zaterdag in week 16 door het jaar
Wanneer wij kwade mensen zouden verwijderen, verwijderen we heel die mens, ook het goede in die kwade mensen, dat tot dan toe misschien weinig kans kreeg om te ontplooien. Jezus' barmhartigheid bestaat er juist in elke mens altijd opnieuw kansen te geven om het kwade achter te laten opdat het goede ten volle tot bloei zou kunnen komen.
In zijn overgrote liefde geeft God ons de vrijheid om te kiezen tussen goed en kwaad. En laat ons eerlijk zijn: soms laten we ons leiden door kwaad, kiezen we er zelfs voor, soms heel subtiel, maar wel reëel. Moest God ons telkens verwijderen... wat zou de wereld dunbevolkt zijn.
Jezus kent de zwakheid van de mens, van ieder van ons. Hij kent onze neigingen tot zonde. In het hart van die neigingen wil Hij tot ons komen, ons ten diepste aanraken, om ons te genezen, te bevrijden, op te tillen in zijn licht.
Hij heeft ons het sacrament van de biecht gegeven niet enkel opdat we vergeving van zonden zouden krijgen, maar ook om ons werkelijk tot genezing te brengen.
In de biecht, waar we ons weer verzoenen met God (het sacrament van de verzoening !) ontvangen we de genade aangeraakt te worden door Jezus die ons de kracht schenkt de weg van diepe genezing te gaan, geleid door Hem.
Als ik, zoals nu, iets schrijf over het waardevolle van de biecht, zijn er altijd mensen die zich uitschrijven van de mailinglist van het Dagelijks Bijbelcitaat. Dat zal ook nu niet anders zijn. Ik vermoed omdat deze mensen absoluut niet akkoord gaan met wat ik schrijf over de biecht. Misschien vindt men het achterhaald, niet meer van deze tijd. Of het doet hen denken aan negatieve ervaringen die ze met de biecht hebben opgelopen in vroegere jaren. Ik weet het niet.
Toch geloof ik, en dat meen ik echt, dat we de biecht als sacrament van verzoening weer zouden moeten herontdekken. Ik zou durven zeggen, met een fenomenologische blik; dat wilt zeggen vanuit het fenomeen. Niet wat ik denk over de biecht is van belang, het enige dat telt is de inhoud van de biecht zoals die tot mij komt. En dan is dat gewoon Jezus die mij uitnodigt om met mijn duisternis naar Hem toe te gaan. Hij zal me in heel mijn persoon ontvangen, Hij zal me vergeven, en me weer op pad zenden, me de genade gevend groeiend in Hem de weg te gaan die ik moet gaan.
Dat is toch mooi. Dat is toch waardevol. Waarom zo’n geschenk afwijzen, denk ik dan.
Laten we, wat de biecht betreft, mogelijke negatieve ervaringen achterlaten en dit rijke sacrament herontdekken als een weg om het Paasmysterie nog dieper aan den lijve te ervaren en te beleven, tot welzijn van onszelf, het leven van de Kerk, en allen die we ontmoeten in ons dagelijks leven.
Een mooi weekend voor ieder van u.
kris
In zijn overgrote liefde geeft God ons de vrijheid om te kiezen tussen goed en kwaad. En laat ons eerlijk zijn: soms laten we ons leiden door kwaad, kiezen we er zelfs voor, soms heel subtiel, maar wel reëel. Moest God ons telkens verwijderen... wat zou de wereld dunbevolkt zijn.
Jezus kent de zwakheid van de mens, van ieder van ons. Hij kent onze neigingen tot zonde. In het hart van die neigingen wil Hij tot ons komen, ons ten diepste aanraken, om ons te genezen, te bevrijden, op te tillen in zijn licht.
Hij heeft ons het sacrament van de biecht gegeven niet enkel opdat we vergeving van zonden zouden krijgen, maar ook om ons werkelijk tot genezing te brengen.
In de biecht, waar we ons weer verzoenen met God (het sacrament van de verzoening !) ontvangen we de genade aangeraakt te worden door Jezus die ons de kracht schenkt de weg van diepe genezing te gaan, geleid door Hem.
