14 febr - Cyrillus & Methodius
Wanneer Jezus de tweeënzevenig uitzond, zei Hij onder andere: 'Neem geen geldbuidel, geen reistas en geen sandalen mee'.
Zij moesten dus in uiterste soberheid op weg gaan. Deze soberheid heeft een materieel en een geestelijk aspect. Sober zijn wat de buitenkant betreft is belangrijk. Soberheid, of armoede, wat de binnenkant betreft is zeker zo belangrijk. Over dit tweede wil ik het met u vandaag hebben.
Allen zijn we geroepen, of gezonden, om te verkondigen. Ieder moet dat doen in de levensstaat waarin hij zich bevindt, met de talenten en de gaven die hij heeft ontvangen. Belangrijk is dat we ons bewust zijn van deze zending. Een christen is in wezen missionair, altijd geroepen de Blijde Boodschap uit te dragen naar de mensen die God hem toevertrouwt, en dit doorheen daad en woord, vervlochten in het dagelijks leven.
We kunnen maar getuigen zijn van Gods Blijde Boodschap wanneer we zelf vervuld zijn van die boodschap. Je kan moeilijk iets uitdragen waar je zelf niet vervult van bent. Deze vervulling vraag 'armoede van hart', bereidheid te ontvangen, het vraagt gebed en meditatie, en als het kan ook studie.
Het vraagt ook waakzaamheid. Want al snel zijn we innerlijk verstrooid, gericht op dingen die ons eerder verwijderen van de Blijde Boodschap dan dat ze ons een hulp zijn handen en voeten te geven aan die Blijde Boodschap. Gisteren las ik nog in een pps die ik van een goede vriendin via e-mail kreeg: 'Luister niet naar de herrie van de wereld maar naar de stilte van je ziel'. Dat is zo waar. Zo snel verliezen we onszelf in het lawaai en het rumoer van de wereld en vergeten dat de stilte haar eigen taal heeft die zo belangrijk is om de Heer diep in onszelf te bevroeden, aan te voelen, te beluisteren.
Het is een stilte die je niet perse letterlijk moet verstaan, hoewel wie ze letterlijk beleeft zich een gezegend mens mag weten. Maar we kunnen - door de omstandigheden van ons leven - de letterlijke stilte niet altijd handhaven. Het gaat dan ook veeleer om de stilte in jezelf, de stilte van je ziel, de stilte die je in staat stelt in de Heer te blijven zoals Hij in jou is.
Vanuit deze 'stilte' leven, beminnen, uitdragen, oproepen,... los van het drukke gedoe, arm van geest, biddend, bereid instrument te zijn van God. Ook dat is op weg gaan zonder geldbeugel, reistas of sandalen.
Laat ons vreugdevolle getuigen zijn van Gods vrede vanuit een innige zielestilte.
kris
Zij moesten dus in uiterste soberheid op weg gaan. Deze soberheid heeft een materieel en een geestelijk aspect. Sober zijn wat de buitenkant betreft is belangrijk. Soberheid, of armoede, wat de binnenkant betreft is zeker zo belangrijk. Over dit tweede wil ik het met u vandaag hebben.
Allen zijn we geroepen, of gezonden, om te verkondigen. Ieder moet dat doen in de levensstaat waarin hij zich bevindt, met de talenten en de gaven die hij heeft ontvangen. Belangrijk is dat we ons bewust zijn van deze zending. Een christen is in wezen missionair, altijd geroepen de Blijde Boodschap uit te dragen naar de mensen die God hem toevertrouwt, en dit doorheen daad en woord, vervlochten in het dagelijks leven.
We kunnen maar getuigen zijn van Gods Blijde Boodschap wanneer we zelf vervuld zijn van die boodschap. Je kan moeilijk iets uitdragen waar je zelf niet vervult van bent. Deze vervulling vraag 'armoede van hart', bereidheid te ontvangen, het vraagt gebed en meditatie, en als het kan ook studie.
Het vraagt ook waakzaamheid. Want al snel zijn we innerlijk verstrooid, gericht op dingen die ons eerder verwijderen van de Blijde Boodschap dan dat ze ons een hulp zijn handen en voeten te geven aan die Blijde Boodschap. Gisteren las ik nog in een pps die ik van een goede vriendin via e-mail kreeg: 'Luister niet naar de herrie van de wereld maar naar de stilte van je ziel'. Dat is zo waar. Zo snel verliezen we onszelf in het lawaai en het rumoer van de wereld en vergeten dat de stilte haar eigen taal heeft die zo belangrijk is om de Heer diep in onszelf te bevroeden, aan te voelen, te beluisteren.
