maandag in week 5 vasten
Vandaag zegt Jezus tot ons: 'Wie van jullie zonder zonde is, laat die als eerste een steen werpen.'
We zijn zo snel in het oordelen over anderen. De middeleeuwse schandpaal is weer helemaal in. Vanwaar toch die drang naar oordelen? Op een of andere manier moet dat oppervlakkig gezien een goed gevoel geven, een soort kick. Raar maar waar. De waarheid is dat oordelen ons wegtrekt van de liefde, en dus van God.
Wie oordeelt sluit inderdaad zijn hart af voor de liefde. Vergeving is niet meer mogelijk, laat staan verzoening. En, niet onbelangrijk, we verduisteren onze omgang met God.
Betekent dit dat we geen kwaad meer mogen zien en benoemen? Ja hoor, zeer zeker wel. Het is zelfs belangrijk te zien waar er kwaad heerst, zelfs door wie dit kwaad wordt gedaan. Maar dat wilt nog niet zeggen dat we degene die kwaad doen moeten veroordelen. Dit laatste is niet de weg van het evangelie. Het is tegen Gods wil. Dat leert ons het evangelie vandaag.
We zouden de naaste, ook degene die kwaad doet, altijd moeten benaderen met een hart dat getekend en bewoond is door Gods barmhartigheid. Zien met de ogen van Jezus. Liefhebben met Hem, in Hem, door Hem. Da’s de enige weg die wij als christenen te gaan hebben als het gaat over niet oordelen en het schenken van vergeving.
Het is geen makkelijke weg. Het vraagt een achterlaten van een mentaliteit dat relaties naar beneden haalt. Het vraagt een verandering van gedrag. In wezen vraagt het bekering; een zich keren naar God, om vanuit Hem, vanuit zijn liefde, opnieuw en anders naar de naaste te zien.
We zijn mensen. Soms zal het lukken. En soms helemaal niet. Het heeft met allerlei factoren te maken: de rugzak die we dragen, ons humeur, het werkelijk boos zijn op de ander,… Het is des mensen. Maar dat betekent niet dat we als mens hierin niet kunnen groeien. Dit laatste is echt van belang; voor onszelf én de ander.
Ik zou zeggen: als je faalt, als je voelt dat het niet lukt, leg je biddend neer in Gods barmhartigheid. Hij kan en zal je genezen. Hij zal je aanraken in je niet-kunnen. Hij zal je op de weg brengen die Hij met u wilt gaan: de weg van de liefde, de weg van Christus.
Ja Christus, die u geschonken is om die mens te worden die God met u voorheeft.
kris
We zijn zo snel in het oordelen over anderen. De middeleeuwse schandpaal is weer helemaal in. Vanwaar toch die drang naar oordelen? Op een of andere manier moet dat oppervlakkig gezien een goed gevoel geven, een soort kick. Raar maar waar. De waarheid is dat oordelen ons wegtrekt van de liefde, en dus van God.
Wie oordeelt sluit inderdaad zijn hart af voor de liefde. Vergeving is niet meer mogelijk, laat staan verzoening. En, niet onbelangrijk, we verduisteren onze omgang met God.
Betekent dit dat we geen kwaad meer mogen zien en benoemen? Ja hoor, zeer zeker wel. Het is zelfs belangrijk te zien waar er kwaad heerst, zelfs door wie dit kwaad wordt gedaan. Maar dat wilt nog niet zeggen dat we degene die kwaad doen moeten veroordelen. Dit laatste is niet de weg van het evangelie. Het is tegen Gods wil. Dat leert ons het evangelie vandaag.
We zouden de naaste, ook degene die kwaad doet, altijd moeten benaderen met een hart dat getekend en bewoond is door Gods barmhartigheid. Zien met de ogen van Jezus. Liefhebben met Hem, in Hem, door Hem. Da’s de enige weg die wij als christenen te gaan hebben als het gaat over niet oordelen en het schenken van vergeving.
Het is geen makkelijke weg. Het vraagt een achterlaten van een mentaliteit dat relaties naar beneden haalt. Het vraagt een verandering van gedrag. In wezen vraagt het bekering; een zich keren naar God, om vanuit Hem, vanuit zijn liefde, opnieuw en anders naar de naaste te zien.
We zijn mensen. Soms zal het lukken. En soms helemaal niet. Het heeft met allerlei factoren te maken: de rugzak die we dragen, ons humeur, het werkelijk boos zijn op de ander,… Het is des mensen. Maar dat betekent niet dat we als mens hierin niet kunnen groeien. Dit laatste is echt van belang; voor onszelf én de ander.
Ik zou zeggen: als je faalt, als je voelt dat het niet lukt, leg je biddend neer in Gods barmhartigheid. Hij kan en zal je genezen. Hij zal je aanraken in je niet-kunnen. Hij zal je op de weg brengen die Hij met u wilt gaan: de weg van de liefde, de weg van Christus.
Ja Christus, die u geschonken is om die mens te worden die God met u voorheeft.
kris
Toch zo bedankt Kris !!! "Zich biddend neerleggen in Gods barmhartigheid !"Moge Hij je zegenen en je mooi gezin !
BeantwoordenVerwijderengoede God, niet aan ons maar aan U is het te oordelen over anderen en onszelf. wees ons allen, in Uw barmhartigheid, genadig.
BeantwoordenVerwijderenWat een sterk evangelie. Stormachtig zelfs. En dan een zachte bries daarin...
BeantwoordenVerwijderenAllen tegen één. Zo stonden de farizeëers daar. De vrouw was betrapt toen ze bezig was !
Er was geen discussie : ze was schuldig. Ze had de trouw aan haar echtgenoot verraden.
Wat ging Jezus daar nu op zeggen ?
De meester die liefde had gepredikt, en vergevingsgezindheid tot 7x70 keer...
Daar stond hij nu, tegenover een woedende groep, die het recht aan hun kant hadden.
Jezus zweeg en schreef in het zand... Hij keek niet in de ogen van mannen die sexueel hongerig waren of door hun vrouw bedrogen. Hij keek naar de grond... Hij voelde misschien de agressie van de groep, die niet veel nodig had om zich ook tegen hem te keren ? Maar hij liet zich niet intimideren en maakte contact met de aarde en zijn innerlijke bron... en van daaruit borrelde de oplossing op :
met 1 zinnetje viel het blok van "allen tegen één" terug uit elkaar
Eén na één dropen ze af
Is alles goed met pr Daniél ,ik mis zijn homilie,hopelijk is hij niet ziek?
BeantwoordenVerwijderen