zaterdag in week 25 door het jaar

Vandaag lezen we in de eerste lezing uit de profeet Zacharia:
Toen verscheen de engel die met mij sprak, en een andere engel kwam hem tegemoet en zei: ‘Vlug, zeg tegen die jongeman dat Jeruzalem een open stad zal blijven, niet ommuurd, vanwege het grote aantal mensen en dieren dat er zal wonen. Ik zal zelf rondom de stad een muur van vuur zijn – spreekt de Heer – en haar met mijn luister vullen.’

Prachtig beeld van de Kerk, of hoe de Kerk zou moeten zijn: een open gemeenschap, niet ommuurd, maar omringd door het vuur van God.

We kunnen naar de Kerk kijken als een toeschouwer, ons gedacht erover hebbend, eventueel met een droom over hoe de Kerk zou moeten zijn. Of we kunnen in de Kerk staan als een deelnemer, als iemand die van binnenuit enthousiast leeft in de Kerk, zich bewust zijnde dat zijn deelname mede vorm geeft aan het mystieke Lichaam van Christus dat de Kerk in wezen is.

In het huis waar we wonen, in de straat waar we leven, in onze scholen of universiteiten, op ons werk, als werknemer of bewoner van een woonzorgcentrum, of waar we ons ook ophouden, overal kunnen wij van harte Kerk zijn, de deuren van ons hart geopend voor al degenen die we ontmoeten, het vuur belevend dat God schenkt, zijn Vrede uitdragend.

Ja, laten we van harte een hartelijke Kerk zijn. Een blijde gemeenschap. Een Kerk die doorheen daad en woord toont hoe liefdevol God is. Door kleine en grote daden. Door een wijze van ‘zijn’. Christen-zijn. Voor ieder. Ja, ieder. Want ieder is een kind van God en is geschapen om bemind te worden zoals God ieder bemint. Ook de meest slechte mens blijft een kind van God, zoals ook de meest goede dat is. Dus ieder ‘moet’ bemind worden. Ja, laat ons Kerk zijn, zonder muren of grenzen, de Heer belichamend.

We moeten weer wat frisser worden, denk ik soms. En enthousiaster. De mensen aanspreken op wat hen bezig houdt, luisterend, hen ontvangend. Om vanuit die vriendschap ‘iets’ over God te zeggen indien dit kan, indien daar ruimte en openheid voor is. Dit laatste komt vaker voor dan we doorgaans denken.
We mogen het ons vooral niet toe-eigenen, maar bidden dat God dit mogelijk maakt. Vraag aan Hem, klop aan zijn deur. Hij doet open hoor. Vraag naar mogelijkheden waar we iets van Hem mogen tonen, of over Hem mogen spreken. Vanuit dit bidden zal Hij ons leiden en brengen naar situaties waar Hij zich kan ‘openbaren’.

Geen grootse woorden, wel grootse gebaren; eenvoudig, oprecht, nederig, en vooral met heel veel barmhartigheid en liefde. Als we als Kerk zo’n houding konden aannemen, dan krijgt Christus veel ruimte om zich te tonen.

kris