Van Woord naar leven

Geloven kunnen we moeilijk wanneer we ons laten drijven op de wind van onze lust, op de stroming van genot en eigenzin, door onze zeilen gewoon naar de wind te zetten. We hebben iemand nodig die ons zegt: 'Vaar naar diep water' . Durf je netten daar uit te werpen. Gooi het met je leven over een andere boeg. We hebben een gids nodig, een loods, een kompas waar we gelovig op aansturen: Jezus. Jezus koos als zijn eerste leerlingen mensen van de zee en van het strand, mensen zoals wij, met haken en ogen, met stormschade en met breekbare netten. Hij roept ons om te luisteren naar zijn Woord, om zijn Boodschap te beminnen, om ons te schenken aan Hem. Laten we deze roep vol van genade niet missen. Jezus bezoekt meermaals per dag ons persoonlijk haventje om te zeilen naar het diepe van God. Hoor, koester, vaar en gooi uit. Hij is met je. Een vredevolle september, kris

Simons schoonmoeder had hoge koorts, en ze vroegen Jezus om haar te helpen. Hij boog zich over haar heen en sprak de koorts bestraffend toe. Die verliet haar, en meteen stond ze op en begon voor hen te zorgen.  Meteen stond ze op... Wie geraakt wordt door de Heer, wie door Hem genezen wordt staat op, bij de schoonmoeder van Petrus letterlijk, maar ook in het hart. Zij mocht bij wijze van spreken al even proeven van de genade van Jezus' opstanding die korte tijd later zou plaatsvinden. Zo is het ook met ons. Wanneer wij ons laten raken door Jezus, ons laten genezen door Hem, maakt Jezus ons deelgenoot van zijn opstanding, deelgenoot van zijn verrijzenisvreugde en -vrede waarvan we drager worden en als het goed is ook uitdrager. Wanneer we biddend terugblikken op ons leven zullen we zeker momenten bespeuren waarin we ons aangeraakt wisten door de Heer, op welke wijze ook. Het is goed dat we deze momenten her-inneren, ze een plaats geven in ons innerlijk, opdat ze een blijvende bro

Alleen de Geest van God is in staat om God te kennen. Zo lezen we bij Paulus vandaag. Paulus onderstreept hier het belang van het dragen van de Geest. Of anders gezegd: het belang van het bidden om de Geest. Het is immers in de Geest dat wij kunnen geloven, zullen begrijpen, zullen kennen. Los van de Geest zal het ons bijzonder moeilijk vallen God te kennen, laat staan Hem te ontmoeten. Het zullen magere pogingen blijven om vanuit een zeker innerlijk spiritualisme Hem te zoeken. Het blijft in zekere zin een ik-zoektocht; een zoeken vanuit het ik. Terwijl God zijn Geest geeft om Hem te zoeken vanuit de gave die de  Geest is. De Geest is als het ware de aansluiting tussen mens en God. De Geest is een soort hemelse wifi die ons met God verbindt. Als je thuis geen wifi of 4G hebt kan je niet op het internet. Als je de Geest niet in je draagt krijgt je geen verbinding met God. Je kan, zonder de Geest, denken verbonden te zijn met God, maar in de diepte zal het enkel een krachtmeting zijn

Een lastig evangelie. Daar ik zelf niet onmiddellijk woorden vond, ben ik op zoek gegaan op het web. Onderstaande overweging vond ik op de Sint-Petrus-Canisiusstichting uit Nederland. Het bleef hangen. Persoonlijk vind ik het sterk. Ik deel het graag. In het evangelie van vandaag krijgen we een kijkje in de wereld waarvoor Jezus is gekomen: een tiran die doet wat hij wil, de geboden van God met voeten treedt, een sluwe en doortrapte vorstin die haar wraakzucht botviert ten einde toe. Johannes de Doper wordt nu zelf gedoopt in zijn bloed. Hij had zich daar al op voorbereid, want, zo zei hij, Hij moet groter worden, ik kleiner.  Deze gebeurtenis wordt verhaald onmiddellijk na de keuze en de uitzending van zijn leerlingen (aan het begin van het zesde hoofdstuk). Het werkt als een slagschaduw over het leven van Jezus en zijn leerlingen, als een sombere wolk over het landschap van Jezus' werkzaamheid in Galilea. Waar gaat dit op uitlopen? Herodes is als Pilatus, de weifelende, krachte

