Van Woord naar leven

ONTMOETING MET DE VERREZEN HEER (Bij Mt 28, 8-15) De twee Maria’s hadden vernomen van de engel dat Jezus was opgestaan uit de dood. Hij zond hen naar de leerlingen waar ze de Blijde Boodschap van de verrezen Heer moesten gaan verkondigen en dat ze Hem in Galilea zullen ontmoeten. Ontzet en opgetogen verlieten ze het graf en snelden naar de leerlingen. Op dat moment, zo lezen we, kwam Jezus hun tegemoet en groette hen. Ze liepen op Hem toe, grepen zijn voeten vast, en bewezen Hem alle eer. Wat een vreugde moet deze ontmoeting gekenmerkt hebben! Een diepe, zalige vreugde! Geliefde mensen, wij zijn niet de twee Maria’s waarover we vandaag hoorden; de Maria’s die de eer hadden als eersten de verrezen Heer te mogen ‘zien’. Maar de ontmoeting die wij met de Heer mogen hebben is in wezen niet anders dan de ontmoeting tussen de Heer en zijn de twee Maria’s. Diep in onszelf, doorheen situaties, in appèls, in lijden, in onze eigen kwetsbaarheid, in het Woord, in de sacramenten, in de natuur,

OPSTAAN IN HET LICHT VAN PASEN Vandaag betreden we de heilige ruimte van Pasen, waarin het licht triomfeert over de duisternis, waar de dood wordt overwonnen wordt door het leven. In het evangelie volgens Johannes horen we het verhaal van Maria Magdalena die vroeg opstaat om naar het graf van Jezus te gaan. Ze vindt de steen weggerold, het graf leeg. Ze rent om Petrus en de andere leerling die Jezus liefhad te waarschuwen. Ze komen en vinden de doeken en de zweetdoek, maar geen lichaam. Over deze doeken schrijft aartsbisschop Vincenzo Paglia: 'Deze doeken zijn de doeken van de liefde, de doeken van medelijden, de doeken van mededogen, de doeken die velen omhullen die door geweld getroffen zijn. Die doeken die de Kerk en elke christelijke gemeenschap oproept ze uit te spreiden in de periferie van de wereld om te zorgen voor het lichaam van zoveel armen, zieken, ouderen, kinderen, vreemdelingen, vluchtelingen en verlatenen. Het zijn de doeken van de verrijzenis, de tekenen van de

Een haiku voor deze Stille Zaterdag Zwijgend rouwt de aard, tussen kruis en gloriepoort, verwachting ademt.

Gebed van Franciscus van Assisi voor de Gekruisigde Hoogste, roemrijke God, verlicht de duisternis van mijn hart en geef mij het ware geloof, de gegronde hoop en de onverdeelde liefde, het aanvoelen en de kennis, Heer, om uw heilige en waarachtige opdracht te kunnen volbrengen. Amen Vragen om mee op weg te gaan Kan ik de genade van het kruis op zo'n wijze ontvangen dat ik Christus toelaat dat Hij alle duisternis in mezelf ombuigt naar Gods licht? Ben ik bereid de dorst te lessen van zij die door hun lijden het beeld van de Gekruisigde in zich dragen?

REINIGING EN EUCHARISTIE Vandaag zegt Jezus tot Petrus, en tot ieder van ons: ‘Als Ik je voeten niet mag wassen kun je niet bij mij horen.’ Dit gaat tegen alle wereldse logica in. God zelf knielt voor de mens om de voeten te wassen, om hem te reinigen. Dat kan Christus omdat Hij een en al Liefde is. De Liefde gaat nooit boven de ander staan, maar treedt de naaste tegemoet als een mindere. Dat is Liefde. Zo is God. Wie deze daad van de Heer niet toelaat, zo zegt Hij, kan niet bij Hem horen. Hij zal nooit Jezus’ deelgenoot kunnen zijn. In de biecht gebeurt precies hetzelfde. Daar knielt de Heer voor de biechteling. Doorheen de priester geeft de Heer de absolutie en neemt de biechteling in zich op. Het is dus in de reiniging dat Christus ons in zich opneemt. De reiniging bestaat erin je te laten genezen van de hoogmoed, om je als een nederige te laten opnemen door Christus in Hemzelf. Vanuit deze reiniging mogen wij dan elkaar de voeten wassen. Jezus zegt immers: ‘Ik heb een voorbeel

