vrijdag in week 4 door het jaar
Jezus is niet als een storm, niet als een aardbeving, niet als een vuur. Hij is zacht en stil als een bries; het stille suizelen van een bries, zoals Hij aanwezig is in de eucharistie, onmerkbaar, om beter door te dringen, om zich helemaal te kunnen verenigen tot in de diepste diepte van ons hart.
Hard stoot af, zacht dringt door. Zacht is de hand waarmee Jezus geneest, zacht is zijn stem. Hij verheft zijn stem niet om de walmende pit niet uit te doven en het geknakte riet niet te breken. Zacht is de stem van God.
Zacht is de stem van God in ons geweten. Ook in het geweten van Herodes, een bruut, met een volkomen verhard geweten. In de evangelische traditie wordt hij voorgesteld als een zwakkeling, die heen en weer wordt geslingerd door goede en slechte neigingen. En toch had hij iets goeds, hij luisterde naar de zachte stem van zijn geweten. Herodes had ontzag voor Johannes de Doper en elke keer als hij naar hem luisterde, werd hij geraakt tot in zijn geweten.
Herodes wist dat zijn vrouw, Herodias, Johannes' dood zocht en hij nam hem in bescherming. Hij wilde wel het goede, maar het kwam er niet van. Hij was in tweestrijd, hij was verdeeld, hij was niet heilig, hij was niet heel.
En bij al het goede dat hij had, had hij een paar ondeugden die hij niet genoeg bestreed en dat is genoeg, wanneer de omstandigheden ernaar zijn, om groot kwaad te doen: zijn ongeordende liefde, zijn grootspraak, door de drank nog meer vergroot: "Vraag maar wat je wilt en ik zal het je geven," en tenslotte zijn eerzucht. Vanwege zijn tafelgenoten liet hij het niet afweten. Hij wilde zijn gezicht niet verliezen.
Je hoeft maar een paar ondeugden te hebben en je maakt het leven van een ander, zo niet tot een hel, maar dan toch tot een zware beproeving. Van het kleine kwaad dat je hebt laten zitten komt op een gegeven ogenblik het grote kwaad. Die gevoeligheid voor het kleine, voor de zachte stem van het geweten, moeten wij dus ontwikkelen. Niets laten zitten, ook niet het allerkleinste.
Waarom? Uit liefde, uit liefde voor God en voor elkaar, en voor wat God voorheeft met ieder van ons en met de hele mensheid.
Naar woorden van J. Bots, sj
Hard stoot af, zacht dringt door. Zacht is de hand waarmee Jezus geneest, zacht is zijn stem. Hij verheft zijn stem niet om de walmende pit niet uit te doven en het geknakte riet niet te breken. Zacht is de stem van God.
Zacht is de stem van God in ons geweten. Ook in het geweten van Herodes, een bruut, met een volkomen verhard geweten. In de evangelische traditie wordt hij voorgesteld als een zwakkeling, die heen en weer wordt geslingerd door goede en slechte neigingen. En toch had hij iets goeds, hij luisterde naar de zachte stem van zijn geweten. Herodes had ontzag voor Johannes de Doper en elke keer als hij naar hem luisterde, werd hij geraakt tot in zijn geweten.
Herodes wist dat zijn vrouw, Herodias, Johannes' dood zocht en hij nam hem in bescherming. Hij wilde wel het goede, maar het kwam er niet van. Hij was in tweestrijd, hij was verdeeld, hij was niet heilig, hij was niet heel.
En bij al het goede dat hij had, had hij een paar ondeugden die hij niet genoeg bestreed en dat is genoeg, wanneer de omstandigheden ernaar zijn, om groot kwaad te doen: zijn ongeordende liefde, zijn grootspraak, door de drank nog meer vergroot: "Vraag maar wat je wilt en ik zal het je geven," en tenslotte zijn eerzucht. Vanwege zijn tafelgenoten liet hij het niet afweten. Hij wilde zijn gezicht niet verliezen.
Je hoeft maar een paar ondeugden te hebben en je maakt het leven van een ander, zo niet tot een hel, maar dan toch tot een zware beproeving. Van het kleine kwaad dat je hebt laten zitten komt op een gegeven ogenblik het grote kwaad. Die gevoeligheid voor het kleine, voor de zachte stem van het geweten, moeten wij dus ontwikkelen. Niets laten zitten, ook niet het allerkleinste.
