maandag in week 25 door het jaar - B

In het boek Ezra lezen we vandaag hoe er wordt opgeroepen de tempel van God weer op te bouwen in Jeruzalem, en dat allen daarvoor hun bijdrage moeten leveren. Deze oproep wordt goed beantwoord en de tempel wordt inderdaad gebouwd. Zo lezen we. Zo was het toen.

Het Nieuwe Testament geeft een heel andere, nieuwe en frisse kijk op die zogenaamde tempel in Jeruzalem.
Jeruzalem wordt niet enkel aanzien als een stad, maar elke mens wordt uitgenodigd te werken aan het nieuwe Jeruzalem, dé plek bij uitstek waar God wordt aanbeden en belichaamd. Die plek is ons eigen hart, de lokale gemeenschap waarin we ons bewegen, en de grote kerkgemeenschap. Daar wordt gevraagd de tempel te bouwen voor God om Hem te aanbidden als een levend gebed zonder ophouden.
Concreet wil dit zeggen dat wij, u en ik, zijn geroepen om vandaag aan die tempel te werken, aan ons hart dus, aan het samenzijn met anderen. Het moet een plek zijn, een geestelijke tempel, waar God de plaats krijgt die Hij toebehoort: namelijk het levend centrum van ons bestaan; Hij die leven geeft, Hij die de genade verleent zijn liefde zichtbaar te maken door te leven in Christus. Dat is Blijde Boodschap, dat is ware aanbidding, dat is overgave, dat is Pasen.

Franciscus van Assisi kreeg doorheen een visioen van Christus te horen dat hij geroepen was Gods Kerk te herstellen. En net zoals in de tijd van Ezra, kroop hij op kapellen en kerken om dakpannen te vernieuwen, muren te verstevigen, altaren weer mooi te maken. En hoe edel dit werk ook was, pas later begreep hij dat het om een veel diepere boodschap ging, namelijk om het herstel van de Kerk, de gemeenschap in Christus, die toen erg ziek was, ook aan de 'top'.
Franciscus en zijn eerste medebroeders zijn toen het evangelie gaan lezen en herlezen en herlezen. Zij baden om wijsheid en inzicht, en kwamen er achter dat ze (en alle christenen) eigenlijk in Christus verlost waren, en dat ze zouden moeten leven zoals Adam en Eva in het paradijs voor de zondeval: vrij en naakt voor God, zich om niets schamend.
En zo leefden de eerste minderbroeders. Ze beleefden de Vrede van God onder elkaar, daar in het schone Umbrië. En die Vrede droegen ze uit door in alle eenvoud en broederlijkheid de mensen op te zoeken, de melaatsen te verzorgen, de priesters bij te staan, enz... Hun leven was gekenmerkt door eenvoud, armoede en broederschap.
En dit heeft voor een deeltje de Kerk inderdaad hersteld.

Voor ons is het niet anders. Ook ieder van ons draagt vandaag de dag de verantwoordelijkheid om in de Kerk herstellend aanwezig te zijn. Want ook vandaag heeft de Kerk nood aan genezing. Paus Franciscus is goed bezig, naar mijn mening. Maar allen dragen wij die verantwoordelijkheid. Laten we ze samen dragen, ieder naar onze roeping en met zijn/haar talenten en gaven.

Laten we weer een blijde, warme en eenvoudige gemeenschap zijn/worden, met zin voor broederschap en mystiek.

kris