ONTHECHTING VANUIT DE GEEST Jezus antwoordde: ‘Hij die tegelijk met Mij iets uit de schaal nam, die zal Mij uitleveren.’ Op een van de grootste momenten uit de geschiedenis, daar waar Jezus zichzelf zal schenken in brood en wijn, is het kwaad op z’n sterkst aanwezig. God de Heer, en de duivel in Judas … samen aan dezelfde tafel. De Heer, één en al liefde … en Judas, bezeten van zijn boze bedoelingen. Waar christelijke liefde is, is de duivel nooit ver af. Dat deze laatste mee aan tafel zit, dwingt ons steeds op de hoede te zijn en de houding van innerlijke onthechting aan te nemen. Niet op eigen kracht, maar vanuit de genade ons reeds gegeven bij het doopsel. Het is een kwestie van dagelijks neerknielen bij deze bron van levend water, opdat wij, vanuit het werkzaam zijn van de Geest, Christus’ genade mogen ontvangen dat de kracht in zich draagt een juiste houding van onthechting te beleven. Laten we bidden Vader, geef dat wij dagelijks mogen drinken van de genade reeds bij ons do

VERRAAD EN TROUW (Bij Joh 13, 21-33 en 36-38) Onderstaande overweging is van Ricky Rieter. Ze schreef deze vorig jaar voor 'dinsdag in de Goede Week'. Beste mensen, de veertigdagentijd nadert haar hoogtepunt. We gaan spoedig het lijden en sterven van Jezus herdenken (en meebeleven vanuit onze eigen situatie). De spanningen lopen op. Het blijkt telkens weer dat de leerlingen van Jezus de situatie niet aankunnen. Moest dit (schijnbaar) noodlottige lijden nu echt plaatsvinden- zullen zij zich afgevraagd hebben! Dat is ook voor ons de vraag als we bijvoorbeeld kijken naar het lijden door oorlogen, geweld, hongersnood, vervolging waar de wereld vol van is. Bovendien als we mede onze blik naar binnen richten en het lijden van onszelf niet altijd aankunnen. In het evangelie lezen we over het verraad van Judas, een van de twaalf leerlingen. Jezus heeft zijn trouwe vrienden zojuist de voeten gewassen; dienstknecht wil Hij zijn, een voorbeeld geven aan hen (en aan ons). Het is een ze

OVERVLOEDIGE LIEFDE (Bij Joh 12, 1-11) Op deze maandag van de Goede Week worden we herinnerd aan het intieme moment tussen Jezus en zijn vrienden in het huis van Simon de melaatse. Daar zit Maria aan de voeten van Jezus, liefdevol zalvend met kostbare nardusolie. Haar daad van overvloedige liefde en respect weerspiegelt het diepe begrip van de tijd die komen gaat. De kostbare olie die Maria gebruikt, toont aan dat ware liefde royaal is, vrijgevig en zonder voorbehoud. Het herinnert ons eraan dat we onze beste gaven niet moeten sparen voor speciale gelegenheden, maar dat we ze moeten gebruiken om liefde en zorg te tonen aan Jezus en al degenen die ons dierbaar zijn. Maar te midden Maria's tederheid en genegenheid is er ook een schaduw aanwezig, vertegenwoordigd door Judas Iskariot, die klaagt over de verspilling van de kostbare olie. Hij kan de diepte van Maria's gebaar niet begrijpen, verblind door zijn eigen ego. In de Goede Week worden we uitgenodigd om onze eigen houding

DEZE MENS WAS GODS ZOON Onderstaande overweging is van de hand van aartsbisschop Vincenzo Paglia Vandaag begint de Goede Week of de Lijdensweek. Het is een goede en heilige week omdat de Heer in het centrum staat. En het is een week van 'passie" omdat we Jezus' lijden overwegen. Paulus schrijft aan de Filippenzen: Hij heeft zich vernederd en werd gehoorzaam tot in de dood – de dood aan het kruis. Hoe zouden wij onverschillig kunnen blijven tegenover wat we zullen zien en horen? Het lijden van Jezus is, evenmin als de zwakheid en de pijn van mensen, geen spektakel om afstandelijk te bekijken. Jezus' lijden is een passie van liefde. Jezus verandert ons niet met een wet, maar met grote liefde. Hij is deze week de mens die moet verdedigd, beschermd en bemind worden. Het is niet genoeg om geen kwaad te doen. We mogen niet langer onbeslist blijven. We moeten van die man houden. Wie niet voor de liefde kiest, wordt uiteindelijk medeplichtig aan het kwaad. Jezus komt Jeru

