Van Woord naar leven

OVER HET BELANG VAN ALERTHEID VOOR HET KOMEN VAN DE HEER (bij Mt 25, 1-3) De parabel die we vandaag horen wordt – zeer terecht overigens – gewoonlijk gelezen in het licht van onze ontmoeting met de Heer aan de grens van de aardse tijd met deze van de eeuwigheid. Daar zullen we Hem ontmoeten als verlosser, als rechter, als God die – wanneer we ja zeggen – ons met open armen zal ontvangen en welkom heten. Maar we mogen deze parabel ook lezen in het licht van de Heer die dagelijks tot ons komt en bij ons is. Jezus is immers niet enkel toekomst, Hij is ook heden en hier. En het is goed alert te zijn voor Jezus’ dagelijks komen tot ons, waakzaam voor zijn aanwezigheid in en onder ons. In alles, en doorheen alles, nodigt God uit lief te hebben. Zijn Zoon, die Hij met al zijn liefde in onze ziel gebaard heeft, wacht op ons ja-woord, onze overgave aan Hem. Vanuit ons allerindivudueelste ikje zullen we daar niet in slagen. Dit kan enkel in genade. Die genade vinden we in de heilige Geest die

OVER DE SCHOONHEID VAN HET OCHTENDGEBED Vandaag horen we de psalmist zingen: Vervul ons in de morgen met uw liefde. Oh mensen, wat een genade is het in alle vroegte op te staan om God aanbiddend en dankend de dag van Hem te ontvangen. Los van alles, alleen met Hem. Toegegeven, het vraagt wat om uit je warme bed op te staan terwijl het niet echt ‘moet’. Maar geloof me, de vroege morgen is een prachtige tijd om te treden voor Gods Aangezicht. Gewoon daar zitten, je handen open, met of zonder woorden, je hart in het Zijne, in Hem biddend, van Hem ontvangend. En natuurlijk zullen we niet altijd die gelukzalige gevoelens hebben Hem aanwezig te weten. Integendeel. Een gebedsweg die trouw gegaan wordt is doorgaans getekend door dorst, woestijn, verlangen naar. De ene periode is de andere niet. In het gebed gaat het er ook niet om Hem te voelen of niet. Gelovig weten dat Hij er is zou moeten volstaan. Wie dit laatste klaarspeelt is volwassen geworden in het geloof; een geloof dat puur is, o

SPIEGEL VAN JE BINNENKANT 'Jullie lijken voor de mensen vanbuiten rechtvaardig, maar vanbinnen is het een en al huichelarij en wetsverachting.' Niet mis te verstane woorden van Jezus aan het adres van de schriftgeleerden en farizeeën. Jezus was, en is, één en al barmhartigheid, altijd opnieuw bereid te vergeven en met mensen op weg te gaan. Maar waar Hij een grondige hekel aan had was onoprechtheid en schijnheilig gedoe. Dat verafschuwde Hij ten diepste. Evangelie en hypocrisie gaan dan ook absoluut niet samen. Dat moet ons doen nadenken hoe het gesteld is met onze buitenkant die altijd een weerspiegeling is van onze binnenkant. Als christenen moeten we ons de vraag durven stellen of wij op zo'n wijze zorg dragen voor ons innerlijk leven - afgestemd op het evangelie - zodat ons uiterlijk gedrag aan een oprechte evangelische gezindheid beantwoordt. Werk aan de winkel dus. Houden van Jezus is houden van de liefde en is dus liefde zijn. Houden van Jezus zonder liefde te

VANAF  DE MOEDERSCHOOT Jr 1, 17-19 De korte eerste lezing betreft enkele verzen uit het eerste hoofdstuk van het boek Jeremia. Waarschijnlijk is deze lezing gekozen om een parallel te trekken met de evangelielezing over de marteldood van Johannes de Doper. (Onlangs kwam die al ter sprake in het evangelie volgens Matteüs). Jeremia, is een van de grote profeten en Johannes de Doper stond eeuwen later als profeet op de grens van het Oude en het nieuwe Testament. Profeet word je niet zomaar. Het is een roeping die veel van je vraagt: namelijk om mensen tot de orde te roepen als ze afwijken van het rechte pad. Vaak spreken profeten met zware en strenge woorden. Niet direct een leuke job, want die woorden roepen meestal grote weerstand op in de mensen tot wie ze gesproken zijn. Van Jeremia is bekend dat hij zich aanvankelijk verzet tegen zijn roeping: Ik ben te jong . Maar als God iemand roept, dan kun je er eigenlijk niet goed aan ontkomen. God zegt echter in enkele voorgaande verzen: Vo

