Van Woord naar leven

Het evangelie van vandaag roept om gelovig te zijn. Dat klinkt vanzelfsprekend, maar dat is niet altijd zo. We geloven wel, maar dikwijls kinderlijk, nog niet volwassen.  Doorheen de stormen van ons leven wil God ons sterken in het geloof; volwassen maken zeg maar. Geen geloof gebaseerd op emoties of sfeertjes, maar een puur geloof, een naakt geloof, een geloof van het hart, een geloof dat geen uiterlijke tekenen nodig heeft maar een geloof dat voldoende heeft aan het 'weten' dat God er is, altijd en overal. Het is een soort 'bidden zonder ophouden', een voortdurend vertoeven in Hem, bewust of onbewust, bij licht en donker, in woestijn of oase, bij dorst of verzadiging. Het gaat om een geloof dat in de vanzelfsprekendheid leeft dat men bemint vanuit God die in Christus zijn inwoning in je heeft en die de bezieler is van uw liefde voor allen. kris

Petrus en Paulus waren allebei mannen die – om het netjes te zeggen – geen grote diplomaten waren. Eerder waren het mannen vol vuur en enthousiasme waarop het spreekwoord van toepassing kan zijn: ‘waar het hart van vol is loopt de mond van over.’ Petrus komen we in het evangelie nogal eens tegen. Meestal is hij de eerste om te reageren als Jezus iets zegt. Niet het type om eerst stil te luisteren en lang na te denken: nee, meteen: Dat is het. Of niet. Recht uit het hart. Zo ook vandaag. Vol overtuiging zegt hij: ‘U bent de Christus.’ Paulus kennen we uit het boek van de Handelingen en vooral zijn eigen brieven. Soms heel vriendelijk en meegaand, maar meestal vol energie om Christus te verkondigen en soms ook heel scherp. Beide mannen hadden een sterke drijfveer: in de kracht van de heilige Geest Christus verkondigen. De Kerk in onze dagen lijkt soms een moeizaam geheel, ‘een zinkend schip’ zegt men wel eens onterecht. Anderzijds is het waar dat de Kerk dikwijls veel moeite heeft om ‘go

Het evangelie van vandaag komt op het eerste zicht stroef over. Want Jezus zegt dat wanneer je je ouder of je kinderen meer bemint dan Hem, dat je Hem niet waard bent. De uitdaging bestaat er nu in trachten te begrijpen wat hier bedoeld wordt. Het gaat er, mijn inziens, niet om wie we het meest beminnen, maar wel wie het centrum is van ons beminnen. En Jezus vraagt, tussen de lijnen door, of Hij dat mag zijn. Er is dus (uiteraard, en God-zij-dank) niets fout mee je ouders en kinderen te beminnen, maar het is goed hen te beminnen vanuit Jezus' inwoning in jezelf. Je kan namelijk je ouders of kinderen ook beminnen los van Hem. Is die liefde minder? Dat hoor je me niet zeggen. Maar ze is wel anders. Iemand die zijn kinderen liefheeft los van Christus zal bijvoorbeeld niet zo snel geneigd zijn z'n kinderen de waarde van het dagelijks gebed bij te brengen. Wie z'n kinderen bemint en opvoedt vanuit het besef dat Jezus ons bewoont, ons stuwt en zendt, zal wél aandacht schenken aan

In de evangelies lezen we dat Jezus heel dikwijls initiatief nam, maar Hij ging evenzeer in op verzoeken van mensen. Hij was voortdurend in contact met mensen, en deze ontmoetingen wendde Hij maar al te graag aan om het Goede Nieuws te verkondigen doorheen woord, gebaar en genezing. Allerhande verhalen tonen ons hoe mensen van toen in elkaar zaten, en juist daarom zijn ze zo actueel, omdat wij van niets verschillen met die mensen van toen. Het waren mensen met haken en ogen, heiligen en zondaars, sommigen met een groot geloof (evangelie van vandaag), maar ook dikwijls mensen met een klein of twijfelend geloof, vechtend in zichzelf. Al deze mensen gaat Jezus tegemoet. En zo komt Hij ook naar ons, zoals we vandaag zijn; klein of groot in geloof, met onze neigingen tot zonde, met ons arm of rijk gebed. Ach, ieder bemint Hij, zonder onderscheid.  Mooi is dat toch he. Om dankbaar te zijn.  De schoonmoeder van Petrus geneest Hij van haar koorts door haar hand aan te raken. Ze stond op, zo le

