dinsdag in week 25 door het jaar

ONDERWEG EN TOCH THUIS BIJ GOD

Tekst overweging: Kris

Psalm 122 – de tussenzang van vandaag – is een pelgrimslied waarin de vreugde wordt bezongen van wie naar Jeruzalem optrekt om de Heer te ontmoeten in zijn huis. Het bezingt de blijdschap van aankomen in de heilige stad, na een lange tocht. De psalm spreekt van verlangen, van onderweg zijn, van de diepe zekerheid dat er een plaats is waar God woont en waar men Hem kan loven.

Wie pelgrim is, weet dat het onderweg zijn nooit een tocht is die je alleen onderneemt. Pelgrimeren is leven in het vertrouwen dat God meegaat. In zekere zin is Hij zelf Pelgrim, omdat Hij zich niet te goed voelt om onze reisgenoot te zijn. Hij zoekt geen bestemming voor zichzelf, maar kiest ervoor onze weg te delen. Hij is de God die zich telkens opnieuw laat kennen als degene die meegaat met zijn volk.

Toen Abraham geroepen werd om zijn land te verlaten, beloofde God hem nabij te blijven op de tocht (Gen 12,1-4). Toen het volk Israël door de woestijn trok, ging Hij voor hen uit in een wolkkolom overdag en een vuurzuil in de nacht (Ex 13,21). Toen de ark van het verbond werd meegedragen, was dat een zichtbaar teken dat God zelf meetrok met zijn volk (Num 10,33-36). Zelfs in de ballingschap, toen de tempel verwoest was, sprak Hij: “Ik zal voor hen een heiligdom zijn, waar zij ook zijn gekomen” (Ez 11,16).

In Jezus heeft God onze weg ten diepste gedeeld, want de Mensenzoon had “geen plek om zijn hoofd neer te leggen” (Lc 9,58). Hij leefde zelf als pelgrim, steeds onderweg, steeds bij de mensen. Het meest ontroerend is misschien het verhaal van de Emmaüsgangers, waar Jezus incognito met hen meewandelt, hun hart opent voor de Schriften en het brood met hen breekt (Lc 24,13-35). Zo laat Hij zien dat Hij onze reisgenoot is, ook als wij Hem niet meteen herkennen.

Ook de eerste lezing van vandaag toont hoe God met zijn volk meegaat. Na de lange ballingschap laat Hij het volk niet aan zijn lot over, maar maakt Hij het mogelijk dat de tempel in Jeruzalem herbouwd wordt onder leiding van Ezra en met de steun van koning Darius. Het volk kreeg opnieuw een plaats om Hem te eren, een huis waar hun pelgrimstocht tot rust kwam, zoals de psalm het vandaag bezingt.

Maar zoals we gisteren ook al hebben aangestipt hier in Van Woord naar leven, gaat het bij Jezus om nog iets diepers: een geestelijke tempel, geen gebouw van stenen en muren, maar een gemeenschap die door de Geest bijeen wordt gebracht en bezield leeft vanuit het luisteren naar Gods woord. Zo zijn we bij het evangelie van vandaag: “Mijn moeder en mijn broers zijn degenen die naar het woord van God luisteren en ernaar handelen” (vs 21). Waar mensen zich openen voor het woord, daar ontstaat gemeenschap, daar wordt de liefde tastbaar in dienstbaarheid en trouw. De ware tempel is daar waar God zijn woonplaats maakt in mensen die Hem beminnen en dienen, gedragen en bezield door zijn Geest.

Wij zijn dus pelgrims onderweg, door Christus samengebracht. In elke stap leeft reeds de vreugde van thuiskomen bij God – zoals uitgedrukt in de psalm van vandaag –, ook te midden van de lasten van de reis. Ons bestaan wordt een geestelijke tempel, een plaats waar zijn aanwezigheid leeft in liefde, gebed en zorg voor elkaar. Zo ontmoeten we Hem als de God die met ons meegaat, die in ons woont en ons samen thuisbrengt in zijn vrede.

Laten we bidden

Gelukkig wie op weg gaan met de Heer,
zijn nabijheid maakt licht wat zwaar is.

Hij gaat niet vooruit om ons te wachten,
Hij stapt naast ons en deelt onze pas.

Wanneer wij struikelen tilt Hij ons op,
wanneer wij vrezen spreekt Hij ons moed in.

Hij is onze bron van diepe vrede,
in ons gebed ademt Hij zijn Geest.

Hij maakt van ons leven een woning voor Hem,
een tempel waar liefde mag groeien.

Wij prijzen U, Heer van de weg,
Reisgenoot die ons thuisbrengt in U.

Godlof !
Amen.

Geliefde mensen, moge ons gaan vervuld zijn van de vrede van Hem die met ons meegaat.
Een genadevolle dinsdag,
kris

---

Om mee op weg te gaan

Sta eens stil bij de vraag of je je werkelijk bewust bent dat God jou bewoont op je levensweg. Hij gaat mee als de Goede Herder die nabij blijft, leidt en optilt wanneer je zelf geen kracht meer hebt. Hij doet dit niet enkel voor jou, maar ook voor allen die zich toevertrouwen aan Hem. Zo worden wij samen gedragen door dezelfde trouw en genegenheid van God. Moge deze gedachte kleur geven aan je dag.