Van Woord naar leven

Lieve mensen, de firma die instaat voor de dagelijkse mailing heeft het plots laten afweten. Erg lastig. Ik hoop dat de dagelijkse mailing in de loop van november weer van start kan gaan.  Maar de site gaat gewoon verder. Dus ook het 'Van Woord naar leven'. Ja hoor, we zwemmen verder ;-) Vandaag horen we Jezus zeggen: 'Hoe vaak heb Ik je kinderen niet bijeen willen brengen zoals een hen haar kuikens onder haar vleugels hoedt, maar jullie hebben het niet gewild. Jullie stad wordt aan haar lot overgelaten. Ik verzeker jullie: jullie zullen mij niet meer zien, tot de tijd komt dat je zult zeggen: "Gezegend hij die komt in de naam van de Heer!"' Ja, gezegend die komt in de naam van de Heer... Verlangen wij niet allemaal naar zulke mensen? Mensen die komen in naam van God, mensen die ons komen vertellen en voorleven wat het betekent in Gods liefde te leven... Mensen die verwijzen naar de bron van ons bestaan, het einddoel van ons leven, het middel om lief te h

‘Heer, zijn er maar weinigen die worden gered?’ Al bekennen we het zelf niet vlug, toch zijn we af en toe ook bezig met deze vraag. We zouden graag willen weten of we op de wachtlijst naar de hemel staan. Jezus ziet deze vraag een beetje als een kinderlijke vraag, naief en niet zo verstandig. Want Hij antwoordt erop als een vader tot zijn kind, geduldig maar toch vermanend: 'Begin alvast maar je best te doen en dan zullen we verder wel zien'. 'Doe alle moeite... ' Jezus antwoordt naar de maat van onze vraag. God is een verstandige Vader. Hij kent zijn kinderen. Hij weet, dat wij, als gelovigen, vaak te laat komen, als de deur gesloten is. Toch heeft Hij het ons anders geleerd. We zouden er als eersten bij moeten zijn om de wil te doen van de Vader in de hemel en om de nood te lenigen van de mensen op aarde. Vaak zijn we echter de eersten om onze eigen wil en zin door te drijven, en de laatste om zijn wil te laten geschieden. Zo uitgebreid zijn we dikwijls met ons

‘Waarop lijkt het koninkrijk van God en waarmee zal Ik het vergelijken? Het lijkt op een zaadje van de mosterdplant dat iemand meenam en in zijn tuin zaaide, waarna het groeide en een grote struik werd, waar de vogels van de hemel in de takken kwamen nestelen’, zegt Jezus ons vandaag. Het zaadje groeit uit tot een struik waar de volgens in de takken komen nestelen... Prachtig beeld! Is dat niet het beeld van de Kerk, of hoe de Kerk zou moeten zijn? Een struik, of een boom, met wijd uitgespreide takken waarin vogels van allerlei pluimage welkom zijn, een boom waar ze kunnen komen nestelen, waar ze zich thuis voelen, waar ze kunnen ontvangen en geven, waar ze gemeenschap vinden en kunnen beleven. Maar de Kerk zijn wij allen, u en ik. En op de plek waar wij wonen, leven en werken, zijn we geroepen zo'n boom te zijn. Geen passieve oude stam die op sterven na dood is, maar een frisse boom met een grote volgroeide kruin, z'n takken uitstrekkend naar allen die God op ons levens

Alvorens Jezus zijn apostelen koos trok Hij zich terug om te bidden. Geen vijf minuten, maar een hele nacht lang, zo lezen we. Wat Jezus ons hier toont is het belang van het ‘kiezen in Gods licht’. Een mens kan keuzes maken: ofwel vanuit God ofwel vanuit zijn allerindividueelste ikje los van God. De verleiding om te kiezen vanuit ons ikje los van God is dikwijls groot omdat dat op het eerste zicht doorgaans de meest aangename keuze is. Het is een keuze die gewoonlijk geen al te grote offers vraagt, en dikwijls streelt het ons ego wat - oppervlakkig gezien - een goed gevoel geeft. Zo leven, zo keuzes maken, is mager. Voor een christen mag het iets meer zijn. Wilt dat nu zeggen dat we ons ‘ik’ volledig buiten spel moeten zetten? Nee, tuurlijk niet. Maar een christen is wel geroepen zijn ‘ik’ af te stemmen op God, zodat hij keuzes maakt vanuit Gods inwoning, vanuit een diepe overgave aan Christus in hem. De Heer wilt immers door ons heen leven, spreken, aanraken, zingen,… We kunnen Hem,

