Van Woord naar leven

Het evangelie van vandaag roept om gelovig te zijn. Dat klinkt vanzelfsprekend, maar dat is niet altijd zo. We geloven wel, maar dikwijls kinderlijk, nog niet volwassen.  Doorheen de stormen van ons leven wil God ons sterken in het geloof; volwassen maken zeg maar. Geen geloof gebaseerd op emoties of sfeertjes, maar een puur geloof, een naakt geloof, een geloof van het hart, een geloof dat geen uiterlijke tekenen nodig heeft maar een geloof dat voldoende heeft aan het 'weten' dat God er is, altijd en overal. Het is een soort 'bidden zonder ophouden', een voortdurend vertoeven in Hem, bewust of onbewust, bij licht en donker, in woestijn of oase, bij dorst of verzadiging. Het gaat om een geloof dat in de vanzelfsprekendheid leeft dat men bemint vanuit God die in Christus zijn inwoning in je heeft en die de bezieler is van uw liefde voor allen. kris

Petrus en Paulus waren allebei mannen die – om het netjes te zeggen – geen grote diplomaten waren. Eerder waren het mannen vol vuur en enthousiasme waarop het spreekwoord van toepassing kan zijn: ‘waar het hart van vol is loopt de mond van over.’ Petrus komen we in het evangelie nogal eens tegen. Meestal is hij de eerste om te reageren als Jezus iets zegt. Niet het type om eerst stil te luisteren en lang na te denken: nee, meteen: Dat is het. Of niet. Recht uit het hart. Zo ook vandaag. Vol overtuiging zegt hij: ‘U bent de Christus.’ Paulus kennen we uit het boek van de Handelingen en vooral zijn eigen brieven. Soms heel vriendelijk en meegaand, maar meestal vol energie om Christus te verkondigen en soms ook heel scherp. Beide mannen hadden een sterke drijfveer: in de kracht van de heilige Geest Christus verkondigen. De Kerk in onze dagen lijkt soms een moeizaam geheel, ‘een zinkend schip’ zegt men wel eens onterecht. Anderzijds is het waar dat de Kerk dikwijls veel moeite heeft om ‘go...

Het evangelie van vandaag komt op het eerste zicht stroef over. Want Jezus zegt dat wanneer je je ouder of je kinderen meer bemint dan Hem, dat je Hem niet waard bent. De uitdaging bestaat er nu in trachten te begrijpen wat hier bedoeld wordt. Het gaat er, mijn inziens, niet om wie we het meest beminnen, maar wel wie het centrum is van ons beminnen. En Jezus vraagt, tussen de lijnen door, of Hij dat mag zijn. Er is dus (uiteraard, en God-zij-dank) niets fout mee je ouders en kinderen te beminnen, maar het is goed hen te beminnen vanuit Jezus' inwoning in jezelf. Je kan namelijk je ouders of kinderen ook beminnen los van Hem. Is die liefde minder? Dat hoor je me niet zeggen. Maar ze is wel anders. Iemand die zijn kinderen liefheeft los van Christus zal bijvoorbeeld niet zo snel geneigd zijn z'n kinderen de waarde van het dagelijks gebed bij te brengen. Wie z'n kinderen bemint en opvoedt vanuit het besef dat Jezus ons bewoont, ons stuwt en zendt, zal wél aandacht schenken aan...

In de evangelies lezen we dat Jezus heel dikwijls initiatief nam, maar Hij ging evenzeer in op verzoeken van mensen. Hij was voortdurend in contact met mensen, en deze ontmoetingen wendde Hij maar al te graag aan om het Goede Nieuws te verkondigen doorheen woord, gebaar en genezing. Allerhande verhalen tonen ons hoe mensen van toen in elkaar zaten, en juist daarom zijn ze zo actueel, omdat wij van niets verschillen met die mensen van toen. Het waren mensen met haken en ogen, heiligen en zondaars, sommigen met een groot geloof (evangelie van vandaag), maar ook dikwijls mensen met een klein of twijfelend geloof, vechtend in zichzelf. Al deze mensen gaat Jezus tegemoet. En zo komt Hij ook naar ons, zoals we vandaag zijn; klein of groot in geloof, met onze neigingen tot zonde, met ons arm of rijk gebed. Ach, ieder bemint Hij, zonder onderscheid.  Mooi is dat toch he. Om dankbaar te zijn.  De schoonmoeder van Petrus geneest Hij van haar koorts door haar hand aan te raken. Ze stond ...

