Van Woord naar leven

Vandaag lezen we bij de profeet Jesaja als woorden van de Heer: 'Wanneer je het juk van de onderdrukking uitbant, de beschuldigende vinger en de kwaadsprekerij, wanneer je de hongerige schenkt wat je zelf nodig hebt en de verdrukte gul onthaalt, dan zal je licht in het donker schijnen, je duisternis wordt als het licht van het middaguur.' Vele mensen (ik vraag me zelfs af ‘wie niet?’) dragen duisternis in zich, een donkerte waar men ten diepste onder lijdt. Dit kan gaan over steeds terugkomende neigingen tot zonde, onvolkomenheden in jezelf, of kwetsuren die je zijn aangedaan of die je hebt opgelopen. We zijn allemaal complexe wezens die zijn wat ze zijn. Ik denk dat niemand echt wit is, zoals ook niemand echt zwart zal zijn. We leven in een soort grijze zone, met méér dan vijftig tinten. Complexe wezens dus. Jesaja nodigt uit niet bij de pakken te blijven zitten, maar ons radicaal toe te vertrouwen aan het werk van God. En het gaat over een niet mis te verstande opdracht:

De profeet Jesaja windt er geen doekjes om. We lezen als woorden van God de Heer: "Is dit niet het vasten dat Ik verkies: misdadige ketenen losmaken, de banden van het juk ontbinden, de verdrukten bevrijden, en ieder juk breken? Is het niet: je brood delen met de hongerige, onderdak bieden aan armen zonder huis, iemand kleden die naakt rondloopt, je bekommeren om je medemensen?" Het vasten heeft de bedoeling dat we ons keren naar God, dat we afstand nemen van al wat zondig is, dat we berouw tonen en ons begeven op de weg die God met ons wilt gaan. Soberder leven, vasten op voedsel, afstand nemen van, zal ons helpen te groeien in onze diepere intimiteit met God. Het gevaar bestaat er echter in dat we ons gaan nestelen in een hoekje, met heilige boekjes en gebeden, denkend goed bezig te zijn. Maar in dat hoekje vergeten we echter één ding, namelijk dat groei in God moet betekenen groeien in liefde, in barmhartigheid, in naastenliefde. Als dit laatste niet is, moeten we ons vr

Vandaag lezen we in Deuteronomium: ‘U staat voor de keuze tussen leven en dood, tussen zegen en vloek. Kies voor het leven, voor uw eigen toekomst en die van uw nakomelingen, door de Heer, uw God, lief te hebben, Hem te gehoorzamen en Hem toegedaan te blijven.’ Inderdaad, wij staan voor de keuze tussen leven en dood. Kiezen voor God is kiezen voor het leven, kiezen voor het kwaad is kiezen voor de dood. Dit is natuurlijk heel zwart-wit gesteld in Deuteronomium, maar soms heeft een mens dergelijke taal nodig om z’n leven en de keuzen die hij maakt op scherp te zetten. De realiteit leert ons dat wij doorgaans daar ergens tussen hangen. Niet echt zwart, maar zeker ook niet echt wit; eerder grijs. Maar eigenlijk zou ons leven wit moeten zijn, niet enkel in de intentie, maar ook in de daad. Als christen zou het een vanzelfsprekendheid moeten zijn te kiezen voor het leven, voor God dus. Als we onze naam ‘christen’ waardig willen dragen moeten we leven naar haar inhoud: dat betekent een le

Vandaag lezen we uit de tweede brief van Paulus aan de christenen van Korinte: 'Als Gods medewerkers sporen wij u aan: laat de goedheid die Hij u bewijst niet tevergeefs zijn.' Geliefde mensen, de vastenperiode is een tijd van oproep, een tijd van bekering, een tijd van genade, een tijd van gods-ontmoeting. Het is een tijd ons gegeven om God beter te leren kennen. Om deze godsontmoeting vruchtbaar te laten zijn moeten we twee dingen doen: naar onszelf kijken, én naar God. Naar onszelf kijken om te zien waar we bekering nodig hebben. Onszelf op de borst kloppen... mea culpa, mea culpa, mea culpa. Af en toe kan dat geen kwaad. Want hoe we ons leven ook draaien of keren: soms hebben we schuld aan bepaalde dingen, heel persoonlijke schuld. We kunnen allerlei redenen aanhalen waarom we dit of dat mispeuterd hebben... maar in wezen hebben wij fouten gemaakt, en zijn wij persoonlijk en alleen wij daar verantwoordelijk voor. Die dingen gebeuren. Niet goed te keuren, maar gedane za

