Van Woord naar leven

We noemen Gods boodschap een Blijde Boodschap. En dat doen we terecht. Gods boodschap is immers een boodschap van immense barmhartigheid. Wat een mens ook heeft uitgespookt in zijn leven, God is altijd opnieuw bereid de zondaar op te nemen in zijn barmhartigheid, hem te vergeven, hem opnieuw op weg te zenden. Niemand hoeft zich dus verloren te wanen. Zo is God. Dat is liefde. Je zou dan kunnen redeneren: Eigenlijk hoef ik niet te bidden, ik hoef ook Jezus niet te volgen in wat Hij vraagt, want Hij vergeeft toch altijd opnieuw. Ik mag eigenlijk rustig mijn ding doen, ik moet naar niemand zien. Leve mijn ego!! En waarom niet… God, de barmhartigheid in persoon, vergeeft me toch. Dat zegt toch die Blijde Boodschap. Niet? Het mag duidelijk zijn dat Gods barmhartigheid hier totaal verkeerd begrepen wordt. Wie omhelst is geweest door Gods barmhartigheid, wie vergeving heeft ontvangen, wordt opnieuw gezonden, en wel door God zelf, met de bedoeling te leven met de juiste intentie, om, levend in

Vandaag zegt Jezus: 'De oogst is groot, maar arbeiders zijn er weinig; vraag dus de eigenaar van de oogst of hij arbeiders wil sturen om de oogst binnen te halen.' Ieder van ons wordt geroepen, wordt heel persoonlijk aangesproken door God zelf. Het moet gezegd, dat geroepen worden is niet altijd even duidelijk. God spreekt op zijn manier, zoals Hij het het beste acht voor ons. En voor ons mensen is dat niet altijd even helder. Ook omdat we niet altijd de beste luisteraars zijn. Om het geroepen zijn te horen moeten we afdalen diep in onze ziel, daar waar God ons aanraakt met zijn Woord, met Christus zelf. Het is een gebedsweg die niet vanzelfsprekend is. Het gaat hier over een intieme ontmoeting tussen God en ons, tussen Hem en u, heel persoonlijk. Het gaat over een diepe stilte in ons zijn, een plaats waar niets is, een plek van leegte en armoede. Dat niets is tegelijk een volheid, omdat het de plaats van God is, de plek waar wij in de mogelijkheid zijn Hem te ontmoeten, ons

Engelen spreken niet hun eigen woorden, ze houden niet aan de mensen voor wat ze zelf te zeggen hebben. Engelen zeggen alleen wat God hen voorzegt. Ze horen en brengen over, in de meest pure vorm; ze brengen Gods Woord. In die zin zijn zij als het ware het verlengde van Gods arm, spreekbuizen van de hemel, helpers van God en mens. Laten we oor en hart hebben voor Gods Woord rondom ons. Engelen zijn ons meer nabij dan we doorgaans denken. En laten we ook engelen zijn voor elkaar; helpers van God. Door te horen, door over te brengen. Graag in z’n meest pure vorm. Door je door de Heer te laten vinden. Door je te hechten aan Hem. Door Hem de spirit te laten zijn van je levenswandel. Door je levenskracht te zoeken en te vinden in Hem. kris

Wanneer een Samaritaans dorp wat moeilijk doet over een doorreisvisum voor Jezus treden de leerlingen op en vragen of de Heer het goed vindt dat zij vuur uit de hemel afroepen om hen te verteren. Waarop Jezus hen streng terecht wijst. Hoewel ze al bijna drie jaar met Jezus meetrokken, hadden ze nog steeds niet begrepen dat God trouw zijn met kruis-weg te maken heeft. Voor hen was het nog kruis-tocht, bereid de ‘aanval’ aan te gaan. Nee, kruis-weg moest het worden, met de Heer voorop. Dit gebeuren doet ons in de spiegel kijken van ons eigen leven. Zijn we, als christenen, bereid de kruis-weg van de Heer niet enkel te beminnen, maar deze ook te gaan, en wel verenigd met Hem. Dan gaat het over je eigen kruis (in Hem) in liefde dragen, over trouw, over geweldloosheid, vergeving schenken, barmhartig zijn,... In het kruis van Jezus vindt de christen niet enkel zijn levensopdracht, maar hij ontvangt er tevens de genade van om zijn opdracht in liefde te kunnen volbrengen: in christelijke li

