Van Woord naar leven

De hele stad zocht en vond Jezus. Zij moeten geweldig geschrokken zijn en smeekten Hem hun gebied te verlaten; zo eindigt het evangelie van vandaag. Schijnbaar waren de mensen bang voor het bovennatuurlijke, en voor verdere verliezen. Ze gaven de voorkeur aan de varkens, de ziekte, het kwaad, aan ongeloof en onwetendheid. Ze gaven de voorkeur aan de demonen boven Jezus die macht had en heeft over ziekte en boze geesten. Die angst om Jezus werkelijk toe te laten… Huist die niet in ieder van ons? Natuurlijk houden we van Jezus en we doen niet liever dan Hem welkom heten en Hem ontmoeten. Maar Hem toelaten in het diepst van onze (soms verborgen) nee-woorden… daar hebben we soms schrik voor. Want dan moeten we namelijk veranderen. Dan moet er iets in ons afsterven, dan moeten we transformatie toelaten. Principieel willen we dat, maar in de praktijk laten we het dikwijls niet toe, zelfs al beweren we van wel. Moesten we dit bijvoorbeeld met z’n allen écht en ten volle toelaten, dan was e

Petrus en Paulus waren allebei mannen die - om het netjes te zeggen - geen grote diplomaten waren. Eerder waren het mannen vol vuur en enthousiasme waarop het spreekwoord van toepassing kan zijn: ‘waar het hart van vol is loopt de mond van over.' Petrus komen we in het evangelie nogal eens tegen. Meestal is hij de eerste om te reageren als Jezus iets zegt. Niet het type om eerst stil te luisteren en lang na te denken: nee, meteen: Dat is het. Of niet. Recht uit het hart. Zo ook vandaag. Vol overtuiging zegt hij: ‘U bent de Christus.' Paulus kennen we uit het boek van de Handelingen en vooral zijn eigen brieven. Soms heel vriendelijk en meegaand, maar meestal vol energie om Christus te verkondigen en soms ook heel scherp. Beide mannen hadden een sterke drijfveer: in de kracht van de heilige Geest Christus verkondigen. De Kerk in onze dagen lijkt soms een moeizaam geheel, 'een zinkend schip' zegt men wel eens onterecht. Anderzijds is het waar dat de Kerk dikwijls veel mo

Of het Verenigd Koninkrijk er goed aan gedaan heeft de Europese Unie te verlaten laat ik ik het midden, maar feit is dat een christen soms een soort brexit nodig heeft om de wereld te verlaten. En wel met als enige reden: de Heer te volgen, Hem te ontmoeten, je door Hem te laten omvormen. Natuurlijk vraagt Jezus niet om niet naar begrafenissen te gaan, of om familie- of kennissenrelaties te verwaarlozen. Wat Hij zegt is dat de mens in zijn leven met heel wat zaken bezig is los van God; dingen die hem blind maken en hem een gevoel geven van zekerheid. Loslaten, zegt Jezus vandaag. Eerst Mij volgen om vanuit je ontmoeting met Mij dingen te doen en menselijke relaties aan te gaan. Wie vanuit Godsontmoeting leeft, beleeft zijn relaties doorgaans anders dan wanneer men niet leeft vanuit godsontmoeting. Wie leeft vanuit godsontmoeting zal in de ander en in situaties Hem aanwezig weten, beminnend en oproepend. Wie leeft vanuit godsontmoeting zal zich ook 'gezonden' weten, vanuit God

Aanraking. Daarover gaat het evangelie van vandaag. Aanraking door de Heer, door God zelf. Aanraking met als gevolg: genezing, leven. Lieve mensen, we weten dat een menselijke knuffel zo’n deugd kan doen. Of een letterlijke schouderklop, een hand dat je krijgt, een streling. Een fysieke tedere aanraking doet iets met een mens. Wel, als een menselijke aanraking al zo’n deugd doet, wat moet het dan niet zijn wanneer God ons in eigen persoon komt aanraken? Wat een feest voor de ziel, deugddoend voor ons innerlijk. Twee bewegingen die samensmelten: Gods liefde voor ons, ons verlangen naar Hem. Goddelijke aanraking doet de dood teniet. Niet enkel de fysieke dood, maar ook al wat dood is in onszelf: het toegeven aan neigingen tot zonde, uitgesloten worden door wie dan ook, als ‘onrein’ worden aanzien, een laag zelfbeeld, neerslachtigheid, neiging tot zelfmoord,… Als God de mens in Christus aanraakt, vindt er genezing plaats. Hij tilt op, geeft waarde, zet je beweging. Lieve mensen, ga n

