vrijdag in week 4 vasten
Vandaag zou ik met u willen stil staan bij een vers dat we lezen in de tussenzang uit psalm 34. We lezen daar: ‘Gebroken mensen is de Heer nabij, Hij redt wie zwaar wordt getroffen.’
Gebroken mensen is de Heer nabij…
Als we de evangelies er op nalezen, doet de Heer inderdaad niets anders. Hij zoekt zondaars op, tafelt met hen, en spoort hen aan tot bekering. Hij gaat naar zieken, raakt hen aan, velen geneest Hij. Hij ontmoet mensen die verlamd zijn door de zwaarte van het leven, Hij praat met hen en tilt hen op. Hij had een bijzonder voorliefde voor de armen, de mensen aan de kant.
Lieve mensen, hoe staan wij als Kerkgemeenschap in de wereld? Wij, die als roeping hebben ‘licht te zijn in de wereld’, zijn wij wel aanwezig in de wereld? En met de wereld bedoel ik dan niet enkel onze lokale geloofsgemeenchappen maar ook zij die ver van onze gemeenschap staan, zij die (ook) onder lasten gebukt door het leven gaan, naar ziel en lichaam gebroken zijn, enzomeer. Hun wereld is de wereld waartoe wij christenen gezonden zijn.
‘Licht zijn voor de wereld’ mogen we niet lichtzinnig opvatten. Het is in beweging komen. Niet vanuit ons eigen allerindividueelste ikje, maar vanuit de aanwezigheid van de Heer in ons. Ja, Hij in ons, met ons, door ons. Vanuit zijn liefde dus.
Dikwijls staat er in het evangelie: Uit mede-lijden bewogen… enz. Jezus trok zich het lijden van de mensheid aan. Lijden als gevolg van de zonde (de godsvervreemding zeg maar), lijden als gevolg van ziekte, van verlamming, enz. Hij wist zich gezonden om deze mensen op te zoeken, en hen te ‘bevrijden’ van hun dikwijls zware lasten. Het was de liefde die Hem stuwde.
De liefde maakte Jezus zo diep menselijk, zo warm van hart, zo nauw betrokken bij het gebrokene in de samenleving.
Laten we, in navolging van de Heer, en diep verbonden met Hem, het broze en het gebrokene in de wereld omarmen, zowel in onze eigen geloofsgemeenschappen als ook ver daarbuiten.
Nu wij door de gegeven omstandigheden niet in onze kerken mogen samenkomen voor diensten, zouden we ons nog meer bewust moeten zijn dat een Kerkgemeenschap niet draait om stenen, pracht en praal, maar om dienst aan de medemens, vanuit de Heer die het levend hart is van de gemeenschap.
Laten we in deze tijden creatief zijn in de liefde, Gods licht brengend in deze wereld.
Gebroken mensen is de Heer nabij…
Als we de evangelies er op nalezen, doet de Heer inderdaad niets anders. Hij zoekt zondaars op, tafelt met hen, en spoort hen aan tot bekering. Hij gaat naar zieken, raakt hen aan, velen geneest Hij. Hij ontmoet mensen die verlamd zijn door de zwaarte van het leven, Hij praat met hen en tilt hen op. Hij had een bijzonder voorliefde voor de armen, de mensen aan de kant.
Lieve mensen, hoe staan wij als Kerkgemeenschap in de wereld? Wij, die als roeping hebben ‘licht te zijn in de wereld’, zijn wij wel aanwezig in de wereld? En met de wereld bedoel ik dan niet enkel onze lokale geloofsgemeenchappen maar ook zij die ver van onze gemeenschap staan, zij die (ook) onder lasten gebukt door het leven gaan, naar ziel en lichaam gebroken zijn, enzomeer. Hun wereld is de wereld waartoe wij christenen gezonden zijn.
‘Licht zijn voor de wereld’ mogen we niet lichtzinnig opvatten. Het is in beweging komen. Niet vanuit ons eigen allerindividueelste ikje, maar vanuit de aanwezigheid van de Heer in ons. Ja, Hij in ons, met ons, door ons. Vanuit zijn liefde dus.
Dikwijls staat er in het evangelie: Uit mede-lijden bewogen… enz. Jezus trok zich het lijden van de mensheid aan. Lijden als gevolg van de zonde (de godsvervreemding zeg maar), lijden als gevolg van ziekte, van verlamming, enz. Hij wist zich gezonden om deze mensen op te zoeken, en hen te ‘bevrijden’ van hun dikwijls zware lasten. Het was de liefde die Hem stuwde.
De liefde maakte Jezus zo diep menselijk, zo warm van hart, zo nauw betrokken bij het gebrokene in de samenleving.
Laten we, in navolging van de Heer, en diep verbonden met Hem, het broze en het gebrokene in de wereld omarmen, zowel in onze eigen geloofsgemeenschappen als ook ver daarbuiten.
Nu wij door de gegeven omstandigheden niet in onze kerken mogen samenkomen voor diensten, zouden we ons nog meer bewust moeten zijn dat een Kerkgemeenschap niet draait om stenen, pracht en praal, maar om dienst aan de medemens, vanuit de Heer die het levend hart is van de gemeenschap.
Laten we in deze tijden creatief zijn in de liefde, Gods licht brengend in deze wereld.
kris
Dank u, Kris. Wat ik hierna plaats, wil daar niets van af doen, van uw warme oproep tot solidariteit en mededogen.
