Van Woord naar leven

Jezus rolde de boekrol op, gaf hem terug aan de dienaar en ging weer zitten; de ogen van alle aanwezigen in de synagoge waren op Hem gericht. Hij zei tegen hen: ‘Vandaag hebben jullie deze schrifttekst in vervulling horen gaan.’ Jezus is verleden, heden en toekomst. Historisch gezien heeft Hij hier op aarde rond gelopen, Hij is vandaag aanwezig in en onder ons, en Hij zal komen bij zijn wederkomst. De woorden  ‘Vandaag hebben jullie deze schrifttekst in vervulling horen gaan.’ gaan terug op de tijd dat Hij lijfelijk onder ons aanwezig was, ze gaan ook over de dagen van zijn wederkomst, maar ze gaan ook over de dag van vandaag. Dat is het mooie aan het evangelie: het ging over toen, maar het gaat ook over vandaag. Het evangelie beluisteren is altijd opnieuw een nieuw woord; fris en actueel. Daarom lezen we al eeuwen de evangelies, elke dag opnieuw, opdat het woorden zijn vervuld van leven; nieuw leven. In het woord is het de Heer zelf die ons bezoekt en aanspreekt. ‘Vandaag hebben jull

  Wie zijn leven verliest omwille van mij, zal het behouden’ , zegt Jezus ons op deze zondag. Je leven verliezen betekent al je verlangens die je ego voeden loslaten omwille van God, omwille van de liefde. Het is, om een wat ouder woord te gebruiken, ' afsterven ' aan je oppervlakkig ik om je ware ik te ontdekken in Hem. Het is leven vanuit je diepste identiteit: je geschapen zijn naar Gods beeld en gelijkenis. Al te dikwijls zeggen we tegen elkaar: ‘Ach, je moet doen waar je je het beste bij voelt’. Wellicht goed bedoeld, maar het heeft een heidens trekje. Veeleer zouden we elkaar moeten stimuleren in het zoeken naar Gods wil, en de weg die daartoe leidt. Zonder dat we het weten voeden we elkaar dikwijls in het zoeken naar zelfvoldaanheid, in plaats van elkaar aan te moedigen te zoeken naar wat God wil met ons leven. Laten we het goede gesprek met elkaar voeren; warm, hartelijk, elkaar dragend in gebed. Opdat we als vrij gemaakte mensen beschikbaar mogen worden voor God in ons

Johannes is Jezus’ voorloper, voorloper in de zin dat hij Hem aanwijst, dat hij als een heraut aan Hem voorafgaat, maar ook voorloper in het slachtoffer zijn. Jezus én Johannes, beiden zijn ze slachtoffer. Jezus was slachtoffer van een gerechtelijke moord. Johannes was het slachtoffer van een machtsdronken koning en van de dans van een lichtzinnig meisje. Hun beider dood was het gevolg van hun ja-woord, hun trouw tot het uiterste. En ja, in sommige gevallen leidt dat tot de dood, letterlijk. Maar dood betekent hier niet dood. Dood betekent hier juist leven-gevend. Dergelijke dood draagt de stille genade in zich van genezing, van opstanding. Wij zijn geroepen een dergelijke weg te gaan. Daarom niet de weg van het fysieke martelaarschap, maar zeker wel de weg van de trouw; trouw tegen alle mogelijke kwaadaardige stromingen in. Dat vraagt moed, zin voor geweldloosheid, overgave aan de levende God. Niet vanzelfsprekend, wel mogelijk. In de diepte is het altijd een weg vervuld van vrede en

Ieder moment van de dag kan een moment worden van eeuwigheid, een kans om God en de medemensen te dienen en hen te beminnen met de liefde die de Allerhoogste ons toereikt. Soms kan Hij opeens voor ons staan, klaar en helder en heel bewust. Duidelijk klinkt dan de plotse roep “Daar is de bruidegom!” Maar soms gebeurt het dat Hij als het ware op ons toesluipt op zachte voeten. Opeens staat Hij dan stil naast ons, stil achter ons. Of Hij gaat met ons mee zonder spreken, zonder zichtbaar of hoorbaar teken. Maar Hij is er wel. Het kan ook zijn dat ons geloof wankelt, dat ons bidden en zelfs beminnen dor is, dat we twijfelen, enz… ook dan is Hij midden onder ons en leidt Hij ons. Hij is altijd tussen ons en in ons, als de aanwezige én de komende. Laten ons leven met een wakker hart. kris

