7e paaszondag - A

De overweging van deze zondag is van de hand van Frans Mistiaen, SJ

Jezus heeft de wereld verlaten en de Geest is nog niet gekomen. Op dat moment beleven de leerlingen een grens-ervaring.

Maken wij dat niet regelmatig mee, zo'n overgang? Het gevoel van afscheid te moeten nemen van iets dat ons ontglipt en dat wij moeten loslaten en terzelfder tijd het hevig verlangen naar iets dat er nog niet is en dat wij nog niet kennen. Ouders bv. die hun kind het huis zien uittrekken om op eigen benen te staan. Zij hopen hem of haar terug te vinden, maar nu als verantwoordelijke volwassene. Maar zal dat lukken? Is hun liefde zo vindingrijk dat zij zich aanpast aan de nieuwe levenssituatie? Meestal wel. Gelukkig!

Welnu, juist in zulke overgangssituaties tussen oud en nieuw, juist dan begint een mens spontaan te bidden. Op de grens tussen loslaten en verlangen, daar welt het gebed op in het hart. Het is het gebed van iemand die iets of iemand anders kwijt geraakt en toch weet dat hij tot een nieuwe liefde opgeroepen wordt, zonder nog te weten hoe. In deze overgangstijd begonnen ook de leerlingen van Jezus spontaan te bidden, wanneer zij samenkomen in de bovenzaal met Maria en de vrouwen. En bij hun gebed herinnerden zij zich dat zij Jezus hadden horen bidden bij het afscheidsmaal, toen Hij zijn overgang begon, zijn pascha, zijn doorgang door lijden en dood naar zijn Vader. Kunnen ook wij iets leren van Jezus’ gebed op dat ogenblik?

Wel in zijn gebed sprak Jezus toen God aan met een heel originele, nieuwe naam: "Abba, Vader-lief". Wat wilde Hij daarmee benadrukken? Gedurende heel zijn leven probeerde Jezus de mensen te tonen dat zij vooral geen schrik moesten hebben van God, want dat God geen Moloch was die hun leven opeiste; dat zij zich nooit als slaven moesten gedragen tegenover Hem, want dat God geen baas was, die zij onderdanig moesten dienen; maar dat God hen graag zag en graag bleef zien, ook als zij verkeerd deden. Jezus leerde ons dat wij ons het best gedragen als dankbare mensenkinderen, die beseffen dat wij een lieve Vader hebben die ons onvoorwaardelijk bemint, dat wil zeggen: zonder voorafgaande eisen te stellen. Daarom die originele naam: Abba, Vader-lief.

Het belangrijkste kenmerk van onze, christelijke God is niet zijn onbewogen onveranderlijkheid of zijn almacht. Zo heeft men het ons misschien vroeger teveel geleerd. Het belangrijkste kenmerk van onze God is zijn bewogenheid en vindingrijke Liefde voor ons, ook midden in het menselijk lijden dat ons treft. Het is een Liefde over grenservaringen heen. Wat zegt een moeder als haar kind het vingertje aan een kaars heeft verbrand? "Mama zal er wat speeksel op doen en er een kusje op geven!" Die vindingrijke liefde is al de helft van de genezing, want die brengt troost voor het grote verdriet. Jezus wilde ons vooral op het hart drukken dat God als een lieve Vader is, die Hem en ons bemint. Mensen kunnen vele, goede namen bedenken voor God: de Onnoembare, de Eeuwige, maar in het christendom noemen wij God uitdrukkelijk “onze lieve Vader”, omdat Jezus het ons zo heeft geleerd. En dat is een fundamentele reden.

Hoe tonen wij het best dat wij bewust zijn dat wij een Vader hebben, die ons bemint, ook in momenten van afscheid en pijn? Hoe tonen wij het best dat wij weten dat wij, dank zij een goddelijke vriendschap, die ons zomaar gratis geschonken wordt, een leven leiden die sterker is dan de dood? Door te danken! Door als dankbare mensen door het leven te gaan. Dankbaar voor alles en vooral voor Gods vindingrijke liefde, die duurzamer is dan het huidig pijnlijke moment. Zeker, niet alles is rooskleurig; niet alles lukt ons. Maar wij leven! Wij worden elke dag opnieuw gestuwd door de liefde van een Vader die ons draagt en die wij, soms na zeer kronkelige wegen en pijnlijke ervaringen, op een heel nieuwe manier steeds opnieuw terugvinden. De fundamentele dankbaarheid kan nooit wijken uit het hart van een gelovige christen.

Het tegenovergestelde van een ‘dankbare’ is een ‘eisende’ mens, iemand die ervan overtuigd is dat hij op alles en nog wat recht heeft en die zich heel vlug verongelijkt voelt als iets hem niet lukt. Aan zo iemand merkt men dat hij in feite het leven naar zijn eigen hand wil zetten. Natuurlijk moet ieder zijn eigen verantwoordelijkheid nemen en zijn leven uitbouwen. Maar het verschil ligt hem in de manier waarop men het doet: als een veeleisende of als een dankbare mens.

In zijn gebed leerde Jezus ons spreken tot een liefdevolle Vader, tegenover wie wij ons dankbaar mogen voelen, ook in de grenservaringen. Geen tovenaar, van wie wij een mirakel zouden kunnen eisen om ons weg te rukken uit de pijn. Die bestaat niet! Wel een Vader tot wie wij in vertrouwen mogen bidden, ook wanneer wij iets of iemand moeten loslaten die ons dierbaar is, om te groeien tot een nieuwe, vindingrijke liefde waarvoor wij zijn Geest-kracht ontvangen, volgende week met Pinksteren.