OPRECHTHEID VAN HART (bij Mt 23, 13-22) Wat Jezus vandaag ten diepste aanklaagt is de huichelarij en het formalisme als doel. De huichelarij die zegt God te dienen maar eigenlijk zichzelf dient, die zegt God te zoeken maar zichzelf achterna loopt. Het gaat hier over een formalisme dat mensen slaaf maakt van praktijken zonder inhoud, een soort gewetensusserij dat mensen in het gedacht brengt, en houdt,  goed en vroom bezig te zijn, maar in werkelijkheid zijn ze slaaf van vormen en wetten wat weinig met God te maken heeft. Bij Jezus gaat het om Gods-ontmoeting. Hij heeft het gebed niet afgeschaft maar wil dat er met het hart wordt gebeden. Niet slaafs, niet louter formalistisch, maar van harte, oprecht, van Aangezicht tot aangezicht, in volle ontmoeting met de Vader, gericht op een liefdevol leven. Deze weg gebeurt doorgaans in stilte, zonder al te veel op te vallen, gewoonlijk ook zonder al te luid alleluia. Dikwijls is het zelfs een weg van droogte, van innerlijk roepen, van dorst n

WIE BEN IK VOLGENS JULLIE ? De overweging van vandaag is ontleend aan Preken.be Als men iemand moed wil inspreken zegt men wel eens dat hij niet mag twijfelen. We hebben het vaak over ‘een rotsvast geloof’, over ‘een geloof dat bergen verzet’. Mensen met een diep en rotsvast geloof zijn inderdaad in staat tot grote daden. Het geloof van de meeste mensen is echter aarzelend, twijfelend, zoekend. Ik geloof zelfs dat dit eigen is aan het geloof. Jezus besefte heel goed dat de vele mensen die Hij ontmoette problemen hadden rond zijn persoon: Wie is eigenlijk die Jezus van Nazareth? Dat is vandaag niet anders. Heel veel mensen hebben bewondering voor Hem. Hij was een bij uitstek sociaal mens, iemand die opkwam voor de zwakken. Hij is dan het voorbeeld dat moet nagevolgd worden. Dat is inderdaad ook zo. Anderen vinden dat Hij een wijs man is, een mens met een gezond verstand, evenwichtig, die steeds het juiste oordeel wist te vellen. Dat is inderdaad zo. Weer anderen vinden dat Hij de me

MOEDIG EN GROOTMOEDIG Ruth 2, 1-3. 8-11. 4,13-17 Vandaag lezen we drie korte stukjes uit het boek Ruth. Het is altijd jammer als we de omringende teksten niet kennen. Daarom even een situatieschets uit dit aangrijpende verhaal: Zoals ook in deze tijd veel mensen hebben moeten vluchten om allerlei redenen, zoals oorlog, geweld, honger, onveiligheid, zo verging het destijds ook Elimenech en Naomi met hun twee zonen.  De honger dreef hen, uit Betlehem weg. Ze vluchtten naar het buurland, Moab, eigenlijk een vijandig land. Ze werden echter goed ontvangen en er was brood in overvloed. De zonen groeiden op en trouwden met Moabitische vrouwen, Orpa en Ruth. Dan komt er groot leed in hun gezinnen. Elimenech sterft en beide zonen ook. Drie vrouwen, drie weduwen, staan plots allleen. Naomi wil terug naar Betlehem, waar de hongersnood voorbij is. Ze stelt tot driemaal toe aan haar schoondochters voor om in hun geboorteland te blijven. Een grootmoedig voorstel. Ze willen Naomi echter niet alleen

DE GRONDSLAG VAN WET EN PROFETEN Jezus antwoordde: : ‘Heb de Heer, uw God, lief met heel uw hart en met heel uw ziel en met heel uw verstand. Dat is het grootste en eerste gebod. Het tweede is daaraan gelijk: heb uw naaste lief als uzelf. Deze twee geboden zijn de grondslag van alles wat er in de Wet en de Profeten staat.’ Wanneer men de Bijbel in enkele bewoordingen zou moeten samenvatten, zou men dit antwoord van Jezus – hierboven geciteerd - kunnen aanhalen. Terecht zegt Jezus dan ook: 'Deze twee geboden zijn de grondslag van alles wat er in de Wet en de Profeten staat.' Doch mogen we niet vergeten welke weg Jezus hiervoor zelf gegaan is: de weg van het kruis, voor Hem heel letterlijk. Wanneer Jezus spreekt over 'liefhebben', bedoelt Hij dat niet goedkoop. Hij heeft het over een liefhebben tot het uiterste, met een trouw om U tegen te zeggen, een beminnen zonder grenzen, een zich geven aan de ander, zonder voorkeur. Een weg van totale geweldloosheid, de andere wan