VERVULLING IN LEEGTE Vandaag, waar we ons op de drempel begeven naar de Goede Week toe, lezen we dat Jezus het gesprek met de Joden niet meer aanging. Alles was zowat gezegd. Hij zocht de stilte op, Hij trok naar  ‘de omgeving van de woestijn’ , zo staat er, waar Hij verbleef in Efraïm samen met z’n leerlingen. Ter voorbereiding van wat komen zou… Ik wil je uitnodigen, geliefde mensen, de komende week, de lezingen die de liturgie ons aanbiedt, echt diep ter harte te nemen. Opdat het een genadevolle week zou worden; voor jezelf, je geliefden, de Kerk en de wereld. Ga deze dagen vóór Pasen, mét Jezus, naar de  ‘de omgeving van de woestijn’ ; naar de stilte; jouw stilte, die heilige plek diep in jezelf waar God zich openbaart, om je naar Hem te keren, om je in Hem te begeven, om van Hem te ontvangen. Nogal wat christenen zoeken deze dagen de stilte op van een abdij of klooster. Gastenverblijven in deze huizen zijn een weldaad voor hen die op zoek zijn naar uiterlijke en innerlijke rust

IN CONFRONTATIE MET DE WAARHEID (Bij Joh 10, 31-42) Het Evangelie van vandaag vertelt ons over een cruciale ontmoeting tussen Jezus en de Joden, waarin de kern van zijn goddelijkheid wordt belicht. In deze passage zien we de worsteling van de Joden om de waarheid te begrijpen en te aanvaarden dat Jezus werkelijk de Zoon van God is; één met de Vader. Laten we dieper ingaan op deze ontmoeting en de betekenis ervan voor ons geloof vandaag. De Joden, verlangend naar duidelijkheid en antwoorden, vroegen of Jezus God was. In plaats van een rechtstreeks antwoord te geven, verwees Jezus naar zijn daden en de tekenen die Hij had verricht als bewijs van zijn goddelijke zending. Hij riep hen op om de werken van de Vader te aanschouwen, die Hij in zijn naam verrichtte. Deze daden, vervuld van goddelijke kracht en liefde, getuigden van zijn unieke relatie met de Vader. Maar de Joden waren verblind door hun eigen verwachtingen en vooroordelen. Ze konden niet accepteren dat Jezus de vervulling was

LEVEND IN HET WOORD (Bij Joh 8, 51) Vandaag zegt Jezus: ‘Als iemand mijn woord bewaart zal hij de dood nooit zien.’ Zoals gisteren hier ook al gezegd, is het Woord van de Heer veel meer dan de woorden die Jezus uitgesproken heeft, of zoals ze staan opgetekend in de evangelies. Het (mensgeworden) Woord is Hijzelf. Doorheen de evangelies, de Kerk, de medemens, het broze, het lijden, de natuur, zoveel situaties, uitnodigingen,… komt het Woord tot ons, met de vraag het te ontvangen, er ‘ja’ op te zeggen. Jezus zegt vandaag dat we het Woord moeten  ‘bewaren’ . Bewaren heeft te maken met ‘zorg dragen voor’, zodat het zijn schoonheid en zijn inhoud niet verliest. Het niet te snel invullen, en het al zeker niet toeëigenen. Het laten zijn zoals het is. Enkel zo kan het Woord, de Heer zelf, zijn werk doen in je leven. Het Woord, of de Heer, moet gekoesterd worden, liefgehad, en wel als het hoogste Goed, door de hemel in ons hart gelegd, niet anders dan toen in de kribbe, of grot, te Bethlehem

