Goede Vrijdag

GEBED TE MIDDEN VAN PUIN

Onderstaand gebed, toegeschreven aan Franciscus van Assisi en later bekend geworden als ‘het gebed voor de gekruisigde’, krijgt op een dag als deze een bijzondere  diepgang. Toen Franciscus het bad bij het kruis van San Damiano, bevond hij zich in een donkere periode: zoekend, onzeker, zonder richting. Ook destijds, op de dag van Jezus’ sterven, viel de duisternis over de wereld – niet alleen letterlijk, maar ook in de harten van velen. Het ‘Hosanna’ van amper een week eerder verstomde tot diep verdriet en 'niet meer weten' wat en hoe nog te geloven.
Wie op die dag naar het kruis keek, begreep niet meer wat er gebeurde; net zoals Franciscus in die periode niet wist wat te doen, hoe te geloven, welke weg te gaan. Hij bad niet om uitleg, maar om licht om Gods wil te blijven zoeken, ook in de nacht.
Dit gebed klinkt als een smeekbede aan de voet van het kruis: om geloof wanneer alles wankelt, om hoop in de duisternis, om liefde die blijft. Op Goede Vrijdag nodigt het ons uit om met een geopend hart te blijven kijken naar de Gekruisigde, om trouw te blijven, ook in het schijnbare zwijgen van God.

Hoogste, roemrijke God,
verlicht de duisternis van mijn hart
en geef mij het ware geloof,
de gegronde hoop en de onverdeelde liefde,
het aanvoelen en de kennis, Heer,
om uw heilige en waarachtige opdracht
te kunnen volbrengen.
Amen

Het geloof waar Franciscus om bidt is geen vanzelfsprekendheid. In een wereld die vandaag de dag wordt verscheurd door oorlogen, waar mensen vluchten voor bommen, waar steden worden verwoest en kinderen opgroeien in angst, klinkt zijn gebed des te krachtiger. Het ware geloof is dan het vertrouwen dat Gods aanwezigheid niet verdwijnt in de chaos waar de mens lijdt.

De gegronde hoop waar hij om smeekt, is geen naïeve wensdroom, maar een hoop die geworteld is in het kruis zelf – dat onbegrijpelijke teken van lijden én liefde. In een tijd waarin het geweld lijkt te winnen, waarin de macht van wapens luider klinkt dan het woord van vrede, bidt Franciscus om een hoop die standhoudt. Een hoop die gelooft dat de weg van Christus – de weg van zachtmoedigheid, vergeving en volgehouden liefde – uiteindelijk vrucht draagt, ook al lijkt het zaad vandaag te sterven in de aarde.

En de onverdeelde liefde … Die wordt op de proef gesteld wanneer we geconfronteerd worden met het lijden van anderen. Kunnen we nog liefhebben, als we ons machteloos voelen tegenover zoveel pijn? Franciscus nodigt ons uit tot een liefde die zich niet terugtrekt, maar zich geeft – zoals Christus zichzelf gaf, zonder voorwaarden, zonder omweg.

Wat hij aanvoelen en kennis noemt, is vandaag meer dan ooit nodig: een fijngevoeligheid voor wat recht is, een innerlijk kompas dat zich niet laat verblinden door propaganda of cynisme. Het is een wijsheid die weet: Gods opdracht is geen geweld, maar vrede; geen wraak, maar verzoening.

Daarom bidden wij vandaag met Franciscus, aan de voet van het kruis, met de oorlog in onze oren en het verlangen naar vrede in ons hart: Heer, geef ons het geloof dat U blijft zoeken, de hoop die blijft ademen in het donker, en de liefde die weigert op te geven. Dat we uw opdracht mogen volbrengen – midden in deze gebroken wereld. Amen.

Geliefde mensen, laten we op deze Goede Vrijdag, aan de voeten van het kruis, deze gewonde wereld omarmen met de hoop die groeit uit Gods stille trouw.
kris