EEN PLEKJE VOOR OVERDENKING EN GEBED Nathanaël zat onder de vijgenboom. Wellicht in Kana waar hij woonde. Jezus zei: ‘Ik had je al gezien voordat Filippus je riep, toen je onder de vijgenboom zat.’ Voor de vrome Jood is onder een vijgenboom zitten een gebruikelijke plaats om zich bezig te houden met de dingen van God. Met zijn laag neerhangende takken kon en kan je er ongestoord en ongezien wijden aan de studie van de Schrift. Het is een plek van vrede. Ongetwijfeld heeft Nathanaël daar onder de vijgenboom zijn verlangen naar de Komende gevoed. Hij hield deze verwachting levend. En dan …  ja dan wordt hij geroepen om de Messias te zien en te ontmoeten. Wat een ervaring voor de man! Het is goed voor ieder van ons om zo'n vijgenboom te hebben. Om een plek van rust te hebben, een plek van overdenking en gebed. Een plek waar je her-innerd wordt aan de vrede met God, een plek waar je die vrede kunt oefenen. Een plek ook waar je jezelf voorbereidt op zijn komen in jouw leven. Deze ple

BIJ GOD BEN JE ALTIJD WELKOM Het evangelie van vandaag gaat over de werkers van het laatste uur aan wie evenveel uitbetaald wordt dan aan hen die heel de dag gewerkt hebben. Niet eerlijk? Voor God wel. Zelf ben ik werkzaam in een woonzorgcentrum en beroepshalve praat ik als pastoraal medewerker veel met onze bewoners. Het is voor mij een ware eer om dikwijls een hele inkijk te mogen krijgen in hun levensloop. Het is mijn ervaring dat nogal wat van onze bewoners op een later tijdstip in hun leven – en soms is dat zelfs nog maar enkele maanden – vrede hebben gevonden bij en in God. Ik wil daarmee het volgende zeggen: het gebeurt dat ze in hun leven dingen hebben gedaan, of keuzen hebben gemaakt, waar ze achteraf spijt van hadden. Ik denk aan een crisis binnen een huwelijk met scheiding tot gevolg, of een uittrede als kloosterling in een periode van twijfel, of een ruzie die nooit is kunnen bijgelegd worden omdat de persoon in kwestie overleden is. Veel mensen dragen een diepe pijn in

LUISTER Vandaag vieren we de gedachtenis van Maria Koningin van Hemel en Aarde. Als je in de Bijbel zoekt of daar teksten over te vinden zijn, dan zoek je tevergeefs. De liefde voor Maria is onder het gewone volk zo groot geweest dat er allerlei Mariafeesten zijn ontstaan, soms wel gebaseerd op Bijbelse teksten, maar vaak ook spontaan omdat mensen behoefte hadden aan het ‘ophemelen’ van Maria die vast de beste voorspraak kon zijn in hun aardse noden. De gedachtenis aan Maria, die we vandaag vieren is in het jubeljaar 1953- 1954 door paus Pius XII ingesteld. De erbij gekozen lezingen zijn teksten uit de profeet Jesaja (9, 1-3.5-6) en uit het evangelie van Lucas (1, 26-38). Als Maria, die eenvoudige jonge vrouw uit Nazareth, zou geweten hebben dat ze de eeuwen door zoveel aandacht zou krijgen, zou ze nog meer geschrokken zijn dan ze al was toen de engel Gabriël haar benaderde met een vreemde vraag waarop ze niet bedacht was: Wees niet bang Maria, God heeft je zijn gunst geschonken. Lu

GENADE VAN MATIGHEID Het evangelie van vandaag is een oproep om arm door het leven te gaan. Niet die armoede waar een mens ziek van wordt, of ondervoed, of waar ouders geen eten hebben voor hun kinderen. Nee, het gaat hier om een soberheid, een wijze van leven waar je enkel die dingen tot bezit hebt die je nodig hebt. Al wat je niet echt nodig hebt kan je beter van de hand doen, liefst nog op zo'n manier dat de armen er baat aan hebben. Het is een lastig evangelie voor ons - in de meeste gevallen - rijke mensen; rijk toch in vergelijking met vele mensen in deze wereld die écht arm zijn, gezinnen die 's morgens niet weten of ze 's avonds eten zullen hebben voor hun kinderen. Wat die levensstijl betreft, slaan we hier in het westen nogal dikwijls de evangelische bal mis, denk ik; zowel thuis als in de Kerk. Eigenlijk is dat jammer. Als je in de Handelingen leest hoe eenvoudig de eerste christenen leefden, hoe zij alles deelden met de armen ... dan is dat niet enkel mooi, m

