woensdag in week 4 door het jaar

En ze namen aanstoot aan Hem ...

Jezus moet vermoed hebben dat dit ging gebeuren. En toch ging Hij. Hij had evengoed niet kunnen gaan. Maar Hij ging. Het was zijn zending aan iedereen de Blijde Boodschap te melden, ook aan hen waarvan Hij wist dat de boodschap niet echt zou aankomen.

Eigenlijk geldt dat ook voor ons. Want soms maken we het ons makkelijk. Als we al op een of andere wijze ‘verkondigen’, doen we dat gewoonlijk tot mensen waarvan we op voorhand weten dat de boodschap een zekere ingang zal vinden. Maar ook naar hen gaan waarvan we weten of vermoeden dat het geen ingang zal vinden… da’s heel andere koek. Nochtans is ook dat evangelie.

Jezus’ boodschap uitdragen naar hen die er – op het eerste zicht – niet onmiddellijk voor openstaan, is niet makkelijk. We moeten dit verstandig aanpakken.
We moeten op de eerste plaats het evangelie zelf willen zijn, dat wil zeggen dragers van Gods vrede. Vanuit deze vrede kunnen we dan onder de mensen zijn; niet als meerderen maar als één van hen. Het is bereid zijn broederschap aan te gaan met de medemens; met elke medemens, zonder onderscheid. Dus ook met hen die ons als lastig overkomen: godslasteraars, leugenaars, mensen die hun partner bedriegen, maar ook de lastige collega, de ambetante buur, de in onze ogen luierik die niet wil werken, de narcisten, racisten en fascisten, en allen waarop we zo graag een etiket plakken. In wezen zijn het allemaal onze broeders en zusters die vanuit hun mens-zijn vragen om bemind te worden. Als christen zien we toch immers iedere mens als kind van God die bedelt naar liefde… niet?
Evangelie is de bereidheid in je dragen ieder graag te zien, en met hem of haar broederschap te vormen.

Als we dit niet kunnen opbrengen (wat des mensen is) moeten we in de spiegel durven kijken en ons afvragen waarmee we bezig zijn, vragen om vergeving, bidden om genade, om weer het avontuur van de liefde opnieuw aan te gaan.

Weet je wat aanspreekt bij mensen? Authenticiteit. Wanneer mensen aanvoelen dat je authentiek als christen door het leven gaat (ook al gaan ze met de inhoud niet akkoord) spreekt dit dikwijls veel meer aan dan een goed opgebouwde homilie tijdens een prachtig verzorgde eucharistieviering. Er is uiteraard niets mis mee met dit laatste, maar mensen die daarbij nog authentiek leven, en zo overkomen, spreekt heel erg aan en komt diep binnen. Zeker wanneer men aanvoelt dat je trouw bent in je vriendschap, dat je niet oordeelt en niet neerkijkt. Oh dan kun je veel bereiken.

Maar ik zou zeggen: verzorg je gebedsleven. Vraag en je zult verkrijgen… dat betekent: vraag aan ons Heer momenten waarop je medemensen mag ontmoeten en Hem mag tonen doorheen daad en eventueel woord. Met dit laatste bedoel ik dan vooral het ‘goede gesprek’. Zoveel mensen hunkeren naar een dieper gesprek. Het komt er op aan eenvoudig de juiste snaren bij de ander aan te raken opdat het ‘goede gesprek’ mogelijk wordt. Om deze genade mag je dus in geloof vragen. Echt waar.

En vergeet de humor niet. Ik heb het dan uiteraard niet over spot of humor die naar beneden haalt. Ik heb het over welgezind in het leven staan, met een lach en een grap. Nog al te dikwijls zijn katholieken teveel als kartonnen dozen die vast zitten in hun eigen plooi. Leef vrij, blij, met humor, de ander tegemoet tredend met Gods liefde.

En nu zwijg ik, want ik begin te preken, en dat komt niet goed.

Een mooie woensdag voor ieder van u !!

kris