zaterdag in de 6e paasweek
Laten we als overweging, eens kijken naar de psalm die we vandaag als tussenzang hoorden, namelijk psalm 47. We lezen: ‘Klap in de handen, o volken, juich God toe met jubelzang’. En: ‘God is koning van heel de aarde, zing een feestelijk lied’.
Geliefde mensen, wie de kunst verstaat dankbaar jegens God door het leven te gaan, zal niet anders kunnen dan diep vanbinnen een feestelijk lied zingen, innerlijk klappend in de handen, God lovend om het leven, om de liefde, om het goede.
Het is natuurlijk waar dat elke mens, elk gezin, elke gemeenschap, elke parochie, zijn zorgen kent. Ik ook hoor. En soms kunnen die zorgen zwaar zijn om dragen. Maar het gevaar bestaat erin dat de zorgen de overhand krijgen en dat ze elke vorm van innerlijke vreugde ontnemen. Dat kan toch niet de bedoeling zijn. En dit zeg ik met alle respect naar hen toe die hun zorgen amper de baas kunnen.
Ik denk dat het goed is dat we tijdens ons gebed onze zorgen soms even volledig laten voor wat ze zijn. Niet alsof ze er niet zijn, maar gewoon even alles loslaten. Gewoon kijken naar God, zijn grootsheid, het wonder van zijn bestaan, van ons bestaan, het wonder van het leven, het wonder van te mogen beminnen en bemind te worden. Je enkel daar naar richten, los van alles. Even alleen; jij en God. Laat de rest nu even rusten. Zink weg in God. Laat je omhelzen door Hem. Ga tegen Hem aanliggen. Drink van Hem. En geniet van zijn aanwezigheid. Ontvang zijn vrede, zijn innerlijke vreugde omdat Hij jou bemint en jij Hem.
Wanneer je dan uit het gebed komt om bepaalde dingen te gaan doen, zal je hart en je hele zijn getekend zijn door die ontmoeting met God. De zorgen van het leven zullen niet verdwenen zijn, maar ze zullen je innerlijke vrede niet ontnemen. Je zal je zorgen anders dragen, je zult ze in Gods vrede dragen, biddend, ze aan Hem toevertrouwend, ze ‘in’ Hem dragend.
Op deze wijze zullen de zorgen des levens nooit de overhand krijgen. Ze zullen ons niet in beslag nemen. We zullen ze mét God dragen. Of dieper gezegd: Hij zal ze met ons dragen. En wij mogen vertrouwen dat Hij, midden onze zorgen, ons leidt en behoedt.
Moge het lied van en tot God diep in ons hart nooit verstommen.
kris
Geliefde mensen, wie de kunst verstaat dankbaar jegens God door het leven te gaan, zal niet anders kunnen dan diep vanbinnen een feestelijk lied zingen, innerlijk klappend in de handen, God lovend om het leven, om de liefde, om het goede.
Het is natuurlijk waar dat elke mens, elk gezin, elke gemeenschap, elke parochie, zijn zorgen kent. Ik ook hoor. En soms kunnen die zorgen zwaar zijn om dragen. Maar het gevaar bestaat erin dat de zorgen de overhand krijgen en dat ze elke vorm van innerlijke vreugde ontnemen. Dat kan toch niet de bedoeling zijn. En dit zeg ik met alle respect naar hen toe die hun zorgen amper de baas kunnen.
Ik denk dat het goed is dat we tijdens ons gebed onze zorgen soms even volledig laten voor wat ze zijn. Niet alsof ze er niet zijn, maar gewoon even alles loslaten. Gewoon kijken naar God, zijn grootsheid, het wonder van zijn bestaan, van ons bestaan, het wonder van het leven, het wonder van te mogen beminnen en bemind te worden. Je enkel daar naar richten, los van alles. Even alleen; jij en God. Laat de rest nu even rusten. Zink weg in God. Laat je omhelzen door Hem. Ga tegen Hem aanliggen. Drink van Hem. En geniet van zijn aanwezigheid. Ontvang zijn vrede, zijn innerlijke vreugde omdat Hij jou bemint en jij Hem.
Wanneer je dan uit het gebed komt om bepaalde dingen te gaan doen, zal je hart en je hele zijn getekend zijn door die ontmoeting met God. De zorgen van het leven zullen niet verdwenen zijn, maar ze zullen je innerlijke vrede niet ontnemen. Je zal je zorgen anders dragen, je zult ze in Gods vrede dragen, biddend, ze aan Hem toevertrouwend, ze ‘in’ Hem dragend.
Op deze wijze zullen de zorgen des levens nooit de overhand krijgen. Ze zullen ons niet in beslag nemen. We zullen ze mét God dragen. Of dieper gezegd: Hij zal ze met ons dragen. En wij mogen vertrouwen dat Hij, midden onze zorgen, ons leidt en behoedt.
Moge het lied van en tot God diep in ons hart nooit verstommen.
kris
Dank u, Kris, zowel voor uw bezinning hierboven, als om uw inspirerend gebed op de tweede dag van de Pinksternoveen.
