zondag 4 vasten - A
De leerlingen vroegen aan Jezus: ‘Rabbi, hoe komt het dat hij blind was toen hij geboren werd? Heeft hij zelf gezondigd of zijn ouders?’ ‘Hij niet en zijn ouders ook niet’, was het antwoord van Jezus, ‘maar Gods werk moet door hem zichtbaar worden.
Iets soortgelijks hoort men vanuit bepaalde hoeken ook: 'Dat coronavirus, zou dat een straf van God zijn? Is het een gevolg van de zonde van de mens?' Dit denken komt meer voor dan we vermoeden. Misschien dachten we zelf ook zoiets in die richting... ook al zullen we dat niet te snel luidop uitspreken. Wat er ook van zij, moesten we de vraag voorleggen aan Jezus zou het wel eens kunnen zijn dat Hij hetzelfde antwoord zou geven als toen aan de leerlingen. In de zin van: 'Het gaat hier niet om zonde, maar om Gods werk dat zich moet openbaren'.
Wel lieve mensen, ik denk dat het waar is. In heel het coronaverhaal kan Gods werk inderdaad openbaar worden. Op Facebook schreef ik er gisteren een haiku over:
Kwetsbaar is de mens,
genoodzaakt tot verstilling,
In een tijd waar de mens in sneltempo technische vooruitgang boekt, waar hij de ene zekerheid na de andere denkt op te bouwen, worden we plots als samenleving verplicht onze kwetsbaarheid in te zien en zijn we met z'n allen genoodzaakt stil te vallen; uiterlijk, en als het goed is ook innerlijk. We worden weer sober, kleine attenties zien we terug als groots, er ontstaan golven van solidariteit, een heel land applaudisseert op een welbepaald uur voor allen in de zorg voor en achter de schermen, ouders zetten kinderen aan tekeningen en kaartjes te maken voor ouderlingen in Woonzorgcentra, velen begonnen spontaan zelf mondmaskers te maken,...
Misschien gaat de vergelijking niet helemaal op, maar in mijn ogen openbaart zich hier Gods werk; zijn goedheid en liefde, belichaamd door tienduizenden en tienduizenden mensen, en dit wereldwijd!
Hier zie je ook hoe de mens diep vanbinnen door en door goed is. Of goed kan zijn. Van belang is dat we ons geweten laten spreken; ons geweten als ontmoetingsplaats met God. Daar zullen we zijn stem horen die doorheen zijn Zoon zegt: 'Ik ben het licht in de wereld, wees licht voor elkaar'.
In het Woonzorgcentrum waar ik werkzaam ben zag ik een ontroerend tafereel tijdens de voorbije week. Een bewoonster zat in de zetel te wuiven naar haar kleinkinderen die met zes vanachter het raam kussen gooiden naar haar, een groot blad tonend met de woorden: 'We zien je graag'. Enerzijds had het iets intriest, anderzijds had het iets diep moois. Het raakte ieder dit het zag ten diepste. Hier was maar één woord voor: liefde. Oh kunnen ze elkaar maar weer snel in de armen nemen.
Ik haal dit voorbeeld aan omdat dit voor mij God is die zich openbaart. In heel het coronaverhaal roept Hij het beste in de mens naar boven. Ik denk dat het goed is dit te zien, én te benoemen.
Mijn excuses dat het weer gaat over het coronavirus. Alsof er niets anders meer bestaat in de wereld.
Maar dat virus heeft een impact he mensen. Op ons allemaal.
Laten we zorgzaam zijn voor elkaar. Ja, moge Christus zijn licht schijnen door ons heen. En moge de samenleving, waar ze blind is, genezen worden, doorheen liefde en solidariteit.
Een mooie zondag voor ieder van u.
kris
Iets soortgelijks hoort men vanuit bepaalde hoeken ook: 'Dat coronavirus, zou dat een straf van God zijn? Is het een gevolg van de zonde van de mens?' Dit denken komt meer voor dan we vermoeden. Misschien dachten we zelf ook zoiets in die richting... ook al zullen we dat niet te snel luidop uitspreken. Wat er ook van zij, moesten we de vraag voorleggen aan Jezus zou het wel eens kunnen zijn dat Hij hetzelfde antwoord zou geven als toen aan de leerlingen. In de zin van: 'Het gaat hier niet om zonde, maar om Gods werk dat zich moet openbaren'.
Wel lieve mensen, ik denk dat het waar is. In heel het coronaverhaal kan Gods werk inderdaad openbaar worden. Op Facebook schreef ik er gisteren een haiku over:
Kwetsbaar is de mens,
genoodzaakt tot verstilling,
zorgzaam voor ieder.
Misschien gaat de vergelijking niet helemaal op, maar in mijn ogen openbaart zich hier Gods werk; zijn goedheid en liefde, belichaamd door tienduizenden en tienduizenden mensen, en dit wereldwijd!
Hier zie je ook hoe de mens diep vanbinnen door en door goed is. Of goed kan zijn. Van belang is dat we ons geweten laten spreken; ons geweten als ontmoetingsplaats met God. Daar zullen we zijn stem horen die doorheen zijn Zoon zegt: 'Ik ben het licht in de wereld, wees licht voor elkaar'.