Johannes sprak tot Jezus: ‘Meester, we hebben iemand gezien die in uw naam demonen uitdreef en we hebben geprobeerd hem dat te beletten, omdat hij U niet samen met ons volgt.’ Jezus zei tegen hem: ‘Verhinder het niet! Want wie niet tegen jullie is, is voor jullie.’ Je zou kunnen denken dat het heel mooi zou zijn dat iedereen op deze wereldbol bewust in Jezus' naam zou leven, keuzes zou maken, werken van liefdadigheid zou doen,... Maar dat is niet zo. Heel wat mensen leven een mooi en zinvol leven zonder zich bewust aan Christus te schenken. Ik denk dan aan anders-gelovigen, maar ook aan niet-gelovigen. Belet hen niet het goede te doen, waarschuwt Jezus ons vandaag. Integendeel. Het goede moeten we ondersteunen, bevorderen en beschermen, uit welke hoek het ook komt. Het 'goede' is immers universeel. Ieder mens draagt het goede en heeft dus het potentieel in zich een goed mens te zijn. Wat de buitenkant betreft verschilt in dat opzicht een christen met geen ander mens. De

Normaal mogen wij fier zijn te behoren tot een vereniging, organisatie of club. Maar het wordt negatief, wanneer de groepsverbondenheid ontaardt tot een clangeest zodat de leden uit eigendunk anderen gaat uitsluiten of zelfs het goede, dat elders gebeurt, als concurrentie wil bestrijden. In het evangelie van vandaag horen we hoe een leerling van de Heer zich ergert omdat iemand, die geen volgeling van Jezus is, duivels uitdrijft. Jezus' reactie is scherp: "Laat het goede toch gebeuren, ook als het elders gebeurt! Wie niet tegen ons is, is voor ons." m.a.w. "Wie het goede doet - of hij nu mijn leerling is of niet - hij handelt in mijn gezindheid." Durven wij wel genoeg geloven dat Gods Geest overal werkt, niet alleen binnen de Kerk, maar ook in het hart van de mensen die niet of moeilijker geloven en die toch het goede proberen te doen. Ook door daden van andersgelovigen kan de Geest werkzaam zijn. Gods Geest werkt door ieder die het goede doet. De enige juist

Vandaag lezen we in de eerste lezing uit de profeet Zacharia: Toen verscheen de engel die met mij sprak, en een andere engel kwam hem tegemoet en zei: ‘Vlug, zeg tegen die jongeman dat Jeruzalem een open stad zal blijven, niet ommuurd, vanwege het grote aantal mensen en dieren dat er zal wonen. Ik zal zelf rondom de stad een muur van vuur zijn – spreekt de Heer – en haar met mijn luister vullen.’ Prachtig beeld van de Kerk, of hoe de Kerk zou moeten zijn: een open gemeenschap, niet ommuurd, maar omringd door het vuur van God. We kunnen naar de Kerk kijken als een toeschouwer, ons gedacht erover hebbend, eventueel met een droom over hoe de Kerk zou moeten zijn. Of we kunnen in de Kerk staan als een deelnemer, als iemand die van binnenuit enthousiast leeft in de Kerk, zich bewust zijnde dat zijn deelname mede vorm geeft aan het mystieke Lichaam van Christus dat de Kerk in wezen is. In het huis waar we wonen, in de straat waar we leven, in onze scholen of universiteiten, op ons werk, a

Hij zei tegen hen: ‘En wie ben Ik volgens jullie?’ Petrus antwoordde: ‘De door God gezonden messias.’ Nadat Jezus aan de leerlingen vroeg wat de mensen zeggen wie of wat Hij voor hen was, stelde Hij deze vraag nu heel persoonlijk aan hen, waarop dan Petrus antwoordde: ‘De door God gezonden messias’. Bij Matteüs zegt Jezus er dan nog bij: 'Gelukkig ben je, want dit is je niet door mensen van vlees en bloed geopenbaard, maar door mijn Vader in de hemel.’ (Mt. 16, 17) Dit laatste, namelijk het geopenbaard zijn door de Vader, is van groot belang. Immers ook aan ons vraagt Jezus wie Hij voor ons is. En als we al antwoorden is het van belang dat we dit doen vanuit een innerlijke openbaring. We zouden namelijk ook kunnen antwoorden vanuit ons allerindividueelste ikje, los van God. Antwoorden als ‘Jezus is voor mij enkel een voorbeeld, Hij komt mij interessant over, Hij is voor mij een soort licht, zijn boodschap heeft nog enige betekenis, Hij is een meester onder de vele meesters, H