 In de brief van Paulus aan de Korintiërs lezen we vandaag: God, door wie u geroepen bent om één te zijn met zijn Zoon Jezus Christus, onze Heer, is trouw.' Geliefde mensen, die 'eenheid met Jezus', waartoe ieder van ons geroepen is, zou het hart moeten zijn van ons bestaan. Jezus wilt ons in zich trekken, ons één maken met Hem, opdat Hij door ons heen zou zou handelen, werken, bidden, zingen,...  We moeten Jezus niet zoeken buiten ons bestaan. Hij bewoont ons, Hij is in ons. We moeten ons eenvoudig wenden tot Hem, ons toevertrouwen aan zijn aanwezigheid; arm van geest, beschikbaar voor God. Om dan, vanuit dit samen-zijn, zijn liefde te zijn, in al wat doen, naar ieder die we ontmoeten. Als een stil en blij gebed zonder ophouden. Trouw, vanuit de trouw van God. Het is een weg die ieder kan gaan; jong of oud, actief of bedlegerig, religieus, gehuwd of ongehuwd. Laten we elkaar biddend dragen, opdat ieder deze weg mag gaan. kris

‘Wee jullie, schriftgeleerden en Farizeeën, huichelaars, jullie lijken op witgepleisterde graven, die er vanbuiten wel fraai uitzien, maar vol liggen met doodsbeenderen en andere onreinheden. Zo lijken ook jullie voor de mensen uiterlijk op rechtvaardigen, terwijl jullie innerlijk vol huichelarij en wetsverachting zijn.’ De schriftgeleerden en Farizeeën, maar ook al de anderen die in hun spoor volgen, wij ook soms, zijn experts in camouflagetechnieken. De zorg om de schone schijn te redden, om de ware realiteit te verbergen, maakt mensen buitenmate vindingrijk. Als formalisme het in ons leven dreigt te halen op oprechtheid, als uiterlijke vroomheid veraf staat van innerlijke bewogenheid, als geloof en leven, woorden en werken, niet meer overeen komen, dan opent het witgekalkte graf ook bij ons zijn gapende muil. Laten we echt zijn, oprecht, zodat we God, onszelf en de naaste recht in de ogen kunnen kijken.

Zoals in alle tijden, zien we ook vandaag allerlei vormen van kwaad in de wereld. We horen van natuurrampen als gevolg van de klimaatverandering. We hebben te maken met een corona-crisis. Al deze zaken moeten natuurlijk ernstig genomen worden en er moet op gepaste wijze mee worden omgegaan. Dat spreekt voor zich. Maar net zoals in de tijd van de eerste christenen zijn er ook vandaag mensen die dergelijke zaken ‘zien’ als een ‘weldra komen van Christus’. Wel, de woorden van Paulus mogen we in dit licht vandaag aan ons adres beluisteren: Laat je niet misleiden, doe gewoon, blijf beminnen, wees trouw aan het evangelie, laat God zelf je aanmoediging zijn. Angst, of ongezonde huiver, is altijd een slechte raadgever. Het komt erop aan in de liefde te blijven, altijd; rustig, vredevol, je engagerend, biddend. Laten we dit doen als een warme gemeenschap, met de krant én de Bijbel in de hand, met een diep en sterk geloof dat het goede het uiteindelijk altijd zal winnen op het kwade. kris

Nathanaël zat onder de vijgenboom. Wellicht in Kana waar hij woonde. Jezus sprak tot hem: ‘Ik had je al gezien vóórdat Filippus je riep, toen je onder de vijgenboom zat’. Voor de vrome Jood is onder een vijgenboom zitten een gebruikelijke plaats om zich bezig te houden met de dingen van God. Met zijn laag neerhangende takken kon en kan je er ongestoord en ongezien je wijden aan de studie van de Schrift. Het is een plek van vrede. Ongetwijfeld heeft Nathanaël daar onder de vijgenboom zijn verlangen naar de Komende gevoed. Hij hield deze verwachting levend. In zijn vroomheid was dit verlangen een bede zonder ophouden geworden. En dan… ja, dan wordt hij geroepen om de Messias te zien en te ontmoeten. Wat een ervaring voor de man! Het is goed voor ieder van ons om zo’n vijgenboom te hebben. Een plek van rust, een plaats van overdenking en gebed. Een plek waar je her-innerd wordt aan de vrede met God, een plaats waar je die vrede kunt 'oefenen'. Een plek ook waar je jezelf voorberei