GEWORTELD IN CHRISTUS Vandaag zegt Jezus ons: ‘Wanneer u blijft vasthouden aan wat Ik zeg, bent u werkelijk mijn leerlingen. U zult de waarheid kennen, en de waarheid zal u bevrijden.’  Christus is het mensgeworden woord van God. Dus niet enkel wat Hij zegt zijn zijn woorden, maar Hijzelf is het Woord. Overal waar Hij tot ons komt en tot ons spreekt, openbaart zich de waarheid die ons ten diepste zal vrij maken. Echte leerlingen van Jezus zijn zij die bij dit Woord blijven, bij de Heer dus. Dikwijls zijn we onvrij omdat we niet bij Christus blijven. In de betere momenten laten we Hem toe, mag Hij er zijn, vindt er zelfs een transformatie plaats, maar we zijn niet trouw, en vervallen al snel in die gewoontes die ons wegtrekken van de Heer. Of we laten Hem maar deels toe. We koesteren als het ware sommige duistere plekjes diep in onszelf die we niet willen prijsgeven. Merkwaardig hoe een mens zichzelf soms vastketent aan bepaalde praktijkjes. Soms zijn we echt ‘slaaf van de zonde’  zo

GEHOORZAAMHEID IN CHRISTUS (Bij het feest van Sint-Jozef) Jozef werd wakker en deed wat de engel van de Heer hem had opgedragen. Zo eindigt het evangelie van vandaag. Jozef was een gehoorzaam man. Hij gaf gehoor aan wat God hem vroeg en daarom is hij heilig. Door zijn gehoorzaamheid kon het plan van God met hemzelf, met Maria en Jezus, en de mensheid, zich verder voltrekken. Gehoorzaamheid … Het is ook onze roeping. Gehoor geven aan wat God vraagt maakt van onze wereld een samenleving naar Gods droom. Maar wat is christelijke gehoorzaamheid? Laten we ons oor te luisteren leggen bij André Louf. In de diepte, zo stelt Louf, heeft gehoorzaamheid te maken met bevrijding. Het is niet het verlies van de eigen wil, maar het vinden van een diepere harmonie met de wil van de God. Gehoorzaamheid is niet het zwijgen van de ziel, maar het luisteren naar de fluisteringen van Christus' stem binnenin ons. In de stilte van gehoorzaamheid ontdekken we een ruimte waarin ons ego kan vervagen en de g

GEEN OORDEEL, WEL BARMHARTHEID (Bij Joh 8, 1-11) Vandaag zegt Jezus tot ons:  ‘Wie van jullie zonder zonde is, laat die als eerste een steen naar haar werpen.’  We zijn zo snel in het oordelen over anderen. De middeleeuwse schandpaal is soms zeer actueel. Vanwaar toch die drang naar oordelen? Op een of andere manier moet dat oppervlakkig gezien een goed gevoel geven, een soort kick. Raar maar waar. De waarheid is dat oordelen ons wegtrekt van de liefde, van elkaar, van God. Wie oordeelt sluit inderdaad zijn hart af voor de liefde. Vergeving krijgt zo goed als geen kans meer, laat staan verzoening. En, niet onbelangrijk, we verduisteren onze omgang met God. Betekent dit dat we geen kwaad meer mogen zien en benoemen? Ja hoor, zeer zeker wel. Het is zelfs belangrijk te zien waar er kwaad heerst, zelfs door wie dit kwaad wordt gedaan. Maar dat wil nog niet zeggen dat we degene die kwaad doen moeten veroordelen. Dit laatste is niet de weg van Christus. Dat leert ons het evangelie vandaa

LEVEN IN CHRISTUS' AANWEZIGHEID De overweging van vandaag is van de hand van br Wiro, trappist uit de abdij Maria Toevlucht te Zundert. 'Waar Ik ben zal ook mijn dienaar zijn' Dit zinnetje van Jezus uit het evangelie lijkt mij alles samen te vatten en uit te drukken wat er te zeggen is. 'Waar Ik ben zal ook mijn dienaar zijn.' Puur, eenvoudig en direct, zonder omwegen wijst Jezus ons de weg naar de kern van ons christen-zijn. Er is over het christelijk geloof oneindig veel geschreven en gesproken. De meeste woorden zullen wel teveel geweest zijn. Er zijn ook talrijke christelijke kerken opgericht, ieder met zijn eigen waarheid. Helaas vaak muren die de werkelijkheid van Jezus’nabijheid dreigen af te sluiten. En toch is er zo’n gewoon levensecht antwoord gegeven op de simpele vraag van de griekssprekende joden uit het evangelie. Ze vroegen aan de apostel Filippus om Jezus te zien, te spreken. Ze vroegen niet: 'Laat ons de tempel zien' of  'welke lee