Herodes zocht naar een gelegenheid om Jezus te ontmoeten. Herodes is niet dood. Hij leeft midden tussen ons, meer: in ons. Want ook wij zijn geen mensen uit één stuk. Ons hart is een weefsel van zwak en sterk, van goed en kwaad. Op het podium van het leven spelen wij vaak dubbelrollen: de rol van de heilige of van de duivel, of ergens daar tussenin met ingrediënten van beiden. Het verhaal van Herodes gaat over die eeuwige slingerbeweging tussen goed en kwaad; een beweging waarvan ook wij af en toe zeeziek worden. Laten we dan niet in slaap vallen, maar er werkelijk wakker van liggen, zodat we door alles heen Jezus mogen blijven zien, naar Hem blijven verlangen, Hem willen ontmoeten. Moge dit verlangen puur gebed worden...

Jezus riep de twaalf bij zich en gaf hun macht en gezag over alle demonen, en de kracht om ziekten te genezen. Daarna zond Hij hen uit om het Koninkrijk van God te verkondigen en zieken te genezen. Hij zei tegen hen: ‘Neem niets mee voor onderweg, geen stok, geen reistas, geen brood en geen geld, en ook geen extra kleren.' Opvallend aan dit stuk evangelie is dat de evangelist meer aandacht besteedt aan het feit dat Jezus zijn leerlingen macht, gezag en kracht verleent in plaats van het over de inhoud van de verkondiging te hebben. Dat zal niet zonder reden zijn. Hij wil er de aandacht op vestigen dat de leerlingen geen macht uit zichzelf moesten hebben. Nee, Jezus zal hen die verlenen. Het is de kracht van God, het is Godskracht, Geestkracht, de kracht van de Allerhoogste, de heilige Geest. Macht, gezag, kracht. Het Griekse woord waarmee in het evangelie wonderen worden aangeduid, is meestal 'dynamis', dat betekent kracht. Niet zomaar de kracht van een sterk staaltje mens

Jezus komt voorbij het douanekantoor. Iedereen kent de tollenaar die er is, hij was een uitgestotene, inde belastingen voor de bezetter. En juist naar deze man gaat Jezus, praat met hem, en ja, Hij nodigt hem uit tot navolging. Dat de farizeeën tot in het diepste van hun ziel gechoqueerd waren, is goed te verstaan. Zulk gedrag was verraad. Schijnbaar durfden ze zelf niet met Jezus te spreken want ze gaan naar zijn leerlingen en vragen hen: 'Waarom eet uw meester met tollenaars en zondaars?' Maar Jezus zelf staat hun te woord. Juist zulke mensen als de tollenaars hebben een warm hart nodig. Je leest toch in de Schrift: 'Barmhartigheid wil Ik, geen offers'. Door die woorden en door heel zijn houding wil Jezus Gods manier van “zijn” duidelijk maken. Zo is God. Zijn hart is groter dan dat van alle mensen. God maakt geen onderscheid tussen de mensen. Hij zorgt voor iedereen, voor rijken en armen, voor gelukkigen en ongelukkigen, voor goeden en slechten, voor gezonden en z

