Van Woord naar leven

Jezus sprak tot de Farizeeën: ‘Ik ga weg, en u zult me zoeken. Maar u zult in uw zonde sterven. Waar Ik naartoe ga, daar kunt u niet komen.’ Wie zich halsstarrig blijft vastklampen aan zijn eigen donkere praktijkjes zal het zeer moeilijk hebben de Heer te zien en te leren kennen zoals Hij werkelijk is. Hij zet zich immers vast in z’n eigen duistere gewoonten waar hij zo moeilijk afstand van kan nemen. Niet (willen) loskomen van duistere praktijken (kleine en grote) kan een mens helemaal in zichzelf doen keren en steeds verder weg doen drijven van God. En laten we eerlijk zijn: de meesten van ons (of allemaal ?) … vechten met duistere praktijkjes. De ene waarschijnlijk al meer als de andere, de ene al met groter duistere praktijkjes dan de andere, maar allemaal voeren we diep vanbinnen toch wel dagelijks dat oorlogje uit tussen kwaad en goed. Het is des mensen, en van alle tijden. Als je zoals de meeste mensen niet onbevlekt ontvangen bent, bid dan om genade van inzicht, heb eerlij

Vandaag zegt Jezus tot ons: 'Wie van jullie zonder zonde is, laat die als eerste een steen werpen.' We zijn zo snel in het oordelen over anderen. De middeleeuwse schandpaal is weer helemaal in. Vanwaar toch die drang naar oordelen? Op een of andere manier moet dat oppervlakkig gezien een goed gevoel geven, een soort kick. Raar maar waar. De waarheid is dat oordelen ons wegtrekt van de liefde, en dus van God. Wie oordeelt sluit inderdaad zijn hart af voor de liefde. Vergeving is niet meer mogelijk, laat staan verzoening. En, niet onbelangrijk, we verduisteren onze omgang met God. Betekent dit dat we geen kwaad meer mogen zien en benoemen? Ja hoor, zeer zeker wel. Het is zelfs belangrijk te zien waar er kwaad heerst, zelfs door wie dit kwaad wordt gedaan. Maar dat wilt nog niet zeggen dat we degene die kwaad doen moeten veroordelen. Dit laatste is niet de weg van het evangelie. Het is tegen Gods wil. Dat leert ons het evangelie vandaag. We zouden de naaste, ook degene die

Wat moet je nu met zo'n verhaal van Lazarus. Het is schitterend voor Lazarus en zijn zussen maar wat kunnen wij ermee in onze concrete levensomstandigheden? Als je het verhaal letterlijk neemt, kunnen we er inderdaad niets mee. Maar als we het in een wat breder verband zien, kunnen we er wel wat mee. Wat gebeurt hier: Jezus geeft iemand het leven terug. In het verhaal van Lazarus gebeurt dat letterlijk, maar hij doet dat op nog veel andere manieren. Er wordt een paar keer verteld dat er een melaatse bij Hem kwam, en melaatsheid is een heel akelige ziekte. zo iemand heeft geen leven meer, geen menswaardig leven tenminste. Maar Jezus gaf hem het leven terug door hem te genezen. Er kwamen verlamde en blinde mensen naar Hem toe en dat zijn ook mensen die ergens geen leven meer hebben, Hij gaf hun het leven terug door hen op de been te helpen door hun ogen te openen zodat ze weer konden zien. Als Hij zondaars en tollenaars ontmoette, mensen die verkeerd leefden, en in zekere zin niet he

Het evangelie van vandaag vertelt ons dat de toenmalige religieuze leiders Jezus niet konden aanvaarden als de messias. Ze namen zichzelf, en bijzonder hun eigen redeneren, als norm van het al dan niet aanvaarden van Jezus als de Christus. Het is een vrucht van een soort verlichtingsdenken (ja, toen al …) waar het eigen redeneren het centrum was geworden van wat jezelf als 'waarheid' aanzag. Wat gevaarlijk is... want de kans is groot dat je op deze wijze de dingen niet meer ziet zoals ze zijn. Het eigen 'ik', het eigen denken, staat centraal, en het 'ik' bepaalt wat al dan niet waar is. Het moet gezegd, dit laatste is een zeer moeilijke materie. De waarheidsvraag is ook iets van alle tijden. Doch heeft Jezus ons iets gegeven dat ons al een heel stuk op weg kan helpen. En dat 'iets' is iets dat aan Hem, en aan de Vader gelijk is: namelijk de heilige Geest. Hij zal ons in de volle waarheid brengen... zo heeft Jezus beloofd. De heilige Geest is de adem van