IN CHRISTUS OPSTAAN ‘In het uur van mijn genade geef Ik je antwoord, op de dag van de redding zal Ik je helpen. Ik zal je behoeden, Ik neem je in dienst voor mijn verbond met het volk, om het land weer op te richten, om het verlaten erfgoed in eigendom terug te geven, om tegen gevangenen te zeggen: ‘Ga in vrijheid!’ en tegen wie in het duister verblijft: ‘Kom tevoorschijn!’ Zo lezen we vandaag bij Jesaja. Laten we deze woorden eens beluisteren gericht naar onze binnenkant, ons hart, ons innerlijk leven. ‘In het uur van mijn genade …’ Het uur van Gods genade is het moment waar Hij beslist onze binnenkant overhoop te gooien door ons gelovig te laten inzien dat ons heil niet afhangt van eigen prestatiedrang maar wél van zijn kracht in ons. Het is – door genade – ons bewust worden van onze eigen zwakheid. Daarvoor zal Hij ons hart vermorzelen en vernederen. Vermorzelen in de zin dat alle hoogmoed moet gebroken worden. Vernederen in de zin van dat Hij zal tonen dat de nederigheid de enig

KOM EN ZIE (Uitnodiging tot een gastvrije kerk) De psalm van vandaag eindigt vandaag met: ‘Kom en zie wat de Heer heeft gedaan.’ Deze uitnodiging zou de uitgestrekte had moeten zijn van de Kerk: een Kerk die verwelkomend is, gastvrij: in de warme en religieuze betekenis van het woord. Gastvrij voor iedereen: ik denk aan gelijkgezinden in geloofsvisie maar ook allen die er een andere mening op nahouden. Moslims, Joden, boeddhisten, gelijk van welke religieuze strekking. Ook zij die tot een sekte behoren, hoe bedenkelijk ook. Mensen die het zogenaamde rechte pad bewandelen maar ook zij wiens levensweg kronkelig verloopt. Zij die menen onbevlekt ontvangen te zijn maar evengoed de deugnieten van onze samenleving. Rijken zijn welgekomen, net zoals ook de armen dat zijn. Vluchtelingen en ontheemden. Zij die zogenaamd fluitend door het leven gaan alsook zij die lijden onder depressie, eenzaamheid of welke donkerte ook. Mensen die tot nu toe 'geslaagd' zijn in hun huwelijk, alsook d

GELOVEN IN DE KRACHT VAN HET GEBED (Bij Joh 4, 43-54) Het evangelie van vandaag duidt ons op het belang van geloof en gebed, zelfs op afstand. De hoveling van Kafarnaüm sprak Jezus niet aan voor zijn zoon in diens aanwezigheid, maar gelovend dat Jezus ook op afstand zou aanraken. Anders gezegd: hij had een geloof dat de grenzen van fysieke nabijheid overschreed. Het is belangtijk om te beseffen dat gebed niet beperkt is tot fysieke nabijheid. We kunnen bidden voor anderen, zelfs als we niet in dezelfde ruimte zijn. Onze gebeden kennen geen grenzen van afstand; ze kunnen de harten en levens van anderen raken, waar ze zich ook bevinden. Laten we daarom blijven bidden voor elkaar, zelfs als we gescheiden zijn door grote afstanden. Laten we geloven in de kracht van onze gebeden en in de liefde en genade van God om te genezen, te troosten en kracht te geven aan degenen voor wie we bidden. Mogen we ons vertrouwen stellen in Hem, wetende dat Hij luistert naar onze gebeden, ongeacht waar we

