woensdag in week 17 door het jaar
Mozes daalde de Sinai af, met de twee platen van het verbond bij zich. Hij wist niet dat zijn gezicht glansde doordat hij met de Heer had gesproken.
Zo lezen we vandaag uit het boek Exodus.
Ik zou met u willen nadenken over de glans die men ziet op het aangezicht wanneer iemand met God heeft gepraat.
Als het goed is wenden wij ons met regelmaat tot God in gebed. Dit kan in expliciet gebed, dit kan tijdens een zogenaamd schietgebed, dit kan op de tram of de fiets wanneer we ons hart tot Hem wenden. Telkens wanneer we ons tot Hem richten voeren we eigenlijk een gesprek met Hem. Soms met woorden, dikwijls woordenloos door met ons hart bij Hem te zijn.
Eigenlijk zouden deze gebedsmomenten, of momentjes, het hart moeten zijn van ons mens-zijn, van ons christen-zijn. Het zijn momenten van liefde, van openheid, van ontvankelijkheid; momenten van diepe innige vrede.
En, lieve mensen, deze vrede (als vrucht van ons gebed, ons spreken met God) zal ons gelaat doen glanzen. Niet erg opvallend, al zeker niet met veel lawaai, maar nederig en oprecht. Het zal een glans zijn getekend door een innerlijke glimlach uit vreugde, een dankbaarheid jegens God die ons en allen bemint.
Onze ogen zullen vriendelijk kijken. Onze blik zal zacht zijn. Onze gerichtheid zal vervuld zijn van liefde, gericht op de ander. Onze woorden zullen zacht en sterk zijn, opbeurend, minnend, de ander in zijn waarde rakend. Ons handelen zal teder zijn, de ander dienend en optillend.
Onze hele zijn: ons bidden, ons kijken, onze woorden, ons doen, zal haar oorsprong hebben in God zelf, in Christus die ons bewoont.
Mogen we, net als Mozes, vanuit ons gebed glanzen. Niet om gezien te worden, maar als diep gevolg van ons geworteld zijn in God.
Een mooie en van glans vervulde woensdag voor ieder van u.
kris
Zo lezen we vandaag uit het boek Exodus.
Ik zou met u willen nadenken over de glans die men ziet op het aangezicht wanneer iemand met God heeft gepraat.
Als het goed is wenden wij ons met regelmaat tot God in gebed. Dit kan in expliciet gebed, dit kan tijdens een zogenaamd schietgebed, dit kan op de tram of de fiets wanneer we ons hart tot Hem wenden. Telkens wanneer we ons tot Hem richten voeren we eigenlijk een gesprek met Hem. Soms met woorden, dikwijls woordenloos door met ons hart bij Hem te zijn.
Eigenlijk zouden deze gebedsmomenten, of momentjes, het hart moeten zijn van ons mens-zijn, van ons christen-zijn. Het zijn momenten van liefde, van openheid, van ontvankelijkheid; momenten van diepe innige vrede.
En, lieve mensen, deze vrede (als vrucht van ons gebed, ons spreken met God) zal ons gelaat doen glanzen. Niet erg opvallend, al zeker niet met veel lawaai, maar nederig en oprecht. Het zal een glans zijn getekend door een innerlijke glimlach uit vreugde, een dankbaarheid jegens God die ons en allen bemint.
Onze ogen zullen vriendelijk kijken. Onze blik zal zacht zijn. Onze gerichtheid zal vervuld zijn van liefde, gericht op de ander. Onze woorden zullen zacht en sterk zijn, opbeurend, minnend, de ander in zijn waarde rakend. Ons handelen zal teder zijn, de ander dienend en optillend.
Onze hele zijn: ons bidden, ons kijken, onze woorden, ons doen, zal haar oorsprong hebben in God zelf, in Christus die ons bewoont.
Mogen we, net als Mozes, vanuit ons gebed glanzen. Niet om gezien te worden, maar als diep gevolg van ons geworteld zijn in God.
Een mooie en van glans vervulde woensdag voor ieder van u.
kris
Gisteren, toen ik na de mis uit de retraite kwam, zei Moeder overste die ons kwam begroeten: 'Je straalt!' Ik voelde me nochtans niet goed, ik had wat troebelen in mijn buik door het eten van iets dat me niet beviel. Ik was dan ook verwonderd dat ik 'straalde'; op dat moment voelde ik me helemaal niet stralen. Maar het was een goede retraite. Dan denk ik: Alle mensen zouden eigenlijk een paar dagen door moeten brengen in de stilte. Dan zouden velen iets ontdekken van die schat van Gods koninkrijk. Hij is er hoor, maar hij zit verborgen in de donkere aarde van onze wereld. Als Jezus echter begint te spreken, als Zijn Rijk een beetje in ons komt, dan word je weer een ander mens. Laten wij zoeken, beste mensen, blijven zoeken naar die schat die verborgen ligt in ons soms zwaar en donker leven, naar die mooie parel waarvoor je alles weg zou doen wat je tot nu bezig hield. Sint Ignatius is daarbij nog altijd een goede gids met zijn 'Geestelijke oefeningen'. Uiteindelijk gaat het om een inoefenen van een leven zoals dat van Jezus: een leven in de liefde. Dat doet je stralen, ongeweten, zoals het gisteren was bij mij.
BeantwoordenVerwijderenEens kwam ik terug van een bezinningstijd.
BeantwoordenVerwijderenPlots was er een politie versperring de autostrade was afgesloten,alle auto's werden naar de parking geleid ,alcohol en drugscontrole,ik zei:'ik heb niets gedronken,de politie zei;'ik zie het aan je ogen we gaan een drugscontrole doen.
Alle testen waren negatief,de politie:'ofwel zijt gij heel gelukkig ofwel scheelt er iets aan het apparaat,je mag doorrijden ,maar voorzichtig he.
Een andere maal na een retraite,zei een vrouw tegen een andere,'die is gestoord ,je ziet het aan haar ogen'.Het werd me teruggezegd,ik vond het niet erg en deed alsof mijn neus bloedde,de Geest kan grappig zijn !!!
en toch, en toch... erg mooi en waar dat glanzen, maar mozes bedekte zijn glanzende gezicht met een doek, dat was ook niet zomaar!
BeantwoordenVerwijderenOp welke manier ttz hoe ANTWOORDT God U?
BeantwoordenVerwijderenGeloven dat God aan het werk is zonder dat je het ziet, dat duidt op een volwassen geloof.
BeantwoordenVerwijderen