ALTIJD (Dt 6, 4-13) Beste mensen, als ik de tekst uit het boek Deuteronomium rustig doorlees, maakt die veel indruk op me. Allereerst is het de Heer, die via de stem van Mozes, aan het woord is. Het zijn woorden die hun oorsprong hebben in oude tijden, lang geleden en die niet aan actualiteit verloren hebben, integendeel. Het zijn duidelijke opdrachten om richting te geven aan ons leven. De zin: ‘Luister Israël: de Heer, onze God , is de enige! Heb de Heer, uw God, lief met heel uw hart en met heel uw ziel en met heel uw kracht. (vs 4 en 5), is een basiszin die later ook in het Nieuwe Testament aangehaald wordt, zelfs nog met een uitbreiding. Tot zover een goede aanbeveling. Maar het vervolg roept meerdere gedachten bij me op waarmee ik worstel en die ik toch leer begrijpen in mijn eigen context. Er wordt gesproken over hetgeen je door te geven hebt, dus niet alleen steeds in je gedachten houden , maar ook die woorden inprenten bij je kinderen, er steeds met hen over praten, thuis en

JE LEVEN VINDEN IN DE LIEFDE Jezus zegt: 'Ieder die zijn leven wil behouden, zal het verliezen, maar wie zijn leven verliest omwille van Mij, zal het behouden.' De mens is een prachtig wezen. In het bewustzijn dat hij door God geschapen is kan Hij de weg bewandelen die God in wezen is: de weg van de liefde. Met heel zijn hart, met al zijn krachten, met zijn hele verstand, is hij in staat alles te doen om de weg van God te gaan. Met de hulp van de hemel kan hij van binnenuit groeien in Gods liefde. Hij kan delen wat hij zelf heeft ontvangen en alzo uitdrager zijn van Gods Blijde Boodschap. Zo kan het gaan … Maar het kan ook heel anders verlopen. Diezelfde 'door God geschapen mens' kan ook een totaal andere weg gaan: de weg van de ik-aanbidding. Hij kan mensen en dingen gebruiken om zijn groot en oh zo belangrijk levensplan ten uitvoer te brengen. Aan dit laatste kan hij zelfs een zeker genot ervaren dat hem - in zekere zin - 'werelds' gelukkig zal maken. Maar

STERVEN OM TE LEVEN 'Als een graankorrel niet in de aarde valt en sterft, blijft het één graankorrel, maar wanneer hij sterft brengt hij veel vruchten voort.' Zo leert ons Jezus vandaag. Daarna zegt Hij, als variatie op hetzelfde thema: 'Wie zich aan zijn leven vastklampt, verliest het, maar wie in deze wereld zijn leven loslaat, behoudt het voor het eeuwige leven.' Om dan te eindigen met: 'Wie Mij dient moet Mij volgen: waar Ik ben zal ook mijn dienaar zijn, en wie Mij dient zal door de Vader geëerd worden.' Drie keer spreekt Jezus over het hart van ons christenzijn, namelijk: afsterven aan een ik dat uit is op liefdeloze zelfontplooiing. Afstand nemen van een ik dat leeft om applaus te krijgen. Komaf moeten maken met (of een einde maken aan) een ik dat zich aan zichzelf vastklampt. Jezus nodigt uit ons aan Hem te schenken, ons aan Hem toe te vertrouwen. Sterker gezegd: Hij vraagt ons om ons aan Hem te hechten. Hij wenst toe dat we onze diepste identite

