zaterdag in de 5e paasweek
Jezus zegt ons vandaag: ‘Als jullie bij de wereld zouden horen, zou ze jullie hebben liefgehad als iets van haarzelf, maar jullie horen niet bij haar, want Ik heb jullie uit de wereld weggeroepen.’ (Joh. 15, 19)
Wie zijn christen-zijn ter harte neemt, zal het kruis van de Heer altijd aan zijn zijde weten. Vroeg of laat komt men immers in conflict met de 'wereld' waar de drang naar macht en geld, status, het spel der competitie, de verheelijking van het 'ik', heel dikwijls de overhand heeft. Het vraagt moed om daar afstand van te nemen en te houden.
Tegelijk worden we door de Heer wel degelijk in de wereld gezonden. Daar, en enkel daar, zijn we geroepen in zijn naam Gods liefde gestalte te geven. De wereld is ons werkterrein. Maar het is perfect mogelijk Gods liefde in de wereld te belichamen; onthecht aan haar, gehecht aan Christus.
Daarvoor moeten we ons richten naar de Hem diep in onszelf, én zijn aanwezigheid in de ander waar Hij bedelt om liefde. We moeten ons richten naar het hart van de Kerk van waaruit Christus ons wil bevruchten met zichzelf.
Laat ons heel bewust mét Hem leven ‘in’ deze wereld, zonder van haar te zijn.
kris
Wie zijn christen-zijn ter harte neemt, zal het kruis van de Heer altijd aan zijn zijde weten. Vroeg of laat komt men immers in conflict met de 'wereld' waar de drang naar macht en geld, status, het spel der competitie, de verheelijking van het 'ik', heel dikwijls de overhand heeft. Het vraagt moed om daar afstand van te nemen en te houden.
Tegelijk worden we door de Heer wel degelijk in de wereld gezonden. Daar, en enkel daar, zijn we geroepen in zijn naam Gods liefde gestalte te geven. De wereld is ons werkterrein. Maar het is perfect mogelijk Gods liefde in de wereld te belichamen; onthecht aan haar, gehecht aan Christus.
Daarvoor moeten we ons richten naar de Hem diep in onszelf, én zijn aanwezigheid in de ander waar Hij bedelt om liefde. We moeten ons richten naar het hart van de Kerk van waaruit Christus ons wil bevruchten met zichzelf.
Laat ons heel bewust mét Hem leven ‘in’ deze wereld, zonder van haar te zijn.
kris
Jezus plaatst Zijn leerlingen in een niet - comfortabele positie. Hij gaat heen naar de Vader. Hij zal Zijn leerlingen achterlaten op aarde. En Hij zegt hen dat ze niet van de aarde zijn. De christenen hebben dat dilemma nooit op kunnen lossen. Ze weten dat ze altijd in deze niet - comfortabele situatie zullen zitten. Ze zijn werkelijk van deze aarde, ze komen zoals de aarde uit de hand van God, maar de Heer God heeft hen de levensadem ingeblazen, ze zijn doordrenkt van de zalving met de H. Geest. Zij brengen in de wereld iets absoluuts dat de wereld zelf niet bevatten kan. Daarom zijn ze vaak niet graag gezien, hoewel zij houden van elke mens, want elke mens is geroepen om een leerling van Jezus te worden. Elke mens mag een kind van God worden en een tempel van de H. Geest. De leerlingen van Jezus behoren niet meer tot de wereld, ze behoren aan God toe. De wereld beschouwt hen als een verlies, maar voor de leerlingen van Jezus is de wereld ook maar secundair. Ze bouwen wel aan de wereld, maar dat doen ze om er Gods Rijk in binnen te brengen. Ze willen de wereld ontvankelijk maken voor God. In het spoor van hun Heer en Redder bereiden ze zich voor om deze wereld te verlaten en binnen te gaan in de heerlijkheid van de verrijzenis waar God alles in allen is. Een christen zou elkeen in die beweging mee willen trekken. Volgens bisschop Athanasius Schneider is de beproeving van deze Coronatijd met zijn sanitaire lockdown waar de kerken niet meer toegankelijk zijn voor vieringen, iets dat ons herinnert aan de tijd van de eerste christenvervolgingen in de catacombentijd en aan de tijd van de communistische dictatuur. Deze beproeving dient volgens bisschop Schneider om de gelovigen, de priesters, de bisschoppen en zelfs de paus wakker te schudden dat ze niet zo op moeten gaan in het aardse, maar weer open moeten komen voor God, het onzichtbare en de hemel. Nu wij thuis moeten bidden en het gemis ervaren van de heilige eucharistie, plaatst deze beproeving ons weer in een hevig verlangen naar wat essentieel is voor een christengelovige: het kruisoffer van de Heer en het leven in Zijn tegenwoordigheid. Laten wij deze beproeving met geduld aanvaarden. Ze is misschien het begin van een nieuwe geestelijke bloei in de Kerk.
BeantwoordenVerwijderenU zou mijn woord verkeerd kunnen verstaan. Deze sanitaire lockdown is geen Kerkvervolging natuurlijk. Maar deze tijd geeft ons wel apocalyptische beelden: een eenzame paus die door de verlaten straten van Rome loopt om bij beeld van de 'Salus populi Romani' in de kerk van Santa Maria Maggiore en naar het Wonderbaarlijke Kruis in de kerk van San Marcello het einde van de epidemie te gaan afsmeken. Een herder afgezonderd van zijn gelovigen, ook op het lege St. Pietersplein afgesneden van het Godsvolk. Ook bij ons herders die van hun kudde gescheiden zijn en omgekeerd. In andere tijden, bv. ten tijde van de pestepidemie in de 16de eeuw was de H. kardinaal Carolus Borromeo altijd in de ziekenhuizen bij de dokters te vinden om de zieken in hun geestelijke noden bij te staan. Maar goed, wat ik vanmorgen hiervan weergaf en wat Mgr. Schneider ook bedoelt, is geduld te oefenen. Mgr. Schneider haalt in zijn artikel lange citaten aan uit het boekje van de H. Cyprianus 'over het geduld'. Mocht de Heer ons geduld belonen met veel geestelijke vruchten voor Kerk en wereld. Mocht de wereld door deze crisis beter worden.
VerwijderenNiet lijfelijk aanwezig kunnen zijn als herder bij de schapen kan inderdaad als pijnlijk aangevoeld worden. Goed dat je de vergelijking maakt met vervolgde christenen, waar aanwezigheid bij elkaar verboden of gewoon onmogelijk is. Toch leeft de Kerk daar dikwijls het sterkst van al. Ik denk ook aan Theresia van Lisieux, patrones van de missionarissen vanuit haar slotklooster. Telkens als ik in aanbidding ga, zei ze, draag ik de hele wereld mee. Dat is nog veel sterker en zegenrijker voor de schapen dan lijfelijke aanwezigheid.
VerwijderenLaten we hopen.
BeantwoordenVerwijderen