Jezus strekte zijn hand uit, raakte hem aan en zei: ‘Ik wil het, word rein.’ Jezus strekte zijn hand uit zoals God zijn hand uitstrekt om zijn machtige daden te doen. Anderen hebben de melaatse gemeden vanwege zijn onreinheid, maar Jezus raakte hem aan. Een ware ommekeer ! Niet langer wordt door aanraking de reine onrein, maar door woord en daad van Jezus wordt wat onrein was rein. Op vele plaatsen doorheen de evangelies wordt duidelijk welk een genezing en kracht diegene ontvangt die door de Heer worden aangeraakt. Zo is het ook met ons. Jezus is gekomen voor de zieken, voor de zondaars. Hij is gekomen om ons allen aan te raken in onze diepste duisternis om al wat donker is te keren naar Gods licht. Hij wil ons genezen van de zonde, van onze neigingen tot zonde. Jezus veroordeelt ons niet om onze zonden. Hij heeft lief en daarom komt Hij naar ons toe. Niet omdat Hij de zonde liefheeft, wel omdat Hij de zondaar liefheeft en zeer goed weet hoezeer de zonde de mens van God vervreemdt, en

Vandaag zegt Jezus:  ‘Niet iedereen die “Heer, Heer” tegen mij zegt, zal het koninkrijk van de hemel binnengaan, alleen wie handelt naar de wil van mijn hemelse Vader.’ Handelen naar de wil van de Vader… daar gaat het dus om. Dat zal ook de maatstaf zijn waarmee Jezus ons in de ogen zal kijken wanneer we overleden zijn. Gebed is belangrijk, wekelijkse (of voor wie kan dagelijkse) eucharistie ook, maar het is niet omdat we zeer trouw deze dingen doen, dat we daarom in Gods wil staan en leven. Het kan natuurlijk (laat ons hopen), maar het is absoluut geen garantie. Gebed en leven zouden één moeten zijn. Of anders gezegd: ons handelen zou moeten voortvloeien uit ons gebedsleven. Of nog anders en zelfs beter gezegd: de geest van het gebed zou niet mogen doven in ons dagelijks leven. Clara van Assisi zei: we moeten niet enkel bidden, maar gebed worden. Laat ons bidden, en biddend leven, opdat Gods wil moge gebeuren. kris

In de geseculariseerde wereld en de welvaartstaat waarin wij leven, is het goed dat wij als gelovigen, in àlle bescheidenheid en nooit denkend dé absolute waarheid in pacht te hebben, de valse waarden van deze ‘wereld’ aan het licht brengen en alzo het licht van Christus aanwezig stellen, naar het voorbeeld van Johannes de Doper, anno 2020. Op deze wijze kunnen wij door onze navolging van de Heer, en door onze woorden daar waar het kan en nodig is, de wereld wijzen op grotere geestelijke waarden; niet als oordeel, maar als appel. De Kerk, de christen, dus ieder van ons, draagt de zending in zich om op die wijze broederschap te vormen met ieder, tot ver buiten de grenzen van de kerk, opdat God meer gekend en bemind mag zijn. Als christenen hebben we immers een missionaire zending; ieder van ons persoonlijk, en als kerkgemeenschap. En, niet onbelangrijk, vanuit Christus' inwoning in en onder ons. Ons doen en laten, ons voorbeeld, ons dagelijks gebed, het ‘goede gesprek voerend’, kan

‘Behandel anderen steeds zoals je zou willen dat ze jullie behandelen. Dat is het hart van de Wet en de Profeten.’ Zo sprak Jezus tot zijn leerlingen. Zo spreekt Hij tot ons vandaag. Onlangs vertelde een directrice van een woonzorgcentrum me dat, wanneer zij een sollicitatiegesprek houdt, altijd aan de sollicitant vraagt of hij (of zij) bereid is de bewoners te verzorgen alsof het hun eigen vader of moeder is. Wijze woorden die vragen om reflectie van je eigen persoon. Tot iets dergelijks roept Jezus ons vandaag op, namelijk of we bereid zijn de ander zo te behandelen zoals we zelf behandeld willen worden. Hij voegt er dan nog netjes aan toe dat dit het hart is van de Wet en de profeten. Met andere woorden: het is de zin van ons bestaan. Ieder mens verlangt met liefde en respect behandeld te worden. Dat is bij mij zo, ik veronderstel dat dit ook bij u zo is. Dit omdat we diep vanbinnen aanvoelen dat de liefde van de ander naar ons toe ons niet enkel gelukkig maakt, maar ons ook tot me