BeantwoordenVerwijderenGeloven in Christus veronderstelt een voortdurend groeien. Een kind gelooft ook al, maar op zijn niveau. Sint Paulus zegt het ook: ‘Toen ik een kind was, sprak ik als een kind, voelde ik als een kind, dacht ik als een kind; nu ik man geworden ben, heb ik het kinderlijke afgelegd. Thans zien wij in een spiegel, onduidelijk, maar dan van aangezicht tot aangezicht’ (1 Kor. 13, 11-12). De Alexandrijn Apollos die in Efese aan was gekomen, kende veel van de Schriften en ook al veel over Jezus, maar niet alles. Priscilla en Aquila, een koppel dat zoals Paulus zijn brood verdiende met het maken van tenten, moesten Apollos het christelijk geloof nauwkeuriger uitleggen. Zo mogen ook wij, hoe oud we ook geworden zijn, nog elke dag van mekaar bijleren.
Dat mogen wij in Jezus’ naam ook aan de Vader vragen: ‘Vader, leer mij U nog beter kennen’. Zo zal onze vreugde volkomen worden. Eigenlijk mogen we de Vader alles vragen, maar wel volgens Zijn H. Wil. Als ik het grote lot van de Lotto zou vragen, zal ik het waarschijnlijk niet krijgen. Maar goed ook, tenzij als ik dat echt nodig zou hebben. Jezus heeft over de hemel en het Koninkrijk in beelden gesproken. God en Zijn Rijk zijn ook niet echt te vatten voor ons menselijk vernuft. God is transcendent, God gaat ons helemaal te boven. Toch zal de H. Geest die wij nu in deze Pinksternoveen afsmeken, ons tot de volle waarheid brengen. Het zal niet zozeer een theoretische waarheid zijn, maar een praxis van de liefde. Door de H. Geest zal Jezus zich onomwonden uiten omtrent de Vader. Wij zullen vanuit onze diepste existentie verstaan wat het is lief te hebben. Dat is een groeien. In de eerste eeuwen van de Kerkgeschiedenis werden veel concilies gehouden die resulteerden in dogmatische uitspraken. Deze waren antwoorden op onduidelijke en verkeerde geloofsvoorstellingen. Het laatste concilie, Vaticanum II, was eerder pastoraal van aard. Het ging over het hoe aanpakken van het brengen van de boodschap over Christus. Dat concilie is lang nog niet voltrokken. Het is aan de gang. Het moet misschien nog beginnen. Het gaat in ieder geval om de liefde en om een diep respect voor God en voor elkaar en voor de waardigheid van elke mens, hoe arm of zwak of verschillend van mening hij of zij ook is.
Concilie, Vaticanum II, wat is dat? Toch iets van lang vervlogen tijd (1960 enzo), waar huidige generaties geen weet van hebben, ook geen interesse. Waarom is de Kerk niet bij de tijd voor NU ?
VerwijderenBeste anoniem,
Verwijderenals een Kerk in het nu wil leven, heeft het af en toe een concilie nodig. Als je het nut daar niet van inziet, dan kies je voor een Kerk die stil staat in de tijd. En dat willen we toch niet he.
Dus laat ons blij zijn met gebeurtenissen als een Vaticanum II, dat als doel had de Kerk midden de wereld te plaatsen. Er zijn prachtige besluiten genomen, schitterende teksten geschreven, waarmee we vandaag nog veel kunnen. Een beetje studie, en vooral een liefdevol engagement van jezelf, zal je tot een vreugdevol christen maken.
Dank voor de reactie. Maar ik zie de kerk niet aanwezig in onze jongerencultuur, op de plaatsen waar wij samenkomen om te chillen, een pintje te drinken, op de fuif en daar waar WIJ leven en ons bewegen met elkaar. Spijtig!
VerwijderenIk weet nogal wat plaatsen waar 'gelovige' jongeren zich wél engageren, wél aanwezig zijn waar andere jongeren zijn (jeugdbeweging, parochiewerking, soms aan de toog). De Kerkgemeenschap zijt gij en ik. Het is altijd makkelijker vanop de zijlijn commentaar te geven zonder persoonlijk engagement. Het komt erop neer jezelf te geven, en dàt kent vruchten. Dus zit je op café: voer het goede gesprek. Zit je te chillen: geef je namiddag of avond wat inhoud. Ben je op een fuif: heb oog voor hen die bij je zijn, praat met hen, laat voelen dat je hen draagt,...
VerwijderenKerk-zijn gaat niet over wij en jullie, maar over 'ons'. Een christen is een gemeenschapsmens die er 'plezier' in vindt de naaste te benaderen met de liefde van de Heer. Ja, ook tijdens het chillen, op de fuif, in 't café. Zeker weten.
Beste anoniem van 9 u 5u
Verwijderenu zou eens een kijkje kunnen nemen op de facebook pagina van Wim Simons een jonge priester,donderdag was hij in Scherpenheuvel met de fiets met een groep jongeren misdienaars,en hij is bij deze tijd en trouw aan de Kerk en trouw aan de liturgie en de overlevering,echt een aanrader als je gelooft dat de Kerk niet van deze tijd is,en zo zijn er méér jonge priesters en broeders.
Dankjewel!!! Zovéél "Wijsheid " ook vandaag !
BeantwoordenVerwijderenDe boodschap over Christus is nog altijd hetzelfde en voor elke nieuwe generatie !
Geloven ,hopen en vooral "liefhebben "!
In de "stilte van je hart ",zich naar Hem richten ! Ja ...al is 't leven soms géén "rozengeur en maneschijn "!Jezus heeft ons dat niet beloofd voor iedere dag er "is" ook lijden !
Blijven putten uit Zijn Liefde om op onze beurt lief te hebben !"Bemin God bovenal en je naaste zoals jezelf! Vergeven ,aanvaarden ,putten in de "STILTE" om Zijn Geest van Liefde te doen overstromen op alle mensen !