zaterdag in week 2 van de veertigdagentijd

OMARMING
(Bij de parabel van de verloren zoon)

Ik zal naar mijn vader gaan en tegen hem zeggen: “Vader, ik heb gezondigd tegen de hemel en tegen u, ik ben het niet meer waard uw zoon genoemd te worden; behandel mij als een van uw dagloners.” Hij vertrok meteen en ging op weg naar zijn vader. Zijn vader zag hem in de verte al aankomen. Hij kreeg medelijden en rende op zijn zoon af, viel hem om de hals en kuste hem. 

Wie vanuit een deemoedig hart – zich bewust zijnde van zijn zwakheid, berouw tonend om zijn zondigheid – zich opent voor de Heer, zal het toesnellen van Christus mét zijn omhelzing ervaren als een werkelijk terug thuiskomen bij de Vader. Hij zal niet anders kunnen dan het feest – hem aangeboden – blij en dankbaar aanvaarden. Het zal een feest zijn waar de barmhartigheid gevierd wordt, waar de liefde in al haar glorie bejubeld wordt, waar de gastvrijheid voor elkaar ten diepste beleefd wordt.

Dit, geliefde mensen, mocht de verloren zoon ervaren. Dit mogen ook wij ervaren wanneer we ons in kwetsbaarheid openen voor de Heer. En dit mogen ook zoveel mensen ervaren wanneer wij – in Christus – naar hen toesnellen. Laat ons als Kerk Gods barmhartigheid zijn, altijd opnieuw onze huizen en harten geopend voor ieder. Laten we onszelf niet tevredenstellen met het feit dat we onze deuren openen, maar laten we actief uitkijken naar hen die zoeken naar een thuis; al dan niet letterlijk. Laten we naar hen toegaan, hen in liefde omhelzen, hen ontvangen, hen opnemen.

Moge het ware vasten van de Kerk zijn dat God moge gebeuren.

Laten we bidden

Vader,
moge uw Geest ons bezielen
opdat we ons in deemoed
mogen keren tot U.
Moge uw omhelzing
ons dan ten diepste genezen,
en ons tot mensen maken
die ook naar anderen toesnellen;
uw barmhartigheid schenkend,
uw liefde barend.
In Christus, onze Heer.
Amen.

Een mooi weekend,
kris

---

Om mee op weg te gaan

Draag ik, na me afgekeerd te hebben van de Heer, die innerlijke heimwee in me, die me terug doet keren naar Hem?

Ben ik bereid me in Gods armen te werpen, Hij die al lang naar me uitkeek en naar nu naar me toesnelt?

Draag ik diezelfde barmhartigheid van God in me die me op mijn beurt doet uitkijken naar zij die mogelijk afgedwaald zijn? Ben ik bereid, zonder het minste oordeel, enkel bewogen door Gods barmhartigheid, hen diep te omarmen?