BeantwoordenVerwijderenJe voelt in de lezingen de Goede Week naderbij komen. Jezus zal aan het kruis worden gebracht. Het O.T., zoals onze eerste lezing uit het boek Wijsheid, wist er ook al van dat vroomheid en gerechtigheid in deze wereld niet altijd gewaardeerd worden. Ook wij voelen dat in onze moderne tijden. Het begon al toen ik nog jong was. De eenduidig christelijke samenleving verbrokkelde. Er kwamen andere opvattingen op. Onze wetten werden in vraag gesteld. God verdween uit onze samenleving en dan ontstonden andere samenlevingsvormen dan wat ik als kind gewoon was. Het kwam zover dat wij als christenen moesten zwijgen. Mijn eerste pastoor bij wie ik onderpastoor was, was niet graag gezien omdat hij op zijn huisbezoeken aan mensen durfde vragen hoe het kwam dat hij hen nog zo weinig in de kerk zag. Zelf heb ik daar tegenover eigen familieleden ook over moeten zwijgen. Wat wij vandaag in het evangelie horen, is nog maar een kleine schermutseling. Jezus’ uur is nog niet gekomen. Mooi vind ik echter de overtuiging van de Joden dat men niet wist van de Messias vanwaar Hij zou komen. Van Jezus wisten ze dat Hij uit Nazareth kwam, uit het huis van de timmerman Jozef met zijn vrouw Maria. Toch is dit maar de buitenkant. Jezus zegt terecht dat Hij niet uit zichzelf is gekomen. Hij zegt dat Hij van God komt die zij niet kennen. Dat geldt bv. ook voor onze paus. Hij komt van naar Argentinië uitgeweken Italiaanse ouders. Maar als hij onze paus is geworden, dan stak daar wel Iemand achter: onze God die alles leidt en stuwt. Trouwens dat geldt ook voor heel ons universum. Dat komt ook niet vanzelf, zoals je dat zo vaak hoort. En al is er evolutie en toeval, dan nog is het niet verkeerd om achter dat alles de sturende hand van een onzichtbare God te zien. Zelfs ons virus, vanwaar komt dat ineens? Is dat zomaar een natuurlijke evolutie en selectie, of is dat een uit de hand gelopen experiment op dieren en mensen? Wie zal het zeggen? Maar we zitten er wel mee en het is goed ons aan de beperkende maatregelen van de overheid te houden, maar ik zie er wel ook de hand van God in. Ik weet wel, ook onze kerken zijn gesloten, maar wat Greta en Aruna niet konden, bv. een vliegtuig aan de grond houden, dat kan dat kleine virusje wel. Honderden vliegtuigen staan nu op de grond stil. En het klimaat vaart er wel bij. Nu al is de luchtkwaliteit heel wat beter. Is dat ook niet een werk van God? Hij redt ons, Hij redt moeder aarde, misschien langs kromme lijnen en zelfs met het toelaten van vele dodelijke slachtoffers. Toch zijn ook dezen in Gods hand, en als dat lot ook mij treft, dan geef ik mij over aan Zijn barmhartigheid. Trouwens ook Jezus heeft ons door Zijn lijden en dood verlost. En wij waren niet veel meer gewend. Zojuist las ik dat in 1919 veertig miljoen mensen stierven aan een griep. Met de aartsbisschop van Trieste, een expert in de sociale leer van de Kerk, denk ik dat het wellicht nooit meer zal worden zoals voorheen. We gaan met veel meer respect om moeten gaan met het leven en met het milieu. Misschien is dit zelfs het einde van de globalisering, want zoals nu het geval is, kunnen de grenzen niet onbeperkt open zijn.
Zelf zou ik voorzichtig zijn om te zeggen dat "God hier de hand in heeft". Ik geloof sterk dat God in alles aanwezig is. Maar Hij heeft zowel aan de mens als aan de schepping een grote vrijheid gegeven om met alles om te gaan. Zo kent de natuur bij tijd en wijle iets als een 'natuurlijke selectie'. Zo passen geloof (God is aanwezig) en wetenschap (natuurlijke selectie) volkomen bij elkaar vind ik. En mijn geloof zegt me dat ook God zelf mee treurt om wat er nu gaande is. Vanuit Zijn begaan zijn met de schepping en de mens in het bijzonder.
BeantwoordenVerwijderenIk bedoel het niet anders. Ik geloof ook dat God met ons meelijdt in deze tijden. Toch denk ik dat Hij het toelaat om de hele wereld beter te maken. God is de wereld aan het redden, ook al vallen daarvoor doden, misschien ik straks ook. Maar de wereld is meer dan die doden, alleszins meer dan ik.
Verwijderen- We gaan met veel meer respect om moeten gaan met het leven en met het milieu. Misschien is dit zelfs het einde van de globalisering, want zoals nu het geval is, kunnen de grenzen niet onbeperkt open zijn
Verwijderen. -Is dat ook niet een werk van God? Hij redt ons, Hij redt moeder aarde, misschien langs kromme lijnen en zelfs met het toelaten van vele dodelijke slachtoffers.
Priester Daniel dank u , ik ben het volkomen met u eens,
GOD is voor ieder van ons een mysterie, ieder interpreteert HEM op zijn eigen manier, maar uiteindelijk NIEMAND weet het.
Maar als wij even terugblikken in het O.T kwam GOD ook tussen,
Mijn interpretatie, (ik zeg wel interpretatie) denk ik, Het is misschien niet een STRAF maar een doelbewuste ingreep van GOD , zodat wij allen zouden inzien waar we feitelijk mee bezig zijn.
TV Limburg wil in deze coronatijden gelovigen de mogelijkheid geven om de mis te volgen. Dit weekend zenden we een misviering uit met priester Wim Simons op zaterdag en zondag, telkens om 10 uur. Ook maandag is er nog een misviering te volgen om 10 uur.
BeantwoordenVerwijderenVijf april is het Palmzondag. Dan zenden we ook weer om 10 uur de misviering uit die dan wordt voorgedragen door bisschop Patrick Hoogmartens.
Goed nieuws, dank voor het melden
BeantwoordenVerwijderen