LEVEND IN DE ADEM GODS (Bij Joh 7, 40-53) Het evangelie van vandaag vertelt ons dat de toenmalige religieuze leiders Jezus niet konden aanvaarden als de messias. Ze namen zichzelf, en bijzonder hun eigen redeneren, als norm van het al dan niet aanvaarden van Jezus als dé Christus. Het is een vrucht van een soort verlichtingsdenken (ja, toen al …) waar het eigen redeneren het centrum wordt van wat jezelf als 'waarheid' ziet. Wat gevaarlijk is ... want de kans is groot dat je op deze wijze de dingen niet meer ziet zoals ze zijn. Het eigen 'ik', het eigen denken, staat centraal, en het 'ik' bepaalt wat al dan niet waar is. Het moet gezegd, dit laatste is een zeer moeilijke materie. De waarheidsvraag is iets van alle tijden. Toch heeft Jezus ons iets gegeven dat ons al een heel stuk op weg kan helpen. En dat 'iets' is iets dat aan Hem, en aan de Vader gelijk is: namelijk de heilige Geest. Hij zal ons in de volle waarheid brengen ... zo heeft Jezus beloofd.

GEEN OORDEEL, WEL REDDING God heeft zijn Zoon niet naar de wereld gestuurd om een oordeel over haar te vellen, maar om de wereld door Hem te redden. Zo spreekt Jezus vandaag tot Nikodemus, en tot ieder van ons. God is niet uit op oordeel of straf. Hij wil de mensheid redden van zijn ondergang. Hij wil de mensheid transformeren naar zijn liefde, volledig bevrijd van kwaadaardige neigingen die leiden tot totale ontreddering en stuurloosheid. En daarvoor heeft Hij zijn Zoon gezonden, om de mensheid te redden. Van belang is dat we ons hart openen voor deze redding. Ze is immers puur gave. Gods redding kan je niet maken. Je kan het enkel ontvangen. In die zin is het puur genade; genade als een realiteit die het leven van de mens doordrenkt en transformeert. André Louf benadrukt dat genade de menselijke wil niet overweldigt, maar eerder de menselijke wil verheft, zodat deze zich kan uitstrekken naar het verlangen van God. Altijd opnieuw benadrukt Louf hierin het belang van de nederighe

GETUIGENIS (Bij Wijsh 2, 1a + 12-22) De rechtvaardige is een levende aanklacht tegen onze opvattingen geworden. Zijn verschijning alleen al is ons een doorn in het oog, omdat hij anders leeft dan anderen en zich afwijkend gedraagt.  Zo horen we, in het boek Wijsheid, de zogenaamde goddelozen zeggen over de gelovigen. Doorheen zijn gedrag, de keuzes die hij maakt, de woorden die hij spreekt, getuigt een christen. En ja, de kans dat christelijk leven een doorn in het oog is van anderen is niet onbestaande. Laat het vooral geen reden zijn om je levensstijl aan te passen. Als je maar nederig blijft en de ander (ook de andersdenkende) ten diepste respecteert als mens, al was het maar omdat ook hij of zij ook een kind van God is. André Louf zegt dat – wanneer iemand in God leeft – niet anders zal kunnen dan getuigend aanwezig zijn in deze wereld. Hij zal zich daartoe van binnenuit gestuwd weten. Laten we luisteren wat hij daarover zegt: ‘Het levende leven dat deel uitmaakt van de christe

EEN LES IN NEDERIGHEID (Bij Lc 18, 9-14) De farizeeër staat in de tempel en bidt met zelfvoldaanheid en hoogmoed. Hij kijkt neer op anderen en roemt zijn eigen deugden, zichzelf rechtvaardigend voor God. Hij ziet zichzelf als superieur vanwege zijn strikte naleving van de wet en zijn religieuze praktijken. Maar zijn gebed is niet echt tot God gericht; het is gericht op zijn eigen verdiensten en zijn vermeende superioriteit. In tegenstelling hiermee staat de tollenaar op afstand, durft zelfs niet naar de hemel op te kijken, en slaat zich op de borst, een teken van diep berouw en nederigheid. Zijn gebed is eenvoudig maar krachtig: 'God, wees mij zondaar genadig.' Hij erkent zijn eigen zonden en afhankelijkheid van Gods genade, zonder enige zelfrechtvaardiging. Jezus benadrukt dat het de tollenaar is die gerechtvaardigd vertrekt, niet de farizeeër. Hij zegt: 'Wie zichzelf verhoogt zal worden vernederd, en wie zichzelf vernedert zal worden verhoogd.' Deze woorden lere