Het evangelie van vandaag biedt ons een tafelgesprek waarbij Jezus twee parabels vertelt: één bestemd voor de gasten en één voor de gastheer. Zoals altijd bij parabels komt het erop aan niet bij de letterlijke toepassing te blijven steken, maar naar hun diepere betekenis te zoeken. Bij het verhaal tot de gasten over 'de minste plaats nemen'   gaat het niet om een les in beleefdheid om ons te leren hoe wij ons moeten gedragen op ons volgend huwelijksfeest. Neen, hier wordt het beeld van het bruiloftsfeest gebruikt als symbool voor het leven zelf. 'Wanneer u door iemand wordt uitgenodigd voor een bruiloft...' , betekent dan ook: 'Wanneer gij door God zelf zijt uitgenodigd tot het leven, en wel tot een leven waar de liefde centraal staat...', dan klinkt tot ieder van ons Jezus' oproep: 'Kies dan de minste plaats' . Waar zou die plaats in ons leven te vinden zijn? Wel als ik begin te bedenken dat ik, ondanks kleinheid en zwakheid, toch elke dag opnieuw

Wat in de ogen van de wereld dwaas is, heeft God uitgekozen om de wijzen te beschamen; wat in de ogen van de wereld zwak is, heeft God uitgekozen om de sterken te beschamen; wat in de ogen van de wereld onbeduidend is en wordt veracht, wat niets is, heeft God uitgekozen om wat wél iets is teniet te doen. Zo lezen we vandaag in de brief van Paulus aan de Korintiërs. Enkele jaren geleden las ik een interview met Jean Vanier. Hij sprak over deze woorden van Paulus, kijkend naar de mensen met een mentale of fysieke beperking, waar hijzelf en heel wat medewerkers van de Ark, mee samen leefden. Jean Vanier maakte deze woorden heel concreet. Zij die – in de ogen van de wereld – zwak zijn en zogenaamd ‘niet normaal’, kunnen voor hen die gezond en sterk zijn, en dus zogenaamd ‘normaal’, een enorme genade zijn. Zij dragen namelijk een mysterie in zich dat alle hoogmoed en leugen naar beneden haalt. Wat of wie voor velen een 'last' betekent, kan een bron van liefde en gemeenschap worden

'Wees waakzaam' Christus Jezus zal komen als onze verlosser en rechter aan de grens van de tijd. Dan zullen we Hem ontmoeten, eens en voor altijd. Wie we ook zijn, waar en hoe we ook geleefd hebben... de ontmoeting zal plaatsvinden. Laten we dus waakzaam zijn. De parabel handelt niet enkel over de ontmoeting met de Heer bij ons sterven. Hij handelt ook over elk moment waarop we de Heer ontmoeten of ervaren wanneer Hij op ons toekomt (nu dus bijvoorbeeld in zijn Woord dat je zonet gelezen hebt in de lezingen van de dag). Jezus Christus is niet alleen toekomst, Hij is ook heden en hier. Ook daarvoor moeten we waakzaam zijn. Ieder moment van de dag kan een moment worden van eeuwigheid, een kans om God en de medemensen te dienen en hen te beminnen met de liefde die de Allerhoogste ons toereikt. Soms kan Hij opeens voor ons staan, klaar en helder en heel bewust. Duidelijk klinkt dan de plotse roep "Daar is de bruidegom!" Maar soms gebeurt het dat Hij als het ware op ons

God, door wie u geroepen bent om één te zijn met zijn Zoon Jezus Christus, onze Heer, is trouw. Zo horen we vandaag Paulus aan het adres van de christenen van Korinte. Voor ons natuurlijk niet anders. God, door wie u geroepen bent... Ja, dat zijn we allemaal: geroepen door God. Dát, geliefde mensen, is toch wonderlijk mooi. Weten, beseffen, wanneer je 's morgens opstaat, dat jij heel persoonlijk geroepen bent door God. Hij spreekt je aan, tilt je - bij wijze van spreken - uit je bed en vraagt je in zijn dienst te treden. Hij nodigt je uit deelgenoot te worden van zijn liefde voor de mensheid; je roeping, je opdracht. Als dit in diep geloof, en in oprechte liefde, beluisterd wordt, kunnen we toch niet anders dan met ons hele hart hier 'ja' op zeggen: 'Zie uw dienaar, mij geschiede naar uw woord'. Ons jawoord, ons engagement, zal ons leven niet enkel zin geven, maar het zal ook vreugde schenken; diepe intense vreugde. Geen oppervlakkig of luid gejoel, maar diepe inne

