maandag in week 17 door het jaar
‘ … en de vogels van de hemel komen nestelen in de takken’, zegt Jezus ons vandaag.
Allemaal zijn we wel eens moe geweest; innerlijk moe. We zagen het niet meer zitten, we werden onheus behandeld, we liepen met schuldgevoel, we leden onder het verlies van een dierbare, we waren of zijn 'corona'-moe,… Het overkomt ons allemaal vroeg of laat.
Maar velen van ons hebben dan ook al meegemaakt dat een vriend of vriendin, in de meest diepe betekenis van het woord, er toen was voor ons. Hij of zij had geen oordeel, we mochten er zijn, met onze droefheid, onze kwetsuren, onze pijn, onze eventuele schuld,... Er was enkel die omhelzing, puur, om de mens die je op die moment was, in vriendschap en liefde, als kind van God.
Geliefde mensen, laten we bomen zijn voor elkaar waar mensen (‘vogels uit de hemel’, zoals Jezus het zegt) in kunnen komen nestelen. Los van ieder oordeel, maar liefdevol, puur, naar het Beeld van God.
Ja, laat ons bomen zijn voor elkaar, bijzonder voor hen die ‘moe’ zijn. Ook dat is Kerk zijn.
kris
De lendendoek die Jeremia weg had gestopt, is vergaan. Een lendendoek zit goed om het middel van een man. Zo zat God ook goed om het middel van Zijn volk, Hij was het midden, Hij was het centrum van heel hun bestaan. Zoals Marva het ooit zong: ‘Jij verdween uit mijn bestaan, de rode rozen zijn vergaan, maar toch ben jij bij dag en nacht niet weg te denken uit mijn hart; ‘k vraag aan de bomen in het woud of jij nog altijd van me houdt, maar ieder takje schudt van nee, dit jaar geen rozen in de sneeuw’, zo is de liefde van het volk vergaan voor Zijn God. Oh, wat Jeremia schrijft in die zevende eeuw v. Chr. is ook nu weer waar. Het Vlaamse volk lijkt niet meer te houden van zijn God, Hij die eens hun steun en toevlucht was: ‘Alles voor Vlaanderen, Vlaanderen voor Christus’. Wij hebben niet geluisterd naar God. Is dit dan het einde? Jezus is een Man van mosterdzaadjes. Overal ziet Hij iets nieuws. Overal begint Hij ook iets nieuws. Kleine kernen zie je overal, kernen van hernieuwd christelijk leven, jonge gezinnen die met hun kleine kinderen naar de kerk gaan, Bijbelkampen, gebedsgroepen, KISI-zangertjes, de Gulden Parels van onze senioren. Nu nog zijn ze een maatje gist. Straks doordesemen ze heel de samenleving. Onze kleine gemeenschappen die eucharistie vieren rond Hem die de werkelijke en werkdadige Tegenwoordige is in ons midden, dat is het begin van een nieuwe toekomst. Gelijkenissen zijn het waarin God zichzelf openbaart en meedeelt wat verborgen is vanaf de grondvesting der wereld. Is ons universum ook niet begonnen met een heel klein bolletje, een eerste atoom, dat ontploft is en nu nog steeds verder uitdijt in een steeds groter wordend heelal?
BeantwoordenVerwijderenDaniel,ik ken je niet,maar dit schrijven vind ik bijzonder,hoopgevend.Je verwoordt de gedachte
BeantwoordenVerwijderendie al geruime tijd bij mij leeft.Ik dank je voor al uw prachtige kernachtige commentaren op de lezingen.
'Ja, laat ons bomen zijn voor elkaar, bijzonder voor hen die ‘moe’ zijn. Ook dat is Kerk zijn.'
BeantwoordenVerwijderenDank je wel Kris voor deze oproep in deze corona-tijd .
Wie van ons is niet moe? Maar laat ons toch bomen zijn voor elkaar
Dank u wel Kris en pater Daniel, jullie zorgen mee voor mosterdzaadjes.
BeantwoordenVerwijderen