Van Woord naar leven

In het woonzorgcentrum waar ik werkzaam ben hebben wij een afdeling die Stille Droom heet; het zijn uitsluitend dove ouderlingen. Omdat door de coronamaatregelen er nog geen priester in huis mag, hield ik vorige donderdag een Woord- en communiedienst voor Stille Droom; uiteraard met tolk. Stille Droom leeft, net als alle bewoners bij ons in het zorgcentrum, al vele weken in quarantaine. Als een aparte bubbel in huis zagen zij enkel elkaar, en uiteraard het zorgpersoneel. En via de tuin soms ook familie of kennissen. Daar zij vandaag geen viering zouden hebben, had ik ervoor gekozen de lezingen van Pinksteren te nemen. In het woordje na het evangelie sprak ik over hun wekenlange quarantaine. Je kon het wat vergelijken met de leerlingen die uit angst voor de joden de deuren gesloten hielden. De ingevoerde quarantaine was en is in zekere zin immers ingevoerd uit ‘angst’ voor het virus. Maar juist in deze quarantaine, in deze afzondering, in deze bubbel, in deze kleine gemeenschap, komt de

We hoorden Jezus zeggen tot Petrus: ‘Het is niet jouw zaak of hij in leven blijft totdat Ik kom. Maar jij moet mij volgen.’ Hier was het niet de zaak van Petrus om te weten wat de verdere weg en opdracht van Johannes zou worden naar de toekomst toe. Petrus moet zich daar, naar het woord van de Heer, niet druk om maken. Het enige wat hij moet doen is zelf Jezus volgen. Ik denk dat vele ouders in deze valkuil terecht komen. Vanuit een goed bedoelde zorg voor hun kinderen hebben ze dikwijls een droom voor zoon- of dochterlief. In het beste geval wordt er samen nagegaan en beslist welke studierichting zij het beste kunnen volgen, zodat ze daarna dat werk kunnen verrichten dat hen ligt en dat ze aankunnen. Versta me niet verkeerd, daar is natuurlijk niets mis mee. Maar gaan ouders ook het gesprek aan met hun dochter of zoon wat de wil van God zou kunnen zijn in hun leven. Het gesprek van de studiekeuze moet natuurlijk ook gebeuren, maar het gesprek over God ook. En het gesprek over de studi

Vandaag horen we Jezus zeggen tot Petrus: 'Toen je jong was deed je zelf je gordel om en ging je waarheen je wilde, maar wanneer je oud wordt zal een ander je handen grijpen, je je gordel omdoen en je brengen waar je niet naartoe wilt.’ Het zijn woorden die gericht zijn tot Petrus, maar we mogen ze ook rustig beluisteren alsof ze aan ons adres zijn gericht. Want ook voor ons is het een feit dat wanneer wij jong waren/zijn, dat we vol vuur ons een eigen gordel omdoen en gaan waarheen we willen. Wanneer we ouder worden (zeg maar volwassen in het geloof) zullen we inzien dat een ander (de Ander) ons een gordel wil omdoen om ons te brengen op een weg waar we zelf in eerste instantie misschien nooit voor gekozen zouden hebben. Maar dit vraagt een geloof dat geleerd heeft zich te geven aan de Heer, en wel op zo'n wijze dat de gelovige inziet dat het in het leven niet om hem draait, maar om wat God wilt, en dat Jezus op zo’n wijze genadig kan zijn dat we die weg ook daadwerkelijk kunn

Jezus bidt: 'Vader, Ik heb hun uw Naam bekendgemaakt en dat zal Ik blijven doen, zodat de liefde waarmee U mij liefhad in hen zal zijn en Ik in hen.' De zending van Jezus bestond erin de Naam van de Vader bekend te maken. Dat heeft Hij gedaan, dat zal Hij blijven doen zolang de mensheid bestaat. Hij zal dit doen zodat de liefde waarmee de Vader Hem liefheeft ook in ons zou zijn. Door zijn eenheid met de Vader, is Jezus liefde zoals de Vader dat is. Door Christus' tegenwoordigheid in ons maakt Hij het ons mogelijk te delen in die liefde. Een ver-van-ons-bed-gebeuren? Nee, dat hoeft het niet te zijn. Deze mystieke beleving van het evangelie is voor elke mens weggelegd, voor ieder van ons; ook voor u. Als we aan het woord ‘mystiek’ denken, dan denken we al snel aan heiligen, aan begenadigde personen. Het is natuurlijk waar dat deze mensen dikwijls echte mystici waren. Zij waren ver gevorderd in de weg die ze te gaan hadden, ze waren zeer diep gegroeid in het versmelten m