Nathanaël zat onder de vijgenboom. Wellicht in Kana waar hij woonde. Jezus zei: ‘Ik had je al gezien voordat Filippus je riep, toen je onder de vijgenboom zat.’ Voor de vrome Jood is onder een vijgenboom zitten een gebruikelijke plaats om zich bezig te houden met de dingen van God. Met zijn laag neerhangende takken kon en kan je er ongestoord en ongezien je wijden aan de studie van de Schrift. Het is een plek van vrede. Ongetwijfeld heeft Nathanaël daar onder de vijgenboom zijn verlangen naar de Komende gevoed. Hij hield deze verwachting levend. En dan…  ja dan wordt hij geroepen om de Messias te zien en te ontmoeten. Wat een ervaring voor de man! Het is goed voor ieder van ons om zo'n vijgenboom te hebben. Om een plek van rust te hebben, een plek van overdenking en gebed. Een plek waar je her-innerd wordt aan de vrede met God, een plek waar je die vrede kunt oefenen. Een plek ook waar je jezelf voorbereidt op zijn komen in uw leven. Deze plek kan een kapel of kerk zijn, een gebe

Wee jullie, schriftgeleerden en farizeeën, huichelaars, jullie reinigen de buitenkant van bekers en schalen, maar de binnenkant blijft vol roofzucht en onmatigheid. Blinde farizeeër, reinig eerst de binnenkant van de beker, dan wordt de buitenkant vanzelf ook schoon.' Zo leven, en dit ook van anderen verlangen, dat de (je) buitenkant tip-top in orde lijkt, terwijl je je binnenkant verwaarloost... dat gaat niet samen. Integendeel: het heeft iets schijnheiligs naar de buitenwereld toe. Felix Timmermans schrijft: 'Je moet leven van binnen naar buiten' . Waarmee hij bedoelt: zie dat je vanbinnen in orde bent, en beleef dan je buitenkant vanuit je binnenkant. Voor een christen betekent dit: Verzorg je relatie met God, bid tot Hem, ontvang van Hem, treed in relatie met Hem. Om dan daarna, vanuit je gods-ontmoeting, te leven, je leven in te richten, relaties aan te gaan, lief te hebben. Wanneer we deze volgorde in 't oog houden (leven van binnen naar buiten) zullen we onszel

'Wee jullie.' Wat Jezus ten diepste aanklaagt is de huichalarij en het formalisme als doel; bewust of onbewust beleefd. Hij klaagt hen aan die zeggen God te dienen maar veeleer zichzelf dienen, zij die zeggen God te zoeken maar in wezen zichzelf achterna lopen. Het is het soort formalisme dat mensen slaaf maakt van praktijken zonder inhoud. Het is een soort susserij van het eigen geweten dat mensen in het gedacht brengt, en houdt, goed en vroom bezig te zijn, maar in werkelijkheid zijn ze slaaf aan wat zij ‘de wet’ noemen. Ze zijn als appels van buiten glanzend en mooi, maar leeg en smaakloos vanbinnen. Bij Jezus gaat het om de kus van God aan de mensheid. Kunst is het om staande te blijven in deze kus, levend in volle ontmoeting met God doorheen Christus. En ja, dat vraagt een biddend hart; niet slaafs, maar uit verliefdheid, van harte, van Aangezicht tot aangezicht, in volle ontmoeting met de Vader, in de liefde van de Geest, levend in Christus, gericht op een liefdevol lev

De liturgie van deze zondag opent met een visioen van verlossing: 'De tijd is gekomen om alle volken, van elke taal, bijeen te brengen. Ze zullen komen en mijn luister zien.' God houdt zijn heilsplan om één gemeenschap te maken van alle volkeren van de aarde niet verborgen. Je kan dit lezen als een beeld van hoe het er later zal uitzien in de hemel. Maar je kan het ook lezen als een opdracht voor ons mensen vandaag: In naam van de Heer werken aan een (wereld)gemeenschap waar het goed is voor ieder om te leven; een gemeenschap waar de liefde gevierd wordt, een gemeenschap waarvan God zelf het levend hart is. In het evangelie krijgt Jezus de vraag: ‘Heer, zijn er maar weinigen die worden gered?’ Waarop Hij antwoordt: ‘Doe alle moeite om door de smalle deur naar binnen te gaan, want velen, zeg Ik jullie, zullen proberen naar binnen te gaan maar er niet in slagen.' Jezus bedoelt met het beeld van de deur dat het dringend en noodzakelijk is om volgens het evangelie te leven