‘Waarom kijk je naar de splinter in het oog van je broeder of zuster, terwijl je de balk in je eigen oog niet opmerkt? Hoe kun je tegen hen zeggen: “Laat mij de splinter uit je oog verwijderen ”, zolang je nog een balk in je eigen oog hebt? Huichelaar, verwijder eerst de balk uit je eigen oog, pas dan zul je scherp genoeg zien om de splinter uit het oog van je broeder of zuster te verwijderen.’ Zo zegt Jezus ons vandaag. Jezus zegt niet dat we de splinter in het oog van onze broeder of zuster niet mogen zien. Wat Hij zegt is dat we eerst de balk uit ons eigen oog moeten verwijderen, om daarna, met een geheel ander, een geheel nieuw zicht, naar de splinter in het oog van de naaste te kunnen kijken. Dat geheel ander zicht wordt ‘scherp zicht’ genoemd. Dat wil dus zeggen dat voorheen (dus voordat we de balk uit ons eigen oog hebben verwijderd) ons zicht niet scherp was; wazig dus, niet helder. De eigen zonde belet ons dus zuiver, of scherp, te zien. Wie zondig leeft, dus met een balk in z

De overweging van deze zondag is van de hand van Frans Mistiaen, sj “Wees niet bang!” zegt Jezus ons. En wij vragen Hem: “En waarom niet?” Het antwoord van het evangelie van vandaag luidt: Omdat wij zeker mogen zijn van de liefdevolle zorg van God voor ieder van ons! Met het beeld van de ‘mussen’ en de ‘haren op ons hoofd’ zegt Jezus ons dat zijn Vader met dezelfde sterke Liefde zorgt voor allen, ook voor de kleinsten en de zwaksten, ook voor de mens, die zich uitgeschud voelt als een ordinaire straatmus of zich zo nietig ervaart als een hoofdhaar dat uitvalt. Maar het antwoord voldoet ons niet en wij vragen verder: “Wat is die zorg van God voor ons nu eigenlijk wel waard?” Want ondanks dát, blijven de mussen sterven en blijven onze hoofdharen uitvallen. Die zorg van God voor ons moet dus iets anders zijn dan een uiterlijke bescherming. God trekt ons niet weg uit de miserie, uit de aftakeling, uit de gevaren, het onheil of de vervolgingen. Zulk een miraculeus ingrijpende God bestaat ni

Maria sloot alles wat er met Jezus gebeurd was in haar hart…  zo lezen we vandaag. Als we kijken naar God in ons leven, naar de weg die Hij met ons wilt gaan, naar zijn uitnodiging aan ons adres, dan vermoed ik dat het voor ons niet altijd zo duidelijk is. Soms is Gods spreken klaar als pompwater, maar dikwijls hanteert Hij een soort van spreken dat absoluut niet zo helder overkomt, integendeel. Zo zijn we bijvoorbeeld niet altijd zeker of we Hem horen of iets anders. Ja, we horen soms meer onszelf, ons eigen denken, ons verlangen, wat niet altijd overeenkomt met Gods spreken. En als we Hem dan al horen, of denken te horen, geschiedt dat dikwijls in een waas van mysterie, in de zin van: onbevattelijk, te groots voor ons kopke en hart.  Ja, God maakt het ons niet altijd makkelijk. Vandaag horen we over Maria zeggen dat zij veel van wat zij zag in haar hart sloot. Ik vermoed dat zij geen vrouw was van grote woorden, maar eerder een vrouw van het overwegende type. In de zin van dat zij de

Vandaag horen we Jezus zeggen:  ‘Ik loof U, Vader, Heer van hemel en aarde, omdat U deze dingen voor wijzen en verstandigen verborgen hebt gehouden, maar ze aan eenvoudige mensen hebt onthuld. Ja, Vader, zo hebt U het gewild.’ Het heeft geen enkele zin om aan je buurman te zeggen dat Jezus Christus de eschatologische theofanie is die op ontologische wijze de intentionaliteit voedt van onze onderbewust en interpersoonlijke relaties. Laat ons eenvoudig zijn en spreken, niet hoogdravend, maar vanuit onze Gods-relatie, drinkend aan het Hart van Jezus, bron van levend water. Als onze woorden de gewone man in de straat niet kunnen raken, moeten we ons vragen stellen wie of wat we dienen… kris

