dinsdag in de 7e paasweek
Vandaag horen we in de eerste lezing Paulus zeggen: 'Nu ben ik op weg naar Jeruzalem, gedreven door de Geest, zonder te weten wat me daar te wachten staat, behalve dan dat de heilige Geest me in iedere stad verzekert dat gevangenschap en vervolging mijn deel zullen zijn. Ik hecht echter niet de minste waarde aan het behoud van mijn leven, als ik mijn levenstaak maar kan voltooien en de opdracht uitvoeren die ik van de Heer Jezus ontvangen heb: getuigen van het evangelie van Gods genade.'
Wanneer men hoort dat een koppel een kindje verwacht zegt de omgeving dikwijls: 'Als het kind maar gezond is, da's het voornaamste'. Op zich is dat natuurlijk een mooie wens. Elke ouder hoopt ook dat zijn kind gezond is. Ouders van wie het kind voortdurend ziek is, of waarvan het kind een handicap draagt, dragen soms een diep lijden in zich dat we niet moeten onderschatten.
En toch... we moeten ons durven de vraag stellen of de gezondheid van een mens het aller belangrijkste is in zijn of haar leven.
In onze samenleving heeft men de mond vol van gezondheid en lichamelijkheid. Maar over het volbrengen van Gods wil wordt amper gesproken. En daarmee zeg ik niet dat gezondheid en lichamelijkheid geen belang zouden hebben, maar wat heeft men aan het voortdurend behartigen van deze dingen terwijl men de vraag naar Gods wil amper stelt.
Eigenlijk zouden we moeten zoeken naar eenheid in deze zaken. Gezondheid en lichamelijkheid kunnen beleefd worden in God en krijgen zo hun plaats in het volbrengen van Gods wil. Een minder goede gezondheid kan ook een springplank zijn of worden naar het vinden en volbrengen van Gods wil; voor de persoon zelf en het gezin of de gemeenschap waar hij deel van uitmaakt.
Laten we in ons leven de wil van God zien als het hoogste goed. En moge al het andere ten dienste staan van dat.
In een boek van Jan De Cock las ik onlangs: ‘Wanneer je sterft, zal dat niet zijn omdat je ziek was, maar omdat je leefde’. Een citaat van Seneca.
Woorden om te onthouden…
kris
Wanneer men hoort dat een koppel een kindje verwacht zegt de omgeving dikwijls: 'Als het kind maar gezond is, da's het voornaamste'. Op zich is dat natuurlijk een mooie wens. Elke ouder hoopt ook dat zijn kind gezond is. Ouders van wie het kind voortdurend ziek is, of waarvan het kind een handicap draagt, dragen soms een diep lijden in zich dat we niet moeten onderschatten.
En toch... we moeten ons durven de vraag stellen of de gezondheid van een mens het aller belangrijkste is in zijn of haar leven.
In onze samenleving heeft men de mond vol van gezondheid en lichamelijkheid. Maar over het volbrengen van Gods wil wordt amper gesproken. En daarmee zeg ik niet dat gezondheid en lichamelijkheid geen belang zouden hebben, maar wat heeft men aan het voortdurend behartigen van deze dingen terwijl men de vraag naar Gods wil amper stelt.
Eigenlijk zouden we moeten zoeken naar eenheid in deze zaken. Gezondheid en lichamelijkheid kunnen beleefd worden in God en krijgen zo hun plaats in het volbrengen van Gods wil. Een minder goede gezondheid kan ook een springplank zijn of worden naar het vinden en volbrengen van Gods wil; voor de persoon zelf en het gezin of de gemeenschap waar hij deel van uitmaakt.
Laten we in ons leven de wil van God zien als het hoogste goed. En moge al het andere ten dienste staan van dat.
In een boek van Jan De Cock las ik onlangs: ‘Wanneer je sterft, zal dat niet zijn omdat je ziek was, maar omdat je leefde’. Een citaat van Seneca.