Vandaag zegt Jezus: ‘De belangrijkste onder jullie zal jullie dienaar zijn.' Net voor het instellen van de eucharistie heeft Jezus getoond wat eucharistisch leven betekent. Hij (de Zoon van God!) knielde voor zijn leerlingen neer om hen de voeten te wassen. Hij, de belangrijkste, werd dienaar van zijn leerlingen. Na de voetwassing zei Hij: 'Ik heb een voorbeeld gegeven; wat Ik voor jullie heb gedaan, moeten jullie ook doen.' Christen zijn is dus dienaar zijn. Niet enkel voor hen die ons liggen, maar ook (en misschien vooral) voor hen die ons niet zo liggen. In de dienstbaarheid ligt een stille genade verborgen die mensen ten diepste raakt. Doorheen de dienstbaarheid is Jezus werkzaam en raakt Hij aan. Daarom is het goed dat we onze dienstbaarheid in naam van de Heer doen, dat wil zeggen: vanuit zijn tegenwoordigheid in ons; met Hem en in Hem. Dus geen zelfprestatie, maar in zuivere overgave aan de aanwezige Heer. Of om het met de woorden van Paulus te zeggen: 'Ikzelf

De profeet Ezechiël krijgt vandaag een dal vol uitgedroogde beenderen te zien. Hij hoort van de Heer dat dit beeld het volk van Israël voorstelt dat zich wanhopig en ellendig voelt: “Onze botten zijn verdord, onze hoop is vervlogen, onze levensdraad is afgesneden.” . Binnen zijn zending als profeet krijgt Ezechiël de opdracht aan dit volk van Israël het goede nieuws te melden dat de Heer zelf in hen nieuw leven zal komen blazen: "Ik zal jullie graven openen, Ik ga jullie adem geven zodat jullie tot leven komen. Ik zal jullie pezen geven, vlees op jullie laten groeien en jullie met huid overtrekken. Ik zal jullie adem geven zodat jullie tot leven komen. Ik zal jullie naar het land van Israël brengen." Dit ging over toen. Maar dit gaat ook over vandaag. Hoeveel vrouwen en mannen hebben vandaag de dag de hoop verloren, wiens leven verdord is door pijn en gebrek aan liefde...? Hoeveel oude mensen zitten vandaag te vereenzamen in hun huizen of in woonzorgcentra...? Hoeveel mensen

De parabel van vandaag plaatst ons voor een feestende God, die blijde en gelukkige mensen rond zich heen wilt, mensen die houden van Hem en dus van elkaar. Het gaat hier over een God die zijn kinderen de vreugde van de hemel wil schenken, mensen die delen in zijn oneindig geluk. Maar... 'Ze wilden niet komen.' Er zijn altijd mensen die Gods uitnodiging afslaan. Ze denken dat ze het beter weten. Ze zijn zo met zichzelf en met hun eigen zaakjes bezig dat ze geen tijd en geen zin hebben om te komen. Eigenlijk weten ze niet wat ze missen. Ze kiezen citroenen voor appelen. Ze rekenen op hun eigen stad, maar die stad wordt in brand gestoken. Hij zag iemand die geen bruiloftskleed droeg. Er zijn ook mensen die wel komen, maar niet van harte. Dit soort gasten zijn fysiek aanwezig, maar niet in de diepte. Ze voelen zich niet thuis omdat hun hart afwezig is. Hun lichaam is er maar ze hebben zich niet gekleed met de liefde van de Heer. Wie zo aanwezig is, of eigenlijk afwezig, kan niet