Het christelijk gebed is een geheimnisvol leven met God, een deelnemen aan de kern van zijn wezen, aan zijn goddelijke, drieëne Liefde. In het gebed mogen we aanzitten aan de tafel van de Drieëne God, mogen we drinken van zijn Liefde zoals een kind drinkt aan de borst van zijn moeder. Heel bijzonder uit zich dat in de woorden die de Heer ons zelf aanleert in het ‘Onze Vader’. Doorheen dit gebed neemt Hij ons op in zijn ja-woord tot de Vader opdat we zelf Gods liefde zouden worden. Het is goed het ‘Onze Vader’ doorheen de dag in de stilte van ons hart met regelmaat te prevelen, te zingen, te overwegen. Meer dan we vermoeden brengt dit gebed ons in Gods leiding over ons leven. kris

Goede daden stellen, bidden of vasten, met de bedoeling door de mensen geprezen te worden, heeft puur met eigenbelang te maken, met het strelen van het eigen ego, en weinig of niets met God, ook al gebruik je Hem en wat Hij vraagt om je applaus te bekomen. Liefhebben omwille van de liefde, bidden in het verborgene, vasten met een blij gemoed… daar gaat het om. Je doet het niet om op te vallen of applaus te bekomen. Je doet het voor God, voor je innerlijke groei, ter opbouw van de Kerk en tot groei van de samenleving. Een duidelijke oproep die Jezus doet, en voor wie horen wilt eenvoudig te verstaan. Laten we er ons aan geven, in eenvoud en geloof, vanuit onze innige godsverbondenheid in Christus. kris

God zorgt, zoals we vandaag lezen in het evangelie, niet alleen voor goede, maar ook voor zogenaamd slechte mensen. Hij zorgt voor hen die Hem beminnen, maar ook voor hen die door het stellen van slechte daden Hem misschien niet of minder beminnen. Hij draagt zorg voor ieder mensenkind. Wij, die geroepen zijn Christus na te volgen, worden opgeroepen deze wijze van liefhebben in zijn naam te beleven; dus zowel de goede alsook de anderen, én er zorg voor dragen. Liefde die zich richt tot liefdevolle mensen is mooi. Maar we moeten ons de vraag durven stellen of we hen die minder liefdevol in het leven staan even warm beminnen. Want daar roept het evangelie dus toe op. Jezus predikt en toont ons een universele liefde tot allen en alles. Hij toont ons een Vader die elke mens de moeite waard vindt (wat die ook heeft uitgespookt!) om deze onvoorwaardelijk te beminnen. En wij... wij zijn geroepen deze zelfde liefde voor allen te beleven. Niet vanzelfsprekend. Wel mogelijk. Laten we ons verinni

Vandaag zegt Jezus: 'Ik zeg jullie je niet te verzetten tegen wie kwaad doet, maar wie je op de rechterwang slaat, ook de linkerwang toe te keren.' Voor alle duidelijkheid: dit is geen oproep om ongerechtigheid te laten passeren. Het is een appèl om kwaad met goed, haat met liefde, te vergelden en zo menselijke verhoudingen te veranderen. Liefde, hoe kwetsbaar ook, is de enige kracht waarmee kwaad kan overwonnen worden. Jezus is deze weg gegaan, en wil deze weg opnieuw met ons gaan, dag na dag, Hij in ons, wij groeiend in Hem. Kom, laten we ons schenken aan Hem. kris

Jezus voelde medelijden met de mensenmenigte,  ‘omdat ze er uitgeput en hulpeloos uitzagen, als schapen zonder herder’ . Ik denk dat we in het leven allemaal een beetje schaap zijn zoals beschreven in het evangelie van vandaag. Want ook wij zijn soms uitgeput, hulpeloos, in twijfel,… donkerte en droogte alom. Het overkomt ons allemaal, zowel op gelovig vlak alsook op andere terreinen van het leven. En je moet maar geluk hebben een goede herder te ontmoeten die je weer wat licht kan geven, sterkte, liefde, heling. Jezus roept vandaag zijn leerlingen op herder te zijn voor de medemens. Hij roept ze op, Hij zendt ze uit. Ze moeten het kwade uitdrijven, mensen genezen, Gods liefde verkondigen. Die liefdevolle verantwoordelijkheid voor elkaar… Op vele plaatsen is ze gelukkig aanwezig. Heel wat gezinnen en gemeenschappen zijn er door getekend. In tal van parochies gebeuren wonderlijke dingen op dat vlak. Dikwijls zonder al te veel bla bla maar nederig en oprecht. God zij dank. Anderzijds zij

