maandag in week 24 door het jaar

Vandaag horen we in de eerste lezing uit de brief van Paulus aan Timoteüs één grote oproep tot gebed: Allereerst vraag ik dat er voor alle mensen gebeden wordt, dat er smeekbeden, voorbeden en dankgebeden voor hen worden uitgesproken. Bid voor alle koningen en gezagsdragers, opdat we rustig en ongestoord kunnen leven, in alle vroomheid en waardigheid. Dat is goed en welgevallig in de ogen van God, onze redder, die wil dat alle mensen worden gered en de waarheid leren kennen.

Lieve mensen, het bidden voor elkaar is van onschatbare waarde. Het is vandaag de dag misschien niet echt populair, in de zin van: men heeft het liever over doen en bezig zijn, met onmiddellijke zichtbare vruchten tot gevolg, in plaats van over bidden voor anderen, met niet onmiddellijk ‘zichtbare’ vruchten. We mogen het belang van ‘bidden voor elkaar’ niet onderschatten.

Als Kerk zouden we op de allereerste plaats een biddende gemeenschap moeten zijn; God dankend en lovend, ons gevend aan Hem, ons openstellend voor zijn genade, elkaar en de hele wereld bij Hem brengend.

Wie bidt leeft in ontmoeting met God. Dat voel je niet altijd, maar het is wel zo. Misschien is het beter te zeggen: God ontmoet hem die bidt. Het is een ontmoeting die op een totaal andere wijze gebeurt dan dat wij, mensen, elkaar ontmoeten. De Gods-ontmoeting gebeurt diep in onze ziel, wat veel verder en dieper reikt dan wanneer mensen elkaar ontmoeten. Het is een ontmoeting die we kunnen beredeneren, maar die anderzijds het menselijk denken ver overstijgt. Het reikt zelfs verder dan ons bewust-zijn. Het is een ontmoeting die ons van binnenuit transformeert in Gods liefde. Het is God zelf die zijn liefde in Christus aan ons openbaart, om ons doorheen Christus op te nemen in zichzelf. Dit opnemen is puur genade, het gebeurt aan ons, we kunnen het niet maken, het is puur gave. Het is het waaien van de Geest; Gods liefde die ons meeneemt naar ongekende diepten in onszelf.

We kunnen enkel innerlijk knielen voor deze dieptereis die God met ons maakt. En dit op ieder moment. Want vergis je niet: dit gebeurt niet enkel tijdens ons expliciet gebed, maar kan geschieden overal en altijd: in het kerkgebouw, in ons gebedshoekje thuis, tijdens ons gebed aan tafel, maar ook op de tram, tijdens ons wandelen op straat, wanneer we fietsen, wanneer we aardappelen schillen, tijdens onze omgang met collega’s, op ons sterfbed, zelfs tijdens onze slaap. Het gebeurt wanneer we ons hart tot God verheffen, maar het kan evengoed gebeuren wanneer onze gedachten helemaal niet expliciet bij God zijn. Ten allen tijde, en naar Gods wil, kan Hij zijn liefde openbaren, en wel op tal van wijzen.

In deze openbaring plaatst Hij je in de zachte gloed van zijn Geest, Hij doet je drinken van zijn gegeven verrijzenisvrede in Christus, Hij doet je slurpen aan zijn hemelse liefde, je lippen en hart verbrandend. Want oh ja, Gods openbaring leidt in de meeste gevallen niet tot een hemelse rozengeur en maneschijn. God mag ten diepste dan wel zoet zijn; feit is: zijn liefde ‘vraagt’. Hij vraagt een toevertrouwen aan zijn Zoon, een gehoor geven aan een weg die niet altijd de onze zal zijn. Hij vraagt een in vrijheid en verzetloos doen wat er gedaan moet worden, ons ‘ja’ leggend in het grote ‘ja’ van Jezus.

Vanuit dit ‘omgaan’ van God met ons, vanuit dit ‘meegaan’ van wij met God, mogen wij elkaar in gebed bij Hem brengen. Deze vorm van naastenliefde behoort wezenlijk bij ons christelijk leven. Het is een zeer diepe vorm van liefde voor elkaar. In Christus mogen we allen vernoemen, hen leggend in de schoot van de Vader met de vraag om ontferming.

Nogmaals: deze vorm van smeek- en voorbede is van onschatbare waarde voor de Kerk en de hele mensheid.

kris