maandag in week 23 door het jaar

Jezus zei tegen de man met de verschrompelde hand: ‘Sta op en kom in het midden staan.’

De dag van vandaag stelt men zich - zeer terecht overigens - wel eens de vraag hoe we als Kerk in de wereld een getuigenis kunnen zijn van het evangelie.

Wel, naar mijn aanvoelen geeft het evangelie van vandaag daarop een zeer antwoord, en wel heel concreet.
Hoeveel mensen lopen er vandaag niet rond met verschrompelde handen, verschrompelde harten, verschrompelde gewetens, verschrompelde relaties,...? Velen! We moeten ons durven de vraagt stellen of wij als Kerk niet meer de straat op moeten gaan, onze handen uitstrekken naar hen, en zeggen (daarom niet met die woorden): 'Sta op, kom in het midden staan. Je bent welkom, wie je ook bent, wat je ook hebt meegemaakt, wat je ook hebt uitgespookt. Kom, wees welkom bij ons.'

Ja, christenen zouden mensen van de straat moeten zijn, de hand reikend naar allen. En allen, dat betekent: iedereen zonder onderscheid.

Christenen zijn mensen van gemeenschap die vanuit een innige verbondenheid met de Heer en met elkaar hun hart zouden moeten openen voor elke mens, bijzonder voor hen die op een of andere wijze verschrompeld door het leven gaan. Om, in naam van de Heer, nieuw leven te geven, naar lichaam en geest.

En laten we vooral niet denken dat wij zelf niet ergens verschrompeld zijn. Allemaal dragen we onze pijnen. Laten we daarom ook elkaar in evangelische zorg nabij zijn.

Gelukkig (God-zij-dank, en dank aan elkaar) zijn er heel wat initiatieven die deze zorg naar elkaar en naar de wereld reeds wel hebben.
Anderzijds is er nog veel werk aan Gods winkel.

Laten we als Kerk het goede doen, onze zending vervullen, in naam van de Heer.

kris