In het boek Ezra lezen we vandaag hoe er wordt opgeroepen de tempel van God weer op te bouwen in Jeruzalem, en dat allen daarvoor hun bijdrage moeten leveren. Deze oproep wordt goed beantwoord en de tempel wordt inderdaad gebouwd. Zo lezen we. Zo was het toen. Het Nieuwe Testament geeft een heel andere, nieuwe en frisse kijk op die zogenaamde tempel in Jeruzalem. Jeruzalem wordt niet enkel aanzien als een stad, maar elke mens wordt uitgenodigd te werken aan het nieuwe Jeruzalem, dé plek bij uitstek waar God wordt aanbeden en belichaamd. Die plek is ons eigen hart, de lokale gemeenschap waarin we ons bewegen, en de grote kerkgemeenschap. Daar wordt gevraagd de tempel te bouwen voor God om Hem te aanbidden als een levend gebed zonder ophouden. Concreet wil dit zeggen dat wij, u en ik, zijn geroepen om vandaag aan die tempel te werken, aan ons hart dus, aan het samenzijn met anderen. Het moet een plek zijn, een geestelijke tempel, waar God de plaats krijgt die Hij toebehoort: namelijk he

  De overweging van vandaag is van de hand van Frans Mistiaen, sj "Waarover waren jullie onderweg aan het redetwisten?" vraagt Jezus ons vandaag. Ja, waarover wordt er onder mensen getwist, in onze eigen kleine kring, zowel als in de grote wereld rondom ons? Eigenlijk steeds over hetzelfde: "Wie is de grootste? Wie is de belangrijkste?" Overal waar mensen zijn, worden eigen prestige en eer de oorzaak van veel ruzie en de struikelblok voor de verbondenheid met elkaar. Nu is dit het punt waar Jezus ons een heel andere weg wijst: Hij vraagt dat wij onszelf on belangrijk en de anderen be langrijk achten. Dus zullen ook de tekenen van die bescheiden dienstbaarheid moeten te vinden zijn bij ons, gelovigen, in onze leefkring, in onze christelijke organisaties, in onze kerkgemeenschap. En die zijn er inderdaad ook heel duidelijk. De Kerk zou allang niet meer bestaan indien niet de dagelijkse, trouwe dienstbaarheid voor anderen haar drijfkracht was en is tot op vandaag. He

In zowat alles wat gebeurt, doorheen zeer veel zaken, in ieder mens die we ontmoeten, zaait God zijn Woord. Met de bedoeling dat het de goede aarde van ons hart zou bereiken, wortel zou schieten, en vrucht zou dragen. Jammer genoeg gaat heel veel van het gezaaide zaad verloren. Het kan niet ontkiemen, het kan niet wortelen, het kent geen vruchten. Jezus schetst heel duidelijk hoe dit komt. Konden we Gods aanwezigheid maar zien doorheen al datgene waardoor Hij naar ons toekomt. Maar zo dikwijls zijn we verblind, niet klaar, met andere zaken bezig. Jammer toch. Wat zou er een liefdesspel ontstaan tussen Hem en wij, wanneer we zijn komen tot ons zouden beminnen, koesteren, beleven. Het zal ons in beweging zetten de ontvangen liefde aan Hem terug te geven door haar te bezingen in onze ziel (gebed) en door haar te belichamen in onze daden (biddend leven). Laat ons wakkere mensen zijn, geopend voor Hem, bereid zijn liefde te beamen; in Christus. kris

Het evangelie van vandaag is een echte parel. En we mogen gerust ook zeggen dat het een soort lofzang is op een al te vaak vergeten groep. Vaak hebben we de indruk dat het evangelie een zaak van mannen is. Vrouwen komen er nauwelijks of slechts terloops aan te pas. Een zieke vrouw wordt wel eens genezen. Een vrouw wast de voeten van Jezus. Vrouwen volgen Hem en zijn vrienden en zorgen voor hen uit eigen middelen. Vrouwen staan onder het kruis. Ze staan overal achter of onder, maar zelden of nooit op het voorplan. Grote rollen worden door mannen bezet. Apostelen en schriftgeleerden, een honderdman, een barmhartige Samaritaan of een goede herder. Dat Annas en Kàjafas, Herodes, Judas of Pilatus ook mannen waren, is hier helemaal geen troost. Maar zo ziet Jezus het niet. Op geen enkel moment. Want het evangelie is geen 'Guiness-book of records', waarin het om de grootste, de sterkste of de beste gaat, waarbij alleen prestatie of kwantiteit telt. Het is een levensboek waar geloof e