Vandaag beluisteren we de gelijkenis over de werkers van het laatste uur. Terwijl anderen een hele dag hadden gewerkt kregen de laatkomers hetzelfde loon voor de korte tijd dat zij die dag gewerkt hadden. Wat leert deze gelijkenis ons? Wel, ze leert ons veel. Laten we ons richten naar drie zaken. Wat ons in de gelijkenis het eerste opvalt is dat het koninkrijk van de hemel vergeleken wordt met een wijngaard. Met een plaats dus waar gewerkt wordt. Zoals we weten is de kerkgemeenschap, en in wezen elke mens, geroepen om het koninkrijk van God hier op deze wereld gestalte te geven; een rijk waar God en de naaste ten diepste bemind wordt. De wereld waarin we leven, en waartoe we gezonden zijn, mag dus geen plek zijn om een luilekkerleventje te leiden. Nee, het is een plaats waar men zich in vrijheid engageert om Gods goedheid gestalte te geven in een zorgend leven voor elkaar; biddend en/of handelend, ieder naar zijn roeping, met zijn gaven en talenten. Een tweede zaak die opvalt is de

De profeet Ezechiël waarschuwt de koning van Tyrus: Je bent hoogmoedig geworden, je hebt gezegd: ‘Ik ben een god, ik zit op een godentroon, midden in zee.’ Je achtte jezelf een god gelijk, terwijl je een mens bent, en geen god.  Waarin bestond die zonde? Het hart van de stad Tyrus, of liever het hart van haar inwoners, was gezwollen van hoogmoed, belust op macht en het had zijn vertrouwen gesteld in de rijkdommen die zij door handel hadden vergaard. Het is deze logica die ook vandaag de oorzaak is van zoveel onrechtvaardigheden en ongelijkheden en die onverbiddelijk leidt tot conflicten en oorlogen. God aanvaardt niet dat de arrogantie van de rijken en de machtigen de wereld beheerst. Het Magnificat, dat we gisteren beluisterden op het feest van Maria Tenhemelopneming, is duidelijk:  'God toont zijn macht en de kracht van zijn arm en drijft uiteen wie zich verheven wanen, heersers stoot Hij van hun troon en wie gering is geeft Hij aanzien. Wie honger heeft overlaadt Hij met gave

Bij de begroeting tussen deze twee grote vrouwen sprak Elisabet tot Maria: 'Gelukkig is zij die geloofd heeft dat de woorden van de Heer in vervulling zullen gaan.' Oh ja, Maria heeft geloofd; ten diepste geloofd. Zij geloofde niet enkel in het feit dat God bestond, maar ook in de zin dat zij zich ten volle toevertrouwde aan de Allerhoogste; aan zijn tegenwoordigheid, aan wat Hij doorheen de engel aan haar vroeg, aan haar zending als moeder van Jezus, en later als moeder van ieder mensenkind. Ja, zij geloofde. Haar geloof hield tevens een gegeven-zijn in; zij gaf zich aan God, én haar Zoon, en van daaruit aan ieder mensenkind. Zij heeft Jezus opgevoed, ze heeft Hem ingewijd, ze heeft genoten van haar moederschap. Maar ze heeft Hem ook gevolgd in zijn laatste uren; biddend, maar ook letterlijk. Met enkele getrouwen ging zij mee de weg van het kruis. Als Moeder van ieder mensenkind is Maria nu ook iedere lijdende bijzonder nabij. Gisteren, zondag, ging ik naar de eucharistievi

Er gaat een dringendheid uit van het evangelie van deze zondag om aan alle mensen aan te zeggen dat het koninkrijk van God onder ons aanwezig is. Zoals vaak is Jezus ook nu bewogen door medelijden met de menigte omdat ze een gebroken leven leiden, als schapen zonder herder (cfr Mt. 36). Hij roept de mensen op zich te keren naar God, zich te be-keren. En Hij trekt alle steden en dorpen rond, de mensen aansprekend, onderricht gevend in de synagogen, de goede boodschap verkondigend, terwijl Hij vele ziekten en kwalen geneest (Mt 35). Helaas wordt deze dringendheid vandaag de dag vaak verduisterd, verstikt en beperkt; verduisterd door het klimaat van geweld, verstikt door oorlogen en onrechtvaardigheid en soms beperkt door de gelovigen zelf als zij de uitnodiging van de Heer negeren en hun eigen prioriteiten stellen. Het is zo gemakkelijk om te berusten. Zo vaak wordt er gezegd, ook door onszelf: 'Er is toch niets aan te doen' of ' zo zit de wereld nu eenmaal in elkaar'.

