zaterdag in week 20 door het jaar
Vandaag zegt Jezus: ‘De belangrijkste onder jullie zal jullie dienaar zijn.’
Net voor het instellen van de eucharistie heeft Jezus getoond wat eucharistisch leven betekent. Hij (de Zoon van God!) knielde voor zijn leerlingen neer om hen de voeten te wassen. Hij, de belangrijkste, werd dienaar van zijn leerlingen. Na de voetwassing zei Hij: ‘Ik heb een voorbeeld gegeven; wat Ik voor jullie heb gedaan, moeten jullie ook doen.’
Christen zijn is dus dienaar zijn. Ten diepste. In de dienstbaarheid ligt een stille genade verborgen die mensen ten diepste raakt. Doorheen de dienstbaarheid is Jezus werkzaam en raakt Hij aan. Daarom is het goed dat we onze dienstbaarheid in naam van de Heer doen, dat wil zeggen: vanuit zijn tegenwoordigheid in ons. Dus geen zelfprestatie, maar in pure overgave aan de aanwezige Heer.
Dienstbaarheid geeft zoveel meerwaarde aan ons bestaan, en dat van de medemens. Het geeft zin aan het leven. Het ontneemt mogelijke leegte of verveling. Het maakt de wereld steeds mooier. Het brengt ons in gemeenschap met elkaar. Kortom: dienstbaarheid heeft enkel maar positieve kanten. Het vraagt een zekere inzet. Maar is dat niet juist liefde? Geeft dat de wereld geen vrede?
Kom, laat ons het feest aangaan van de dienstbaarheid; met, in en door de Heer.
kris
Ezechiël had het gezegd: Als het volk bleef zondigen en ontrouw zijn, dan zou Gods heerlijkheid de tempel en het volk verlaten. Gods heerlijkheid, zeg maar: God zelf. Nu ziet Ezechiël God weer binnengaan in Zijn tempel. Het is altijd hetzelfde stramien dat terugkeert: de mens zondigt, de mens wordt God ontrouw en dan loopt het mis. God verlaat ons. Verlaat Hij ons? Niet echt. Wij verlaten Hem. Maar altijd keert God terug. Hij neemt het initiatief, Hij redt. Gisteren ook: het volk gaf geen cent meer om zijn leven in de ballingschap, ze waren als dorre doodsbeenderen. Maar God zendt Zijn Geest en de dorre beenderen worden weer levende organismen. Onze Kerk loopt ook leeg. De muren staan er nog, onze kerken zijn zelfs mooi onderhouden, maar het leven is weg, het geloof leeft niet meer. Dat zeg ik eigenlijk niet graag, maar het lijkt wel de realiteit. Maar is dat het einde? Gisteren las ik ons parochieblad Kerk en Leven. Maar dat laatste nummer bruist van leven. Wetenschappers die toch ook gelovig zijn, tal van initiatieven, een lekenpastor die studentenpastor wordt aan de KULAK in Kortrijk. Soms gaat het niet goed, maar altijd is God groter. Hij neemt het initiatief. In de tijd van Jezus ook zoiets. De Farizeeën en Schriftgeleerden hadden van de Thora een loodzware last gemaakt. Zelf staken ze er geen vinger naar uit, maar de mensen moesten het wel dragen. ‘Doe alles wat ze zeggen’, zegt Jezus. Hij doet er dus ook niets van af. En toch, Hij is vol medelijden. Hij is Gods mens geworden barmhartigheid. Alleen God is Vader, alleen Jezus is leraar en Heer. Hij brengt Gods nieuwe leven binnen in die oude structuren.
BeantwoordenVerwijderenEn Maria dan? Dat eenvoudig meisje dat een en al ‘ja’ was aan God, is de Vrouwe geworden van alle volken, de koningin van de nieuwe schepping die Jezus bracht. Zij is ons model. Ze is Jezus’ moeder, maar ook Jezus’ leerlinge. Een geslaagde leerlinge: de eerste van de gelovigen in Gods hemels Rijk. Kijk naar haar, beste zusters en broeders. Zij weet wie Jezus is, zij weet wat het betekent ‘ja’ te zeggen aan God. Dat is niet gemakkelijk, maar zo bevrijdend, leven schenkend. Moeder Maria, wij rekenen op uw liefdevolle en moederlijke voorspraak en hulp. Breng ons thuis bij God. Daar is alles goed!
Heer, geef ons, geef mij het inzicht dat onze talenten in dienst van anderen moeten staan
BeantwoordenVerwijderen