Twee biddende mensen in de tempel. Echter één die écht bidt, die in ontmoeting komt met God, die van aangezicht tot Aangezicht staat. De eerste is hoogmoedig, hooghartig, blind voor zichzelf, schijnheilig, vergelijkt zich tijdens zijn bidden met anderen. De andere is nederig, bescheiden, bewust van zijn zwakheid, weet zich klein tegenover de altijd Grotere. En heel spontaan zal onze sympathie uitgaan naar degene die in alle bescheidenheid bidt. Al vlug denken we bij onszelf: 'Zoals die Farizeeër, zo bid ik gelukkig niet'. En daarmee is de kans groot dat we dezelfde fout maken door te zeggen: 'Ik ben blij dat ik niet zoals de andere ben'. Dat gevaar schuilt altijd om de hoek. Bij het gebed mogen we ons niet vergelijken met anderen. We weten immers niet wat er ten diepste omgaat in de ander. En als je dan toch je gedachten van die ander niet kan afhouden, bid dan voor hem. Bid om ontferming over deze persoon. Laten we er vooral over waken dat ons eigen gebed een gebeuren

Vandaag lezen we bij Paulus: ‘Wie zich door zijn eigen natuur laat leiden is gericht op wat hij zelf wil, maar wie zich laat leiden door de Geest is gericht op wat de Geest wil.’ Wij, mensen van deze tijd, hebben het soms wat lastig met het taalgebruik van Paulus. Wat Paulus zeker niet bedoelt is dat we onze puur menselijk natuur moeten verwaarlozen of zelfs verloochenen. We zijn, ook in onze diepste natuurlijke gegevenheid, een schepping van God, punt. Wat hij, denk ik, wilt zeggen is dat we ons niet mogen laten leiden door een ‘ik’ dat bijna dierlijk leeft naar z’n eigen begeerten. Bedoeling is dat we ons openen voor de Geest, de Adem van God zeg maar, die ons zal doen inzien wat Gods wil inhoudt. De Geest zal ons het verlangen geven, en ons de genade verlenen, ons te richten naar wat God wilt. De Geest zal ons hart in de juiste richting plaatsen: de richting van God. En van Hem mogen we dan ontvangen, namelijk de genade van zijn Zoon; Jezus die verinnigt met ons de weg zal gaan

Vandaag horen we Paulus in zijn brief aan de christenen van Rome: 'Wat ik verlang te doen, het goede, laat ik na; wat ik wil vermijden, het kwade, dat doe ik.' Is dat niet herkenbaar voor ieder van ons? Ik vermoed van wel. Merkwaardig is dat we ons 'nee-woord' soms koesteren. En dit terwijl we weten dat het haaks staat tegenover wat God vraagt. Dikwijls zit dat in heel kleine dingen, heel subtiel, maar wel aanwezig; actief aanwezig. Denk aan roddel, oordeel, kwaad spreken, neerkijken op, onnodige negatieve kritiek, humor die neerhaalt, nalaten van gebed, … We doen het gewoon, wetende dat het niet goed is. De mens is - wat dat betreft - een raar wezen. We zijn zondaars, in het klein, soms ook in het groot. We moeten daar gewoon eerlijk in zijn. Ook al accepteren we dat niet graag. In het Wees Gegroet bidden we 'Bid voor ons, arme zondaars'. Aan het begin van de eucharistie, bij het Kyrië zeggen we tot drie maal toe: 'Heer, ontferm U over ons'. Bij

Vandaag zegt Jezus ons: 'Denken jullie dat Ik gekomen ben om vrede te brengen op aarde? Geenszins, zeg Ik jullie, Ik kom verdeeldheid brengen. Vanaf heden zullen vijf in één huis verdeeld zijn: drie tegen twee en twee tegen drie. De vader zal tegenover zijn zoon staan en de zoon tegenover zijn vader, de moeder tegenover haar dochter en de dochter tegenover haar moeder, de schoonmoeder tegenover haar schoondochter en de schoondochter tegenover haar schoonmoeder.' Deze woorden van Jezus kunnen merkwaardig overkomen. Want, Jezus is toch dé man van de vrede, Gods Zoon die vrede is komen verkondigen, die oproept tot vrede, Hij die de vrede zelf is. En nu zegt Hij: Denk je dat Ik gekomen ben om vrede te brengen? Nee hoor, Ik kom verdeeldheid brengen. Je hebt twee soorten van vrede: een echte en een onechte, een hemelse en een duivelse. De hemelse vrede is er één van tussen God en de mens; een vrede die zich uiteraard ook moet manifesteren in de samenleving, maar het is een vre