Vandaag zegt Jezus:  ‘Laat jullie ja ja zijn, en jullie nee nee; wat je daaraan toevoegt komt voort uit het kwaad.’ Het gaat hier om een ‘ja’ tot God, en ook om een ‘neen’ voor God, een ‘neen’ tegen het kwaad. Heel dikwijls zijn we hier lauw in, niet echt eerlijk. We zeggen wel ‘ja’, maar in de praktijk is dat ‘ja’ niet altijd even zuiver, niet altijd even vol. De intentie is er gewoonlijk wel, maar het werkelijke doen laat soms te wensen over. Innerlijke angst staat ons dikwijls in de weg om ons volledig te geven; angst om lief te hebben, angst onszelf te verliezen, angst voor de gevolgen,… Menselijk gezien is dat ook begrijpelijk. Wie zich immers ten volle geeft aan Heer (aan de liefde) moet in actie schieten, zal moeten afsterven aan al wat uit den boze is, kan niet meer voor zichzelf leven,… Da’s heel wat, en daar heeft een mens wel eens angst voor. Maar hoe menselijk die angst ook moge zijn, langs de andere kant is het ook vreemd. Want in de diepte weten we maar al te goed dat het

Jezus shockeerd vandaag. En dat doet Hij waarschijnlijk zeer bewust. Niet enkel om de aandacht te trekken van zijn toehoorders - in dit geval zijn eigen leerlingen - maar ook om wat Hij bedoelt zeer klaar en helder te stellen. Eigenlijk zegt Hij: neem het leven ernstig, neem de liefde au sérieux, bewandel het rechte pad; Gods pad. Jij, die geschapen bent naar het beeld van Gods liefde, schaad die liefde niet. Schaad jezelf niet. Wees trouw aan God en aan elkaar. Bemin de liefde. Beleef haar zuiver. Dat is de vraag, de roep, van het evangelie. Blijde Boodschap. Laten we deze roep beminnen en koesteren. Laten we haar beantwooden met een 'ja' dat zich laat leiden door de heilige Geest; God beminnend in heel ons zijn, in al ons doen, in elk contact met welke mens ook. kris

Wij, mensen, drukken onze genegenheid uit door uiterlijke attenties. Wij tonen onze vriendschap, liefde of dankbaarheid door enkele zorgvuldig gekozen en verzorgde tekens of gebaren. Wij schenken een boeket bloemen of een boek, maar die worden dan omringd door een fijne verpakking of vergezeld van een gepast woordje. Zo worden onze geschenken tekens en symbolen van onze diepste menselijke genegenheid. Ook God wil ons zijn vriendschap tonen met "symbolische tekens". Hij kiest enkele zeer eenvoudige dingen: wat brood en een beetje wijn. Enkele heilige woorden en gebaren maken van dit brood en deze wijn de Tekens van zijn diepste genegenheid voor ons. Als wij een geschenk krijgen dan gaan wij dat niet onmiddellijk openmaken of verorberen. Neen, wij nemen eerst de tijd om het te bewonderen. Welnu, vandaag op het feest van het H. Sacrament, nemen wij de tijd om verwonderd en bewonderend op te kijken naar de eucharistie, Gods geschenk aan ons. Zo willen wij ervaren en zien op welke

Vandaag zegt Jezus: 'Denk niet dat Ik gekomen ben om de Wet of de Profeten af te schaffen. Ik ben niet gekomen om ze af te schaffen, maar om ze tot vervulling te brengen.' Oud-testamentische gerechtigheid moet uitgroeien tot christelijke liefde. Jezus wil nieuw leven schenken aan wat uit het verleden naar ons toekomt. In dat verleden steekt een goddelijke lijn; er loopt vanuit God een rode draad doorheen, die bij Jezus niet ineens ophoudt of doorgesneden wordt. Integendeel. Jezus zélf is de vervulling van wat het oude brengt. In Hem worden Wet en profeten leven. Wie zich aan de Heer schenkt als Degene die de vervulling is van het Oude Verbond, zal leven in eerbied voor de traditie herboren in het nieuwe, in Christus dus, vol enthousiasme en geestdrift. De aloude geboden zullen in Christus in volheid tot leven komen, en wel door u heen. kris

