zaterdag in week 4 door het jaar
Vandaag horen we Jezus zeggen tot de leerlingen: ‘Ga nu mee naar een eenzame plaats om alleen te zijn en een tijdje uit te rusten.’
Wanneer je een stilte-retraite gaat volgen in een of andere abdij, dan liggen - bij wijze van welkom - zeer dikwijls deze woorden op je te wachten op je kamer. Abdijen zijn dan ook plekken waar je zowel lichamelijk als geestelijk grondig tot rust kan komen. En ook al ben je beslist niet de enige gast, en zijn er de monniken, in een abdij ga je de eenzaamheid en de stilte in. Dat is niet alleen zalig, maar - naar het woord van de Heer - ook af en toe nodig.
Eenzaamheid, stilte, rust... het heeft iets van een woestijn, een soort 'niets' waar enkel jij bent. En natuurlijk Jezus. Jij en Hem. Verder geen verstrooiingen; geen lawaai, geklets, tv, pc, smartphone,... enkel jij en Jezus. Voor wie innerlijk die eenzaamheid echt ingaat is dat best confronterend. Je kunt namelijk niet buiten Hem. Je zit als het ware op elkaars schoot en er is niemand anders om naar te kijken of om mee te praten. Enkel Jezus en jezelf.
Wat jezelf betreft: de eenzaamheid verplicht je naar jezelf te kijken, je binnenkant, je zonnige maar ook je duistere kantjes, je verslavingen, je zonden of je neigingen daartoe, enz...
Wat Jezus betreft: die kijkt met je mee. Meer: Hij doet je kijken.
Samen met Hem kijk je naar de mooie zonnige kant van je leven waarin je het klaarspeelt God alle eer te brengen door Hem lief te hebben en deze te belichamen naar hen die je gegeven zijn. Met Hem, in Hem, ben je dankbaar voor al dat gegevene.
Maar Jezus leert je ook in diepe confrontatie te gaan met je donkere binnenkant, wat niet gemakkelijk is. Hij laat je je duistere plekjes zien, wat lastig is of zelfs pijn doet. Belangrijk om weten is: Hij laat je daarbij niet alleen, maar Hij doet dat samen met u. De lastigheid, de pijn, vervult Hij met zijn barmhartigheid, wachtend tot jij je hart geeft aan Hem opdat Hij je duistere kantjes kan ombuigen naar zijn Gods licht.
Je kan zeggen: moet ik daarvoor nu naar een abdij... Deze stilte en eenzaamheid ingaan kan ik toch ook thuis... Ja tuurlijk, dat kan je zeker thuis. Zalig zij, zou ik zeggen, die daarvoor met regelmaat de tijd kunnen maken en de discipline kunnen opbrengen om niet weg te lopen van een welbepaalde stilte-tijd. Toch hoor je van vele mensen dat ze verlangen naar een dergelijke tijd, maar de agenda of de drukte van het leven laten dat niet toe. Daarom denk ik dat het goed is om af en toe echt enkele dagen jezelf de tijd te gunnen om naar een plaats te gaan waar je werkelijk de stilte en de eenzaamheid kan ingaan. En doorgaans zijn abdijen of kloosters daarvoor zeer gezegende plaatsen. Ze zijn als religieuze haarden in onze samenleving waar we onze ziel aan mogen komen warmen, om rust en heling te vinden naar geest en lichaam, gedragen door het gemeenschappelijk en persoonlijk gebed.
kris
Wanneer je een stilte-retraite gaat volgen in een of andere abdij, dan liggen - bij wijze van welkom - zeer dikwijls deze woorden op je te wachten op je kamer. Abdijen zijn dan ook plekken waar je zowel lichamelijk als geestelijk grondig tot rust kan komen. En ook al ben je beslist niet de enige gast, en zijn er de monniken, in een abdij ga je de eenzaamheid en de stilte in. Dat is niet alleen zalig, maar - naar het woord van de Heer - ook af en toe nodig.
Eenzaamheid, stilte, rust... het heeft iets van een woestijn, een soort 'niets' waar enkel jij bent. En natuurlijk Jezus. Jij en Hem. Verder geen verstrooiingen; geen lawaai, geklets, tv, pc, smartphone,... enkel jij en Jezus. Voor wie innerlijk die eenzaamheid echt ingaat is dat best confronterend. Je kunt namelijk niet buiten Hem. Je zit als het ware op elkaars schoot en er is niemand anders om naar te kijken of om mee te praten. Enkel Jezus en jezelf.
Wat jezelf betreft: de eenzaamheid verplicht je naar jezelf te kijken, je binnenkant, je zonnige maar ook je duistere kantjes, je verslavingen, je zonden of je neigingen daartoe, enz...
Wat Jezus betreft: die kijkt met je mee. Meer: Hij doet je kijken.
Samen met Hem kijk je naar de mooie zonnige kant van je leven waarin je het klaarspeelt God alle eer te brengen door Hem lief te hebben en deze te belichamen naar hen die je gegeven zijn. Met Hem, in Hem, ben je dankbaar voor al dat gegevene.