Ik wil vandaag met u stil staan bij de woorden die Jezus richtte aan de centurio toen deze Hem om hulp vroeg voor zijn slaaf die bij hem thuis verlamd op bed lag en hevige pijn leed. Jezus zei namelijk: 'Ik zal meegaan en hem genezen.' Je zou dan denken dat Jezus inderdaad met de centurio zou zijn meegegaan, maar dat heeft Hij niet gedaan. Tenminste, het staat er niet dat Hij het deed. Wat er wel staat is, dat Jezus de centurio prees om zijn groot en sterk geloof, en dat hij naar huis mocht gaan onder de belofte dat zijn slaaf genezen zou zijn. Wat inderdaad ook zo was. Wie gelooft in Jezus, in die zin van 'wie zich geeft aan Jezus' aanwezigheid', mag er van uitgaan dat Jezus met hem meegaat. Niet letterlijk, wel in het hart. We hebben de fysieke aanwezigheid van Jezus niet nodig om Hem bij ons te weten. Dat is nu zo en dat was zelfs al zo toen Jezus hier op aarde fysiek rondliep. Ons leven zou één grote onderdompeling moeten zijn in die heilige tegenwoordigheid

Waar anderen melaatsen meden en hen zeker niet aanraakten, ging Jezus naar hen toe en raakte hen aan. Normaal wordt wat rein is onrein door de aanraking, maar hier draait Jezus het om: wat onrein was werd rein door een goddelijke aanraking. We zien dat op heel wat plaatsen in de evangelies. Veel mensen ontvangen genezing door de aanraking - met woorden of fysiek - door Jezus. Zo is het ook met ons. Jezus is gekomen voor de zieken, voor de zondaars. Hij is gekomen om ons allen aan te raken in onze diepste duisternis om al wat donker is te keren naar Gods licht. Hij wil ons genezen van de zonde, van onze neigingen tot zonde. Jezus veroordeelt ons niet om onze zonden. Hij heeft lief en daarom komt Hij naar ons toe. Niet omdat Hij de zonde liefheeft, wel omdat Hij de zondaar liefheeft en zeer goed weet hoezeer de zonde de mens van God vervreemdt, en dus van de liefde. Kom Heer Jezus kom. Kom aanwezig in onze duisternis, ook die duisternis die we goed verborgen houden voor onze omgeving

Lieve mensen, langzaam maar zeker komen we als samenleving na een lange covid-periode weer in normale modus. Gelukkig. Het heeft lang genoeg geduurd. De voorbije periode was dan ook een lastige en soms pijnlijke tijd. We hebben vele overlijdens gekend, mensen verloren hun job of konden maar net de eindjes aan elkaar knopen, er was veel eenzaamheid, depressie,… Kortom, geen fijne tijd. Lichtend in deze coronaperiode waren die mensen die de lastigheid van deze tijd zagen als een oefening in het afdalen naar de kern van ons bestaan: Waarover gaat het in ons leven? Wat is echt belangrijk? Welke keuzes maken we, individueel en als gemeenschap? Allerhande bekende psychiaters, acteurs, schrijvers, maar ook zovele onbekende mensen hadden hun zegje daarover. Allemaal pogingen om deze lastige periode aan te grijpen er toch iets positiefs in te zien; opbouwend en oproepend. Na een lange strijd van meer dan 1,5 jaar krijgen we tante Corona min of meer onder controle en komen we dus langzaam maar

