zaterdag in week 33 door het jaar

In het evangelie van vandaag horen we hoe men Jezus probeert te vangen wat zijn visie betreft over de eeuwigheid, wie met wie in de hemel zal verbonden zijn, enzomeer. In plaats van diep in henzelf plaats te maken voor het mysterie van eeuwig leven, tracht men dit gebeuren in te blikken in puur menselijke, zeer beperkte, overwegingen. Des mensen, velen houden er zich meer bezig, maar vraag of dit heilzaam is.

Het eeuwig leven kunnen we niet verwoorden, laat staan bevatten. Het is iets wat ons mens-zijn ver overstijgt. Het gaat over een Al waar we best niet te veel woorden aan verspillen. Wat niet wil zeggen dat we er niet over mogen nadenken, integendeel. Het is goed ermee bezig te zijn. In zekere zin kan en zal het ons leven nu voeding geven. Maar we moeten, naar mijn mening, afstand nemen, van het ‘eeuwig leven’ te willen gieten in al te menselijke vormen. We mogen er geen concrete voorstellingen van maken. God heeft gewild dat het voor het menselijk bevattingsvermogen voorlopig verborgen (moet) blijven. En ik zou zeggen: laat het zo zijn.

Dat het eeuwige leven er is … ja, dat mogen we geloven, we mogen leven in het bewust-zijn dat het er is, we mogen er in zekere zin zelfs naar uitkijken. Meer: we mogen er ons verbonden mee weten, heel reëel. Maar geen inblikking aub. Laat het zijn wat het is.

Er zal een samen-zijn zijn van een heel ander niveau dan dat wij het hier kennen. Of bijvoorbeeld het menselijk huwelijk met de partner die we hier op aarde gekend hebben nog zal bestaan is nog maar de vraag. "Tot de dood ons scheidt...", zo staat er in de huwelijksliturgie. Het zal er anders aan toegaan, alleszins.
Het enige dat we (gelovig) weten is dat we zullen opgenomen zullen worden in het Al, er zelfs deelgenoten van zullen zijn. Maar hoe dat er concreet zal uitzien… God weet het, en wij niet.

Maar da's goed. Ja, 't is heilzaam niet alles te 'weten'. Het laat God zijn wie Hij is, en het laat ons mens zijn zoals dat nu voor ons bedoeld is. En wat er na de dood zal zijn… laat maar gebeuren.

Dat we zullen ontvangen worden… daar mogen we op vertrouwen. Dit bewustzijn geeft een zekere eeuwigheidswaarde in wat we nu doen, in de zin dat leven in het licht van de eeuwigheid ons op een of andere wijze naar het ‘er-zijn voor de ander’ stuwt. Alsof de hemel wenkt in de ander. Ja, liefde en eeuwigheid zijn onzichtbaar met elkaar verbonden.

Een mooi weekend,

kris