Jezus zei tot zijn leerlingen: ‘Wie de belangrijkste wil zijn, moet de minste van allemaal willen zijn en ieders dienaar.’ De minste van allen willen zijn, én ieders dienaar... dat is de weg waartoe Jezus ons uitnodigt. Enkel deze weg maakt de mens groot, maakt hem waardig, maakt hem werkelijk tot Gods kind. Jezus zelf is ons deze weg voorgegaan. De evangelies tonen dit tijdens vele momenten. Denken we bijvoorbeeld aan de voetwassing. Jezus, Gods Zoon, knielt neer voor zijn leerlingen om hen de voeten te wassen. Jezus maakt zich kleiner dan zijn leerlingen. Hij knielt voor hen neer en wast hen naar lichaam en ziel. Zo mogen wij, naar het voorbeeld van Jezus, en mét Hem, iedere mens benaderen die we ontmoeten: als een dienaar dus, als een mindere, als iemand die bereid is de voeten van die ander te wassen. Dat schept gemeenschap, zo ontstaat Kerk. Deze weg zal ons behoeden boven de ander te willen staan, of een machtspositie te misbruiken. Integendeel, we zullen de ander dienen,

Toen ze weer alleen waren, vroegen Jezus’ leerlingen Hem: ‘Waarom konden wij die geest niet uitdrijven?’ Hij antwoordde: ‘Dit soort kan alleen door gebed worden uitgedreven.’ Een mens kan uit zichzelf veel goeds doen. Met Gods genade kan hij nog méér doen, of de dingen die hij doet, ànders doen. Doch zijn er dingen die men enkel met gebed tot een goed einde kan brengen. Het zijn zaken waar God wacht op het gebed van de mens om die zaken héél persoonlijk te komen aanraken. Heel dikwijls gebruikt Hij de mens als instrument om zijn liefde te tonen. Maar soms handelt Hij ook bij wijze van spreken 'alleen'. Het is schijnbaar een zaak tussen dat gebeuren en Hem, zonder een menselijke tussenkomst. Hij wacht op het gebed van de Kerk, van elke gelovige, om die zaak heel rechtstreeks te komen vervullen met zijn genade. We mogen de kracht van het gebed niet onderschatten. God kan meer met ons gebed dan we doorgaans vermoeden. We trekken dit dikwijls in twijfel, vooral omdat we ons eige

De overweging van deze zondag is van de hand van Frans Mistiaen, sj Jezus vraagt van zijn leerlingen meer dan het gewone. Hij vraagt een ‘buitengewone’, een ‘overdadige’ liefde. De ‘gewone’ levensregel, waar de meeste mensen achter kunnen staan is die van de wederkerige rechtvaardigheid. “Goed doen aan wie ons goed doet.” en "Schadevergoeding eisen van wie ons kwaad doet!” Correcte evenredigheid dus. En toch! Met zo'n levenshouding zijn wij inderdaad wel in orde en in regel met iedereen, zijn de rechten en de plichten nauwkeurig in evenwicht, maar is er eigenlijk geen marge voor een geschenk, is er geen plaats voor een overdaad van liefde. Uit onze eigen ervaringen zelf weten wij nochtans dat het leven juist de moeite waard werd door de vele blijken van “overdaad” van liefde, die wij vanaf onze jeugd gratis en gul hebben gekregen. Voor ons, gelovigen, kan er altijd iets ‘gratis’ gedeeld worden, iets ‘overtolligs’ bij gegeven worden, een ‘surplus’ getoond worden van een har

Vandaag, op het feest van St.-Petrus' Stoel, zingt de psalmist ons toe: 'De Heer is mijn herder, het ontbreekt mij aan niets. Hij laat mij rusten in groene weiden en voert mij naar vredig water. Hij geeft mij nieuwe kracht en leidt mij langs veilige paden tot eer van zijn Naam.' Laten we bidden dat onze paus zich zo mag laten leiden door God. Dat hij zijn diepste thuis mag vinden in Hem. Dat hij de kerkgemeenschap, alle mensen, enthousiast mag maken voor de Blijde Boodschap door juiste woorden te spreken en goede daden te stellen. Dat Christus zich door hem mag openbaren. En naar mijn bescheiden mening is onze huidige paus Franciscus goed bezig. Laten we hem dragen in ons dagelijks gebed, zoals hij dat van ons vroeg van op het balkon op het Sint-Pietersplein te Rome bij zijn verkiezing tot paus. Maar natuurlijk gaat deze psalm ook over ons. Als een goede herder leidt God ons langs groene weiden, alles gevend wat we nodig hebben om zijn liefde te bezingen. Hij laat ons

‘Wat heeft het voor zin als iemand zegt te geloven, maar hij handelt er niet naar?’ , houdt Jakobus ons vandaag voor. 'Zoals het lichaam dood is zonder de ziel, zo is ook geloof zonder daden dood.' Als christenen zijn we geroepen om de goedheid en de liefde van God te belichamen, vanuit Christus’ inwoning diep in onszelf. Wie zegt gelovig te zijn en hier geen aandacht aan schenkt beliegt zichzelf. Vandaar deze warme oproep: laten we onze naam als christen waardig dragen, de liefde van God barend in al ons doen en laten, zijn goedheid belevend in elke ontmoeting die ons gegeven wordt, als dankbare en blijde mensen, geënt op Jezus’ tegenwoordigheid in en onder ons, levend in zijn paasgenade. Dit is in de diepte een wonderschone weg, maar geen makkelijke en ver van romantiek. Het is een weg getekend door keuze: keuze om je leven te verbinden met dat van de Heer, met alle consequenties die die keuze met zich meebrengt. Moge het kruis van Jezus daarbij onze kracht zijn, bron

