zaterdag in week 5 door het jaar
Toen er op een keer weer een grote menigte bijeen was … zo lezen we.
Wat ik altijd mooi vind in Jezus-films zijn die scenes waar tientallen of honderdtallen mensen op de grond zitten ergens op de flank van een heuvel, of in een veld, luisterend naar Jezus. Mannen, vrouwen, kinderen, ze hangen aan zijn lippen, dorst als ze hebben naar zijn woord; woorden waarvan ze aanvoelen dat ze waar zijn, woorden die over hen gaan, woorden die spreken van Gods barmhartigheid, woorden van vergeving en oproep tot bekering, woorden van liefde en vrede, ja, woorden die ze beluisteren als woorden van God; woorden van leven. Mooie scenes.
Mogen wij ons bij die menigten weten?
Dragen ook wij in ons die dorst naar het woord van God?
Nemen wij de nodige tijd om naar de Heer te luisteren?
Gunnen we ons, elkaar, en Hem, de ruimte bij Hem te vertoeven?
Praten we onze gebedsmomenten niet teveel vol met formulierengebeden?
Ja, krijgt de stilte de nodige plaats wanneer we bidden?
Mag vooral Hij aan het woord zijn?
Zij we bereid daarvoor zelf te zwijgen?
Lopen we niet te snel weg van de stilte?
Verstaan we de kunst in de dorst te blijven?
Laat ons uitkijken naar Gods komen in Jezus Christus. Moge onze innerlijke blik vol verlangen zijn, de stilte koesterend als bedding van onze ontmoeting met Hem.
kris
Wat ik altijd mooi vind in Jezus-films zijn die scenes waar tientallen of honderdtallen mensen op de grond zitten ergens op de flank van een heuvel, of in een veld, luisterend naar Jezus. Mannen, vrouwen, kinderen, ze hangen aan zijn lippen, dorst als ze hebben naar zijn woord; woorden waarvan ze aanvoelen dat ze waar zijn, woorden die over hen gaan, woorden die spreken van Gods barmhartigheid, woorden van vergeving en oproep tot bekering, woorden van liefde en vrede, ja, woorden die ze beluisteren als woorden van God; woorden van leven. Mooie scenes.
Mogen wij ons bij die menigten weten?
Dragen ook wij in ons die dorst naar het woord van God?
Nemen wij de nodige tijd om naar de Heer te luisteren?
Gunnen we ons, elkaar, en Hem, de ruimte bij Hem te vertoeven?
Praten we onze gebedsmomenten niet teveel vol met formulierengebeden?
Ja, krijgt de stilte de nodige plaats wanneer we bidden?
Mag vooral Hij aan het woord zijn?
Zij we bereid daarvoor zelf te zwijgen?
Lopen we niet te snel weg van de stilte?
Verstaan we de kunst in de dorst te blijven?
Laat ons uitkijken naar Gods komen in Jezus Christus. Moge onze innerlijke blik vol verlangen zijn, de stilte koesterend als bedding van onze ontmoeting met Hem.
kris
Salomo viel voor andere goden.. Na zijn dood gaat dat verder. Ik plaats een woord van onze paus over die val van Salomo.
BeantwoordenVerwijderen2020-02-13 Sinte-Martha : opgepast voor een langzame verdoving die tot vallen brengt,
de geest van de wereld die maakt dat men de dingen relativeert
Rome (ZENIT.org)
Paus Franciscus waarschuwt voor een langzame verdoving die tot zonde brengt: ge merkt het niet, maar langzaam glijdt ge af, relativeert ge de dingen en raakt ge ontrouw aan God, zei de paus.
In zijn homilie mediteert de paus over de “verdoofde val” van koning Salomo die “het heidendom binnengaat” wanneer hij zich aangetrokken weet tot vrouwen en “zijn hart afdwaalt”. “Het was geen apostasie in één nacht, maar een langzame apostasie”, niet “de zonde van één keer” maar een “afglijden”, merkt hij op.
“Dat komt voor. Niemand van ons is een misdadiger, niemand van ons doet zware zonden … niemand. Waar ligt dan het gevaar? In het langzaam afglijden, want het is een verdoofde val, ge merkt het niet, maar ge glijdt langzaam af, ge relativeert de dingen en wordt ontrouw aan God. Die vrouwen (van Salomo) waren van andere volken, zij hadden andere goden. Wij vergeten de Heer zo dikwijls en onderhandelen met andere goden: geld, ijdelheid, hoogmoed. Doch, dat gebeurt langzaam en moest Gods genade er niet zijn, we zouden alles verliezen.
Dat “langzaam afglijden in het leven” is “de geest van de wereld, een zware zonde”: “iedereen doet het, maar ja, … nee dat is geen probleem, het is niet echt ideaal maar … Woorden om ons te rechtvaardigen ten koste van onze trouw aan de ene God. Dat zijn de moderne afgoden. Denken we aan die zonde van de geest van de wereld : het authentieke Evangelie kwijtraken, het authentieke woord van God, de liefde van deze God die Zijn leven voor ons heeft gegeven”.
En de paus waarschuwt: “men kan niet met God en de duivel zijn”. “Vragen wij aan de Heer de genade om te begrijpen wanneer ons hart begint af te zwakken en weg te glijden, zodat we stoppen. Zijn genade en Zijn liefde zullen ons tegenhouden als wij het vragen.”
vert. Maranatha-gemeenschap
Woorden van de paus:“Ik ben ervan overtuigd dat het celibaat een geschenk en een genade is. En wandelend in de voetsporen van Paulus VI en vervolgens Johannes Paulus II en Benedictus XVI, voel ik heel sterk de plicht om het celibaat te zien als een beslissende genade die de Latijnse katholieke Kerk kenmerkt. Ik herhaal: het is een genade, geen beperking.”
BeantwoordenVerwijderenHet is niet zozeer het luisteren naar Jezus woorden,maar door het contact met Hem dat we een herstellende en genezende kracht mogen ervaren die onze krachten vernieuwd.
VerwijderenLaten we de stille tijd bij Hem nooit verzuimen.
Laten we niet wegvluchten van de stilte bij Hem.
Wat de uitsrpaak van de Paus(en) betreft rond het celibaat: "het is een genade". Maar ze wordt verplicht opgelegd. Je hebt geen keuze. Terwijl God zelf de mens een enorme vrijheid heeft gegeven om al dan niet op zijn genade in te gaan. Ergens klopt er iets niet. Laten we bidden dat de Kerk de nodige wijsheid ontvangt.
BeantwoordenVerwijderenWaarom kunnen in de oosterse katholieke kerk mannen wél kiezen voor het celibaat of niet? Eerst huwen en dan priester worden, of: celibatair monnik worden, het kan allebei. Een mooie, gezonde, en vooral verstandige manier van doen!
Verwijderen