dinsdag in week 7 door het jaar
Jezus zei tot zijn leerlingen: ‘Wie de belangrijkste wil zijn, moet de minste van allemaal willen zijn en ieders dienaar.’
De minste van allen willen zijn, én ieders dienaar... dat is de weg waartoe Jezus ons uitnodigt. Enkel deze weg maakt de mens groot, maakt hem waardig, maakt hem werkelijk tot Gods kind.
Jezus zelf is ons deze weg voorgegaan. De evangelies tonen dit tijdens vele momenten. Denken we bijvoorbeeld aan de voetwassing. Jezus, Gods Zoon, knielt neer voor zijn leerlingen om hen de voeten te wassen. Jezus maakt zich kleiner dan zijn leerlingen. Hij knielt voor hen neer en wast hen naar lichaam en ziel.
Zo mogen wij, naar het voorbeeld van Jezus, en mét Hem, iedere mens benaderen die we ontmoeten: als een dienaar dus, als een mindere, als iemand die bereid is de voeten van die ander te wassen. Dat schept gemeenschap, zo ontstaat Kerk.
Deze weg zal ons behoeden boven de ander te willen staan, of een machtspositie te misbruiken. Integendeel, we zullen de ander dienen, en dus het leven dienen, God dienen.
En, lieve mensen, laten we dit doen met een blij gemoed, vanuit een vredevol hart; een hart dat zich bewoond en bemind weet door God zelf. Wie leeft vanuit deze vrede zal leven als een blij mens, dankbaar om God en om Gods uitnodiging. Geen gemaakte opgeklopte blijheid, maar een spontane, een échte; een blijheid die haar wortels vindt in de vreugde van de Opstanding van de Heer.
Moge deze gedachte ons binnenleiden in de veertigdagentijd die we morgen starten.
kris
De minste van allen willen zijn, én ieders dienaar... dat is de weg waartoe Jezus ons uitnodigt. Enkel deze weg maakt de mens groot, maakt hem waardig, maakt hem werkelijk tot Gods kind.
Jezus zelf is ons deze weg voorgegaan. De evangelies tonen dit tijdens vele momenten. Denken we bijvoorbeeld aan de voetwassing. Jezus, Gods Zoon, knielt neer voor zijn leerlingen om hen de voeten te wassen. Jezus maakt zich kleiner dan zijn leerlingen. Hij knielt voor hen neer en wast hen naar lichaam en ziel.
Zo mogen wij, naar het voorbeeld van Jezus, en mét Hem, iedere mens benaderen die we ontmoeten: als een dienaar dus, als een mindere, als iemand die bereid is de voeten van die ander te wassen. Dat schept gemeenschap, zo ontstaat Kerk.
Deze weg zal ons behoeden boven de ander te willen staan, of een machtspositie te misbruiken. Integendeel, we zullen de ander dienen, en dus het leven dienen, God dienen.
En, lieve mensen, laten we dit doen met een blij gemoed, vanuit een vredevol hart; een hart dat zich bewoond en bemind weet door God zelf. Wie leeft vanuit deze vrede zal leven als een blij mens, dankbaar om God en om Gods uitnodiging. Geen gemaakte opgeklopte blijheid, maar een spontane, een échte; een blijheid die haar wortels vindt in de vreugde van de Opstanding van de Heer.
Moge deze gedachte ons binnenleiden in de veertigdagentijd die we morgen starten.
kris
Het is inderdaad een punt om in de veertigdagentijd aan te werken, dat wij niet de grootste, de eerste, de belangrijkste moeten zijn, dat we ons eerder moeten onderwerpen aan God. God is de eerste. Jezus heeft ons dat geleerd, maar de apostelen, net zoals wij, kwamen er niet gemakkelijk toe. De mens twist, wil alles of te veel voor zichzelf. Jezus leert dat wij allen geliefde kinderen zijn van God en dus broers en zussen van elkaar. Maar we zien al bij de kinderen dat ze ruzie maken onder broertjes en zusjes. Ook op de speelplaatsen van de scholen wordt er geschopt en geslagen, lelijke scheldwoorden klinken er tegen mekaar. Raar hé? Jezus leert het ons anders. Laten wij in de veertigdagentijd God nog meer de Heer worden van ons leven. Laten wij groeien in de liefde, in de liefde tot Hem, maar ook in de liefde tot de naaste. De wereld kan er alleen maar beter door worden. Laten wij beginnen, elk op de vierkante meter waarop hij of zij staat.
BeantwoordenVerwijderen