Jezus zegt ons vandaag: 'Jullie zijn het licht in de wereld. Een stad die boven op een berg ligt, kan niet verborgen blijven. Men steekt ook geen lamp aan om hem vervolgens onder een korenmaat weg te zetten, nee, men zet hem op een standaard, zodat hij licht geeft voor ieder die in huis is. Zo moet jullie licht schijnen voor de mensen, opdat ze jullie goede daden zien en eer bewijzen aan jullie Vader in de hemel.' We worden dus opgeroepen licht te zijn; niet zomaar een licht, maar Gods licht. Hij die gezegd heeft ‘Ik ben het licht der wereld’, zegt nu tot ieder van ons: ‘Jullie zijn het licht in de wereld’. We zijn geroepen Jezus’ licht te zijn, en uit te dragen. De beste manier om Jezus’ licht te zijn is Jezus in ons licht laten zijn. Hij, die ons bewoont, die ons begenadigt met zichzelf, wil en kan licht zijn door ons heen. Door onze toewijding aan Hem, onze vereniging met Hem, kunnen wij zijn licht worden. Het is je te ruste leggen in Gods Geest, zijn zachte stuwing naar de

Vandaag horen we Jezus zeggen: ‘Gelukkig wie zuiver van hart zijn, want zij zullen God zien.’ Inderdaad, wie zuiver van hart is mag zich geluk-zalig prijzen. Zij zullen God zien. Wat betekent het ‘zuiver van hart zijn’? Wat houdt dat in ‘zij zullen God zien’? Zuiver van hart zijn zij die leven in het hart van God, die hun thuis hebben in Hem. Het zijn zij die toelaten dat God door hen leeft, degenen die arm zijn geworden opdat God God kan zijn. Het zijn zij die geleerd hebben instrument te zijn van de liefde, penseel in de handen van God. Het zijn zij die dragers zijn van Gods goedheid, uitdragers van zijn vrede. Het zijn zij die leven naar Gods beeld en gelijkenis, verenigd met Christus: hun centrum, hun Al. Ja, zij zien God. Zij staan als het ware als een gebed zonder ophouden voor het aanschijn van de Vader, badend in zijn liefde, drinkend van zijn goedheid. Zij zien God in zichzelf, in elke broer en zus, in heel de schepping, en in zovele situaties waar Hij naar ons toekomt. Zij on

Vandaag beluisteren we die prachtige wens van Paulus aan de gemeenschap van Korinte: ‘De genade van de Heer Jezus Christus, de liefde van God en de eenheid met de heilige Geest zij met u allen.’ Een wens die ook de voorganger uitspreekt wanneer we samen eucharistie vieren. Het zijn woorden die kernachtig uitdrukken wat, of wie, we vandaag vieren, namelijk de heilige Drie-eenheid; de naam van onze God. God, die liefde is, deelt zich in de gloed van zijn Geest mee in de persoon van Christus. Als christenen zijn we geroepen deel te nemen aan het leven van onze Drie-ene God. Dit is een innerlijk, en tegelijk, een uiterlijk gebeuren. Innerlijk is het een gebeuren van puur gebed; God deelt zich mee in Christus, Hij schenkt zichzelf in zijn Zoon aan de Kerk en aan ieder van ons persoonlijk. Door de gave van zijn Geest kunnen wij dit gewaar worden en ons tevens, op onze beurt, doorheen zijn Zoon, schenken aan Hem, om deelgenoot te worden van Gods liefde. Vervuld van zijn liefde, in eenheid me

Jezus riep zijn leerlingen bij zich en zei tegen hen: ‘Ik verzeker jullie: deze arme weduwe heeft meer in de offerkist gedaan dan alle anderen die er geld in hebben gegooid; want die hebben gegeven van hun overvloed, maar zij heeft van haar armoede alles gegeven wat ze had, haar hele levensonderhoud.’ De arme weduwe geeft 'meer' dan de rijken, omdat zij 'alles' geeft, terwijl de rijken iets gegeven hebben 'van hun overvloed'. Ware vroomheid is dus niet een zaak van meer of minder geven, maar van alles of niets. Waar zit dat ‘alles’ dan in? Wel, een eerste vraag die we ons kunnen stellen is: ‘Voor wie leven we?’ Ik denk dat een christen kan stellen dat hij ‘voor God’ wil leven, en enkel en alleen voor Hem. Hij, die de schepper is van je leven, Hij die je bemint zoals enkel Hij dat kan, Hij die in Christus in je woont en jou vervult met zichzelf, Hij die je roept, Hij die je zendt,… Als christen wil je toch enkel van Hem zijn, wil je een levend antwoord zijn op zi