 Vandaag zegt Jezus: ‘Elke goede boom draagt goede vruchten, maar een slechte boom draagt slechte vruchten.’ Wanneer wij naar de vruchten van ons eigen leven kijken, dan weten we waar ons hart is. Als ons hart geworteld is in Christus, dan zullen onze vruchten christelijk zijn, en dus goed. Als ons hart z’n thuis heeft in het duistere, zullen onze vruchten naargelang zijn. Keuze en genade zijn de sleutels die zullen bepalen waar ons hart zich bevindt, en dus welke vruchten we zullen kennen in ons leven. Vooreerst genade. Zonder Gods hulp zijn we immers tot weinig in staat. Enkel wat krachtpatserij van onzentwege zullen oppervlakkig gezien misschien enkele mooie vruchten opleveren. Maar in wezen het zal een eenmanszaakje blijven, ver weg van de diepere bedoeling van ons leven. Een christen is geroepen te leven in het waaien van de Geest. De Geest immers zal ons begeleiden op onze weg naar de Heer. Hij zal ons binnen voeren in het leven van Christus. Met, in en door Christus zullen we

Vandaag horen we in de tussenzang, uit psalm 15: Heer, wie mag gast zijn in uw tent, wie mag wonen op uw heilige berg? Hij is gast die de volmaakte weg gaat en doet wat goed is, wie oprecht de waarheid spreekt. De volmaakte weg... Dat klinkt zo ver weg van ons leven, want - zo zou je kunnen zeggen: wie is er volmaakt? Maar 'volmaakt' mogen we niet enkel verstaan als een synoniem voor 'heilig'. Hoewel heiligen volmaakt zijn. In het woord 'volmaakt' zitten de woorden 'vol' en 'maken'. En daarin mogen we een uitnodiging zien van God aan ons adres: Hij wilt ons leven 'vol maken', 'vol' van Hem, 'vol' van zijn Zoon, 'vol' van waarheid, ‘vol’ van leven. Wie het klaarspeelt te leven vanuit die volheid, ons door God geschonken, leeft volmaakt, vol-gemaakt door God. Misschien ben je nog niet ‘heilig’, hang je nog teveel vast aan dingen die je wegtrekken van God, en toch leef je al - zij het deels en nog niet af - in God.

Vandaag zegt Jezus: 'Huichelaar, verwijder eerst de balk uit je eigen oog, pas dan zul je scherp genoeg zien om de splinter uit het oog van je broeder of zuster te verwijderen.' Oh wat zijn we toch snel in ons oordelen over anderen… Als het dan al niet met woorden is, dan is het in de stilte van ons hart. Het is een kwade virus die maar al te makkelijk ingang vindt in ons hart. Het spijtige is dat deze virus ons blind maakt; blind en lam. Het verblindt ons het goede in de ander te zien, het verlamt ons vanuit Gods hart te beminnen. Dat wilt niet zeggen dat we het mogelijk kwaad in de ander niet mogen zien; vaststellen. Terecht spreekt Paulus over het onderscheid maken van geesten. Het kwade vaststellen is op zich niet erg.  Vraag is: hoe gaan wij daar mee om? Dit hoeft niet tot veroordeling te leiden. Het kwaad ‘zien’ kan ons ook tot mensen maken die diep bezorgd zijn voor de ander. Kunnen we elkaar zo nabij zijn dat ieder van ons ten diepste aanvoelt dat hij niet veroordeel

Job, over wie we hoorden in de eerste lezing, was de rijkste mens in het Oosten. Hij had zeven zonen en drie dochters, bezat 7000 schapen, 3000 kamelen, 1000 koeien, 500 ezels en heel veel knechten, slaven en slavinnen. Maar op een dag verloor hij alles: zijn massale kudde werd gestolen, zijn knechten en slaven werden vermoord, en zijn zonen en dochters kwamen om het leven toen het huis waarin ze zich bevonden door een plotse orkaan op hen neerstortte. En om hem  helemaal te treffen werd hij ook nog melaats. Hoe diepgelovig hij ook was, even gaf hij God de schuld van al zijn miserie. In de lezing hoorden we hoe God daarop reageert. ‘Waar was je toen de zee tegen haar poorten beukte en Ik daar paal en perk aan stelde?’ Wat Job ondergaat, ondergaat ook onze wereld, dus vraagt God ook aan ons: ‘Waar was je toen Ik je de prachtige aarde in bruikleen gaf? Waar was je toen de wouden werden afgebrand, de oceanen vuilnisbelten werden, de lucht vervuilde en het klimaat op hol sloeg? Wat heb je