In de tijd brachten de mensen kinderen bij Jezus; ze wilden dat Hij hun de handen zou opleggen en zou bidden. Toen de leerlingen hen berispten, zei Jezus: ‘Laat die kinderen, houd ze niet tegen, want het koninkrijk van de hemel behoort toe aan wie is zoals zij.’  Kinderen zijn de toekomst van Kerk en wereld. En daar dragen wij, volwassenen, een grote verantwoordelijkheid in. Wanneer onze kinderen het ouderlijk huis verlaten, kennen ze dan Jezus? Helpen wen hen die wegen ten ontdekken waar ze Hem steeds dieper kunnen leren kennen? Hebben ze zijn Woord mogen horen in hun jonge jaren in huiskring en kerkgebouw? Hebben ze mogen proeven van christelijk gemeenschapsleven? Hebben ze voorbeelden gezien van evangelisch engagement? Hebben ze leren onderscheid maken tussen goed en kwaad in het licht van het evangelie? Hebben ze het verschil leren zien tussen Kerk met een grote K en kerk met een kleine k? Hebben ze leren bidden, alléén en met anderen? Hebben ze geleerd te leven in het licht van

“Daarom zal een man zich losmaken van zijn vader en moeder en zich hechten aan zijn vrouw, en die twee zullen één lichaam zijn”? Ze zijn dus niet langer twee, maar één. Wat God heeft verbonden, mag een mens niet scheiden.’ Zo lezen we vandaag in het evangelie. Wanneer twee mensen verliefd worden kan het ervan komen dat ze kiezen om te trouwen. 'Zij ' kiezen, maar wat er gebeurt bij het altaar is puur gave, en wel van God uit. God maakt deze twee mensen tot één. In liefde geeft het koppel zich aan elkaar maar is wezen is het iets dat aan hen gebeurt. Het is Christus die doorheen het sacrament van het huwelijk verbindt. Bedoeling is dat de twee geliefden dagelijks putten uit dit sacrament. Het is zoals een doopsel, elk sacrament is een bron van levend water dat niet ophoudt genade te schenken. Vandaar het belang bij deze bron te blijven, in goede en kwade dagen. Dit laatste is niet vanzelfsprekend, een hele opdracht! Liefde is gave, maar tevens opgave, waar dagelijks aan gewer

Petrus kwam bij Jezus staan en vroeg: ‘Heer, als mijn broeder of zuster tegen mij zondigt, hoe vaak moet ik dan vergeving schenken? Tot zevenmaal toe?’ Jezus antwoordde: ‘Niet tot zevenmaal toe, zeg Ik je, maar tot zeventig maal zeven. Vergeven heeft in wezen te maken met barmhartigheid. Barmhartigheid is een goddelijke, en daarom een diepmenselijke eigenschap. Het houdt in dat je de boosaardige mens opneemt in je schoot en hem daar lankmoedig en geduldig laat groeien, met liefde blijft omringen, zodat je liefde - die je van God ontvangt en waaraan je je verbindt - zelf het geneesmiddel wordt voor zijn boosheid. Zo gaat God met de boosaardigen om, met de zondige mens, met ieder van ons. Laten we Hem volgen in zijn barmhartigheid. Het zal onze kleine omgeving, onze gezins- en familiebanden, de sfeer op de werkvloer, maar ook de grotere wereld ten diepste genezen. Genegen, kris

Wie zich aan zijn leven vastklampt, verliest het, maar wie in deze wereld zijn leven loslaat, behoudt het voor het eeuwige leven.  Eenvoudige woorden. Woorden die aan duidelijkheid niets te wensen overlaten; glashelder. Maar ook glashard. Zeker als je ervoor komt te staan in tijden van geloofsvervolging zoals de heilige Laurentius, die we vandaag gedenken en vieren, meemaakte. In Rome, op 7 augustus was zijn bisschop terechtgesteld, paus Sixtus II, samen met vier diakens. Nu was hij aan de beurt. Laurentius stond voor de keuze: onderduiken, of zijn hachje redden door deel te nemen aan de staatsgodsdienst zoals keizer Valerianus eiste, of stand houden, wat betekent: 'zijn leven i n deze wereld loslaten'. Niet makkelijk, wetend dat de meeste mensen op die moment zouden kiezen om hun 'eigen leven' zogenaamd veilig te stellen. En natuurlijk gaat het niet enkel over fysiek martelaarschap. Je 'leven loslaten' kan ook midden in het leven, wanneer er iets gevraagd wo

