Van Woord naar leven

OVER GELOOF DAT ZICH LAAT RAKEN Wie moeilijk kan vertrouwen op Gods nabijheid, komt gemakkelijk in een soort geestelijke leegte terecht. In die leegte keert de mens zich vaak naar zichzelf, als een manier om te overleven. Dat is begrijpelijk. Als er geen groter houvast lijkt te zijn, wordt het eigen ik het referentiepunt: mijn keuzes, mijn kracht, mijn mening, mijn project. Maar het gevaar bestaat erin dat het hart daardoor stilaan ontoegankelijk wordt voor het komen van God. Het evangelie van vandaag laat ons zien hoe dat werkt. De leerlingen zijn op het meer, midden in de nacht. De wind steekt op, de golven beuken tegen hun boot. En dan komt Jezus. Lopend over het water. Maar ze herkennen Hem niet. Hun waarneming is gekleurd door angst. Ze denken dat het een geest is. En dan zegt Hij: “Houd moed. Ik ben het. Wees niet bang.” Hij komt niet met uitleg, niet met een homilie, niet met theologische constructies. Alleen aanwezigheid. Enkele woorden, en daarin zijn Naam: Ik ben het - h...

GERAAKT, GEVOED, GEZONDEN In beide lezingen van vandaag staat een menigte centraal. In het boek Numeri is het de menigte die met Mozes door de woestijn trekt; in het evangelie zijn het de velen die Jezus volgen in het heuvelland. Twee menigten, verschillend van insteek. De ene mopperend en ontevreden, terugverlangend naar de vleespotten van Egypte. De andere zwijgend en toegewijd, al drie dagen luisterend naar Jezus, zonder te eten. Maar bij beide klinkt dezelfde ondertoon: honger. De honger van het volk in de woestijn is rauw, ongeduldig, kortzichtig. De honger bij Jezus is - in eerste instantie - ook een fysieke honger; een die voortkomt uit hun trouw en hun verlangen bij Hem te blijven. Honger heeft vele vormen. Zaterdagavond kwamen honderdduizenden jongeren met paus Leo XIV samen op het veld van Tor Vergata, nabij Rome, in het kader van het Jubeljaar. Gisteren, op zondag, was dat niet anders. Net zoals in de lezingen van vandaag: ook hier een menigte. Jongeren van overal ter were...

ARM VAN GEEST - RIJK IN GOD Wie ooit op de heuvel in Taizé is geweest, kent beslist het lied: "Ô pauvreté, source de richesse, Jésus, donne-nous un cœur de pauvre.” - O armoede, bron van rijkdom, Jezus, geef ons een arm hart. Het wordt er gezongen als een mantra, minutenlang herhaald, om de betekenis steeds dieper van binnenuit te verstaan. Het lied klinkt als een lofzang op een paradox: armoede als bron van rijkdom. Het wijst op een rijkdom die niet te koop is, geen plaats kent in een kluis of in het streven naar financiële zekerheid, maar groeit in een hart dat vrij is geworden van de greep van bezit. Een rijkdom die niet opgespaard wordt, maar gedeeld wordt in mededogen. Tot deze rijkdom zijn we geroepen. De lezingen van vandaag waarschuwen ons voor een vijand van die innerlijke vrijheid: het duiveltje dat ‘hebzucht’ heet. Het is een geslepen kracht. Hebzucht komt zelden luidruchtig binnen. Ze fluistert. Ze stelt gerust: “Het is toch normaal om iets achter de hand te houden?...

NU IS HET DE TIJD VAN GENADE We zijn 2025 en vieren in de Kerk een Jubeljaar: een heilig jaar van bezinning, bekering en genade. Deze traditie van de Kerk heeft haar wortels in de heilige Jubeljaren van bevrijding zoals beschreven in de eerste lezing van vandaag, waar eens om de vijftig jaar op Grote Verzoendag het geluid van de ramshoorn weerklonk: een teken van vrijheid. Grond werd teruggegeven aan de oorspronkelijke eigenaar, schulden werden kwijtgescholden, slaven werden vrijgelaten. Wie door omstandigheden was vastgelopen, kreeg een nieuwe kans. Niet vanuit economische berekening of menselijk rekenwerk, maar omdat God zelf de tijd heiligde en mensen uitnodigde om opnieuw te leven in verbondenheid – met elkaar en met Hem. Hij is Heer van het land, van de tijd, van elk mensenleven. Het Jubeljaar van toen was geen symbolisch feest, maar een concreet herstel van recht. Het bracht mensen terug bij elkaar. Het herstelde evenwicht. Het gaf ademruimte, zoals de sabbat dat elke week doet...