‘In mijn zwakheid ben ik sterk ‘ , horen we Paulus zeggen vandaag. Een mens is graag heer en meester over zijn eigen leven. Hij neemt niet enkel graag alle beslissingen over zijn leven, maar ook al zijn kunnen en presteren eigent hij zich maar al te graag toe. Een bekoring voor iedere mens. Denk niet te snel dat dat duiveltje je niet of nooit te pakken heeft. Wanneer het gaat over de echt edele dingen van het leven (bidden, vergeving schenken, verzoening scheppen, delen met wie minder heeft, enz…) zal de mens al snel merken dat wanneer hij deze dingen echt goed wilt doen hij het niet louter vanuit zijn eigen individueel ikje kan doen. Er is iets anders nodig. Beter: er is Iemand anders nodig. Je zwakheid in deze zaken erkennen is geen kwestie van zelfvernedering, je laag achten, minderwaardig. Nee, het is juist het tegengestelde van dit alles. Je zwakheid erkennen, zoals Paulus het vandaag bedoelt, is je hoofd buigen voor de Allerhoogste, het is je nederig opstellen naar je Schepper

Vandaag zegt Jezus: ‘Als het licht in jezelf verduisterd is, hoe groot is dan die duisternis!' Het licht in onszelf is het licht van de Heer; het is de Heer zelf. Maar we kunnen dit licht verduisteren, er als het ware een grafsteen voor rollen. Ja, we kunnen stokken steken in de wielen van Gods genade. Wat zo jammer is! We houden dan onze innerlijke groei tegen, en begeven ons op paden die ons mogelijk van God wegtrekken. We zijn geroepen, geliefde mensen, ons te verinnigen met Gods licht diep in onszelf; Gods licht dat zich openbaart in Christus die ons bewoont. Gebed is je gelovig bewust zijn van die aanwezigheid (daarom niet voelend; soms voel je niets) én je er aan toevertrouwen. Je ziel leggend in Hem, als een werkelijk verliefde, minnend om wie Hij is, drinkend van Hem; je daardoor verliezend en terugvindend in God. En zo, na je gebed, de vensters en de deuren van je hart wijd open zetten om de wereld welkom te heten. Met andere woorden: in gebed blijven. Gods liefde bez

Het christelijk gebed is een geheimnisvol leven met God, een deelnemen aan de kern van zijn wezen, aan zijn goddelijke, drieëne Liefde. In het gebed mogen we aanzitten aan de tafel van de Drieëne God, mogen we drinken van zijn Liefde zoals een kind drinkt aan de borst van zijn moeder. Heel bijzonder uit zich dat in de woorden die de Heer ons zelf aanleert in het 'Onze Vader'. Doorheen dit gebed neemt Hij ons op in zijn ja-woord tot de Vader opdat we zelf Gods liefde zouden worden. Het is goed het 'Onze Vader' doorheen de dag in de stilte van ons hart met regelmaat te prevelen, te zingen, te overwegen. Je kan er expliciet tijd voor maken, maar dat hoeft niet. Wanneer je wandelt, fiets, op de trein zit, met de auto rijdt, bij de bakker aanschuift,… ten allen tijde en overal kunnen we het bidden, zingen. Meer dan we vermoeden brengt dit gebed ons in Gods leiding over ons leven. Ik ken iemand die van dit gebed leeft. In de zin van: hij beluistert er heel het evangelie i

Het uiterlijk gebed (waarvan het natuurlijk de bedoeling is dat het ook met een innerlijke warmte wordt verricht) heeft bij vele mensen zijn vaste vorm, vaste tijd, en dikwijls volgens kerkelijk gebruik. Dit gebed doen we thuis of in de kerk. Het innerlijke gebed verrichten we in ons binnenste, op elke plaats, op elk moment, zo dikwijls als ons hart zich in vrijheid tot God verheft. Het is een gehoor geven aan de woorden van Jezus die we vandaag horen: 'Als jullie bidden, trek je dan in je huis terug, sluit de deur en bid tot je Vader, die in het verborgene is.' Dit huis is ons hart, ons hart is onze kapel, heel ons lichaam is de tempel waar we Gods lof mogen zingen. We dragen het overal mee, en we kunnen er ons op elk moment, ook te midden van lawaaierige mensen, of tijdens de drukte van het werk, in afzonderen en zonder woorden onze geest tot God verheffen. Dit kunnen we heel bewust beleven, maar in zekere zin ook onbewust. Zonder het verstandelijk te ‘beleven’ kunnen we b