Vandaag lezen we bij Paulus: 'Stel uzelf in dienst van God.' Eigenlijk zouden we iedere ochtend moeten zeggen tegen God: 'Heer, ik ben van U, uw werktuig wil ik zijn, uw instrument. Neem mij in U op en leef door mij, in met, met mij.' Daarvoor moeten we misschien loslaten wat we in eerste instantie zélf willen doen. Want het gaat erom wat God wil, en niet wat wij willen. Dat vraagt innerlijke armoede, om totaal beschikbaar zijn voor Hem die met ons dingen wilt doen, en die dingen op een bepaalde manier wilt doen. We zijn bewoond door Jezus. Zijn aanwezigheid is er geen van passieve aard. Hij wil juist actief zijn, en wel mét ons. Hij wil ons zo in zich opnemen dat Hij door ons en met ons en in ons de mensen kan liefhebben op geen andere wijze dan dat Hij dat tweeduizend jaar geleden deed toen Hij hier fysisch op aarde rond liep. Zijn liefde en onze liefde smelten als het ware samen tot één liefdesact, maar dit voor ogen houdend: onze liefde vanuit zijn liefde.

Vandaag zegt Jezus: 'Sta klaar, doe je gordel om en houd de lampen brandend, en wees als knechten die hun heer opwachten wanneer hij terugkeert van een bruiloft, zodat ze direct voor hem opendoen wanneer hij aanklopt. Gelukkig de knechten die de heer bij zijn komst wakend aantreft.' Staan we klaar om de Heer te ontvangen wanneer Hij komt? Komen doet Hij, sowieso. Maar zijn we klaar? Zullen we het merken als Hij komt? Of zijn we zo met onze zaakjes bezig dat we zijn komen nauwelijks of helemaal niet gewaar worden... Het evangelie van vandaag wordt dikwijls toegespitst op het sterven van de mens. En terecht. Doorgaans komt een overlijden onverwacht en moeten we ons de vraag stellen: gaan we klaar zijn voor die grote ontmoeting met de Heer? Maar dit evangelie gaat ook over het gewone leven, over elke dag. Want… in elke situatie van het leven komt de Heer langs, en vraagt Hij bemind te worden, zijn liefde te zijn. Dit speelt zich af voor het kookfornuis, tussen mensen onderl

Het evangelie vandaag eindigt met: 'Zo vergaat het iemand die schatten verzamelt voor zichzelf, maar niet rijk is bij God.' Waar zijn we soms mee bezig in ons leven ... Inderdaad, met het vullen van onze voorraadschuren, op allerlei vlak. Dat is niet rijk zijn bij God, leert het evangelie ons vandaag. Rijk zijn bij God betekent leven in Hem, gehoor geven aan wat Hij vraagt, leven vanuit zijn genade. Het is arm zijn van geest om rijk te zijn van Hem. Het is leven aan Gods zijde, Hem als Vriend in je dragen, je door Hem laten bevruchten, Hem het levend centrum van je bestaan laten zijn. Wie zo leeft is rijk in God. Zijn liefde zal hij immers putten uit de liefde van God in hem gelegd. Hij zal zich een penseel weten in de handen van de Heer, zich verlatend op Hem, Hem de Creator laten zijn van zijn bestaan. Puur menselijk gezien is dat quasi onmogelijk. Maar geen nood: we zijn bewoond; bewoond door God zelf. In zijn Zoon zal Hij met ons de weg van het liefhebben gaan. In

Jezus eindigt het evangelie vandaag met de woorden : 'Als de Mensenzoon komt, zal Hij dan geloof vinden op aarde ?' Geloof is een gebeuren dat zich afspeelt tussen de Drie-ene God en de mens. God geeft zich aan de mens, de mens is geroepen zich te geven aan Hem. Meer: de mens wordt genodigd te delen in het leven van God; niet om God te worden, maar om te delen in het gemeenschapsleven dat de Vader beleeft met zijn Zoon in de heilige Geest; om te delen dus in hun liefde. Geloof is een act van de mens, het is zijn ja-woord tot dit gebeuren, het is de keuze om beschikbaar te zijn voor God in zijn leven. Gelovig zijn is arm zijn van geest, bereid zijn de Geest je in beweging te doen komen richting de hoogste regionen van de Liefde, tot in het hart van God zelf. Christus zal ons in zich opnemen om ons in dit gebeuren te brengen, Hij zal ons voeren in zijn eigen ja-woord tot de Vader, in hun intiem samen-zijn. Met andere woorden: het evangelie van vandaag vraagt dat we biddend