In het Woonzorgcentrum waar ik werkzaam ben zag ik een ontroerend tafereel tijdens de voorbije week. Een bewoonster zat in de zetel te wuiven naar haar kleinkinderen die met zes vanachter het raam kussen gooiden naar haar, een groot blad tonend met de woorden: 'We zien je graag'. Enerzijds had het iets intriest, anderzijds had het iets diep moois. Het raakte ieder dit het zag ten diepste. Hier was maar één woord voor: liefde. Oh kunnen ze elkaar maar weer snel in de armen nemen.
Ik haal dit voorbeeld aan omdat dit voor mij God is die zich openbaart. In heel het coronaverhaal roept Hij het beste in de mens naar boven. Ik denk dat het goed is dit te zien, én te benoemen.
Mijn excuses dat het weer gaat over het coronavirus. Alsof er niets anders meer bestaat in de wereld.
Maar dat virus heeft een impact he mensen. Op ons allemaal.
Laten we zorgzaam zijn voor elkaar. Ja, moge Christus zijn licht schijnen door ons heen. En moge de samenleving, waar ze blind is, genezen worden, doorheen liefde en solidariteit.
Een mooie zondag voor ieder van u.
kris
U hoeft zich niet te excuseren, Kris, als u over het virus spreekt. Het is inderdaad zo, zoals u het ziet. Eigenlijk, ondanks de droefheid, toch een boeiende vastentijd, dit jaar.
BeantwoordenVerwijderenIk plaats hieronder het slot van mijn homilie voor straks.
Een wonder verhaal, beste broeders en zusters. En zo mooi. Jezus besluit: ‘Ik ben tot een oordeel in de wereld gekomen: zij die niet zien, laat Ik zien, en zij die menen te zien, worden blind’. Er is in dit verhaal maar één die ziende naar huis gaat, en dat is de blindgeborene die Jezus heeft mogen ontmoeten en met Jezus, de liefde en het licht, de gave Gods voor heel zijn leven. De Farizeeën meenden te zien, maar ze waren ziende blind. En ook Jezus’ leerlingen bleven steken in de mening dat ziekte een straf van God is. Niets van, zegt Jezus, de werken Gods moesten in hem werkelijkheid worden. Ook onze pandemie nu is geen straf van God, maar ze doet ons wel opnieuw en nieuw naar God kijken. Wij die ons voorbereiden op de hernieuwing van onze doopbeloften met Pasen, ook wij mogen weten dat wij eens duisternis waren, maar nu licht zijn geworden door onze gemeenschap met de Heer. Met de genezen blinde mogen wij de schepping zien in kleur, dankzij Jezus. Want allen zijn wij blindgeboren. Uit onszelf zien we niet de zin van ons leven noch het doel. Door Jezus weten we dat we een welbemind kind van God zijn, geboren om te leven in volheid, in een eeuwig leven dat niet eindigt met de dood. Maar dat is alweer stof voor een ander verhaal, zondag die komt.
Ja, ook de leerlingen bleven bij de overtuiging dat ziekte een straf voor de zonde was, omdat het hen eeuwenlang zo geleerd werd. Het staat zelfs letterlijk in het Oude Testament opgetekend. Zo'n overtuiging veeg je niet zomaar weg. Kijk maar hoe hetzelfde gebeurt in onze dagen. Het beeld van de straffende God (met het bordje "God ziet mij..." en het strenge oog van God, in de huiskamers), ja dat blijft ook nog altijd hangen, al staat we toch al enkele generaties verder. Toch leeft het nog diep in het hart van velen en brengt het onnodige gewetensonrust mee. We moeten dringend, zéér dringend een andere taal leren spreken in de Kerk (als Kerk), zééééér dringend. Een taal die aansluit bij de tijd, bij de cultuur van de mensen van deze tijd, echter zonder afbreuk te doen aan de essentie van ons geloof. Veel tierlantijntjes en overbodige zaken laten vallen en ons bezighouden met de kern van de zaak: God is liefde, Jezus redt, de Geest wordt ons geschonken. Meer hebben we niet nodig. Mensen in relatie met Jezus brengen. Al het andere werk zal Hij wel doen. Waar en vooral HOE zijn we als Kerk aanwezig bij de huidige aankomende generaties, want daar moeten we ons op richten? Waar en hoe zijn we als Kerk aanwezig in de wereld van fuiven, uitgaan, samenkomen tussen pot en pint? Waarom blijven we daar massaal afwezig en blijven we ons opsluiten achter dikke muren van lege kathedralen...? Veilig en knus bij elkaar, maar zonder te voldoen aan onze zending IN de wereld... Pijnlijke zaak vind ik.
BeantwoordenVerwijderenHelaas nemen vele niet de moeite om Jezus te leren kennen , een oude man die ik verzorgd had gaf mij bij zijn sterven dit bord met de woorden:Bij alles wat je doet of laat,Bedenk dat God je gadeslaat,En wandel steeds met blij gemoed het pad dat HIJ je kiezen doet. Jezus is onze raadsman,metgezel (geen boeman )
BeantwoordenVerwijderen