zaterdag in week 12 door het jaar
Ik wil vandaag met u stil staan bij de woorden die Jezus richtte aan de centurio toen deze Hem om hulp vroeg voor zijn slaaf die bij hem thuis verlamd op bed lag en hevige pijn leed. Jezus zei namelijk: 'Ik zal meegaan en hem genezen.'
Je zou dan denken dat Jezus inderdaad met de centurio zou zijn meegegaan, maar dat heeft Hij niet gedaan. Tenminste, het staat er niet dat Hij het deed. Wat er wel staat is, dat Jezus de centurio prees om zijn groot en sterk geloof, en dat hij naar huis mocht gaan onder de belofte dat zijn slaaf genezen zou zijn. Wat inderdaad ook zo was.
Wie gelooft in Jezus, in die zin van 'wie zich geeft aan Jezus' aanwezigheid', mag er van uitgaan dat Jezus met hem meegaat. Niet letterlijk, wel in het hart. We hebben de fysieke aanwezigheid van Jezus niet nodig om Hem bij ons te weten. Dat is nu zo en dat was zelfs al zo toen Jezus hier op aarde fysiek rondliep.
Ons leven zou één grote onderdompeling moeten zijn in die heilige tegenwoordigheid van de Heer: badend in zijn liefde, drinkend van zijn genade, ‘ja’ zeggend in zijn ‘ja’ tot de Vader.
Wie zo mét de Heer gaat, zal ervaren dat hij ten diepste genezen wordt daar waar nodig is, omdat hij bereid is opgenomen te worden door Hem, gehuld in Gods liefde. En die liefde, lieve mensen, geneest.
Kom Jezus, kom.
kris
Vandaag horen wij dat prachtig verhaal van het bezoek van God aan Abraham. Deze ziet drie mannen voor zich staan. Hij biedt hen gastvrijheid aan. En het verhaal lijkt wel geschreven door een kind dat nog niet goed opstellen kan maken. De ene keer schrijft de verteller in het enkelvoud, wat verder in het meervoud; de ene keer zijn er drie bezoekers, de andere keer maar één. Ik weet niet of wij hier al iets van de drie-ene God mogen in zien, maar het is niet verkeerd dat wel al te doen. Zeer mooi is dat God ook nu weer Zijn belofte aan Abraham herhaalt: ‘Over een jaar kom Ik terug en dan zal Sara, uw vrouw, een zoon hebben’. Nu moet Sara lachen. Ze kan het niet geloven, het is eigenlijk ook niet meer mogelijk. Maar zoals de engel later tot Maria zal zeggen: ‘Bij God is niets onmogelijk’. Ook het evangelie sluit aan bij het onmogelijke van God. Een knecht van een honderdman is ernstig ziek en de centurio roept Jezus’ hulp in. Hij heeft die knecht, zijn adjudant zou je kunnen zeggen, ook hard nodig. Jezus wil hem komen genezen. Maar die centurio is zo fijn menselijk in zijn aanvoelen dat hij zegt: ‘Heer, u moet niet komen, u moet als Jood niets doen wat u niet mag, u moet zich niet onrein maken door het huis van een heiden binnen te komen, zeg het maar op afstand’. En de honderdman motiveert zijn woord met wat hij zelf dagelijks meemaakt met zijn onderhorigen: ook dezen gehoorzamen op een enkel woord van de centurio. Jezus is terecht verwonderd over zo’n houding. Dat is pas echt geloof. En Jezus geneest de zieke knecht en ziet zelfs al de toekomst aanbreken van het Koninkrijk Gods dat Hij verkondigt: ‘Velen zullen komen uit het oosten en het westen en deelhebben aan wat Abraham te beurt viel, Abraham en zijn zoon Isaac en zijn kleinzoon Jacob’. Verder geneest Jezus nog de schoonmoeder van Petrus en bij het vallen van de avond geneest Hij nog veel andere zieke mensen. De evangelist Mattheus die graag een Schriftwoord aanhaalt om aan te tonen dat Jezus het oud verbond vervult, zegt dan ook heel mooi: ‘Zoals de profeet Jesaja het aanduidde, Hij heeft onze zwakheden weggenomen en onze ziekten heeft Hij gedragen’. Dat is Jezus: het Lam Gods dat alle kwalen en zonden op zich neemt en ze wegdraagt. Alle kwaad laat Jezus verdwijnen in de oceaan van Gods onmetelijke liefde. Geen kwaad is zo groot dat het niet vergeven of weggenomen kan worden. Dat is werkelijk een evangelie van hoop.