Vandaag horen we hoe Simon Petrus de sleutels in handen krijgt van het koninkrijk van de hemel. Alvorens hij deze sleutels kreeg, moest hij eerst de vraag beantwoorden wie Jezus voor hem was. We kennen zijn antwoord. Wij krijgen die sleutels niet, het was een voorrecht aan het adres van Simon Petrus. Maar de vraag voorafgaande aan het overhandigen van de sleutels, wordt wel aan ons gesteld; aan ieder van ons persoonlijk: ‘Wie zegt gij dat Ik ben ?’ Ja, wie zegt gij dat Hij is? Kunnen we net als Petrus zeggen dat Jezus voor ons de Messias is, de Zoon van de levende God. Niet enkel als een belijdenis, maar als een gebed van toevertrouwen. Want als het enkel gaat over belijden met de lippen zal dat weinig gevolg geven in ons leven. Bedoeling is dat ons geloof vlees en bloed wordt, en dat kan alleen maar wanneer onze belijdenis een waarachtig bidden wordt in de zin van je geven aan Christus die in je woont. Moge het toevertrouwen aan de Heer het hart zijn van onze belijdenis, opdat ons lev

 Vandaag zegt Jezus:  ‘De belangrijkste onder jullie zal jullie dienaar zijn.’ Net voor het instellen van de eucharistie heeft Jezus getoond wat eucharistisch leven betekent. Hij (de Zoon van God!) knielde voor zijn leerlingen neer om hen de voeten te wassen. Hij, de belangrijkste, werd dienaar van zijn leerlingen. Na de voetwassing zei Hij: ‘Ik heb een voorbeeld gegeven; wat Ik voor jullie heb gedaan, moeten jullie ook doen.’ Christen zijn is dus dienaar zijn. Ten diepste. In de dienstbaarheid ligt een stille genade verborgen die mensen ten diepste raakt. Doorheen de dienstbaarheid is Jezus werkzaam en raakt Hij aan. Daarom is het goed dat we onze dienstbaarheid in naam van de Heer doen, dat wil zeggen: vanuit zijn tegenwoordigheid in ons. Dus geen zelfprestatie, maar in pure overgave aan de aanwezige Heer. Dienstbaarheid geeft zoveel meerwaarde aan ons bestaan, en dat van de medemens. Het geeft zin aan het leven. Het ontneemt mogelijke leegte of verveling. Het maakt de wereld steeds

Jezus antwoordde:  ‘Heb de Heer, uw God, lief met heel uw hart en met heel uw ziel en met heel uw verstand. Dat is het grootste en eerste gebod. Het tweede is daaraan gelijk: heb uw naaste lief als uzelf. Deze twee geboden zijn de grondslag van alles wat er in de Wet en de Profeten staat.’ Moest men de Bijbel in enkele bewoordingen moeten samenvatten, zou men dit antwoord van Jezus aan de Farizeeën kunnen aanhalen. Terecht zegt Jezus dan ook:  ‘Deze twee geboden zijn de grondslag van alles wat er in de Wet en de Profeten staat.’ Laten we vooral niet denken dat dit een weg is van romantiek, of een pad bezaaid met enkel rozenblaadjes. We mogen niet vergeten welke weg Jezus hiervoor zelf gegaan is: de weg van het kruis, voor Hem heel letterlijk. Wanneer Jezus spreekt over ‘liefhebben’, bedoelt Hij dat niet goedkoop. Hij heeft het over een liefhebben tot het uiterste, een beminnen zonder grenzen, een zich geven aan allen zonder voorkeuren. Niet goedkoop dus. Hij is ons deze weg voorgegaan