Als ik, zoals nu, iets schrijf over het waardevolle van de biecht, zijn er altijd mensen die zich uitschrijven van de mailinglist van het Dagelijks Bijbelcitaat. Dat zal ook nu niet anders zijn. Ik vermoed omdat deze mensen absoluut niet akkoord gaan met wat ik schrijf over de biecht. Misschien vindt men het achterhaald, niet meer van deze tijd. Of het doet hen denken aan negatieve ervaringen die ze met de biecht hebben opgelopen in vroegere jaren. Ik weet het niet.
Toch geloof ik, en dat meen ik echt, dat we de biecht als sacrament van verzoening weer zouden moeten herontdekken. Ik zou durven zeggen, met een fenomenologische blik; dat wilt zeggen vanuit het fenomeen. Niet wat ik denk over de biecht is van belang, het enige dat telt is de inhoud van de biecht zoals die tot mij komt. En dan is dat gewoon Jezus die mij uitnodigt om met mijn duisternis naar Hem toe te gaan. Hij zal me in heel mijn persoon ontvangen, Hij zal me vergeven, en me weer op pad zenden, me de genade gevend groeiend in Hem de weg te gaan die ik moet gaan.
Dat is toch mooi. Dat is toch waardevol. Waarom zo’n geschenk afwijzen, denk ik dan.
Laten we, wat de biecht betreft, mogelijke negatieve ervaringen achterlaten en dit rijke sacrament herontdekken als een weg om het Paasmysterie nog dieper aan den lijve te ervaren en te beleven, tot welzijn van onszelf, het leven van de Kerk, en allen die we ontmoeten in ons dagelijks leven.
Een mooi weekend voor ieder van u.
kris
De biecht, ik ben ontroerd en bedroefd omdat mensen dat geschenk uit de hemel voor ons,
BeantwoordenVerwijderenniet meer als dusdanig kunnen ervaren.
Jaren ging ik niet meer te biechten maar sinds ik dit prachtige sacrament terug heb mogen ontdekken is mijn leven veranderd. Want ik heb lang gedacht, door mijn zondigheid doe ik Jezus nog een keer lijden, en toch zondig ik telkens opnieuw...verdien ik dan Zijn vergeving nog wel. Na een heel goed gesprek met die priester die me begeleid ben ik het anders gaan zien. Ik ben blij en enorm dankbaar dat ik dit sacrament van de liefde, want zo zie ik het nu eigenlijk we, heb mogen herontdekken. Hopelijk zetten heel veel mensen binnenkort die stap ook en kunnen zij ook zeggen als Bernadette 'je beloofde me het geluk in een andere wereld, maar ik ben het nu al.'
BeantwoordenVerwijderenJe bevrijdt voelen van je zondigheid schept openheid, maakt intens gelukkig … bedankt Kris om het zo nog een keer in de aandacht te brengen.
Dank je Kris.
BeantwoordenVerwijderenJammer dat de biecht zo goed als verdwenen is.
Onbekend is onbemind.
Dat velen negatieve biechtervaringen hebben is een feit. De wijze waarop er vroeger gebiecht werd (en moest gebiecht worden) was ook dikwijls niet altijd zo zuiver. Dus ik heb in heel wat gevallen alle begrip wanneer mensen beslissen dit sacrament aan de kant te leggen.
BeantwoordenVerwijderenAnderzijds vind ik dat we als kerk-mensen moeten leren weer op een positieve en frisse wijze over de biecht met elkaar in gesprek te gaan. Vanuit de inhoud. Vanuit het waardevolle dat dit sacrament biedt.
Daarnaast moeten mensen ook de mogelijkheid krijgen met hun negatief verhaal thuis te komen. Ook dat is kerk-zijn. Maar dan is het goed het 'goede gesprek' te voeren. Dit laatste kunnen we niet maken. Wat we wel kunnen is ons toevertrouwen aan het waaien van de Geest opdat het 'goede gesprek' daadwerkelijk kan plaatsvinden, àls gave.
