maandag in week 23 door het jaar
Jezus zei tegen de man met de verschrompelde hand: ‘Sta op en kom in het midden staan.’
Wat een innerlijke warme deugd moeten deze woorden van Jezus aan deze man hebben gedaan: ‘Sta op, kom in het midden staan’.
Hoeveel mensen lopen er vandaag niet rond met verschrompelde handen, verschrompelde harten, verschrompelde gewetens, verschrompelde relaties,… Zoveel!
Als christen komt het erop aan de gekwetste mens te willen zien. Je kan er namelijk ook voor kiezen hem niet te willen zien. Da's niet moeilijk. Het is gewoon de andere kant opkijken. Maar dan gaan we voorbij aan onze roeping. Of anders gezegd: dan gaat de Kerk voorbij aan haar zending.
We mogen namelijk nooit vergeten dat de Kerk gezonden is in de wereld te leven, te werken, met haar gemeenschap te vormen. En het heeft geen enkele zin als christen blind in de wereld aanwezig te zijn. Nee, we moeten aanwezig zijn met geopende ogen, ziende, niet wegkijkend. En dan je hart laten spreken, vanuit Christus die in je woont. Je zal niet anders kunnen dan naar de ander gaan. Je zult het ervaren als een stuwing van binnenuit, als een heilige plicht waarvan je niet anders kan dan haar vervullen.
Gisteren las ik nog bij Henk-Jan Hoefman: 'Barmhartigheid groeit op in jezelf, maar wordt volwassen in de ander, van mens tot mens.' Zo is dat. Het groeit op in jezelf, vanuit een kiem in je gelegd. Deze kiem koesteren en verzorgen, zodat het beste in jezelf naar boven komt. De sleutel ligt bij de medemens, bij de ander die bedelt om liefde.
Heel bewust heb ik bij het Bijbelcitaat van vandaag een beeltenis gekozen waar Jezus zicht toont als een bedelaar, met de stigmawonden in de handpalm. Christus aanwezig zien in de lijdende medemens... een oproep op zich!
Jezus zei tegen de man met de verschrompelde hand: ‘Sta op en kom in het midden staan.’ Hebben we oog, net als Jezus in het evangelie van vandaag, voor zij die op welke wijze ook verschrompeld door het leven gaan? Laten we onze handen uitstrekken, ons hart openen, zeggende: 'Kom, kom in het midden staan.'
Dat is evangelie live.
kris
Zaterdag schreef iemand op Bijbelcitaat dat zij Paulus arrogant vond, iemand die het beter wist en dat er in onze Kerk nog altijd mensen zijn die zo zijn. Zij vroeg zich af of dat de Kerk vooruithelpt. De eerste lezing vandaag is ook zoiets. Iets in de lijn van wat Jezus gisteren zei over de broederlijke vermaning. Dat ligt ons moeilijk. Dat was altijd al moeilijk, maar onze tijd lijkt zich niets meer te laten gezeggen. Alles kan, alles moet kunnen. Je mag niet vergeten dat Paulus voor een veel kleinere gemeente stond. De christenen van Korinthe dat waren zo’n 60 mensen. Paulus had daar het geloof gebracht. Hij moest wel zorgen dat die beginnende christenheid christen bleef. Een beetje oud zuurdeeg, een beetje wereldse gezindheid, kon dat eerste christelijk vonkje gemakkelijk weer doven zodat heel die kleine gemeenschap weer heidens werd. Dat is nog altijd iets voor kleine gemeenschappen zoals bv. een klooster. Daar moet een overste ook doen wat Paulus deed. Dus is er volgens mij geen reden om ons aan Paulus te ergeren. Net zomin als aan het evangelie van gisteren zondag. In een grote wereldkerk gaat dat waarschijnlijk niet meer, hoewel er best een leidraad voor gehouden wordt, een ideaal voor heel de wereld. Dat doet Jezus ook. Hij had best tot die man met zijn zieke hand kunnen zeggen: ‘Kom morgen eens terug’. Maar als goddelijke leraar wil Hij de sabbat de plaats geven die hij heeft. De sabbat dient niet om de mens klein te houden, maar juist om de mens te redden. Het is een dag van rust, wat goed is voor de mens en de samenleving, zelfs voor het milieu zouden we nu denken, maar ook goed om God de eer te geven die Hem toekomt. Welnu, de eer van God is de levende mens, zei Sint Ireneüs al. Als deze zieke man genezen wordt, zelfs op sabbat, is dat tot Gods lof en eer, want daarin juist blijkt dat God altijd werkt en zorgt voor ons welzijn. Vgl. Joh. 5, 17.