Het is een stilte die je niet perse letterlijk moet verstaan, hoewel wie ze letterlijk beleeft zich een gezegend mens mag weten. Maar we kunnen - door de omstandigheden van ons leven - de letterlijke stilte niet altijd handhaven. Het gaat dan ook veeleer om de stilte in jezelf, de stilte van je ziel, de stilte die je in staat stelt in de Heer te blijven zoals Hij in jou is.
Vanuit deze 'stilte' leven, beminnen, uitdragen, oproepen,... los van het drukke gedoe, arm van geest, biddend, bereid instrument te zijn van God. Ook dat is op weg gaan zonder geldbeugel, reistas of sandalen.
Laat ons vreugdevolle getuigen zijn van Gods vrede vanuit een innige zielestilte.
kris
Op deze 14 de februari waar de wereld de liefde viert en de koppeltjes mekaar in de bloemetjes zetten, viert de Kerk ook twee missionarissen, twee broers die in het Oosten van Europa een bloeiende Kerk hebben gesticht. We mogen dankbaar zijn voor wat deze twee broers met Gods hulp tot stand hebben gebracht. Als ik de verhalen hoor van die missionarissen van toen, ook bv. over Sint Amandus bij ons, dan denk ik vaak: Hoe hebben zij dat toch gedaan? Zou dat in onze tijd nog mogelijk zijn? Jezus heeft ook Zijn apostelen uitgezonden. Twee aan twee, omdat voor die tijd van toen een getuigenis maar geldig was als twee eensgezind en zonder mekaar tegen te spreken hetzelfde zeiden. In het evangelie van vandaag zendt Jezus op dezelfde manier 72 andere leerlingen uit. Is dat niet een beeld van wat ook nu zou kunnen gebeuren? Man en Vrouw, een koppeltje, moeten hun kinderen grootbrengen en een kleine huiskerk vormen waar het geloof beleden en beleefd wordt, in stille samenwerking, in liefde, in gebed en in een naastenliefde die zich steeds meer uitbreidt naar de hele omgeving. Als er weer christelijke gezinnen zijn die het geloof ook met andere gezinnen delen en uitdragen in de wijk of de parochie, dan krijgen wij weer een bloeiende Kerk. Neen, ze zal niet bloeien in aardse rijkdommen of wereldse zekerheden. Ze zal bloeien in het geloof en het vertrouwen dat Gods woord de waarheid is die een mens gelukkig maakt. Zeker, christenen zijn, zoals toen, als lammeren tussen wolven. Zij maken geen ruzie, ze dringen hun geloof niet op. Elke mens is vrij het aan te nemen of niet. Maar van dit al of niet aannemen hangt wel veel af. Een mens die het geloof aanvaardt, staat er niet meer alleen voor. Altijd weet hij of zij dat er Iemand die boven ons staat, voor ons zorgt. En die Iemand boven ons, onze hemelse Vader, zal ons stuwen om ons geluk te delen met vele anderen, om vele anderen ook te helpen in een dienende naastenliefde, in een concrete zorg voor de mensen om ons heen. We mogen God danken dat er nog altijd veel zulke mensen zijn. Ze zitten misschien niet altijd meer in de kerk, maar ze dienen wel, ze doen iets voor de anderen. En zolang het een beetje gaat, mogen ook oudere mensen mekaar helpen, zelfs in een woonzorgcentrum. Op deze Valentijnsdag waar wij de liefde vieren, mag ook het gelovig bezig zijn met de anderen ook eens in het licht worden gesteld. Cyrillus en Methodius zijn daarbij ons licht en voorbeeld, zoals natuurlijk Jezus zelf die hen en ons bezielt en stuwt. Zo wordt de dag van de liefde ook de dag van het geloof, want geloof en liefde zijn van dezelfde stam: LOVE.
BeantwoordenVerwijderenToch kan het uiterlijke belangrijk zijn.
BeantwoordenVerwijderenWe zijn geconditioneerd door het uiterlijke en beoordelen, goed of kwaad al op kledij, of niet ?.
Heer vergeef ons dat we oordelen, laten we Uw Koninkrijk brengen hier en nu.alles is goed, want Jij hebt het geschapen, Luc.
Maak het stil in mij Heer,
BeantwoordenVerwijderenStil, zoals bij de bron.
Laat mij een kleine waterdrager zijn
in een grote, dorre wereld.