OCHTENDROOD De overweging van vandaag is van de hand van Frans Wiertz, gewezen bisschop van Roermond, n.a.v. de 10e verjaardag van de heiligverklaring van Edith Stein op 12 okt. 2008 te Echt Er is al heel veel over Edith Stein geschreven en gepubliceerd. Maar wat waarschijnlijk maar weinig mensen weten, is dat zij een bijnaam had. Ik bedoel niet een kloosternaam, maar een echte bijnaam. Misschien heeft ze het ook zelf nooit geweten, maar zij werd (in het Duits) ‘Die Matutina’ genoemd. Matutin dat is de Duitse naam voor het Nachtofficie, het Nachtgebed uit het getijdengebed van de Kerk. In het Nederlands noemen we dit gebed de Metten. Vooral in contemplatieve kloosters wordt dit ook echt ’s nachts of ’s ochtends heel vroeg gebeden. Matuta betekent letterlijk: ochtendrood. In de jaren vóórdat Edith Stein intrad bij de Karmel in Keulen, ging ze regelmatig op retraite bij de Benedictijner monniken in Beuron, een klein dorp in het dal van de Donau in het Schwarzwald. De abt van die abdi

TREKKRACHT VAN MENSEN, EN AFZONDERING Mt. 14,, 22-36 De lezing van vandaag volgt in de Bijbel op de broodvermenigvuldiging. Jezus heeft er behoefte aan om alleen te zijn. Hij stuurt de leerlingen alvast vooruit om naar de overkant te varen. Zelf klimt Hij de berg op nadat Hij ook de mensenmassa heeft weggestuurd. Hij wil zich even losmaken van de menigte, maar ook van zijn naaste leerlingen. Alleen is voor Hem nooit alleen. Het valt me op hoe vaak Jezus zich terugtrekt om te bidden. Zijn leven is eigenlijk, ook zonder dat Hij zich afzondert, al één gebed, maar toch heeft Hij er behoefte aan om regelmatig alleen met zijn Vader te zijn. Dit om als het ware het evenwicht te herstellen en zich telkens opnieuw zuiver af te stemmen op zijn roeping. Hoe graag Hij ook juist voor hen klaarstaat, Hij is tegelijkertijd, mens zoals wij. Ook wij worden soms overdonderd door het werk, alle dingen die we ‘moeten’. In feite hebben wij, evenals Hij, af en toe een ‘time-out’ nodig. We nemen een dag v

EEN LEVENGEVENDE OPDRACHT Nadat Jezus die enkele broden en vissen vermenigvuldigde zodat iedereen voldoende te eten had, zei Hij eerst tot zijn leerlingen: 'Geven jullie hen maar te eten'.  Wij hebben de Heer nodig om elkaar tot voedsel te zijn, maar Hij heeft evenzeer ons nodig om Hem tot voedsel voor de wereld te laten zijn. Deze niet mis te verstane opdracht die de Heer aan zijn leerlingen gaf mogen we ook beluisteren aan ons adres. Het is een opdracht voor de Kerk, voor iedere gedoopte, voor ieder die zich christen weet. De Heer heeft ons nodig! Hij roept ons. Hij vraagt ons zijn voedsel uit te delen in deze wereld. Hij vraagt ons instrument te zijn van Gods goedheid. En het blijft waar: het is de Heer - en Hij alleen - die de diepste spirit is van het uitdragen van Gods liefde. Maar Hij heeft ons nodig. Hij vraagt ons in zijn dienst. Het is een opdracht die Hij dagelijks in ons hart legt. Het voedsel waarover het evangelie vandaag spreek mogen we zowel letterlijk inter

STRALEN ALS GOD Vandaag, op 6 augustus, gedenken we twee stralingsdagen. De eerste is deze van de Gedaanteverandering van de Heer. Het was een straling vol licht, een straling die de belofte in zich droeg van eeuwig leven in de heerlijkheid van Gods tegenwoordigheid. De andere stralingsdag die we gedenken is deze van 6 augustus 1945 toen op Hiroshima de eerste atoombom werd gegooid. In tegenstelling met de straling van Christus op de Taborberg bracht deze straling enkel vernieling en ellende met zich mee. Niet minder dan 140.000 mensen kwamen om bij deze ene atoombom. Vandaag leven we met een nieuwe nucleaire dreiging, en wel op wereldformaat. Met enkele tientallen bommen kan men op minder dan een uur tijd een menselijke catastrofe teweeg brengen die nog nooit gezien is. Er zal een straling bij komen kijken die vele honderdduizenden mensen zal treffen, als het al geen miljoenen zijn. Om nog niet te spreken over de milieuschade die tientallen jaren zal nodig hebben om weer tot herstel

