donderdag in de paasweek

VAN ONTMOETING TOT GETUIGENIS

Ze waren al op weg naar Jeruzalem, de twee leerlingen. Na hun ontmoeting onderweg en het breken van het brood, waarin hun hart brandde van herkenning, hadden ze opnieuw moed gevat. Ze wilden hun ervaring met de Levende delen. Maar terwijl ze nog aan het vertellen zijn – zo lezen we vandaag – staat Jezus weer in hun midden. Verwarring, angst, twijfel: het overvalt hen. Hoe snel verdwijnt wat ons diep heeft geraakt uit het zicht.

Het is herkenbaar. We hebben allemaal wel eens een Emmaüsmoment meegemaakt: een ogenblik waarop we Hem herkenden – in een liturgisch moment, een stil gebed, een onverwachte ontmoeting. Maar wanneer Hij zich later opnieuw laat zien, twijfelen we soms. Is Hij het echt? Of slechts een herinnering, een innerlijke troost?

Jezus blijft nooit op afstand. Hij komt steeds opnieuw dichtbij. Hij toont zijn wonden, zijn lichaam, vraagt om wat te eten. Zo tastbaar en gewoon. Alsof Hij zegt: “Kijk goed. Zie met je hart. Ik ben het werkelijk.” De kunst is Hem niet alleen te herkennen op de piekmomenten van ons geloof, maar juist in het gewone leven: in een woord dat troost, in een kleine daad van goedheid, in het gezicht van wie lijdt.

Petrus spreekt in de eerste lezing met vuur over diezelfde Jezus. Niet als wonderdoener, maar als de Dienaar van God – de Levende die geneest, aanraakt en uitnodigt tot bekering. Wie geraakt is door de verrezen Heer, kan daar niet bij blijven stilstaan. Zoals de leerlingen op weg gingen, zoals Petrus sprak, zo worden ook wij geroepen tot getuigenis.

Vorige maandag is paus Franciscus overleden. Zijn woorden hebben door de jaren heen velen geraakt en in beweging gezet. Zijn homilieën, catecheses en spontane uitspraken riepen telkens weer op tot aandacht voor de kleinen, de armen, de gewonden van deze wereld. Voor sommigen waren zijn woorden momenten van Emmaüs: een zin die binnenkwam, een oproep die iets aanwakkerde, een onverwachte troost. Het hart begon te branden. En doorheen zijn stem klonk vaak iets van Jezus zelf. Nu hij gestorven is en zijn stem zwijgt, blijft zijn getuigenis. En de vraag is: wat doen wij met het vuur van zijn woorden, dat zo vaak iets in ons heeft ontstoken? Vanuit dat vuur worden ook wij – door de Heer zelf – gezonden, naar het Jeruzalem van ons leven: naar onze familie, onze gemeenschap, onze samenleving. Om te getuigen van wat we zelf hebben geproefd: dat Hij leeft, dat Hij bemint, dat Hij dorst heeft.

Getuigen is antwoord geven op Gods uitnodiging om zijn liefde zichtbaar te maken in het gewone leven: in hoe we spreken, hoe we handelen, hoe we bidden, hoe we omgaan met wie struikelt. Zo blijft het vuur van Emmaüs branden – niet als herinnering, maar als levenskracht in ons dagelijks bestaan.

Laten we bidden

Heer Jezus,
Gij zijt de Levende die ons nabij komt.
Open ons hart om U te herkennen
in het gebed, in de ander,
in de schoonheid van het leven.
Wanneer twijfel ons overvalt,
raak ons dan aan met uw vrede.
Moge het vuur van Emmaüs niet doven,
maar ons leven bezielen tot liefdevolle trouw.
Zend ons naar het Jeruzalem van ons leven,
om te getuigen van wat wij zelf mochten ontvangen.
In uw naam.
Amen.

Geliefde mensen, laat ons, pelgrimerend naar het Jeruzalem van ons leven, Gods vrede uitdragen naar allen die Hij op ons levenspad brengt.
Zegen over deze donderdag,
kris

---

Om mee op weg te gaan

Waar is voor jou het Jeruzalem van je leven? Misschien is het je gezin, je gemeenschap, je werkplek, een moeilijke relatie, of juist de plek waar je vreugde ervaart. Sta stil bij waar jij vandaag naartoe gezonden wordt. Hoe kun jij daar – gevoed door het vuur van Gods liefde – een teken zijn van hoop, trouw en vrede?