Vandaag horen we Jezus bidden: ‘Heilige Vader, heilig hen door de waarheid. Uw woord is de waarheid. Ik zend hen naar de wereld, zoals U mij naar de wereld hebt gezonden. Ik heb mij geheiligd omwille van hen, zo zullen ook zij door de waarheid geheiligd zijn.' Diepe woorden. Wij worden geheiligd door het woord dat waarheid is. Dat woord is Christus; woord van de Vader dat mens is geworden onder ons. Door Christus’ inwoning in onze ziel worden we geheiligd, door innig verenigd met Hem te groeien in Gods wil. Hoe? Door in deze wereld te leven, en wel als gezondenen, zoals Jezus dit ook gedaan heeft. Dus niet enkel leven om in leven blijven, maar leven om leven te geven, om liefde te geven, om de goedheid van God te tonen doorheen daad en woord. En dit mét de Heer, die de wereld met ons wil heiligen. Kom, laten we ons geven aan de Heer, opdat we instrumenten mogen worden van zijn zijn. kris

Vandaag horen we in de eerste lezing Paulus zeggen: 'Nu ben ik op weg naar Jeruzalem, gedreven door de Geest, zonder te weten wat me daar te wachten staat, behalve dan dat de heilige Geest me in iedere stad verzekert dat gevangenschap en vervolging mijn deel zullen zijn. Ik hecht echter niet de minste waarde aan het behoud van mijn leven, als ik mijn levenstaak maar kan voltooien en de opdracht uitvoeren die ik van de Heer Jezus ontvangen heb: getuigen van het evangelie van Gods genade.' Wanneer men hoort dat een koppel een kindje verwacht zegt de omgeving dikwijls: 'Als het kind maar gezond is, da's het voornaamste'. Op zich is dat natuurlijk een mooie wens. Elke ouder hoopt ook dat zijn kind gezond is. Ouders van wie het kind voortdurend ziek is, of waarvan het kind een handicap draagt, dragen soms een diep lijden in zich dat we niet moeten onderschatten. En toch... we moeten ons durven de vraag stellen of de gezondheid van een mens het aller belangrijkste is i

Jezus sprak : ‘Nu geloven jullie? Er komt een tijd, en die tijd is er al, dat jullie uiteengedreven worden, dat ieder zijn eigen weg gaat en mij alleen achterlaat. Maar Ik ben niet alleen, want de Vader is bij mij. Ik heb dit gezegd opdat jullie vrede vinden bij mij. Jullie zullen het zwaar te verduren krijgen in de wereld, maar houd moed: Ik heb de wereld overwonnen.’ In dezelfde perikoop lezen we dat de leerlingen uiteen zullen gedreven worden, dat ieder zijn eigen weg zal gaan en de Heer alleen achter laten, en dat ze - ondanks dit alles - vrede zullen vinden bij Hem. Inderdaad, wat er ook gebeurt... of we nu door derden uiteen gedreven worden, of we nu zelf onze eigenste weg gaan en de Heer terzijde laten... Hij, de Heer, geduldig als Hij is zal trouw blijven, én zijn vrede blijven aanbieden. Zoals Hij immers bij en in de Vader is, zo zal Hij bij en in ons blijven, of we Hem nu erkennen of niet. Hopelijk is dit geen reden om zomaar onze eigen zin te doen… ‘De Heer bemint ons i