De overweging van vandaag is van de hand van Frans Wiertz, bisschop van Roermond, n.a.v. de 10e verjaardag van de heiligverklaring van Edith Stein op 12 okt. 2008 te Echt Er is al heel veel over Edith Stein geschreven en gepubliceerd. Maar wat waarschijnlijk maar weinig mensen weten, is dat zij een bijnaam had. Ik bedoel niet een kloosternaam, maar een echte bijnaam. Misschien heeft ze het ook zelf nooit geweten, maar zij werd (in het Duits) ‘Die Matutina' genoemd. Matutin dat is de Duitse naam voor het Nachtofficie, het Nachtgebed uit het getijdengebed van de Kerk. In het Nederlands noemen we dit gebed de Metten. Vooral in contemplatieve kloosters wordt dit ook echt 's nachts of 's ochtends heel vroeg gebeden. Matuta betekent letterlijk: ochtendrood. In de jaren vóórdat Edith Stein intrad bij de Karmel in Keulen, ging ze regelmatig op retraite bij de Benedictijner monniken in Beuron, een klein dorp in het dal van de Donau in het Schwarzwald. De abt van die abdij was een

De profeet Ezechiël spreekt over Gods, over wat hij ziet en ervaart benaderensgewijs. 'Iets dat leek van een troon van een saffier', 'een gedaante van een mens', 'iets dat glansde als wit goud', 'iets als vuur'. Woorden die verwijzen naar God. Het lijkt er allemaal op. Maar God steekt boven dit alles uit. Het is goed en heilzaam om mee te gaan in de aanbidding van de profeet, ons bewust zijnde dat God hier torenhoog bovenuit steekt. Hij is en blijft de Onnoembare. In het evangelie van vandaag zien we eenzelfde beweging, maar nu naar beneden toe. God, die ons ver te boven gaat, daalt af: ‘De Mensenzoon zal uitgeleverd worden aan de mensen '. Is er iets verschrikkelijkers denkbaar? Met als eindnoot: 'Ze zullen Hem doden'. Van de heerlijkheid naar beneden... dat is de beweging van Gods liefde: van boven alles naar onder alles. Die afdalende beweging is de afdaling van Gods liefde. Mensgeworden komt de Mensenzoon in ons persoonlijk lijden, in

'Wees niet bang, kleine kudde, want jullie Vader heeft jullie in zijn goedheid het koninkrijk geschonken. Verkoop je bezittingen en geef het geld aan de armen. Maak voor jezelf een geldbuidel die niet verslijt, een schat in de hemel die niet opraakt, waar een dief niet bij kan en die door geen mot kan worden aangevreten. Waar jullie schat is, daar zal ook jullie hart zijn.' Zo zegt Jezus vandaag. We mogen in de zekerheid leven dat God ons in zijn goedheid het koninkrijk reeds heeft geschonken. Wat een rijkdom ons gegeven. We hoeven er niets voor te doen, er niet naar op zoek te gaan. Het koninkrijk is er. Wat het wel vraagt is een bepaalde wijze van zien, zowel binnenin als naar buiten toe. Eigenlijk gaat het hier om relatie, om gods-relatie, om omgaan met God. Hijzelf zal je - in zijn Geest - de genade schenken van het innerlijk besef dat het koninkrijk zowel in als rondom je is. Hij vraagt enkel toewijding, opening; een zekere wending naar Hem. Eenmaal die opening en wending

Laten we vandaag, waar we de gedaanteverandering van de Heer vieren, eenvoudig kijken naar Jezus, meer bepaald naar de biddende Jezus. Bidden is open bloeien in Gods nabijheid, het is ademen, zuurstof nemen, op Gods berg, om in het dal stappen te zetten getekend door Gods liefde. Bidden… zegt Kierkegaard, 'is je diepste verlangens aan Gods hart brengen en zólang luisteren tot je Hem hoort.' Dragen wij de liefde in ons om met regelmaat die stille berglucht in ons hart op te zoeken om te bidden, opdat er ruimte diep in onszelf zou vrijkomen om Gods liefde te kunnen aanschouwen? Om vanuit deze ervaring dankbaar het dagelijks leven te omarmen, ons gevend aan de liefde. Een mooi weekend voor ieder van u, kris

