zondag 25 door het jaar - B

 De overweging van vandaag is van de hand van Frans Mistiaen, sj

"Waarover waren jullie onderweg aan het redetwisten?" vraagt Jezus ons vandaag. Ja, waarover wordt er onder mensen getwist, in onze eigen kleine kring, zowel als in de grote wereld rondom ons? Eigenlijk steeds over hetzelfde: "Wie is de grootste? Wie is de belangrijkste?" Overal waar mensen zijn, worden eigen prestige en eer de oorzaak van veel ruzie en de struikelblok voor de verbondenheid met elkaar.

Nu is dit het punt waar Jezus ons een heel andere weg wijst: Hij vraagt dat wij onszelf onbelangrijk en de anderen belangrijk achten. Dus zullen ook de tekenen van die bescheiden dienstbaarheid moeten te vinden zijn bij ons, gelovigen, in onze leefkring, in onze christelijke organisaties, in onze kerkgemeenschap. En die zijn er inderdaad ook heel duidelijk. De Kerk zou allang niet meer bestaan indien niet de dagelijkse, trouwe dienstbaarheid voor anderen haar drijfkracht was en is tot op vandaag. Het zou wellicht deugd doen als wij wat minder aandacht zouden schenken aan de onenigheden die ons scheiden om meer bewust te worden van die eenvoudige dienstbaarheid die ons binnen onze Kerkgemeenschap samenhoudt en draagt.

Het evangelie zegt ons vandaag dat wij op die weg van de dienstbaarheid geen schrik moeten hebben om te overdrijven, en dat wij dus ook de allerminsten, de kwetsbaren, de zwakkeren, de kleinen mogen dienen. Dat bedoelt Jezus met zijn gebaar om een kind op te nemen.

Het meest geliefde spel van de kinderen is “verstoppertje spelen”. Er is een groot verschil tussen volwassenen die zich verstoppen en kinderen die zich verstoppen. Wanneer volwassenen zich afsluiten en wegsteken voor anderen, dan is het meestal bij een crisis, uit zelfverdediging, als om te zeggen: "laat mij gerust, laat mij alleen!" Als kinderen zich verstoppen, dan is het integendeel juist om gevonden te worden. Kijk eens met wat een plezier in hun oogjes kinderen zich achter een hoekje wegsteken, juist met de bedoeling zich te laten zoeken en vooral zich te laten vinden, om weer opgenomen te worden in de kring van andere kinderen, maar nog het liefst van de ouders. Het is een heerlijk opwindend spel dat ze nooit moe worden: zich door vader of moeder te laten zoeken..., maar vooral zich te laten vinden..., om zich zo weer omringd te voelen door liefdevolle armen.

Als Jezus een kind in het midden zet, dan is dat natuurlijk niet omdat Hij álle karaktertrekken van een kind wil aanprijzen. Want een kind kan nukkig zijn, hebberig, aanhalig. Als Jezus ons een kind tot voorbeeld stelt dan is het wel vooral omwille van één heel specifieke eigenschap: nl. de pretentieloze ontvankelijkheid van een kind. Daar kunnen volwassenen veel van leren. Het gaat om die innerlijke houding van onszelf niet belangrijk, maar onbelangrijk te achten, dat ontbreken van de drang om zijn eigen aanzien te willen verdedigen, dat besef dat wij van anderen veel te ontvangen hebben, die afhankelijkheid van liefdevolle mensen, die helemaal niet wordt aangevoeld als een bedreiging van onze vrijheid, maar integendeel als een verbondenheid die onszelf juist groter te maakt. Een kind kent die eenzame hoogmoed niet waarmee wij, volwassenen, toch dikwijls menen onze persoonlijkheid te moeten affirmeren, in concurrentie, tegen en boven de anderen. Een kind leeft van de verbondenheid met anderen, die groter maakt.

Die pretentieloze ontvankelijkheid en afhankelijkheid van een kind vindt Jezus niet alleen belangrijk voor onze menselijke relaties, maar vooral voor onze relatie met God. Want, God beschouwen als een concurrent brengt ons tot schrik, zelfverdediging en pretentie. Maar God erkennen als onze liefhebbende Vader waarvan we afhankelijk willen zijn, maakt ons tot blije, open en bescheiden gelovigen, vol dankbaarheid dat wij door Zijn vriendschap groter worden.

Laat ons maar goed spelen voor God, als kinderen, die steeds opnieuw blij zijn gezocht en gevonden te worden door een liefhebbende Vader en die telkens weer in Zijn vriendschap worden opgenomen.