HET WOORD ... EEN ZAAK VAN HET HART ‘U bestudeert de Schriften en u denkt daardoor eeuwig leven te hebben. Welnu, de Schriften getuigen over Mij, maar bij Mij wilt u niet komen om leven te ontvangen.’ Jezus richtte deze uitspraak tot enkele hardleerse Joden van toen. En we gaan er nogal spontaan van uit dat ze dus niet zou gelden voor ons, christenen. Dat zou ik toch niet te snel durven beweren. Ook wij kunnen namelijk kennis nemen van de Schriften, zowel het Oude als het Nieuwe Testament, zonder de Heer te ontmoeten of leven van Hem te ontvangen. Vaak hebben we de neiging om de Bijbel rationeel te lezen, zelfs tijdens ons gebed. We lezen hem met ons hoofd, vinden het interessant, we nemen het ter harte en laten zelfs toe dat het richting geeft aan ons leven. Dikwijls zetten ze ons aan tot een christelijk gekleurd activisme, ja tot ware liefdadigheid, tot een ethisch verantwoord handelen. Dit klinkt beslist mooi waar in wezen is het mager. Als de Schriftlezingen ons niet in ontmoeti

JE NAASTE LIEFHEBBEN ALS JEZELF (Bij Mc 12, 28b-34) Vandaag worden we geconfronteerd met een van de meest wezenlijke vragen van ons geloof, gesteld door een schriftgeleerde aan Jezus: ‘Wat is van alle geboden het belangrijkste gebod?’ Het antwoord van Jezus vormt de kern van ons geloof en roept ons op tot een diepgaande liefde voor God en onze medemens. “Luister, Israël! De Heer, onze God, is de enige Heer; heb de Heer, uw God, lief met heel uw hart en met heel uw ziel en met heel uw verstand en met heel uw kracht.” En daarna komt dit: “Heb uw naaste lief als uzelf.” Er zijn geen geboden belangrijker dan deze.’  Deze woorden zijn geen simpele instructies, maar een oproep tot een transformerende liefde die ons hele wezen doordringt en onze relaties met God en onze medemens vormgeeft. Liefhebben met heel ons hart, ziel, verstand en kracht betekent dat onze liefde voor God allesomvattend moet zijn. Het is een liefde die ons verheft boven onze eigen belangen en ons verbindt met de diep

DE OPROEP VAN DE PROFEET (Bij Jer 7, 23-28) Vanaf de dag dat jullie voorouders uit Egypte wegtrokken tot op de dag van vandaag heb Ik telkens weer mijn dienaren, de profeten, naar jullie gezonden. Maar niemand die naar Mij luisterde, niemand die Mij gehoorzaamde. Jullie zijn nog halsstarriger dan jullie voorouders. Zo lezen we vandaag bij de profeet Jeremia. Bij ‘profeten’ denken we vaak – terecht overigens – aan Bijbelse profeten uit het Oude Testament zoals Jeremia, Jesaja, Ezechiël, Micha, Nahum, … Het zijn boodschappers van God. Vaak leggen ze de vinger op de wonde waar het fout gaat met de mensheid, roepen op tot bekering en tonen een weg van hoe het dan wél kan. In die zin zijn de Bijbelse profeten altijd mensen met een boodschap van hoop. Daarnaast heb je in de geschiedenis altijd profeten gehad die dan misschien niet de naam profeet dragen maar die wel profetisch leefden en in die zin ook profeten zijn. Ik denk aan heel wat heiligen uit de geschiedenis: Franciscus en Clara

