donderdag in week 26 door het jaar

Vandaag zegt Jezus: 'De oogst is groot, maar arbeiders zijn er weinig; vraag dus de eigenaar van de oogst of hij arbeiders wil sturen om de oogst binnen te halen.'

Ieder van ons wordt geroepen, wordt heel persoonlijk aangesproken door God zelf. Het moet gezegd, dat geroepen worden is niet altijd even duidelijk. God spreekt op zijn manier, zoals Hij het het beste acht voor ons. En voor ons mensen is dat niet altijd even helder. Ook omdat we niet altijd de beste luisteraars zijn.

Om het geroepen zijn te horen moeten we afdalen diep in onze ziel, daar waar God ons aanraakt met zijn Woord, met Christus zelf. Het is een gebedsweg die niet vanzelfsprekend is. Het gaat hier over een intieme ontmoeting tussen God en ons, tussen Hem en u, heel persoonlijk. Het gaat over een diepe stilte in ons zijn, een plaats waar niets is, een plek van leegte en armoede. Dat niets is tegelijk een volheid, omdat het de plaats van God is, de plek waar wij in de mogelijkheid zijn Hem te ontmoeten, ons door Hem te laten vinden, Hem te beantwoorden. God in u, gij in Hem. In Christus.

Dagelijks gebed, in vrijheid en uit liefde, zal ons leiden naar die plek. Het is je te ruste leggen in de heilige Geest, dat zachte vuur van God dat ons zal leiden tot in het hart van onze ziel. Het is bidden met je hart, veel verder dan de woorden die je eventueel met de lippen uitspreekt. Het is afdalen in het niets om God ten diepste te kunnen ontmoeten. Het is je laten leiden door de Geest die je doet intreden in het 'ja' van de Heer.

We zijn persoonlijk geroepen, maar ook de Kerkgemeenschap als gemeenschap draagt haar roeping. Ook zij zal op de eerste plaats een biddende gemeenschap moeten zijn, afdalend tot in haar eigen ziel opdat Christus zelf haar gebed mag worden, en haar mag leiden op de weg die zij te gaan heeft.

Bidden voor de Kerk, voor elkaar, voor ieder mens, is van onschatbare waarde. Het is echt niet verkeerd genade af te smeken van de hemel door te bidden voor elkaar. Eigenlijk is het een heilige plicht voor ons allen. Het heeft in wezen met liefde te maken voor God en medemens, voor zijn Rijk dat Hij belichaamd wil zien door ons mensen.

Het is goed dit gebed samen te doen. Daarom niet letterlijk (mag natuurlijk, is zelfs zeer zinvol), maar ons vooral bewust zijnde dat God ons tot gemeenschap maakt en tot eenheid brengt in het gebed. In die zin bid je als christen nooit alleen.

Bidden voor elkaar kan door samen stil te zijn voor God, Christus aanbiddend voor het Allerheiligste, door het bidden van het getijdengebed, door lange tijd het Jezus-gebed te prevelen met lippen en hart, door middel van het rozenkransgebed, overweging op het kruis,… Doorheen de dag, of in de nacht, in gemeenschap of (schijnbaar) alleen. Als we maar bidden. Als het kan dagelijks.
We kunnen het belang van het gebed voor elkaar niet genoeg beseffen.

In dit geloof mogen we ook bidden om religieuze roepingen: om priesters, diakens, zusters en broeders, geroepenen tot het godgewijde leven. En wel op het woord van de Heer: ‘Vraag de eigenaar van de oogst of hij arbeiders wil sturen om de oogst binnen te halen.’ Roepingen tot het religieuze leven zijn immers een gave van God aan de Kerk. Om deze gave mogen we vragen, smeken, bidden.

Wie kan er niet bidden?

Mogen zij die geroepen zijn tot het religieuze leven Gods roep horen. Mogen ze ‘ja’ zeggen, met hun hele zijn, zich gevend aan de Heer. Mogen wij allen deze geroepenen bijstaan in een warme ondersteunende kerkelijke verbondenheid, én gebed voor elkaar.

kris