Laat ons leven, en spreken, met een biddend hart, ons leggend in Christus zelf.
Van harte, kris
Als kerkelijke mensen,bij de zeer zeldzame biechtgelegenheden in de parochie deze opmerkingen maken:'wat zou ik moeten biechten,ik doe geen kwaad',ja wat kun je daarop antwoorden?Hoogtens zeg ik dan;je kunt ook om raad vragen voor problemen,en niemand is zonder zonden'.
BeantwoordenVerwijderenDan stellen ze vragen wat ik dan wel allemaal verkeerd doe.
Het is pas sinds een 25 tal jaren dat de meeste mensen niet meer willen biechten,wat zou de oorzaak kunnen zijn?Ik denk onwetendheid,en niet willen weten,want er is genoeg informatie over zulke onderwerpen op kerk.net enz
Als je dan Medugorje ziet dan zijn er biechtvaders te weinig,moge deze mensen in hun eigen parochie hun overtuiging verder geven,op voorspraak van H.Titus Brandsma.
We moeten ons ook geen zonden aan praten,wat geen zonde is ,daar heb ik in mijn jeugd zwaar onder geleden,ik ben ongehuwd gebleven en mocht geen enkele lichamelijkheid toe laten.God zag dat het goed was zeer goed maar de Priester zei dat het een zware zonde is.nog steeds weet onze Kerk er geen raad mee.
BeantwoordenVerwijderenDat bedoel ik dus met negatieve biechtervaringen.
VerwijderenIn het verleden zijn er dikwijls zeer foute dingen gezegd in de biechtstoel door priesters. Zo kreeg mijn moeder te horen dat ze naar haar vierde kind best nog voor een vijfde zou gaan wou ze niet naar de hel gaan. Absurd. Voor mijn moeder was dit een reden om de biecht voorgoed vaarwel te zeggen. Jammer toch.
Daarom, nogmaals: laat ons toch de biecht opnieuw ontdekken, in alle frisheid. Vooral misschien ook een oproep aan die priesters die in het verleden veel absurds hebben gezegd...
Van harte, kris
Ondanks dat mijn parochie 3 priesters rijk is zijn er reeds jaren geen biechtmogelijkheden of biechtvieringen meer. Wat nu? Moet ik in een andere gemeente of stad gaan uitkijken? Bij de gewone mens kwam er, tot een tijd geleden, soms eens een priester over de vloer, bv. bij tegenspoed, een ziekenhuisopname of andere tegenslagen. Hedendaags, nog niemand gezien ondanks dat een steuntje in de rug wonderen kan verrichten. Geen tijd? en de werkman dan, heeft die tijd zat? Persoonlijk denk ik dat men voor minder moedeloos zou worden. Ik hoop dat het tij misschien kan keren.
BeantwoordenVerwijderenDe mens is een complex wezen:geest en lichaam.
BeantwoordenVerwijderenMen kan scrupuleus worden als men voelt dat opnieuw naar de biecht gaan nodig is.
Soms zijn er betere hulpverleners op medisch gebied...medicatie...
We blijven mens en zwak.
We proberen te leven volgens de Geest en we weten hoe dat moet:goede moed!
Laat ons vooral pro-actief liefdevol zijn voor de mensen rondom ons.
Als je in je buurt geen priester vindt om bij te biechten kan je eens een uitstap maken naar Scherpenheuvel. Daar is wel mogelijkheid tot biecht.
BeantwoordenVerwijderenHet probleem met de mens is dat in denk dat het gemakkelijker is om mij rechtstreeks tot God te wenden dan mij te tonen zoals ik ben aan een ander mens en ja, een priester is tot nader order ook maar een mens.
Vanuit dat mens zijn en het bewust zijn van zijn eigen zondigheid heb ik al heel goede biechtervaringen gehad. Er werd naar mij geluisterd en suggesties gedaan, oa. in verband met mogelijk herstel, en er werd mij vergeven door die andere mens en door God. Nu kan ik ook stilaan mijzelf beginnen vergeven en terug vooruit gaan.