Maar Jezus leert je ook in diepe confrontatie te gaan met je donkere binnenkant, wat niet gemakkelijk is. Hij laat je je duistere plekjes zien, wat lastig is of zelfs pijn doet. Belangrijk om weten is: Hij laat je daarbij niet alleen, maar Hij doet dat samen met u. De lastigheid, de pijn, vervult Hij met zijn barmhartigheid, wachtend tot jij je hart geeft aan Hem opdat Hij je duistere kantjes kan ombuigen naar zijn Gods licht.
Je kan zeggen: moet ik daarvoor nu naar een abdij... Deze stilte en eenzaamheid ingaan kan ik toch ook thuis... Ja tuurlijk, dat kan je zeker thuis. Zalig zij, zou ik zeggen, die daarvoor met regelmaat de tijd kunnen maken en de discipline kunnen opbrengen om niet weg te lopen van een welbepaalde stilte-tijd. Toch hoor je van vele mensen dat ze verlangen naar een dergelijke tijd, maar de agenda of de drukte van het leven laten dat niet toe. Daarom denk ik dat het goed is om af en toe echt enkele dagen jezelf de tijd te gunnen om naar een plaats te gaan waar je werkelijk de stilte en de eenzaamheid kan ingaan. En doorgaans zijn abdijen of kloosters daarvoor zeer gezegende plaatsen. Ze zijn als religieuze haarden in onze samenleving waar we onze ziel aan mogen komen warmen, om rust en heling te vinden naar geest en lichaam, gedragen door het gemeenschappelijk en persoonlijk gebed.
kris
Salomo kon zijn loopbaan met niets beters beginnen dan met een bede om onderscheiding. Kunnen onderscheiden wat goed is en kwaad, het is niet eenvoudig, maar een staatsman, een leider, een priester ook moet zich daarin bekwamen, of beter nog zich laten bekwamen door God. De echte wijsheid die recht doet aan de mensen en de samenleving komt van God. Onze tijd die geseculariseerd is, weet daar niet meer van. En je ziet dan ook vaak aberraties, dingen die uit de hand lopen en die men niet meer op kan lossen. Men maakt wetten, maar de ene regelgeving spreekt soms een andere tegen. Ook voor onszelf is onderscheiding van de geesten zeer belangrijk. Wat wil ik met mijn leven, hoe oriënteer ik het? Ook als ik ouder word, blijft dat belangrijk. We zullen nog wel horen dat Salomo in zijn oude dag door zijn vele prinsessen verleid wordt om andere goden te dienen. Wij allen moeten ervoor zorgen dat we ook in onze oude dag consequent blijven met de goede keuzes die we in onze jeugd hebben gemaakt.
BeantwoordenVerwijderenJezus brengt ons dat ook, de ware wijsheid van God. Hij wil Zijn leerlingen die op stage zijn geweest een dag rust schenken, maar daar zijn de mensen. Zij hebben Jezus nodig en Jezus laat hen niet vallen. Jezus twijfelt niet aan de wereld. Hij is ervan overtuigd dat Hij de wereld beter kan maken. Hij wil van ons zout en licht maken, zoals we het morgen zullen horen. De vakantiedag valt in het water. Of toch niet? Neen, hij valt niet in het water. De leerlingen vinden rust in de woorden van Jezus. Ook wij kunnen rust vinden in ons werk. We moeten het graag doen, het doen vanuit onze relatie met Jezus. Regelmatig een liefdesblik op Jezus in ons hart, een bede om hulp en om inzicht, een schietgebed. Zo houden wij het uit overdag, ook in de hitte van de strijd. Jezus is de herder, ook mijn herder. Ook ik lig zonder Hem neer als een schaap zonder herder. Maar Hij ziet me liggen, Hij ziet naar me om, Hij heeft medelijden.
dank kris voor je mooie beschouwing over stilte en het klooster. ook al ben ik veel alleen in mijn huiselijke stilte en weet ik me heel gedisciplineerd te houden aan vaste gebedstijden, toch mis ik de inspirerende stilte die je beleefd met anderen die ook in stilte zijn. helaas kan ik niet meer, zoals vroeger, naar mijn geliefde benedictijner klooster. gelukkig draag ik daar heel goede herinneringen aan die ik regelmatig oproep. dat heeft mij door de jaren heen veel steun gegeven. daarom zou ik eenieder die daartoe de mogelijkheid heeft aanraden om een klooster of abdij te zoeken waar hij/zij zich thuis kan voelen om zich daar, als het leven dat toelaat, met enige regelmaat terug te trekken. de heilzame werking is voor t leven!
BeantwoordenVerwijderen" Daarom denk ik dat het goed is om af en toe echt enkele dagen jezelf de tijd te gunnen om naar een plaats te gaan waar je werkelijk de stilte en de eenzaamheid kan ingaan. En doorgaans zijn abdijen of kloosters daarvoor zeer gezegende plaatsen. Ze zijn als religieuze haarden in onze samenleving waar we onze ziel aan mogen komen warmen, om rust en heling te vinden naar geest en lichaam, gedragen door het gemeenschappelijk en persoonlijk gebed."
BeantwoordenVerwijderenDank je wel Kris voor bovenstaande tekst
Geregeld de stilte ingaan is onontbeerlijk om bij jezelf thuis te komen; bij de anderen maar
tenslotte ook bij God.