Woorden om te onthouden…
kris
Wij worden allen geboren, maar we worden niet gestorven. Sterven moeten we zelf doen. Vandaag horen wij hoe Jezus Zijn sterven ingaat en hoe Hij het opvat. Hij gaat naar de Vader. Hij heeft Zijn werk gedaan, het werk dat de Vader Hem op had gedragen. Hij heeft Gods Naam aan de mensen bekend gemaakt en zo God verheerlijkt. Verheerlijkt, daar zit het woord ‘Heer’ in: Jezus heeft God de Heer laten worden in het leven van Zijn leerlingen, zoals God het van eeuwigheid was in Hem. De Zoon leeft vanuit de Vader. Als wij het woord van de Zoon, ja, het woord van God dat de Zoon zelf is, in ons opnemen, worden we zoon of dochter, kind van God mede met de Zoon. Het is echter niet altijd gemakkelijk, want de wereld, dat is de wereld die God niet kent, die trekt ons voortdurend naar beneden. We zijn adelaars, geboren om te vliegen naar de zon, naar God, maar neen, we duiken altijd weer opnieuw naar beneden, naar de voederbakken op de hoenderhof. Daarom bidt Jezus in het uur van Zijn sterven ook voor ons. Niet voor de wereld bidt Hij, want de wereld dat zijn op dat moment de joodse leiders die Hem de dood aandoen, die God niet de Heer laten worden over hun leven en Jezus nog veel minder. Toch zal Jezus straks op het kruis voor Zijn vervolgers bidden en Zijn Vader vragen het hun te vergeven, want ze weten niet wat ze doen. Als de wereld ook ons, zoals Paulus, vervolgt, weet ze inderdaad niet wat ze ons aandoet. Jezus is in Zijn leerlingen, in ons, verheerlijkt, Hij is onze Heer. Maar dat Heer zijn van Jezus is geen tirannie of dictatuur, het is eenvoudig een ons laten delen in de liefde van God waaruit Hij zelf leeft.
BeantwoordenVerwijderenVandaag ben ik erg verkouden. Door veel te niezen en voortdurend mijn neus te snuiten zou ik in deze Coronatijden mensen verontrusten. Daarom moet ik een aantal afspraken afzeggen en mijn dagplanning opgeven. Geen probleem ...
VerwijderenDoor de lezing van vandaag word ik gedreven naar het zoeken van volbrengen van mijn levenstaak. Dat kan ik evengoed in deze omstandigheden. In de tijd die nu vrij komt, kan ik mijn gedachten en gevoelens richten naar wie vandaag nood heeft aan een mailtje of een telefoongesprek. Door hen aandacht en troost te bieden, kan ik getuigen van het evangelie van Gods genade.
Spoedig herstel Nitka.
VerwijderenJa een mailtje of een telefoongesprek,ik weet dat er veel eenzamen ouderen naar uitzien,en als je de gelegenheid hebt,zou ik zeggen ,'Je bent in Gods wil bezig'.
Dank, Kris, voor de bezinning en het gebed voor de Pinksternoveen. Dank ook voor de leestip. Ja, de wereld is niet goed bezig, altijd maar armen bij creëren. Vuisten in plaats van zorg voor elkaar. Dat zegt Jezus allang, het is volgens mij zelfs de kern van het evangelie: de gesloten vuistjes waarmee een baby zo vaak te slapen ligt, moeten open handen worden, handen die niet meer grijpen, want grijpen dat is weer van je hand een vuist maken die sluit en insluit, maar handen die ontvangen en geven. Dat is de overgang van de 'oude' mens (Adam en Eva die grepen) naar de 'nieuwe' mens, de nieuwe existentie in Jezus. Jezus greep niet, Jezus pakt niet, Jezus ontvangt Zijn leven uit Gods hand, Jezus deelt dat mee, Hij geeft ons God. Zullen wij Hem aannemen? Kom, Heilige Geest, geef ons het licht om het te kunnen.
BeantwoordenVerwijderenHet citaat van Seneca trof mij. Men gaat niet dood omdat men ziek was maar omdat men leefde. Leven met elkaar en samen proberen de schepping nieuw te maken zoals hij bedoeld is door onze Heer en Meester.
BeantwoordenVerwijderen