Vandaag zou ik met u willen stil staan bij een vers dat we lezen in de tussenzang uit psalm 34. We lezen daar: ‘Gebroken mensen is de Heer nabij, Hij redt wie zwaar wordt getroffen.’ Gebroken mensen is de Heer nabij… Als we de evangelies er op nalezen, doet de Heer inderdaad niets anders. Hij zoekt zondaars op, tafelt met hen, en spoort hen aan tot bekering. Hij gaat naar zieken, raakt hen aan, velen geneest Hij. Hij ontmoet mensen die verlamd zijn door de zwaarte van het leven, Hij praat met hen en tilt hen op. Hij had een bijzonder voorliefde voor de armen, de mensen aan de kant. Lieve mensen, hoe staan wij als Kerkgemeenschap in de wereld? Wij, die als roeping hebben ‘licht te zijn in de wereld’, zijn wij wel aanwezig in de wereld? En met de wereld bedoel ik dan niet enkel onze lokale geloofsgemeenchappen maar ook zij die ver van onze gemeenschap staan, zij die (ook) onder lasten gebukt door het leven gaan, naar ziel en lichaam gebroken zijn, enzomeer. Hun wereld is de wereld w

Het evangelie van vandaag roept op tot geloof; geloof in Christus, gezonden door de Vader. Vandaag wil ik met u nadenken over ‘geloof’, zonder de pretentie te willen hebben dat wat je hieronder gaat lezen het enige en juiste antwoord is. En moest er al iets van waar zijn, is het zeker niet volledig. Hier gaan we. In het evangelie zegt Jezus nergens: 'uw gevoel heeft u gered', of 'uw inzicht heeft u gered'. Steeds zegt Hij: 'uw geloof heeft u gered'. Daar gaat het dus om: geloven in Hem die de Vader gezonden heeft. Wat we soms durven vergeten is dat geloven in wezen gave is. Het is niet iets dat we zelf kunnen maken, we kunnen het enkel ontvangen. Het is de Geest die het ons schenkt. Dat neemt niet weg dat geloven ook wel degelijk een act vraagt van de mens. Het vraagt innerlijke armoede, bereidheid, beschikbaarheid. Het vraagt openheid om het vuur van de Geest te kunnen ontvangen. Dus de act van de mens bestaat erin je handen, je hart, je hele zijn in stilte en

God bezocht Maria via zijn engel. Wat een gebeuren! En dan nog wel met de aankondiging dat zij de Zoon van de Allerhoogste zou dragen. Onvoorstelbaar, maar waar. Eerst was er schrik, huivering, vragen, maar uiteindelijk zei Maria wel 'ja' tot de engel, wat een heus scharnierpunt zal worden in de geschiedenis. Hoe komt het dat Maria 'ja' zei? Wel, we kunnen dan samenvatten in de woorden: 'Als God er is voor mij, dan ben ik er voor Hem.' Wederkerige liefde noemt men dat. Liefde roept op tot liefde. Liefde wekt liefde. Ook al zijn wij biologisch niet uitgekozen, zoals het bij Maria wel het geval was, om Jezus te dragen en te baren, in wezen zijn we wel uitgenodigd tot hetzelfde 'ja'. God komt niet anders tot ons dan Hij tot Maria is gekomen. In zekere zin vraagt God ook aan ons: 'Ben je bereid de Heer te dragen, en te baren voor de mensheid?' God kiest ieder van ons, Hij kiest u, Hij kiest mij, en spreekt ieder aan bij onze naam, heel persoonlijk, z

