeft Hij, doorheen zijn Zoon

Het Evangelie van vandaag gaat in wezen over drie centrale begrippen die we in het Evangelie van Johannes altijd weer ontmoeten en die symbolisch het ganse Johannesevangelie samenvatten: Brood, Leven en Geloof! "Jullie zoeken Mij, omdat jullie volop van het brood hebben kunnen eten” Jezus refereert hier duidelijk op de broodvermenigvuldiging. Brood, de zuivere belichaming van voeding, het dagelijkse brood dat elke mens nodig heeft om in leven te blijven. God heeft de mens geschapen als een wezen dat van voeding afhankelijk is. Iedere mens heeft, elke dag weer, honger en dorst, en elke mens is er, elke dag opnieuw, op aangewezen dat hij iets te eten en te drinken krijgt.  Je kan dat natuurlijk als vanzelfsprekend aanvaarden. Maar je kan er ook filosofisch over nadenken en de diepere zin ervan trachten te ontdekken.  De mens is van nature een behoeftig en afhankelijk wezen. Hij kan alleen maar voortbestaan wanneer hij voeding en vloeistof krijgt – en dat regelmatig en dikwijls. Ee