ZELFONTPLOOING IN GOD ‘Welk volk, hoe groot ook, heeft goden zo dichtbij als wij de Heer, onze God, telkens als wij Hem om hulp roepen?’ Zo horen we Mozes vandaag zeggen. Zelfredzaamheid wordt de dag van vandaag hóóg in het vaandel gedragen. Het is het vermogen om zelfstandig je leven te leiden en om je eigen problemen op te lossen. Zo stimuleren wij bijvoorbeeld onze bewoners in het woonzorgcentrum om hun ochtendzorg zélf te doen, uiteraard in de mate van het mogelijke. Het behoedt een mens voor onnodige afhankelijkheid, het geeft eigenwaarde, enzovoort. Ook naar jonge mensen toe is het goed hen de waarde van zelfredzaamheid mee te geven. Het is niet fout te trachten je problemen zelf op te lossen. En zo kunnen we doorgaan. Dat enerzijds. Want, anderzijds, is er ook een deel in ons leven waarvan de zogenaamde zelfredzaamheid een duiveltje kan worden. Je kan denken álles zo in handen te moeten nemen dat je God niet meer nodig hebt. Of beter gezegd: dat je dénkt God niet meer nodig t

OVER VERGEVING, VERZOENING EN FEEST (Bij Mat 18, 21-35) Op de vraag van Petrus hoe dikwijls men moet vergeven, antwoordt Jezus: ‘Niet tot zevenmaal toe, zeg Ik je, maar tot zeventig maal zeven.' Waar mensen elkaar vergeven, waar verzoening plaatst vindt, daar wordt terug veel mogelijk. Het heeft iets feestelijks. Wat stuk was is immers hersteld en de gevolgen zijn alleen maar van goede aard: vrede, hartelijkheid, vreugde, diepgang, eenvoud, gemeenschap. Terecht merkt Vincenzo Paglia op: 'De vergeving is als de liefde, zonder grenzen of zonder beperkingen. Alleen op die manier breng je het mechanisme tot stilstand dat steeds opnieuw zonde, verdeeldheid en wraak voortbrengt.' Vergeving doorbreekt het kwaad. Het is als het aansteken van het licht in een donkere ruimte. Het licht verdrijft de donkertje en we zien elkaar weer zoals we in werkelijkheid zijn: kinderen van God die uit zichzelf vragen bemind te worden. We weten allemaal dat vergeving schenken, of werken aan verz

VERLANGEN ALS GEBED Vandaag horen we in de tussenzang enkele verzen uit psalm 42 en 43. Kijkend naar deze verzen enkele hartsmijmeringen. Zoals een hinde smacht naar stromend water, zo smacht mijn ziel naar U, o God. Mooi hoe de dorst naar God wordt verwoord als een smachten door een hinde naar stromend water. Wet het stromend water betreft … God is inderdaad geen stilstaande poel waar het water dreigt troebel en brak te worden. God stroomt wel degelijk. Hij is niet passief. Hij is voortdurend in beweging, Hij zit vol dynamiek en kracht. Hij is een en al gedrevenheid. Ja, als een bron en stroom van levend water. Wel, naar dit water mogen wij verlangen. Niet om daarná in gebed te gaan. Nee, het verlangen zélf is reeds gebed. Augustinus zegt hierover:  ‘Uw verlangen is uw gebed; indien u onophoudelijk verlangt, dan bidt u ook onophoudelijk. Er rust in de ziel een inwendig gebed dat geen einde kent, namelijk het verlangen. Uw voortdurend verlangen zal uw voortdurend geroep zijn. De vl

DE ZWEEP VAN HET EVANGELIE (Bij Joh 2, 13-15) Vandaag liet ik me inspireren door aartsbisschop Vincenzo Paglia, ontleend aan 'Het Woord van God elke dag - 2024', uitgegeven bij Halewijn. Kort voor het Joodse pesachfeest reisde Jezus naar Jeruzalem. Zo begint het gedeelte uit het evangelie van vandaag, alsof het ons eraan wil herinneren dat Pasen ook voor ons nadert. Drie weken zijn voorbij sinds we werden opgeroepen om weg te gaan. En we kunnen niet anders dan ons opnieuw afvragen of we trouw zijn aan de weg die ons aangeboden is. Vandaag zien we een bijzonder strenge en vastberaden Jezus. Hij kan niet toestaan dat het huis van de Vader wordt verontreinigd, ook al gaat het om kleine en voor de mens onmisbare handel. Maar de vraag die we ons hierbij moeten stellen is: Aan welke markt neemt Jezus aanstoot? Het is de markt van ons hart. Ons hart is de plek waarin God wil wonen. Hoe wij omgaan met die plek zegt iets over hoe wij naar het leven en naar God kijken. Laat ons eerli