Gisteren was ik in gesprek met verschillende mensen binnen ons woonzorgcentrum die nu al geruime tijd geen familie of kennissen meer mogen ontvangen. Wat een gemis voor hen, met soms diepe eenzaamheid tot gevolg. Het personeel kan dit door haar betrokkenheid op hen wel een stuk opvangen, maar een zoon/dochter/kleinkind-liefde kan je niet vervangen. Mijn gedachten gaan ook uit naar die vele mensen ‘op leeftijd’ die nog thuis wonen, maar door de coronamaatregelen zich zeer alleen voelen. We mogen deze vorm van eenzaamheid niet onderschatten. Het kan leiden tot diepe depressie. Ik zou via deze weg, en vanuit de eerste lezing van vandaag, een warme oproep willen doen om, voor wie kan, iets voor deze mensen te betekenen. Ezechiël spreekt over water dat stroomt en leven geeft. Oh mensen, laten we als samenleving dat water zijn voor elkaar. Stuur kaartjes en brieven naar onze oude mensen, laat kinderen tekeningen maken en bezorg hen deze, doe navraag naar telefoonnummers en bel hen op, o

Vandaag zegt de Heer ons doorheen de profeet Jesaja: 'Zie, Ik schep een nieuwe hemel en een nieuwe aarde.' Dat woordje 'zie' slaat op Jezus. Hem zullen zij zien; in het visioen en later met hun ogen. Hem mogen wij ook vandaag zien, tenminste voor wie ziende is. De 'nieuwe hemel en nieuwe aarde' zijn de vruchten van Jezus' zijn, Gods menswording onder ons. Onze roeping is het als christen zo in de wereld te staan dat wij die ‘nieuwe hemel en aarde’ scheppen door Gods goedheid te zijn en uit te stralen, en wel in innige verbondenheid met Jezus. Laat ons onze roeping beminnen, haar koesteren, opdat ze vruchtbaar mag zijn. Laten we ons kleine ‘ja’ in het grote ‘ja’ leggen van de Heer, opdat het vol van genade mag zijn, ten bate van Kerk en samenleving. kris

De leerlingen vroegen aan Jezus: ‘Rabbi, hoe komt het dat hij blind was toen hij geboren werd? Heeft hij zelf gezondigd of zijn ouders?’ ‘Hij niet en zijn ouders ook niet’, was het antwoord van Jezus, ‘maar Gods werk moet door hem zichtbaar worden. Iets soortgelijks hoort men vanuit bepaalde hoeken ook: 'Dat coronavirus, zou dat een straf van God zijn? Is het een gevolg van de zonde van de mens?' Dit denken komt meer voor dan we vermoeden. Misschien dachten we zelf ook zoiets in die richting... ook al zullen we dat niet te snel luidop uitspreken. Wat er ook van zij, moesten we de vraag voorleggen aan Jezus zou het wel eens kunnen zijn dat Hij hetzelfde antwoord zou geven als toen aan de leerlingen. In de zin van: 'Het gaat hier niet om zonde, maar om Gods werk dat zich moet openbaren'. Wel lieve mensen, ik denk dat het waar is. In heel het coronaverhaal kan Gods werk inderdaad openbaar worden. Op Facebook schreef ik er gisteren een haiku over: Kwetsbaar is de mens,

Even zeker als de dageraad zal de Heer komen, Hij komt naar ons als milde regen, als de lenteregen die de aarde drenkt. Zo horen we vandaag in de eerste lezing uit het boek Hosea. Onze westerse Kerk kan heel wat leren van onze broeders en zusters uit de Orthodoxe Kerk wat betreft het bidden om Gods Geest. In onze officiële liturgie bijvoorbeeld wordt enkel om Gods Geest gebeden in de dagen voor Pinksteren (Pinksternoveen) en op Pinksteren zelf. Geef toe, dat is toch mager. Wetende dat de heilige Geest het hart is van ons bidden, de spirit van onze omgang met de Heer, de wifi die ons in verbinding brengt met God. Persoonlijk denk ik dat het goed is (en fundamenteel nodig) dat wij elke dag beginnen met het aanroepen van, of het vragen van, de heilige Geest. Opdat ons hart zich in de liefde van de Vader moge wenden naar Christus. Immers, wie bidt in de Geest, bidt zuiver. En we verlangen toch om ‘zuiver’ te bidden. Het boek Hosea spreek vandaag van de Heer die als milde regen tot ons kom