Het valt misschien moeilijk te geloven, maar de lezing van dit evangelie zouden we één van de eerste biechten uit de geschiedenis kunnen noemen. Een biecht met een, voor ons, vreemd en eigenaardig thema: 'Aan wie veel liefde betoont, wordt veel vergeven'. Nu het in onze dagen heel rustig en kalm geworden is rond de biechtstoel, kan het verfrissend zijn even terug te kijken naar de eerste biechtvader uit onze geschiedenis, naar de Enige die in staat is om aan mensen te zeggen: 'Uw zonden zijn u vergeven'. Want wellicht denken wij te vaak dat wij met onze zonden bij de biecht de hoofdrol of de zwaarste rol moeten spelen. Een rol die wij daarom zo goed mogelijk moeten kennen, van de grootste tot de kleinste zonde toe. Een rol die ons plankenkoorts bezorgt, omdat we de indruk krijgen voor een rechter te moeten verschijnen of voor een tribunaal te moeten komen, waar alles nauwkeurig wordt onderzocht, waar het vonnis en de strafmaat wordt bepaald. Jezus laat hier duidelijk

Vandaag gedenkt de Kerk Maria als Onze-Lieve-Vrouw van Smarten. Men noemt haar ook wel eens Onze-Lieve-Vrouw van de zeven weeën, wat ik persoonlijk rijker vindt. Weeën, zoals een barende vrouw die kent, doen pijn, maar het is een pijn die onlosmakelijk verbonden is met het nieuwe leven dat weldra uit de moederschoot zal komen. Het lijden dat Maria kende had niet het laatste woord, zoals dat ook niet bij haar Zoon was, en zoals dat ook niet is in de Kerk. Christelijk lijden, verbonden met de Heer, betekent nooit een eindpunt, maar veeleer een weg van nieuw leven; hetzij voor jezelf, hetzij voor anderen, nu of voor komende generaties. Naar Maria mogen we kijken als onze Moeder. Het evangelie van vandaag verhaalt hoe Jezus vanop het kruis zijn eigen moeder schenkt als moeder aan Johannes. En we lezen dat Johannes haar bij zich in huis neemt. Ook aan ons schenkt Jezus zijn moeder als onze moeder, en net zoals Johannes mogen wij haar bij ons in huis nemen. Dat betekent: we mogen Maria in o

Geliefde mensen, laten we, vandaag op deze feestdag van de Kruisverheffing, het kruis ten diepste aanschouwen. Enkele gedachten daarbij. Vooreerst zien we een ongelofelijke trouw van Jezus aan zijn Vader. Hij had kunnen weglopen. Maar Hij nam de volle consequentie op zich wat het volbrengen betrof van zijn opdracht: het verkondigen van zijn Zoon-schap en daarmee de Blijde Boodschap. We klennen het gevolg: kruisiging. Wat een trouw! Om stil van te worden. Wat we ook zien is een ongelofelijke liefde voor de zondaar; niet voor de zonde, wél voor de zondaar. Tientallen gebeurtenissen en parabels vertellen ons in de evangelies over Jezus’ liefde voor de zondaar, en zijn verlangen tot genezing van ieder zondig hart. Hij ging de zondige mens opzoeken, voerde met hem het goede gesprek, wilde bij/in hem te gast zijn en deed er alles aan dat de zondaar zich zou keren tot God, vanuit het nieuwe leven dat Hij gaf aan, en was voor, de zondaar. Op het kruis is Jezus afgedaald tot in de meest donke

Vandaag horen we in de eerste lezing uit de brief van Paulus aan Timoteüs één grote oproep tot gebed: Allereerst vraag ik dat er voor alle mensen gebeden wordt, dat er smeekbeden, voorbeden en dankgebeden voor hen worden uitgesproken. Bid voor alle koningen en gezagsdragers, opdat we rustig en ongestoord kunnen leven, in alle vroomheid en waardigheid. Dat is goed en welgevallig in de ogen van God, onze redder, die wil dat alle mensen worden gered en de waarheid leren kennen. Lieve mensen, het bidden voor elkaar is van onschatbare waarde. Het is vandaag de dag misschien niet echt populair, in de zin van: men heeft het liever over doen en bezig zijn, met onmiddellijke zichtbare vruchten tot gevolg, in plaats van over bidden voor anderen, met niet onmiddellijk ‘zichtbare’ vruchten. We mogen het belang van ‘bidden voor elkaar’ niet onderschatten. Als Kerk zouden we op de allereerste plaats een biddende gemeenschap moeten zijn; God dankend en lovend, ons gevend aan Hem, ons openstellend voo

