donderdag in de 23e week door het jaar

BELKLEED MET LICHT

Tekst overweging: Kris

Ricky sprak gisteren reeds vanuit de brief aan de Kolossenzen over het afleggen van de oude mens en het bekleden met de nieuwe mens. Zij verwees daarbij naar de Openbaring, waar gesproken wordt over witte kleding die de heiligen ontvangen (vgl. Openb. 7,9.14). Dat beeld van het kleed komt vandaag opnieuw terug in de lezing: ons leven wordt vernieuwd in Christus, en dat krijgt gestalte in hoe wij ons ‘aankleden’ in het dagelijks bestaan.

Paulus zegt ons dat we ons moeten kleden met innig medeleven, goedheid, bescheidenheid, zachtmoedigheid en geduld. Dit zijn niet enkel mooie eigenschappen, maar tekenen van Christus’ liefde die in ons wil leven. Bekleed worden met Christus betekent dat ons leven doorstraald wordt door zijn manier van liefhebben. Zoals we elke dag onze kleren aantrekken, zo vraagt het evangelie dat we elke dag opnieuw dit kleed van Christus aantrekken: ons bewust richten op barmhartigheid, vergeving en liefde. Het is een opdracht die niet in eigen kracht kan, maar die in ons groeit door de Geest die ons in de doop is geschonken.

Vanuit die houding verstaan we ook beter de woorden van Jezus in het evangelie: “Als iemand je op de wang slaat, bied hem ook de andere aan.” Dat betekent niet dat we geweld zouden moeten laten gebeuren of geen grenzen mogen stellen – in oorlogstijd bijvoorbeeld kan dit nooit het antwoord zijn. Op een dag als vandaag, 11 september, voelen die woorden extra zwaar. De aanslagen op de WTC-torens in 2001 hebben talloze gezinnen verscheurd en deden de wereld wankelen op haar grondvesten. Het leek alsof het kwaad ons in het gezicht keek. Precies daar schuurt het evangelie: het legt geen eenvoudige oplossing voor, maar confronteert ons met de weg van vergeving en barmhartigheid die bijna onmogelijk lijkt. En toch blijft het hart van Jezus’ boodschap staan: “Wees barmhartig zoals jullie Vader barmhartig is.” Dat vraagt van ons vandaag dat we in kleine en grote conflicten niet meegaan in de logica van wraak, maar zoeken naar de eerste stap van verzoening, hoe kwetsbaar ook. Het is geen weg van zwakte, maar van kracht die in God geworteld is.

Als tussenzang horen we vandaag psalm 150, een zang vol dankzegging en lofprijzing. Zingen in een wereld die getekend is door oorlogen, geweld en onrecht is helemaal niet vanzelfsprekend. En toch zegt de psalm: “Alles wat adem heeft, loof de Heer.” Het is goed te blijven zingen, midden in de realiteit van duisternis. Zingen tegen de stroom in. Juist in het lof toezingen van God, in het danken en prijzen, ligt een verborgen kracht. De lofzang tilt ons uit boven de berekeningen van mensen en boven de cirkels van haat en wraak. In het zingen wordt ons hart gericht op de overvloed van God, die goed is voor goeden en kwaaddoeners. Daar putten we de kracht om barmhartig te zijn zoals Hij, en wordt ons leven zelf tot een loflied dat sterker klinkt dan elke vorm van duisternis.

Een aangrijpend voorbeeld daarvan vinden we in het boek Symbolen van de godservaring van Éloi Leclerc ofm, in het Nederlands uitgegeven bij J.H. Gottmer, Haarlem, 1970. Daar (vanaf blz. 183) vertelt hij hoe minderbroeders tijdens de Tweede Wereldoorlog door de nazi’s weggevoerd werden, op weg naar het concentratiekamp van Dachau. Te midden van angst en uitzichtloosheid begonnen zij te zingen, met name het Zonnelied van Franciscus van Assisi. Hun lofzang brak door de wanhoop heen en gaf stem aan een vrijheid die niemand hen kon afnemen. Door te zingen hielden zij vast aan hun verbondenheid met God en aan hun waardigheid als mens. Voor wie het boek bezit, zeker de moeite om dit fragment nog eens na te lezen.

Het hoeft allemaal niet zo dramatisch te zijn als het afgevoerd worden naar een concentratiekamp. Ook in ons eigen leven kennen we momenten waarop we omringd lijken door kwaad: conflicten die uitzichtloos zijn, spanningen in onze relaties, teleurstellingen die zwaar wegen, of de neiging in onszelf om bitter of moedeloos te worden. Juist dan is het belangrijk om van binnenuit te blijven zingen, om in dank en lof onze blik te richten op God. Want de lofzang opent een ruimte waarin kwaad niet het laatste woord krijgt, maar waar hoop en barmhartigheid sterker blijken. Het is precies dat wat psalm 150 ons voorhoudt: de lofzang is sterker dan de dood, en wie haar zingt, vindt de moed om barmhartig te blijven, ook in donkere omstandigheden: dichtbij ons eigen leven of in de grote wereld rondom ons.

Kleed u in de liefde. Ja, laten we ons kleden in Christus, elke dag opnieuw, zodat zijn goedheid zichtbaar wordt in onze woorden en daden. En laten we blijven bidden en zingen, zoals de psalmist van vandaag ons uitnodigt, omdat we in God de kracht mogen vinden om barmhartig te zijn, om vergeving te schenken en om zijn vrede te zaaien. In Hem wordt ons leven zelf tot lofzang, sterker dan welke duisternis ook.

Laten we bidden

Heer, wij loven U te midden van de nacht,
uw Naam klinkt waar duisternis weegt.

Wij prijzen U in de schaduw van geweld,
uw trouw blijft ons licht op donkere wegen.

Wij zingen U toe in de stilte van verdriet,
uw Geest wekt hoop waar harten wankelen.

Wij danken U waar angst ons omsluit,
uw nabijheid schenkt adem en vrijheid.

Wij verheffen onze stem in een wereld van onrust,
uw vrede ontkiemt waar mensen barmhartig zijn.

Heer, al wat ademt moge U loven,
want uw liefde is sterker dan de dood.

Godlof !
Amen.

Geliefde mensen, een vredevolle donderdag voor ieder van jullie.
kris

---

Om mee op weg te gaan

We hebben allemaal te maken met kwaad rondom ons, en soms ook met neigingen tot kwaad in onszelf. Juist dan is het belangrijk het gebed niet te verwaarlozen. Naast onze smeekbeden tot God mogen we blijven danken en zelfs zingen. Want lofzang tilt ons op uit onze zwaarte en opent ons hart voor zijn licht. Echt waar hoor.