De overweging van deze zondag is van de hand van Frans Mistiaen, SJ Jezus heeft de wereld verlaten en de Geest is nog niet gekomen. Op dat moment beleven de leerlingen een grens-ervaring. Maken wij dat niet regelmatig mee, zo'n overgang? Het gevoel van afscheid te moeten nemen van iets dat ons ontglipt en dat wij moeten loslaten en terzelfder tijd het hevig verlangen naar iets dat er nog niet is en dat wij nog niet kennen. Ouders bv. die hun kind het huis zien uittrekken om op eigen benen te staan. Zij hopen hem of haar terug te vinden, maar nu als verantwoordelijke volwassene. Maar zal dat lukken? Is hun liefde zo vindingrijk dat zij zich aanpast aan de nieuwe levenssituatie? Meestal wel. Gelukkig! Welnu, juist in zulke overgangssituaties tussen oud en nieuw, juist dan begint een mens spontaan te bidden. Op de grens tussen loslaten en verlangen, daar welt het gebed op in het hart. Het is het gebed van iemand die iets of iemand anders kwijt geraakt en toch weet dat hij tot een

Laten we als overweging, eens kijken naar de psalm die we vandaag als tussenzang hoorden, namelijk psalm 47. We lezen: ‘Klap in de handen, o volken, juich God toe met jubelzang’ . En: ‘God is koning van heel de aarde, zing een feestelijk lied’. Geliefde mensen, wie de kunst verstaat dankbaar jegens God door het leven te gaan, zal niet anders kunnen dan diep vanbinnen een feestelijk lied zingen, innerlijk klappend in de handen, God lovend om het leven, om de liefde, om het goede. Het is natuurlijk waar dat elke mens, elk gezin, elke gemeenschap, elke parochie, zijn zorgen kent. Ik ook hoor. En soms kunnen die zorgen zwaar zijn om dragen. Maar het gevaar bestaat erin dat de zorgen de overhand krijgen en dat ze elke vorm van innerlijke vreugde ontnemen. Dat kan toch niet de bedoeling zijn. En dit zeg ik met alle respect naar hen toe die hun zorgen amper de baas kunnen. Ik denk dat het goed is dat we tijdens ons gebed onze zorgen soms even volledig laten voor wat ze zijn. Niet alsof

Vandaag zegt Jezus ons: 'Jullie hebben nu verdriet, maar Ik zal jullie terugzien, en dan zul je blij zijn, en niemand zal je je vreugde afnemen.' Toen de Heer deze woorden sprak droegen de leerlingen de verrijzenisgenade nog niet in zich. Wanneer alles zal voltrokken zijn, zal Hij, anders en meer dan ooit tevoren, bij hen terugkeren, en hen zijn vrede en vreugde schenken. Het zal zo diep geschonken worden dat niemand nog hen deze vreugde zal kunnen afnemen. Zo ook bij ons wanneer we ons hart openen voor de paasgenade: Christus’ vrede zullen we ontvangen, en al ons doen en laten zullen we mogen beleven vanuit deze vrede, en wel zo dat niets of niemand deze vrede zal kunnen wegnemen. Immers, zoals we kunnen lezen bij Paulus in de Romeinenbrief: niets zal ons nog kunnen scheiden van de liefde van Christus. In dit gebeuren mogen we de aanwezigheid en het waaien van de Geest niet onderschatten. Het is immers de Geest die ons in de liefde van Christus blaast en houdt. Vandaag

Het feest van de Hemelvaart van de Heer wordt gevierd in de Paastijd. Natuurlijk, want het is immers innig met het Paasfeest verbonden. Sterker nog, het vormt met het Paasfeest een eenheid en het laat zien wat eigenlijk bedoeld wordt met verrijzen. Verrijzen is ‘naar de hemel varen’. En ‘naar de hemel varen’ is totaal één worden met God. Verrijzen is totaal één worden, totaal één zijn met God. Bij Jezus gaat het over een wezenseenheid met God. En die eenheid bij Jezus is niet alleen iets dat door God gerealiseerd werd na de kruisdood van Jezus. Neen, ook in zijn aardse leven was en leefde Jezus totaal één en verbonden met God. Hij dacht als God, sprak als God, voelde als God, handelde als God. Welnu, het feest van Hemelvaart verkondigt ook, dat die eenheid en verbondenheid met God ook ons te wachten staat. Maar het feest roept ons bovendien ook op om die eenheid en verbondenheid met God ook in ons leven hier-en-nu na te streven, en dit, met ons hart en onze ziel, met onze geest en met