BeantwoordenVerwijderenIk hou erg van de passage in het evangelie van de honderdman. En tijdens het laatste anderhalf 'corona-jaar' voel ik me meer en meer verwant met die centurio.
BeantwoordenVerwijderenZowat dagelijks volg ik een Heilige Mis 'ergens' ter wereld, meestal in het Engels. Dan hoor ik telkens weer die woorden van de honderdman net voor de H.Communie: Lord, I am not worthy that You should enter under my roof... Heer, ik ben niet waardig dat Gij onder mijn dak komt... Ik vind het zo heerlijk dat, ondanks de fysieke onmogelijkheid om in het kerkgebouw te zijn, de Heer het niet vervelend vindt om 'onder mijn dak', in mijn huis te komen. Het heeft voor mij de spirituele communie verlevendigt en nu we eindelijk weer echt het Lichaam van Christus mogen ontvangen, blijft de spirituele dimensie sterker nazinderen dan voordien.
Soms is het niet zo gemakkelijk om tijdens de viering die sterke intensiteit van de aanwezigheid van de Heer te beseffen, er wordt gezongen (de organist zingt, wij mogen nog niet meezingen), er wordt nog een bezinning voorgelezen en dan hup, allemaal gecontroleerd en gefaseerd naar buiten... Ik heb gelukkig de luxe dat ik me thuis even kan terugtrekken en de stilte mag opzoeken om de Heer ten volle in mij toe te laten. Dat lukt soms ook niet, maar als het lukt is het echt een genadevol moment. Het blijft me altijd weer verbazen dat, naarmate ik ouder en hopelijk ook wijzer word, de inhoud van de evangelieteksten nooit saai wordt maar altijd weer nieuwe perspectieven biedt, een nieuw of anders begrijpen, levendiger en toegankelijker wordt. Het wordt nooit vervelend of 'afgezaagd', maar het Woord van de Heer, zo onder mijn eigenste dak en in mijn eigenste binnenste, blijft boeien, en zo kan de Heer ook in mij (en rond mij) zijn helend en genezend werk verrichten.
Ja, Heer, kom vandaag ook onder mijn dak, ga met mij doorheen deze nieuwe dag en hou mij dicht in Uw liefdevolle Aanwezigheid.
Aan ieder een mooie en gezegende Maria-zaterdag gewenst!
Wivina
Dat is een bemoedigend woord, beste Wivina. Het kan inderdaad zelfs meer verrijkend zijn een geestelijke communie te doen, dan mooi in het rijtje de H. Hostie te ontvangen. Het gevaar bestaat dat dat een gewoonte wordt en dat wij dan Jezus niet echt ontmoeten. Ik vrees soms, zelfs voor mezelf, dat ik op sommige dagen gewoon 'brood' heb gegeten, maar niet Jezus heb ontvangen. Dat ligt niet aan Hem, dat ligt aan mij. Voor een priester is het niet gemakkelijk: wij nuttigen het lichaam en bloed des Heren, maar onmiddellijk daarop moeten wij Jezus ronddelen aan onze broeders en zusters. In sommige missen nuttig ik pas na het uitdelen van de communie aan de gelovigen. Maar het gevaar blijft dat het een 'onbenutte' communie blijft. Gelukkig doe ik met de zusters wel een tijd aanbidding na de eucharistie. Maar dan nog...
Verwijderenkom Jezus kom, kijk en luistertip:
BeantwoordenVerwijderenhttps://www.youtube.com/watch?v=boPBBgsnyiI&ab_channel=NetherlandsBachSociety