In de parabel die we vandaag te horen krijgen richten we ons even op dat ene feit van die man die wel naar het bruiloftsfeest gekomen was, maar er zich niet op had gekleed. Waarop de koning de man liet buitenzetten, in ‘de uiterste duisternis’, zoals het er staat. Wanneer wij ’s morgens opstaan kiezen wij die kleding om aan te trekken waar we ons goed in voelen, of die we nodig hebben in de opdracht die we die dag te vervullen hebben. Het is een dagelijks ritueel dat we spontaan doen, en waar we ons verder geen vragen bij stellen. Een christen zou met dezelfde vanzelfsprekendheid zich ieder morgen moeten kleden met de liefde van Christus; met Christus zelf. Om in alles wat hij doet en laat deelnemer te zijn aan Gods feestmaal: het leven u gegeven. Deelnemen aan Gods feestmaal, of christelijk gesproken: je leven omarmen, vraagt als christen een welbepaald engagement: namelijk leven vanuit je verbondenheid met Christus, je kledend in zijn liefde, ieder en alles beminnend vanuit Christus’

Vandaag beluisteren we de gelijkenis over de werkers van het laatste uur. Terwijl anderen een hele dag hadden gewerkt kregen deze laatkomers hetzelfde loon voor de korte tijd dat zij die dag gewerkt hadden. Wat leert deze gelijkenis ons? Wel, ze leert ons veel. Laten we ons richten naar drie zaken. Wat ons in de gelijkenis het eerste opvalt is dat het Koninkrijk van de hemel vergeleken wordt met een wijngaard. Met een plaats dus waar gewerkt wordt. Zoals we weten is de Kerkgemeenschap, en in wezen elke mens, geroepen om het Koninkrijk van God hier op deze wereld gestalte te geven; een rijk waar God en de naaste ten diepste bemind wordt. De wereld waarin we leven, en waartoe we gezonden zijn, mag dus geen plek zijn om een luilekkerleventje te leiden. Nee, het is een plaats waar men zich in vrijheid engageert om Gods goedheid gestalte te geven in een zorgend leven voor elkaar; biddend en/of handelend, ieder naar zijn roeping, met zijn gaven en talenten. Een tweede zaak die opvalt is de h

 Net na zijn aanstelling tot paus in 2013, zei paus Franciscus volgende woorden: 'De Kerk moet terug naar haar roots, haar rijkdommen afwerpen en zich concentreren op de arme. Ik wil zo graag een arme Kerk, voor de armen.' Het zijn woorden die klinken als een diepe heimwee naar verschillende oproepen uit het evangelie waar Jezus vraagt vanuit Gods liefde te delen met mensen die minder hebben. De eerste christengemeenschappen, de jonge Kerk zeg maar, leefden ook zo. Als je dan de geschiedenis inkijkt van de Kerk, maar ook naar de individuele gelovigen, dan hoef je er geen tekening bij te maken om te weten hoe dikwijls dit fout gelopen is. We moeten daar gewoon eerlijk in zijn. De heilige Johannes Chrysostomus (5e eeuw) wikkelde er geen doekjes om: 'Wilt u het lichaam van Christus eren? Negeer Hem niet als Hij naakt is. Bewijs Hem in zijde gekleed geen eer in de tempel, om Hem daarna weer buiten staand te negeren, waar Hij het koud heeft en slecht gekleed is. Hij die zei: &qu

 Na een deugddoende vakantiestop ben ik er weer met een dagelijkse mijmering vanuit het Woord. Ik zou zeggen: hecht niet teveel belang aan mijn woorden; wel aan het Woord. Zie de mijmering (àls het al enige waarde heeft) als een mogelijke ondersteuning wat betreft het ontvangen, begrijpen en dragen van het Woord. Maar richt u vooral naar het Woord, en het bemediteren daarvan. Immers doorheen het Woord spreekt Christus ons aan, en baart God Hem in ons diepste zelf. Zo roept Christus ons vandaag op arm door het leven te gaan. En dan heeft Hij het niet over dat soort armoede waar een mens ziek van wordt, ondervoed, waar ouders geen eten hebben voor hun kinderen. Nee, het gaat hier om een soberheid, een wijze van leven waar je enkel die dingen bezit die je nodig hebt. Al wat je niet echt nodig hebt kan je beter van de hand doen, zo stelt het evangelie, en liefst nog op zo’n manier dat de armen er baat aan hebben. Laten we eerlijke zijn: het is best een lastig evangelie. De meesten van ons