Vandaag lezen we bij Jakobus: Wanneer u het koninklijke gebod volbrengt dat de Schrift geeft: 'Heb uw naaste lief als uzelf', dan handelt u juist. Maar als u op het uiterlijk afgaat, begaat u een zonde en bestempelt de wet u als overtreders. Ken je Tinder? Het is een datingsite. Miljoenen mensen bezoeken de site dagelijks. Wat ik er van begrepen heb is dat je, nadat je wat voorkeuren hebt ingebracht, foto’s te zien krijgt van mensen waarmee je dus kunt gaan daten. Staat de foto je aan, dan swipe je naar rechts. Als je de foto maar niks vindt swipe je hem gewoon naar links: hop de vuilbak in. Het is niet aan mij, of wie dan ook, om bezoekers van deze datingsite te beoordelen. Maar heel dit gebeuren vind ik één grote vleeskeuring. Men kijkt naar het lichaam, naar de buitenkant. En het hart, wie die personen echt zijn, waar zij voor staan, wat hun passies zijn,… daar wordt nauwelijks aandacht aan geschonken. Pure vleeskeuring. Jakobus spreekt andere taal. Hij nodigt uit naar

Jezus pakte de blinde bij de hand en bracht hem buiten het dorp. Hij deed wat speeksel op zijn ogen, legde er zijn handen op en vroeg: ‘Ziet u iets?’ Hij begon weer te zien en zei: ‘Ik zie mensen, het zijn net bomen, maar ze lopen rond.’ Daarna legde Hij weer zijn handen op de ogen van de blinde. Deze sperde zijn ogen open en genas; hij zag alles nu heel helder. De blinde uit het evangelie van vandaag zag, maar hij zag half. Hij zag de mensen als bomen. Hij had meer aanraking van de Heer nodig om volledig ziende te worden. Zo is het ook met ons gebed. Laat ons niet te snel denken dat we volmaakte ontvangers of luisteraars zijn in ons gebed. Dikwijls luisteren of ontvangen we maar half. Ook wij hebben meer ontmoeting met, en aanraking van, de Heer nodig. Daarvoor moeten we leren stil worden, werkelijk diep stil, om het Woord, de Heer zelf, in zijn volheid te kunnen ontvangen en ontmoeten, zodat het ons kan omvormen en transformeren in Gods liefde. En dat vraagt tijd. Laten we gedu

Geliefde broeders en zusters, vergis u niet: elke goede gave, elk volmaakt geschenk komt van boven, van de Vader van de hemellichten. Zo lezen we vandaag in de eerste lezing uit de brief van Jakobus. We zijn geroepen om te leven in Gods gaven, vervuld van zijn geschenken, bezield door zijn inwoning. Wie dit klaarspeelt zal een liefdevol mens zijn, daar God liefde is. Het is leven in God, Hem dragend in zijn Geest, Jezus toelatend je leven te zijn. Het is wandelen in Gods licht, levend in zijn vrede, biddend van aangezicht tot Aangezicht. Het is de Heer zien in de naaste, Hem ontmoeten in de medemens, zijn dorst lavend, zijn honger stillend, zijn lichaam kledend. Het is onderscheid maken tussen goed en kwaad: kiezen voor het goede, kiezen tegen het kwade. Het is de zonde verafschuwen, maar de zondaar beminnen. Het is vergeven 70 maal 7 maal; altijd dus, overal en bij iedereen. Het is verzoening brengen waar de eenheid geschaad is, genezing brengen waar haat heeft gewoekerd. Het is leve

Bij een wonder denken wij al vlug aan een of andere lichamelijke genezing. En natuurlijk zijn dat ook wonderen, die - waarom niet - aan ieder van ons kunnen gebeuren. Maar het gevaar bestaat er in dat we ons blind staren op dat soort wonderen, en daarin, en enkel daarin, Jezus' kracht gaan zoeken. Alle lichamelijke wonderen die ooit gebeurd zijn en nog zullen gebeuren verwijzen naar een veel dieper wonder, namelijk het wonder van Gods bestaan, zichzelf steeds opnieuw openbarend in de Liefde. Zijn naam is 'barmhartigheid', 'vrede', 'trouw', 'goede vrijdag', 'Pasen'; kortom: Liefde. Dat is het wonder van zijn bestaan. Het is goed om verwonderd te blijven om Gods bestaan. Dit houdt ons in het 'gebed zonder ophouden' en het waakt over ons hart dat op deze wijze niet naar zichzelf gekeerd zal zijn, maar steeds gericht naar Hem waarvan alle leven komt, en dus naar de liefde; de liefde die doet liefhebben. Laten we dragers en uitdragers zijn