WAARACHTIG ZIJN Mt 14, 1-12 Beste mensen, de naam Herodes klinkt ons niet direct sympathiek in de oren. Het verhaal van vandaag is allerminst een verhaal waar je blij van wordt. Niet van de naam van Herodes zelf, niet die van zijn niet wettelijke vrouw, Herodias, (de vrouw van zijn broer) en ook niet van haar ‘naamloze’ dochter. De meeste lezers zullen deze geschiedenis wel kennen. Johannes heeft tegen Herodes gezegd: U mag haar niet tot vrouw nemen .  Eigenlijk wilde Herodes hem doden, maar hij deed het niet uit vrees voor het volk. Als alternatief heeft hij hem in de gevangenis op laten bergen, dus monddood gemaakt. Nu is Herodes jarig en geeft hij een feest waarbij de dochter van Herodias als danseres zijn hart steelt.  Hij wil haar belonen. Onder ede belooft hij haar dat ze alles vragen mag wat ze maar zou willen hebben. Er voltrekt zich nu een afschuwelijk drama. Herodias smeedt een plan met haar dochter: ‘Vraag het hoofd van Johannes.’ Een totaal verdorven moeder kan alleen zo

AANSTOOT Na heel wat rondtrekken en verkondigen, komt Jezus vandaag op z'n eigen erf. Hij komt thuis. Normaal zou je dan denken: Feest, want onze Jezus komt thuis. Maar nee hoor. Ze nemen ‘aanstoot’ aan Hem. En ook hier om dezelfde reden dan dat men ook op andere plaatsen aanstoot aan Hem nam: men nam het namelijk niet dat Hij in naam van God sprak, in naam van God vergeving schonk, in naam van God wonderen verrichtte. Of anders gezegd: men kon niet geloven dat Hij Gods Zoon was, de verwachtte Messias. Niet thuis komen in z’n eigen familie … zoiets komt binnen. Ook voor Jezus moet het een harde noot geweest zijn. En wat is het gevolg van het ongeloof van de mensen? Hij kon niet veel wonderen verrichten, zo lezen we. Geloof heeft immers te maken met je hart openen, je ziel geven aan het gebeuren, je hele zijn toevertrouwen aan wat (aan Wie) er naar je toekomt. Kan je dit laatste niet - uit ongeloof - dan kan het wonder van Gods aanraking nauwelijks, moeilijk, of zelfs niet plaat

 FRIS EN LEVEND ‘Zo lijkt iedere schriftgeleerde die leerling in het koninkrijk van de hemel is geworden op de heer des huizes die uit zijn schatkamer nieuwe en oude dingen tevoorschijn haalt.’ Nieuw en oud. Zo is de Blijde Boodschap, zo is de Kerk, zo is Jezus, zo is ieder van ons. Het is zoals de tijd die altijd opnieuw nieuw is. De minuut waar je nu in leeft is niet de minuut van een minuut geleden, terwijl de minuut die je nu beleeft behoort tot het wezen ‘tijd’ waar de minuut van een minuut geleden ook toe behoorde. Zo ook met de Blijde Boodschap. Deze is oud en nieuw tegelijk. Oud is ze omdat ze meer dan 2000 jaar oud is. Maar ze is ook nieuw omdat de Blijde Boodschap levend is. Het is God die vandaag spreekt wat meer is dan een echo uit een ver verleden. Zijn Woord is niet oud, stoffig of wat dan ook. Het is fris en levend, vandaag tot u gesproken, en wel door God zelf. Het zou daarom jammer zijn wanneer je een stuk Schrift leest je meteen zou denken: ‘Oh dat ken ik al, dat

Mozes daalde de Sinai af, met de twee platen van het verbond bij zich. Hij wist niet dat zijn gezicht glansde doordat hij met de Heer had gesproken.  Zo lezen we in de eerste lezing uit het boek Exodus. Ik zou vandaag met u willen nadenken over de glans die men ziet op het aangezicht wanneer iemand met God heeft gepraat. Als het goed is wenden wij ons met regelmaat in gebed tot God. Dit kan in expliciet gebed, dit kan tijdens een zogenaamd schietgebed, dit kan op de tram of de fiets wanneer we ons hart tot Hem wenden. Telkens wanneer we ons tot Hem richten voeren we eigenlijk een gesprek met Hem. Soms met woorden, dikwijls woordeloos door met ons hart bij Hem te zijn. Eigenlijk zouden deze gebedsmomenten, of momentjes, het hart moeten zijn van ons mens-zijn, van ons christen-zijn. Het zijn momenten van godsontmoeting, van liefde, van openheid, van ontvankelijkheid; momenten van innige vrede. En, geliefde mensen, deze vrede zal ons gelaat inderdaad doen glanzen. Daarom niet opvallen