Vandaag zegt Jezus: 'Ik zeg jullie je niet te verzetten tegen wie kwaad doet, maar wie je op de rechterwang slaat, ook de linkerwang toe te keren.' Voor alle duidelijkheid: dit is geen oproep om ongerechtigheid te laten passeren. Het is een appèl om kwaad met goed, haat met liefde, agressie met vredelievendheid, oordeel met barmhartigheid, te vergelden en zo menselijke verhoudingen te veranderen. Liefde, hoe kwetsbaar ook, is de enige kracht waarmee kwaad kan overwonnen worden. Jezus is deze weg gegaan, en wil deze weg opnieuw met ons gaan, dag na dag; Hij in ons, wij groeiend in Hem. Laten we ons schenken aan Hem opdat liefde altijd hét antwoord mag zijn op alles. kris

Jezus zegt: 'Heb je vijanden lief.' Laat ons eerlijk zijn: voor sommige mensen hebben we gevoelens van sympathie, naar anderen toe eerder gevoelens van antipathie. Blijkbaar is het niet vanzelfsprekend iedereen met eenzelfde liefde tegemoet te treden. En wellicht zijn daar - menselijk gezien - redenen voor. Laat ons eens proberen hen die ons pijn hebben gedaan en die in ons hart gevoelens van irritatie opwekken, te beminnen met een geheel àndere liefde; met de liefdegevoelens van een nieuw hart; met de liefde van God, die toch door de heilige Geest in ons hart is uitgestort. God laat immers de zon opgaan over zowel de goeden als de slechte mensen, over zowel de rechtvaardigen als de onrechtvaardigen... Laten we trachten te beminnen met het hart van God, ons ja leggend in het ja van Christus. Iedereen graag zien… kan wollig klinken. Maar doe het maar eens… Je komt al snel bij het kruis van Christus; Jezus die zijn leven gaf voor zijn vrienden. Christelijke liefde is geen r

Vandaag vergelijkt Jezus echte liefde met groeizaad. Wat kunnen wij uit deze vergelijking leren? Eerst en vooral dat zo'n liefde klein en bijna onzichtbaar begint, zoals het zaad in de diepe, donkere grond. De aanzet van de echte liefde is steeds een verhulde aanwezigheid die alleen wordt opgemerkt met de ogen van een groot geloof. Echte liefde begint altijd bescheiden en niet spectaculair. Zij probeert nooit iemand te verbluffen, maar is onopvallend, geweldloos en kwetsbaar. Maar die liefde heeft, ten tweede, in zich een onstuitbare groeikracht. Eenmaal het zaad gezaaid is, schiet het vanzelf op. Eén kleine daad van universele liefde dijt uit, bevrucht anderen en vermenigvuldigt zich. Wij moeten dan die groeikracht, die er is, niet proberen te vervangen door onze eigen, verwaande over-prestatie. Wij kunnen beter vooral dankbaar zijn voor het goede dat gebeurt en zich ontwikkelt, en dat ondanks soms zware tegenkantingen. Die liefde nodigt ons, ten derde, uit tot persoonlijke med

Maria sloot alles wat er met Jezus gebeurd was in haar hart… zo lezen we vandaag. Ik vermoed dat Maria geen vrouw was van grote woorden, zeker niet als het over God ging. Het weinige dat we over haar weten leidt ons tot een vrouw die de stilte beminde en diep koesterde. Wat dat betreft kunnen we veel van Maria leren. Zij contempleerde de stilte. Zij verstond de kunst het Woord te laten gedijen in stilzwijgen. Zij prutste niet aan het spreken van God. Ze vulde niet in. Arm van geest als zij was, stond zij geopend en nederig voor haar God, in diepe aanbidding voor zijn zijn. Deze wijze van contempleren maakt een mens ten diepste vrij, én beschikbaar. Het maakt je tot een penseel in de handen van de Schepper. Jij de fluit, God de fluistspeler. Maar daarvoor is er dus innerlijke stilte nodig; een serene stilte van het hart. Een stilte waar Gods Woord als een hemelse dauw kan gedijen en bevruchten. Geliefde mensen, laten we de innerlijke stilte van ons hart koesteren, als een plaats v