‘Ieder die zijn leven wil behouden, zal het verliezen, maar wie zijn leven verliest omwille van Mij, zal het behouden’, zo horen we Jezus vandaag zeggen. Ik kan me voorstellen dat deze uitspraak van Jezus bij nogal wat mensen een zekere angst teweeg brengt. Angst zichzelf te moeten prijsgeven. Mag ik dan mezelf niet meer zijn? Mag mijn eigen ik dan geen ontplooiing kennen? Ik wil juist heel persoonlijk zijn… en nu komt er iemand zeggen dat ik dit alles moet ‘verliezen’… Jezus zegt niet dat we ons leven zomaar moeten prijs geven aan eender wat. Nee, Hij vraagt het te verliezen omwille van Hem. Trouwens, je leven prijsgeven aan eender wat… Ik denk dat dit zeer vaak gebeurt. Als je ziet wat mensen soms over hebben voor bepaalde zaken, hoe zij hun ‘ik’ laten bepalen door dingen van buitenaf, hoe anderen de regie overnemen van hun leven,… kijk rondom je, kijk in jezelf,… we vechten er allemaal mee. Je leven verliezen omwille van Mij, zegt Jezus. Wat betekent dit concreet? Drie zaken.

Maar dit is het verbond dat Ik in de toekomst met Israël zal sluiten – spreekt de Heer: Ik zal mijn wet in hun binnenste leggen en hem in hun hart schrijven. Dan zal Ik hun God zijn en zij mijn volk. Zo lezen we vandaag bij de profeet Jeremia. De Heer vernieuwt het verbond van in de woestijn, dat met de vaderen gesloten was, om het tot een teken te maken voor alle volkeren van de band tussen God en de schepping. Het vorige verbond werd verbroken door de ontrouw van het volk. Deze keer zal het gebod van de liefde geen uitwendige norm zijn, gegrift in de tafelen van de wet, maar een woord dat gegrift staat in het hart. Niet op steen geschreven dus, maar verankerd in het vlees. Het is een innerlijk verbond, waar het hele volk en alle gelovigen deel van uitmaken. Alleen zo, met een nieuwe innerlijkheid, kunnen wij de verleiding weerstaan om ons in onszelf op te sluiten en de droom te verliezen van een nieuwe wereld die de Heer, door zijn volk, voor alle volkeren tot stand wil brengen. He

Wat de Kanaänitische vrouw ons vandaag leert is hoe we moeten bidden; namelijk nederig, volhardend en vol vertrouwen. De dochter van deze vrouw was bezeten. Maar ook zijzelf was bezeten. De dochter door een kwade geest, zij echter door de heilige Geest. En dit laatste wil Jezus duidelijk maken wanneer Hij in eerste instantie de vrouw afwijst. Echt gebed houdt niet op wanneer men schijnbaar niet verhoord wordt. Echt gebed houdt vol, blijft voortduren, ook al zie je niet onmiddellijk vruchten. Wanneer wij een smeekgebed verrichten, en de heilige Geest heeft ermee te maken, houden wij dat dikwijls niet vol en doven op die wijze de werkzaamheid van de Geest. Wat jammer is. God neemt zijn tijd (en Hij weet waarom) en laat de Geest zijn werk doen. Deze werkzaamheid is belangrijk voor onze persoonlijke groei die doorgaans in het verborgene gebeurt. Bidden, blijven bidden, het smeken volhouden, vormt ons meer dan we zelf vermoeden. Het leert ons nederig worden, het stelt ons vertrouwen op de

Tegen het einde van de nacht kwam Hij naar hen toe, lopend over het water. Toen de leerlingen Hem op het water zagen lopen, raakten ze in paniek. Ze riepen: ‘Een geest!’ en schreeuwden het uit van angst.  Meteen sprak Jezus hen aan: ‘Houd moed! Ik ben het, wees niet bang!’ ‘Tegen het einde van de nacht’, zo lezen we. Een hele nacht moesten ze het dus zonder Hem stellen; schijnbaar toch. Hij liet zich niet zien, Hij sprak niet, liet zich amper bevroeden. Velen van ons hebben in de loop van hun leven wel eens een dergelijke 'nacht’ doorgemaakt; een periode waar ons geloofsleven serieus op de proef werd gesteld. Misschien gaan sommigen van u een dergelijke tijd nu door. Dit kan zich uiten in een lange periode van dorheid in het gebedsleven, in ‘geen zin hebben om te bidden’, in twijfel of God wel bestaat,… Er zijn vele soorten nachten. En voor velen van ons, denk ik, is dat een ervaring van ‘God, waar ben Je in hemelsnaam???’ Hij laat niet van zich horen. Alsof Hij de nacht, de dor