zaterdag in de 3e paasweek
De eerste lezing van vandaag leert ons dat geloof in de verrezen Heer leven geeft aan je omgeving. Tenminste, wanneer je bereid bent te leven van binnen naar buiten, en niet door jezelf op te sluiten in soort waas van emotionele vreugde vanuit een weten dat de Heer verrezen is.
Nee, een gelovig leven veronderstelt een actief leven, in gemeenschap met de mensen u gegeven, de vrede van de Heer dragend en uitdragend, gelovend dat Jezus door jou heen mensen en situaties aanraakt. Tijdens deze coronatijden is dit lastig, maar we weten ondertussen dat creativiteit in de liefde tot veel kan leiden.
Een christen leeft in de wetenschap dat hij bewoond is door Christus, en dat Hij door hem heen al weldoende wilt rondtrekken, wilt liefhebben, wilt genezen, leven wilt schenken.
Laten we als christenen onze huizen en straten, onzen dorpen en steden, vullen met de vrede van God.
Laten we geen angst hebben tot engagement om Gods vrede werkelijk gestalte te geven en uit te dragen.
Deze actie, dit engagement, beperkt zich niet enkel tot zij die zogenaamd praktisch actief in het leven staan. Zieke mensen, bejaarden op rust, mensen die om welke reden ook een meer verborgen bestaan leiden, zijn van onschatbare waarde wanneer zij met regelmaat doorheen de dag Kerk en wereld biddend bij de Heer brengen. We mogen deze vorm van missionering of liefdadigheid niet onderschatten.
Dat de mensheid moge groeien tot die gemeenschap waar God van droomt. En moge wij allen, u en ik, Hem daarbij helpen; biddend en werkend, mét Jezus, geleid door het zachte vuur van Gods Geest.
kris
Nee, een gelovig leven veronderstelt een actief leven, in gemeenschap met de mensen u gegeven, de vrede van de Heer dragend en uitdragend, gelovend dat Jezus door jou heen mensen en situaties aanraakt. Tijdens deze coronatijden is dit lastig, maar we weten ondertussen dat creativiteit in de liefde tot veel kan leiden.
Een christen leeft in de wetenschap dat hij bewoond is door Christus, en dat Hij door hem heen al weldoende wilt rondtrekken, wilt liefhebben, wilt genezen, leven wilt schenken.
Laten we als christenen onze huizen en straten, onzen dorpen en steden, vullen met de vrede van God.
Laten we geen angst hebben tot engagement om Gods vrede werkelijk gestalte te geven en uit te dragen.
Deze actie, dit engagement, beperkt zich niet enkel tot zij die zogenaamd praktisch actief in het leven staan. Zieke mensen, bejaarden op rust, mensen die om welke reden ook een meer verborgen bestaan leiden, zijn van onschatbare waarde wanneer zij met regelmaat doorheen de dag Kerk en wereld biddend bij de Heer brengen. We mogen deze vorm van missionering of liefdadigheid niet onderschatten.
Dat de mensheid moge groeien tot die gemeenschap waar God van droomt. En moge wij allen, u en ik, Hem daarbij helpen; biddend en werkend, mét Jezus, geleid door het zachte vuur van Gods Geest.
kris
Jezus heeft sterke, ja goddelijke aanspraken, zoals gisteren nog: ‘Als gij het vlees van de Mensenzoon niet eet en Zijn bloed niet drinkt, hebt gij het leven niet in u. Wie Mij eet, zal leven door Mij’. Het was te verwachten: velen van Zijn leerlingen morren, want deze taal stuit tegen de borst. Jezus echter antwoordt: ‘Neemt ge daar aanstoot aan? Als ge de Mensenzoon dan op zult zien stijgen naar waar Hij vroeger was? Het is de geest die levend maakt, het vlees is van geen nut’. Hoe vaak zal St. Paulus dat niet herhalen, dat we leven moeten vanuit de Geest. Niet meer vleselijk, d.w.z. naar de normen van deze wereld, maar naar de normen van God zelf. Zolang wij blijven kijken met de ogen van het vlees, dan zien wij inderdaad in de geconsacreerde H. Hostie alleen maar een stukje brood. Als we met de ogen van het geloof kijken, dan zien we daarin de Heer zelf die zich aan ons geeft. Jezus had het al aan Nicodemus gezegd: ‘Je moet opnieuw geboren worden, kruipen in de schoot van de eeuwige Vader, leren kijken en leven als God zelf’. Ik weet niet of ik al voldoende herboren ben. Ook ik denk nog te werelds. Maar laten we de Heer proberen te volgen. Het moet niet, hoor. Jezus laat ons vrij. Het is zoals in het mooie lied van de intussen overleden Zjef Van Uytsel, waar hij zingt tot zijn ontgoochelde liefste: ‘Ik weet wel mijn lief, het viel je erg tegen, je had je misschien alles anders voorgesteld; maar als je wilt, kan je gaan, ik houd je niet tegen, ik leg voor je toekomst geen steen in de weg’. Ook Jezus zegt in zijn voorkomendheid tot de weinige leerlingen die blijven: ‘Wilt ook gij soms weggaan?’ Het mag hoor, maar het zou jammer zijn. Gelukkig zegt Petrus: ‘Heer, naar wie zouden we gaan? Uw woorden zijn woorden van eeuwig leven en wij geloven en weten dat Gij de Heilige Gods zijt’. Wat een geluk dat Petrus bleef. Dan kon hij na Jezus’ verrijzenis verder doen wat Jezus deed: een zieke genezen, een dode weer op doen staan (zie eerste lezing). Misschien kunnen wij dat niet meer op die sterke manier, maar een bezoek aan een zieke kan hem opbeuren, en een rouwbezoek kan de dode teruggeven aan de familie, omdat ze weer over hun lieve dode mogen vertellen. Dan wordt het alsof hun dode weer levend wordt in hun midden. Het kan nu even niet, of maar zus en zo, in deze Coronatijden. Priesters behoren niet tot de ‘essentiële beroepen’. Gelukkig hebben wij pastoraal werkenden die vaak wel de klus mogen klaren, omdat zij een werknemer zijn binnen onze rust- en ziekenhuizen.
BeantwoordenVerwijderenJullie brengen ons ook"herhalend wàt Jezus zei "De Woorden van Eeuwig Leven!!!
BeantwoordenVerwijderenDaarvoor uit de grond van mijn hart ...DANKJEWEL"!!!