Wanneer mensen op welke manier dan ook kwaad wordt aangedaan, slaan ze meestal dicht, ze worden hard, ze pantseren zich tegen nieuwe aanslagen. Maar Gods Hart wordt week. Hij laat zich niet gaan in zijn toorn, Hij brengt een tegenbeweging van barmhartige liefde op gang. Laten we vandaag bij dat Hart van Jezus blijven. Laten we met Hem alle zonden van de wereld meedragen, niet om er moedeloos van te worden, of om te treuren, maar met een groot geloof, omdat we mogen delen in de overgrote liefde, die in de vorm van bloed en water uitstroomt uit het goddelijk Hart. Dat Hart is het middelpunt van de menselijke geschiedenis. Het is het middelpunt van de wereld en ook van al onze eigen trauma's, onze eigen tekorten, onze eigen liefdeloosheid. Bij Hem zijn al onze zonden veilig. Veilig, binnen de grotere, altijd grotere, overgrote liefde, die alle kwaad omvormt, dóór zijn liefde, door de manier waarop Hij al de tekorten draagt tot een levengevende vruchtbaarheid. 'Om met alle heilig

Vandaag zegt Jezus: ‘Wanneer je dus je offergave naar het altaar brengt en je je daar herinnert dat je broeder of zuster je iets verwijt, laat je gave dan bij het altaar achter; ga je eerst met die ander verzoenen en kom daarna je offer brengen.’ Tot God bidden, eucharistie vieren,... terwijl je met je naaste in onmin leeft kan niet samengaan. Om met een zuiver geweten tot God te naderen is het van belang je te verzoenen met je naaste daar waar het nodig is. Met je naaste in onmin leven is immers hetzelfde als met God in onmin leven. Verzoening met de naaste brengt ons dus dichter bij God. Ons gebed zal vrijer zijn, de eucharistieviering een feest. Na een zeer lastig coronajaar mogen we weer vanaf gisteren terug met meerderen eucharistie vieren in de kerk: met honderd in het kerkgebouw, met tweehonderd buiten.  Vanaf 1 juli - als alles goed blijft lopen - met tweehonderd in het kerkgebouw en vierhonderd buiten. Ik zou zeggen, voor zij die volgende zondag sinds lang terug naar de kerk

Vandaag horen we Jezus zeggen tot zijn leerlingen: ‘Denk niet dat Ik gekomen ben om de Wet of de Profeten af te schaffen. Ik ben niet gekomen om ze af te schaffen, maar om ze tot vervulling te brengen.’ Oud-testamentische gerechtigheid moet uitgroeien tot christelijke liefde. Jezus wil nieuw leven schenken aan wat uit het verleden naar ons toekomt. In dat verleden steekt een goddelijke lijn; er loopt vanuit God een rode draad doorheen, die bij Jezus niet ineens ophoudt of doorgesneden wordt. Integendeel. Jezus zélf is de vervulling van wat het oude brengt. In Hem worden Wet en profeten leven. Wie zich aan de Heer schenkt als Degene die de vervulling is van het Oude Verbond, zal leven in eerbied voor de traditie herboren in het nieuwe, in Christus dus, vol enthousiasme en geestdrift. De aloude geboden zullen in Christus in volheid tot leven komen, en wel door u heen. Het worden geboden van het hart. Door het feit dat Christus zijn inwoning heeft in ons, dragen wij het gebod van de l