Wat heeft het voor zin als iemand zegt te geloven, maar hij handelt er niet naar? Zou dat geloof hem soms kunnen redden? Als een broeder of zuster nauwelijks kleren heeft en elke dag eten tekort komt, en een van u zegt dan: ‘Het ga je goed! Kleed je warm en eet smakelijk!’ zonder de ander te voorzien van de eerste levensbehoeften – wat heeft dat voor zin? Zo is het ook met geloof: als het zich niet daadwerkelijk bewijst, is het dood. Zo horen we bij Jakobus vandaag in de tweede lezing. Het is klare taal. Duidelijk. Voor iedereen verstaanbaar. Te nemen of te laten. Wanneer geloof geen liefde tot gevolg heeft is het in wezen een dood geloof. Het kent geen gevolg. Het is als een geschenk met mooi inpakpapier maar binnenin leeg. Het baat tot niets. Geloof zou van ons liefdevolle mensen moeten maken; mensen die in eenvoud beminnen vanuit de liefde in hen gelegd door God zelf. Die liefde is Jezus Christus. Vanuit Hem, verenigd met Hem, mogen wij beminnen. Hij met ons, wij in Hem. Oh heili

'Een goed mens brengt uit de goede schatkamer van zijn hart het goede voort, maar een slecht mens brengt uit zijn slechte schatkamer het kwade voort' , zegt Jezus ons vandaag. Wat ons opvalt is dat Jezus hier twee keer het woord schatkamer gebruikt: een goede schatkamer en een slechte schatkamer. Maar beiden een schatkamer. Een schat is iets waarvan je houdt, iets waar je blij mee bent, iets dat je diep koestert. Zoals je van het goede kunt houden, kun je dus schijnbaar ook van het kwade houden. Meer: je kan dat kwade koesteren, het bij je willen houden. Een mens leeft vanuit zijn hart. Wiens hart gelijkt op een goede schatkamer leeft vanuit het goede. Wiens hart gelijkt om een slechte schatkamer leeft vanuit het kwaad in zijn hart. Vraag is: hoe is het met ons hart gesteld? Is het een goede schatkamer, of is het een slechte schatkamer? Laat ons hopen het eerste. En enkel en alleen het eerste. Dus niet een beetje het eerste en een beetje het tweede, maar enkel het eerste. Als

Verwijder eerst de balk uit je eigen oog, pas dan zul je scherp genoeg zien om de splinter in het oog van je broeder of zuster te verwijderen.' Mensen vergelijken zich voortdurend met elkaar. Ze zien de ander bezig, zien zichzelf bezig, en de trein is vertrokken. We voelen ons als snel beter dan de ander en voor dat we het beseffen is die ander door ons geoordeeld. En dit terwijl we die ander doorgaans amper kennen, z'n achtergrond niet, z'n beweegredenen niet, enz... Een oordeel is snel gevormd. Wat jammer is, want daardoor sluiten we ons hart om de ander te ontvangen als kind van God; misschien met gebreken, of kwetsuren, maar altijd als kind van God die vanuit zichzelf vraagt bemind te worden. Wie oordeelt sluit de bron van het liefhebben af. Daarbij komt dat we de balk (om de woorden van Jezus te gebruiken) in ons eigen oog amper of niet opmerken. Het is makkelijker om de ander te oordelen in zijn eigenaardigheden dan onszelf te beheersen en groei te gunnen wat betref