Waarom? Uit liefde, uit liefde voor God en voor elkaar, en voor wat God voorheeft met ieder van ons en met de hele mensheid.
Naar woorden van J. Bots, sj
Wij hebben de laatste paar weken veel gelezen over koning David. Hij was ondanks zijn zwakheden een goede koning. Altijd bleef het volk hem herinneren als de koning van die goede oude tijd. Ja, toen was het goed, zo bleven de mensen denken, ook als zij bv. in ballingschap weg waren gevoerd. Ook het boek Jezus Sirach, dat is rond 150 v. Chr., 800 jaar na David, roemt David. We hoorden het in de eerste lezing. Mooi vind ik de eerste zin: ‘Zoals het vet van het offer, zo werd ook David afgezonderd van de zonen van Israël’. Het vet diende voor het offer aan de Heer, de rest was voor de priester. Het vet van het offerdier werd afgezonderd. Afgezonderd betekent eigenlijk ‘heilig’. Heilig is God die niet behoort tot deze wereld, heilig was David, heilig is de Kerk met haar priesters en gelovigen nu. En net als bij David betekent dat ‘heilig’ niet: zonder zonden. Alleen God is zonder zonden. En Jezus ook. David en alle leden van de Kerk zijn wel heilig, afgezonderd, apart gezet, uitgekozen door God, maar dit ondanks hun zonden. David bleef ook bekend door de psalmen. Hij heeft er wellicht zelf enkele gemaakt. Hij was een koning naar Gods hart. Jezus Sirach prijst David om zijn geloof en Godsvertrouwen, meer dan om zijn militaire overwinningen, want ook deze waren het werk van God.
BeantwoordenVerwijderenKoning David. Toch wel anders dan de koning van wie het evangelie van vandaag verhaalt: Herodes. Deze leefde met de vrouw van zijn broer. En in de tien geboden van Mozes, op de stenen tafelen in de ark van het verbond, stond al: ‘Je zult je zinnen niet zetten op de vrouw van je naaste’. Herodes had niet alleen zijn zinnen op haar gezet, maar hij had haar ook bij zich genomen. Johannes de Doper had hem het ongeoorloofde daarvan voorgehouden en daarom zat Johannes nu in de gevangenis. Dat zou nu niet veel anders zijn. Ook nu mag een bisschop of een priester eigenlijk niet zeggen dat abortus en euthanasie verkeerd zijn. Het erge in het evangelie van vandaag is dat Herodes juist op zijn verjaardag Johannes laat onthoofden. Een verjaardag was toentertijd eigenlijk een dag van begenadiging. Herodes heeft iemand begenadigd: de dochter van zijn bijzit. Natuurlijk vroeg die het hoofd van de Doper, want dan zou het geweten van Herodes zwijgen en zij en haar moeder zouden voortaan ongestoord hun luxeleventje verder kunnen zetten aan het hof van de koning. Toch zweeg het geweten van Herodes niet. Hij hoorde over Jezus en dacht echt dat Jezus Johannes de Doper was die uit de doden op was gestaan. Jezus is natuurlijk meer dan dat! Jezus zal ook sterven en verrijzen, maar wat Johannes niet kon, dat deed Jezus: ons verzoenen met God. Daarvan is deze eucharistie opnieuw de dankbare gedachtenis en tegenwoordigstelling.
Johannes De Doper had geen macht. Geen vermogen. Wel een grote mond. En leerlingen.
BeantwoordenVerwijderenDe meeste mensen houden hun mond als ze voor de Koning staan. Johannes niet.
En het zal niemand verwonderen : eerst vloog hij in de gevangenis, en nadien...
O ja, hij had de waarheid aan zijn kant. En we zeggen : "eerlijk duurt het langst"
Maar God zweeg toen Salomé het hoofd vroeg van deze profeet.
Er gebeurt zoveel onrecht - brutaal en banaal.
De dans van een meisje was de aanleiding. Iedereen was enthousiast en blij.
Laat ons bidden voor ons geweten. Dat het sterker moge zijn dan de sociale druk en de macht die hoort bij onze rol en status. Laat ons rouwen met Herodes, om ons machtsmisbruik. Laat ons terug nederig worden, zodat God's wil kan geschieden in ons leven, ook als we de stem van ons geweten al in de kelder hebben opgesloten