'Jullie zijn het zout van de aarde ' , horen we Jezus vandaag zeggen. Wij hebben hier thuis de gewoonte om - weliswaar met een bakmachine - ons dagelijks brood zelf te bakken. Een goed afgewogen mengeling van bloem, gist, boter, zout en water... een dagelijkse handeling zonder na te denken. Doch onlangs was ik zout vergeten. Uiterlijk zag je aan het brood geen verschil, maar wanneer ik het sneed merkte ik al snel wel het verschil: het viel uit elkaar én je kan wel raden dat de smaak naargelang was: uiterst flauw. Jezus vergelijkt ons, mensen, met zout. Wij moeten zout voor de aarde zijn, zout voor de mensheid, zout voor de samenleving, zout voor onze gezinnen, zout in onze gemeenschappen, zout op de werkvloer, zout voor de klas, zout naar de buren toe, zout op de tram,... Ieder van ons is geroepen smaak te geven aan het leven, ten gunste van allen die God ons toevertrouwt. We moeten geen angst hebben warme mensen te zijn voor elkaar, niet flauw bedoeld maar gemeend en harteli

Vandaag horen we Jezus zeggen: ‘Gelukkig wie zuiver van hart zijn, want zij zullen God zien.’ Inderdaad, wie zuiver van hart is mag zich geluk-zalig prijzen. ‘Zij zullen God zien’ zegt Jezus. Wat betekent het ‘zuiver van hart zijn’? Wat houdt dat in ‘zij zullen God zien’? Zuiver van hart zijn zij die leven in het hart van God, die hun thuis hebben in Hem. Het zijn zij die toelaten dat God door hen leeft, degenen die arm zijn geworden opdat God God kan zijn. Het zijn zij die geleerd hebben instrument te zijn van de liefde, penseel in de handen van God. Het zijn zij die dragers zijn van Gods goedheid, uitdragers van zijn vrede. Het zijn zij die leven naar Gods beeld en gelijkenis, verenigd met Christus: hun centrum, hun Al. Ja, zij zien God. Zij staan als het ware als een gebed zonder ophouden voor het aanschijn van de Vader, badend in zijn liefde, drinkend van zijn goedheid. Zij zien God in zichzelf, in elke broer en zus, in heel de schepping, en in zovele situaties waar Hij naar on

  De overweging van vandaag is van de hand van Frans Mistiaen, sj In de evangelietekst van vandaag hoorden wij de zwaarste beschuldiging ooit tegen Jezus geuit. De verblindheid van zijn tegenstanders ging zover dat zij Hem verweten gebruik te maken van duivelse, kwade machten. Jezus was nochtans Gods goedheid zelf. Heel zijn optreden was er juist op gericht het kwade te bestrijden. Door zijn kracht stonden gekwetste en zieke mensen weer op, genezen, bevrijd. Zijn voortdurende strijd tegen alle vormen van het kwaad werd het teken dat het Rijk van Gods liefde groeide en dat Hij handelde in naam van de goede God. Jezus was onverdeelde goedheid. Niet bij Hem, wel bij ons, mensen, vinden wij die mengeling van goed en kwaad. Zoals Paulus het zegt : "Het goede dat wij willen doen, doen wij niet. En het kwade dat wij niet willen doen, doen wij toch". Soms kennen wij zelfs momenten van grote zwakheid, waarbij wij de indruk hebben dat het kwaad bij ons volledig binnendringt en als ee

Jezus riep zijn leerlingen bij zich en zei tegen hen: ‘Ik verzeker jullie: deze arme weduwe heeft meer in de offerkist gedaan dan alle anderen die er geld in hebben gegooid; want die hebben gegeven van hun overvloed, maar zij heeft van haar armoede alles gegeven wat ze had, haar hele levensonderhoud.’ De arme weduwe geeft 'meer' dan de rijken, omdat zij 'alles' geeft, terwijl de rijken iets gegeven hebben 'van hun overvloed'. Ware vroomheid is dus niet een zaak van meer of minder geven, maar van alles of niets. Alles geven heeft met beschikbaarheid te maken jegens God en de medemens. Ben ik beschikbaar om te doen wat God vraagt? Ben ik bereid zijn liefde te belichamen? Betekent barmhartig-zijn enkel een vrome intentie of is de daad-werkelijke wil aanwezig ook barmhartig te zijn? Ben ik bereid iedereen graag te zien en niet enkel zij die mij liggen? Stop ik elke vorm van roddel of kwaadsprekerij? Deel ik met hen die minder hebben? Enzovoort… Moge het evangelie

