2e zondag in de paastijd C

DE ADEM VAN NIEUW LEVEN

Vandaag vieren we ‘Beloken Pasen’. Oorspronkelijk betekende ‘beloken’ dat de luiken gesloten werden, als een symbolische afsluiting van de voorbije paasweek. Het woord ‘beloken’ komt uit het Middelnederlands en betekent letterlijk ‘gesloten’ of ‘afgesloten’. In de Middeleeuwen werd zo het einde van het acht dagen durende Paasoctaaf aangeduid. Maar eigenlijk mogen we ook zeggen: de luiken gaan, of moeten, open. De deuren zwaaien wijd open, want de verrezen Heer zendt zijn leerlingen uit. De Kerk wordt niet afgesloten, maar geopend, vol van leven en zending.

De eerste lezing uit de Handelingen laat ons zien hoe de jonge Kerk juist in openheid groeit. De apostelen treden naar buiten en verrichten tekenen onder het volk. Mensen stromen toe, zieken worden genezen, gekwelden bevrijd. De gemeenschap is geen gesloten bastion, maar een bron van hoop en genezing te midden van een gewonde wereld.

In de Apocalyps horen we Johannes op Patmos, ver weg van zijn broeders, in afzondering en vervolging. En juist daar, op de 'dag van de Heer', wordt hem een visioen geschonken: de levende Christus, stralend als de Mensenzoon, de Eerste en de Laatste, die zegt: "Wees niet bang." De Kerk is geroepen om ook in moeilijke tijden te leven vanuit diezelfde kracht: niet vanuit angst, maar vanuit vertrouwen in Hem die leeft tot in eeuwigheid.

En dan het evangelie: de leerlingen zijn bij elkaar, maar de deuren zijn gesloten uit angst. Toch treedt Jezus binnen, door alle geslotenheid heen. Hij zegt: “Vrede zij met jullie” en toont hun zijn wonden. De angst wijkt, vreugde groeit. En Hij zendt hen uit, ademend over hen de Heilige Geest: vergeving, verzoening, nieuw leven.

Hoe mooi is het dat Tomas, de twijfelaar, bij de gemeenschap mag blijven. Zijn ongeloof wordt niet afgewezen. Hij mag er zijn met zijn twijfels en vragen. De anderen 'wachten' op hem, nemen hem als medebroeder en mens ernstig. Als Kerk kunnen wij hier veel van leren. Onze tijd – en wellicht is het van alle tijden – wordt gekenmerkt door veel twijfel, ook over het bestaan van God en de verrijzenis van Christus. Jammer genoeg ervaren vele zoekende, twijfelende mensen zich alleen in hun zoektocht. Kunnen wij hen als Kerk nabij zijn? Moeten wij niet meer zoeken naar wegen opdat ook zij zich welkom mogen weten, met hun vragen en twijfels? Uiteindelijk hoeft twijfel geen bedreiging te zijn voor het geloofsleven. In zekere zin hoort zij er zelfs bij. Wie er iets mee doet, kan ontdekken dat twijfel juist een weg kan worden naar een dieper ‘Mijn Heer en mijn God!’. Daar valt veel over te zeggen, maar het zou ons hier te ver leiden.

Treffend is ook het feit dat Jezus zijn wonden toont, met de uitnodiging naar Hem toe te komen en zijn wonden aan te raken. Hoe actueel is dat! Kunnen wij in de wonden van vluchtelingen, verscheurde gezinnen door oorlog, mensen in eenzaamheid en depressie, de Heer herkennen? De Levende Heer draagt onze menselijke wonden. En als Kerk zijn wij geroepen die wonden te zien, ze aan te raken, ze te verzorgen.

Mogen wij een geloofsgemeenschap zijn die, zoals de eerste leerlingen, de deuren altijd opent naar de wereld, met oog en hart voor allen die gewond zijn en lijden.

Niet gesloten deuren hebben het laatste woord, maar - zoals paus Franciscus ons zo vaak voor ogen hield - een open poort van barmhartigheid en vrede.

Laten we bidden

Heer,
U kwam binnen door gesloten deuren
en schonk uw vrede aan de leerlingen.
Raak ook ons aan
met de kracht van uw levende Geest.
Laat ons uw wonden herkennen
in het lijden van deze wereld.
Schenk ons de moed om nabij te zijn
daar waar de wereld gewond is.
Maak ons als Kerk tot dragers
van uw barmhartigheid.
Vandaag en alle dagen van ons leven.
Amen.

Geliefde mensen, moge het alleluia van de verrezen Heer zingen in ons hart als een lofzang die nooit ophoudt. Mogen wij, in alle nederigheid en in eenheid met de Opgestane Heer, deze vaak gewonde wereld binnentrekken, haar diep omarmend met de barmhartigheid van God.
Een vredevolle zondag,
kris

---

Om mee op weg te gaan

Als jij, zoals zoveel mensen, met vragen, twijfels of zelfs ongeloof worstelt, weet dan dat de Heer je persoonlijk uitnodigt om naar Hem toe te komen. Waarschijnlijk verschijnt Hij niet zichtbaar, zoals toen bij de leerlingen, maar weet dat Hij aanwezig is in de wonden van deze gekwetste wereld en je dáár uitnodigt. Raak, met open hart, de pijn van anderen aan en ontdek in hun lijden de levende Heer die vraagt om bemind en verzorgd te worden. Breng je leven in aanraking met deze wonden, ook als dat zoekend is. Tracht - als het mogelijk is - dit biddend te doen. Wie zich zo opent, zal merken hoe geloof kan groeien, vaak stil en onmerkbaar, tot een diep en waarachtig gebed van overgave: ‘Mijn Heer en mijn God.’ Ga op weg, gedragen door vertrouwen. Hopelijk vind je in de Kerk mensen die van harte met je meegaan.