Jezus strekte zijn hand uit, raakte hem aan en zei: ‘Ik wil het, word rein.’ Jezus strekte zijn hand uit zoals God zijn hand uitstrekt om zijn machtige daden te doen. Anderen hebben de melaatse gemeden vanwege zijn onreinheid, maar Jezus raakte hem aan. Een ware ommekeer ! Niet langer wordt door aanraking de reine onrein, maar door woord en daad van Jezus wordt wat onrein was rein. Op vele plaatsen doorheen de evangelies wordt duidelijk welk een genezing en kracht diegene ontvangt die door de Heer worden aangeraakt. Zo is het ook met ons. Jezus is gekomen voor de zieken, voor de zondaars. Hij is gekomen om ons allen aan te raken in onze diepste duisternis om al wat donker is te keren naar Gods licht. Hij wil ons genezen van de zonde, van onze neigingen tot zonde. Jezus veroordeelt ons niet om onze zonden. Hij heeft lief en daarom komt Hij naar ons toe. Niet omdat Hij de zonde liefheeft, wel omdat Hij de zondaar liefheeft en zeer goed weet hoezeer de zonde de mens van God vervreemdt, en...

Vandaag zegt Jezus:  ‘Niet iedereen die “Heer, Heer” tegen mij zegt, zal het koninkrijk van de hemel binnengaan, alleen wie handelt naar de wil van mijn hemelse Vader.’ Handelen naar de wil van de Vader… daar gaat het dus om. Dat zal ook de maatstaf zijn waarmee Jezus ons in de ogen zal kijken wanneer we overleden zijn. Gebed is belangrijk, wekelijkse (of voor wie kan dagelijkse) eucharistie ook, maar het is niet omdat we zeer trouw deze dingen doen, dat we daarom in Gods wil staan en leven. Het kan natuurlijk (laat ons hopen), maar het is absoluut geen garantie. Gebed en leven zouden één moeten zijn. Of anders gezegd: ons handelen zou moeten voortvloeien uit ons gebedsleven. Of nog anders en zelfs beter gezegd: de geest van het gebed zou niet mogen doven in ons dagelijks leven. Clara van Assisi zei: we moeten niet enkel bidden, maar gebed worden. Laat ons bidden, en biddend leven, opdat Gods wil moge gebeuren. kris

In de geseculariseerde wereld en de welvaartstaat waarin wij leven, is het goed dat wij als gelovigen, in àlle bescheidenheid en nooit denkend dé absolute waarheid in pacht te hebben, de valse waarden van deze ‘wereld’ aan het licht brengen en alzo het licht van Christus aanwezig stellen, naar het voorbeeld van Johannes de Doper, anno 2020. Op deze wijze kunnen wij door onze navolging van de Heer, en door onze woorden daar waar het kan en nodig is, de wereld wijzen op grotere geestelijke waarden; niet als oordeel, maar als appel. De Kerk, de christen, dus ieder van ons, draagt de zending in zich om op die wijze broederschap te vormen met ieder, tot ver buiten de grenzen van de kerk, opdat God meer gekend en bemind mag zijn. Als christenen hebben we immers een missionaire zending; ieder van ons persoonlijk, en als kerkgemeenschap. En, niet onbelangrijk, vanuit Christus' inwoning in en onder ons. Ons doen en laten, ons voorbeeld, ons dagelijks gebed, het ‘goede gesprek voerend’, kan ...