Het evangelie van vandaag eindigt met: 'De talrijke aanwezigen luisterden graag naar Hem.' Dit kwam omdat de mensen de diepe ervaring hadden bij Jezus thuis te komen. Wat Hij zei voelden ze aan als waar. In Jezus herkenden ze de Messias, Degene die komen zou om hen ten diepste tot ware verlossing te brengen. Dat wilde nog niet zeggen dat ze Hem zouden volgen tot het uiterste. We weten dat er onder het kruis maar enkele mensen stonden. Hoe zit dat met ons? Natuurlijk zullen we zeggen, en terecht, dat ook wij graag naar Jezus luisteren. Jij, die deze site bezoekt, doet dat om naar de woorden van de Heer te luisteren, omdat je zijn Woord bemint, omdat je het Woord ontvangt als woorden van God aan u persoonlijk gericht, en aan ons als gemeenschap. Zijn we ook werkelijk bereid Hem te volgen? En wel met alle consequenties die deze weg met zich kan meebrengen? Jezus volgen is een weg van liefde. Maar deze weg gaat niet altijd over rozenblaadjes. In de diepte is het een weg van vred

Als ik aan naar de eucharistie kijk, dan denk ik altijd: 'God, wat zijt Ge toch groot in uw creativiteit'. In dat kleine stukje brood komt Hij immers in zijn Zoon tot ons: zicht- en tastbaar. Prachtig toch ! Net zoals  toen op die Goede Vrijdag en die heerlijke Paasochtend geeft Jezus zich in de eucharistie opnieuw aan de wereld, aan ieder van ons. We mogen naar Hem kijken, Hem aanbidden, Hem tot ons nemen. Wat een vereniging ! Er zijn geen woorden voor. Moge ons leven een eucharistisch leven zijn, in eenheid met de Heer gegeven voor de wereld. Moge de eucharistie ons tot mensen maken getekend door Gods liefde; zijn vrede uitdragend, zijn goedheid leggend in al wat we doen. Laat ons van de eucharistie houden. Jezus houdt ook van ons. Moge deze wederzijdse liefde ons tot dankbare, blijde en gegeven christenen maken. kris

Als ik de eerste lezing van vandaag lees, en herlees, dan gaan mijn gedachten naar die vele vele mensen die danig in de put zitten, om welke reden ook. Dat kan gaan om tegenslagen waar ze niet voor gekozen hebben, om gewetenswroeging na gedane zonden, om pijn aangedaan door anderen,… Ja, vele mensen lopen gebukt door het leven. Het gevoel van ‘ongelukkig’ zijn kan soms zwaar wegen; zeer zwaar. Voor heel wat mensen ondraaglijk. Aan al deze mensen zou ik willen zeggen: ondanks je gevoel van gekwetst-zijn, je besef van eigen zondigheid, je huidige toestand getekend is door duisternis en neerslachtigheid, leg eens even al je activiteiten stil. Steek een kaars aan, sta of kniel, en wees je bewust dat God bij je is. Als je wil wenen… ween dan. Ween het er allemaal uit. Leg je met je verdriet te ruste in Gods aanwezigheid. Laat je omhelzen door zijn barmhartigheid. En probeer, ondanks je tranen, die woorden van Sara uit de eerste lezing te bidden: ‘Geprezen bent U, barmhartige God, uw Naam z

Het evangelie van vandaag nodigt ons in geen mis te verstane woorden in onze spiegel te kijken:  Gaan we God dienen of de keizer? De vraag die zich hier aandient is: Van wie ben ik? Wie behoor ik toe? We moeten ons gezond verstand gebruiken. Dat betekent onze verantwoordelijkheid nemen in de samenleving, maar tegelijk ook leven in dienst van God. Je zou kunnen stellen: Alles mag als het van God mag. Gelukkig leven we hier in het westen in een samenleving die getekend is door haar christelijke wortels. Hier is het niet moeilijk het land te dienen en tegelijk God. In andere delen van de wereld, met andere regimes, is dat soms een heel ander verhaal. Belangrijk is dat we de waarde van de dingen niet afmeten aan de waarde die ze voor mensen hebben, maar kijken of ze hun thuis hebben in God. En dan kiezen voor Hem, zowel met de wind in de zeilen alsook met mogelijke tegenwind. Moge God ons behoeden voor onjuist denken, en ons de genade verlenen in Hem te leven. kris