vrijdag in week 30 door het jaar

Vandaag horen we in de psalm: ‘God geeft je vrede en veilige grenzen, met vette tarwe stilt Hij je honger.'

Wanneer je de krant leest, of het nieuws beluistert of bekijkt, en naar die vele duizenden vluchtelingen ziet, opeengepakt in kampen, wachtend voor afgesloten grenzen, en je denkt dan aan dit psalmvers over God die veilige grenzen geeft, vrede en vette tarwe, dan klinkt dat toch wel haaks staande op wat wij, mensen, elkaar in deze wereld aandoen.

Corona, de vaccins, de mondmaskers,… trekt misschien onze volle aandacht, maar we mogen absoluut niet vergeten welke drama’s er zich dagelijks afspelen aan onze staatsgrenzen.

De vluchtelingenstromen, niet los te denken van het waarom deze mensen vluchten, leggend op het aangehaalde Bijbelvers, zou ons, christenen, in zekere zin moeten shockeren. We zouden er van moeten wakker liggen.

Een christen mag (of moet ?) redeneren vanuit God. Als de vluchtelingenstroom een probleem is, dan mogen we naar Jezus kijken, naar de evangelies, en bij Hem het antwoord zoeken. Ik bedoel dit echt niet platjes. Maar ik vind dat we als Kerk zo moeten denken, spreken en handelen.

Onlangs sprak aartsbisschop Silvano Tomasi de volgende woorden, gericht tot de Internationale Organisatie voor de Migratie: ‘De manier waarop er in een samenleving opvang wordt geboden aan migranten is een levend bewijs van de kwaliteit van de democratie. Het migratievraagstuk moet tevens aansporen tot bezinning over de waarden die aan de basis liggen van die democratie en die wij aan de volgende generatie willen doorgeven. Migratie is een unieke kans om de mensenrechten te respecteren en de basisprincipes van een samenleving te versterken.’

Het is waar hoe Tomasi het stelt. Als Europa moeten we durven kijken naar die waarden die ons tot gemeenschap maken, het hart openend voor hen die bij ons komen aankloppen. Dat is gewoon evangelie.

In de loop van de voorbije jaren zijn er heel wat prachtige initiatieven op gang gekomen inzake opvang en opvolging van vluchtelingen. Prijzenswaardig hoe veel mensen en organisaties zich daartoe hebben geëngageerd.
Tegelijkertijd zijn er véél mensen die zich - door de gegevenheid dat er vele vluchtelingen zijn - verhard hebben. Ik vermoed vanuit allerlei angsten. Menselijk gezien misschien begrijpelijk (hoewel…), maar in de diepte bijzonder jammer. Nog erger wordt het wanneer er verenigingen en politieke partijen ontstaan, of zich verder uitbouwen, die inspelen op deze innerlijke angsten van de mens, mensen gaan verzamelen en met groot lawaai en grote woorden trachten in te beuken op de meest diepmenselijke waarde die er bestaat: mens te zijn voor elkaar.

We moeten erover waken dat Europa zich niet opsplitst in groepen die op korte termijn tegenover elkaar dreigen te gaan staan. Als Europa zijn we gemeenschap. De vluchtelingenstroom zou ons tot nog méér gemeenschap moeten maken die moedig en diepmenselijk het probleem aanpakt door hart, grenzen en deuren met veel warmte te openen.

Als christenen mogen we dit doen vanuit God die ons bewoont.

Mogen we kijken naar deze mensen met Gods ogen, handelend met Gods hart, gemeenschap scheppend zoals God in wezen zelf gemeenschap is.

Moge het psalmvers ‘God geeft je vrede en veilige grenzen, met vette tarwe stilt Hij je honger.' door ons mens, wereldwijd, bewaarheid worden.

Vader, zegen ons allen, zegen de hele mensheid.

kris