BeantwoordenVerwijderenIn deze corona-tijden heb ik vaak (en nog steeds) de H. Mis online gevolgd. Voor mij is Engels of Frans geen probleem en dan kan je echt op elk moment van de dag ergens ter wereld een eucharistie bijwonen. Vandaag bemoedigt de brief van Paulus mij als hij zegt dat hij veraf is en toch geestelijk aanwezig... Hoe veraf we ook zijn, toch is het mogelijk om online aanwezig te zijn. Niet dat ik beweer dat de tastbare aanwezigheid om samen eucharistie te vieren geen voorkeur zou krijgen, maar toch... mocht Paulus een mailtje hebben kunnen sturen om zijn bemerkingen te maken, hij zou zeker van die mogelijkheid gebruik hebben gemaakt.
BeantwoordenVerwijderenEn daarbij wil ik nog graag opmerken dat het zo fantastisch is dat overal waar je de H. Mis volgt alles 'herkenbaar' is. Voor mij is de geijkte taal en vormgeving niet zo nodig toe aan 'vernieuwing'. De invulling naar de situatie van vandaag, het evangelie op ons leven en onze tijd leggen, kan altijd gebeuren tijdens een woordje 'uitleg', maar de essentie moet helemaal niet 'aangepast' worden en in een nieuwe taal vorm krijgen. Naarmate je eigen geloof groeit, groei je ook in het begrijpen van het Woord en het Brood... Aan een kleuter kan je de verhalen uit het Evangelie (of andere verhalen) gerust vertellen, maar pas als die kleuter volwassen is, zal hij dezelfde verhalen anders gaan verstaan en beter of meer innerlijk begrijpen en erdoor aangesproken worden. Er zijn nog altijd passages waar ik zelf niet goed weg mee weet, maar een geduldige, verlangende houding in gebed zal duidelijk maken wat je hier en nu, vandaag dus, nodig hebt. Je kan geen vast voedsel geven aan een boreling... en moeten we niet allemaal worden als kinderen?
Ja,het is een zegen dat we de Eucharistie online kunnen volgen,vanuit Lourdes,en in eender welke taal, de Mis is ons zo eigen geworden dat we alles kunnen volgen ,omdat men overal ter wereld hetzelfde kerkelijk ritme volgt en daar ben ik zo dankbaar voor,kan men meer één zijn dan dat we samen ook al is het op afstand,dezelfde woorden gebruiken?En God danken en loven en prijzen samen met de ontelbare koren van engelen en heiligen,hemel en aarde worden één,Gij deelt ons menszijn en neemt ons op in Uw Goddelijk leven,we kunnen alle wereldzorgen bij de Heer brengen.Ook als we niet zo actief kunnen zijn,onze woorden kunnen we opdragen.Een geestelijke Communie kan ook heel intens zijn.
BeantwoordenVerwijderenIk ben dankbaar voor de Katholieke Kerk,en weet niet of ik zonder zou willen leven.
Elke mens is in zijn wezen op een of andere manier verschrompeld. Laat ons op de Heer vertrouwen voor genezing
BeantwoordenVerwijderenWe leven ons leven in kleine kringen, getrokken om onszelf, zoals de Schriftgeleerden daden van liefde wil gieten in een weekschema. Kleine kringen van angsten, zorgen, regeltjes, maatregelen waardoor we vals hopen de controle niet te zullen verliezen. Kleine kringen die onszelf, anderen en vooral het leven zelf doen verschralen, verschrompelen. En dan is daar God, of Liefde, of noem het het zoals je wil, die bij elke kring rond zich getrokken de kompasnaald doet wijken uit de tijd (cfr Rilke). God die alleen maar antwoordt met liefde. En wij staan in de tempel met verschrompelde handen, verkreukelde zielen, verschraalde harten. De schriftgeleerden proberen ons nog in te fluisteren dat we geen heling en troost verdienen vandaag, dat we onze eigen boontjes maar moeten doppen. Maar Jezus zegt: 'Sta op en kom in het midden staan.' Een uitnodiging aan ons naar het midden te gaan, recht het hart van Liefde in, uit de duisternis -dit oerwoud van meningen- stappen en in het licht gaan staan, met verschrompelde handen. Arm, klein en verlangend. En dan die handen uitstrekken, naar wat nooit verraadt, nooit oordeelt. Diepe buiging.
BeantwoordenVerwijderenIn deze coronatijd is het een rijkdom de eucharistie te vieren vanuit Lourdes -st germain l'auxerrois of nog andere uitzendingen van KTO of KO !!!zonder het werkelijk -in het midden staan -en de Heer in jezelf ontvangen: maar oprecht en innig naar Hem verlangen - de hand uitstrekken !!!!
BeantwoordenVerwijderen