'Heb je vijanden lief, wees goed voor wie jullie haten, zegen wie jullie vervloeken, bid voor wie jullie slecht behandelen. Als iemand je op de wang slaat, bied hem dan ook de andere wang aan, en weiger iemand die je je bovenkleed afneemt niet ook je onderkleed. Geef aan ieder die iets van je vraagt, en eis je bezit niet terug als iemand het je afneemt.' Jezus heeft het hier niet over beter, groter of mooier voor te doen dan anderen. Het gaat zelfs eerder de andere kant op, de richting van Jezus uit. Zich gedragen, optreden op de manier van Jezus, op de wijze van Hem, die eerste was en zich niet schaamde om laatste en minste te worden, op de manier van Hem, die Heer was en toch dienaar wou zijn, die God was en ook mens werd. Het gaat hier niet over een prestige-kwestie. We bouwen er geen status mee op. Het zal eerder puin ruimen worden. Want we moeten door muren heen die we anders spontaan laten staan of omzeilen. Het vraagt heel wat verbouwingswerk en het vergt een hele verhui

Het feest van Maria geboorte heeft een familiaire klank. Christen zijn is plechtige liturgie, het is theologie in gedachte en leven, maar meer nog is het de viering van de 'familia Dei', de viering van de familiaire verbondenheid. God is onze Vader, zijn Zoon Christus onze Broeder, Maria onze moeder, wij onder elkaar broeders en zusters. De liturgische feesten zijn familiefeesten. In Maria brengt God het menselijk geslacht tot een nieuwe eenheid, een nieuwe schepping. Zij is de nieuwe Eva, de nieuwe moeder van alle levenden. Daarom is Maria anders dan alle andere heiligen. Maria is voor alle gelovigen van centrale betekenis. Je kunt als gelovige niet om Maria heen. Zoals een mensenkind niet om zijn moeder heen kan. Zolang hij leeft, heeft hij een persoonlijke band met haar. Laten we ons geven aan Maria, opdat zij vanuit de hemel, vanuit ons hart, kan doen wat zij zo graag wil doen: ons brengen in de genade van Jezus, in de wil van de Vader, in de liefde van de heilige Geest.

Op een dag trok Jezus zich terug op de berg om te bidden. De hele nacht bleef Hij tot God bidden. Toen de dag aanbrak, riep Hij de leerlingen bij zich en koos twaalf van hen uit. Wat de Heer ons vandaag onder andere leert is dat het goed is te bidden alvorens we iets kiezen. Wanneer we bidden stellen we immers onszelf buiten het centrum van ons bestaan. Doorheen het gebed krijgt God die plaats. En van Hem zullen we ontvangen. Bidden alvorens keuzes te maken doet ons kiezen vanuit God, het levend centrum van ons bestaan. En beslist zullen dat doorgaans heel andere keuzes zijn dan de keuzes die we maken wanneer we onszelf centraal stellen. De keuzes vanuit God zullen gekleurd zijn door liefde; door Gods liefde. Ze zullen de echo van Jezus’ kruis in zich dragen. Wie het klaarspeelt innig verbonden te blijven met de Heer, zal aan den lijve ondervinden hoe genadevol z’n keuze was, ook tijdens de weg die gegaan werd na een welbepaalde keuze te hebben gemaakt. Doorgaans zijn dergelijke keu

Jezus zei tegen de man met de verschrompelde hand: ‘Sta op en kom in het midden staan.’ De dag van vandaag stelt men zich - zeer terecht overigens - wel eens de vraag hoe we als Kerk in de wereld een getuigenis kunnen zijn van het evangelie. Wel, naar mijn aanvoelen geeft het evangelie van vandaag daarop een zeer antwoord, en wel heel concreet. Hoeveel mensen lopen er vandaag niet rond met verschrompelde handen, verschrompelde harten, verschrompelde gewetens, verschrompelde relaties,...? Velen! We moeten ons durven de vraagt stellen of wij als Kerk niet meer de straat op moeten gaan, onze handen uitstrekken naar hen, en zeggen (daarom niet met die woorden): 'Sta op, kom in het midden staan. Je bent welkom, wie je ook bent, wat je ook hebt meegemaakt, wat je ook hebt uitgespookt. Kom, wees welkom bij ons.' Ja, christenen zouden mensen van de straat moeten zijn, de hand reikend naar allen. En allen, dat betekent: iedereen zonder onderscheid. Christenen zijn mensen van gemeens

De overweging van vandaag is van de hand van Frans Mistiaen, sj De lezingen uit het evangelie zijn veel meer dan alleen maar reportages over de gebeurtenissen uit het leven van Jezus. Het zijn verhalen met een diepere betekenis voor ons, gelovige mensen, nu. Jezus heeft een doofstomme genezen 2000 jaar geleden. Maar dit verhaal is in het heilig evangelieboek opgenomen als geloofsverhaal en het “gebeurt” vandaag opnieuw, hier binnen onze gelovige gemeenschap, echter dan ooit. Jezus geneest vandaag al het doofstomme in ons! Want zijn wij niet allemaal op één of ander domein wat doof en een beetje stom? Wij zijn soms doof om Jezus’ woord te horen. Sommige dagen weten wij wel wat de Heer van ons vraagt, maar toch doen wij juist het tegenovergestelde. Wij horen wel diep in ons hart een stem die ons uitnodigt die ruzie in de familie bij te leggen, iemand een nieuwe kans te geven op school of op het werk, maar wij sluiten de oren voor die stem in ons binnenste. Wij zijn ook doof voor de noo

Geliefde mensen, bij Paulus lezen we vandaag: ‘U moet blijven geloven, onwrikbaar gegrondvest zijn in de hoop die het evangelie brengt, het evangelie dat u gehoord hebt en dat aan alle schepselen onder de hemel verkondigd is.’ Ik wil met u vandaag nadenken over dat woordje ‘hoop’. Over welke ‘hoop’ heeft Paulus het hier? Bestaat er zoiets als een christelijke hoop? Wel, de hoop waarover Paulus spreekt is de absolute zekerheid dat God ieder van ons ten diepste en onvoorwaardelijk bemint. Hij koestert ons, laat ons nooit los, is altijd bereid ons weer te ontvangen in zijn onmetelijke barmhartigheid. Op deze zekerheid mogen wij ons leven bouwen. Dat is christelijke hoop. Niet voor niets brengt Paulus deze hoop in verband met geloof. Wij gaan maar deze hoop in onze kunnen dragen wanneer wij een geloof hebben dat diep geworteld is in God zelf. Het gaat hier over een geloof dat veel verder en dieper reikt dan een belijdenis met onze lippen. Het gaat hier over geloof als gave van de Geest

Geliefde mensen, de boodschap die Jezus bracht was als nieuwe wijn, als jong bloed door het mensenhart, sprankelend en vurig, anders van smaak dan het oude. God ging in Jezus een verbintenis aan met de mensen zoals de mensheid die nog nooit gekend had. En de leerlingen... die mochten alles meemaken vanop de eerste rij: het genezen van zieken, het gaan eten bij zondaars, het bedaren van stormen, het vermenigvuldigen van broden, om nog niet te spreken van Jezus’ levengevende woorden die Hij sprak tot de gewone man in de straat. Op zijn woord volgden ze Hem, niet wetend waar hun pad toe leidde. Maar feit was: de Bruidegom was met hen, en daarom vastten de leerlingen toen niet. Het ware vasten begon wanneer hun Heer van hen was weggenomen, wanneer Hij de weg van de uiterste consequentie gegaan is, wanneer Hij de kelk van de liefde tot op de bodem leeggedronken had voor de grootste zondaar, wanneer Hij de weg van het kruis gegaan is uit een totale solidariteit met de meest verstotene en u

Geloven kunnen we moeilijk wanneer we ons laten drijven op de wind van onze lust, op de stroming van genot en eigenzin, door onze zeilen gewoon naar de wind te zetten. We hebben iemand nodig die ons zegt: 'Vaar naar diep water' . Durf je netten daar uit te werpen. Gooi het met je leven over een andere boeg. We hebben een gids nodig, een loods, een kompas waar we gelovig op aansturen: Jezus. Jezus koos als zijn eerste leerlingen mensen van de zee en van het strand, mensen zoals u en ik, met haken en ogen, met stormschade en met breekbare netten. Hij roept ons om te luisteren naar zijn Woord, om zijn Boodschap te beminnen, om ons te schenken aan Hem. Laten we deze roep vol van genade niet missen. Jezus bezoekt meermaals per dag onze persoonlijke haven om met ons te zeilen naar het diepe van God. Hoor, koester, vertrouw, vaar en gooi uit. Jezus is met je.